1Defesa final de Job:
2“Prometo, perante o Deus Todo-Poderoso,
que subtraiu os meus direitos e tanto me amargurou a alma,
3que, enquanto eu viver,
e Deus me der o meu respirar,
4os meus lábios não proferirão iniquidade,
a minha língua não pronunciará mentira.
5Longe de mim que alguma vez vos dê razão;
até à morte hei de afirmar a minha integridade.
6Não sou um ímpio!
Repeti-lo-ei tantas vezes quantas for preciso;
a minha consciência de nada me acusa na vida.
7Que o meu inimigo seja castigado como o ímpio
e os meus adversários como os malvados!
8Que esperança pode ter o ímpio,
quando Deus o liquida e lhe arranca a vida?
9Deus aceitaria o seu clamor, quando está aflito,
no momento em que lhe cai em cima a aflição?
10Essas pessoas não têm prazer no Todo-Poderoso;
não ligam a Deus, a não ser em tempos de crise.
11Ensinar-vos-ei acerca do poder de Deus;
nada esconderei do que sei acerca do Todo-Poderoso.
12Na realidade, não preciso de o fazer,
porque vocês sabem tanto sobre ele como eu.
Apesar disso, dizem-me coisas perfeitamente inúteis.
13Este é o destino que espera os perversos,
da parte do Todo-Poderoso:
14Se tiverem uma multidão de descendentes,
será apenas para morrerem na guerra ou de fome.
15E os que puderem sobreviver serão levados à cova,
pela doença ou pelas pragas,
sem terem ninguém para chorar a sua morte,
nem sequer as suas mulheres.
16Os malignos acumulam dinheiro como pó
e têm arcas a abarrotar de roupa;
sim, podem estar sempre a encomendar roupa nova.
17Mas será o inocente quem acabará por usá-la;
serão os justos quem repartirá, entre si, a sua prata.
18A casa construída pelos pecadores
é tão frágil como o casulo de uma traça;
tão cheia de fendas como uma cabana de juncos!
19Vão para a cama muito satisfeitos com o dinheiro que têm,
mas, ao acordarem, descobrem que perderam toda a riqueza.
20O terror apodera-se deles;
são abalados pelas tempestades da noite.
21O vento oriental levá-los-á e terão desaparecido;
terão sido varridos por toda a eternidade!
22Deus lançará tudo isto sobre eles; não os poupará;
desejarão ardentemente escapar a Deus, sem poder.
23Toda a gente aplaudirá, quando morrerem;
serão apupados para sempre.
آخرين دفاع ايوب
1ايوب بحث خود را ادامه داده گفت:
2به خدای زندهٔ قادر مطلق كه حق مرا پايمال كرده و زندگيم را تلخ نموده است قسم می‌خورم 3كه تا زمانی كه زنده‌ام و خدا به من نفس می‌دهد 4حرف نادرست از دهانم خارج نشود و با زبانم دروغی نگويم. 5من به هيچ وجه حرفهای شما را تصديق نمی‌كنم؛ و تا روزی كه بميرم به بی‌گناهی خود سوگند ياد می‌كنم. 6بارها گفته‌ام و باز هم می‌گويم كه من گناهكار نيستم. تا آخر عمرم وجدانم پاک و راحت است.
7دشمنان من كه با من مخالفت می‌كنند مانند بدكاران و خطاكاران مجازات خواهند شد. 8آدم شرور وقتی كه خدا او را نابود می‌كند و جانش را می‌گيرد، چه اميدی دارد؟ 9هنگامی كه بلايی به سرش بيايد خدا به فريادش نخواهد رسيد، 10زيرا او از خدا لذت نمی‌برد و جز به هنگام سختی به او روی نمی‌آورد.
11من دربارهٔ اعمال خدای قادر مطلق و قدرت او به شما تعليم خواهم داد. 12اما در واقع احتياجی به تعليمات من نداريد، زيرا خود شما هم به اندازهٔ من دربارهٔ خدا می‌دانيد؛ پس چرا همهٔ اين حرفهای پوچ و بی‌اساس را به من می‌زنيد؟
13اين است سرنوشتی كه خدای قادر مطلق برای گناهكاران تعيين كرده است: 14هر چند شخص گناهكار فرزندان زيادی داشته باشد، آنها يا در جنگ می‌ميرند و يا از گرسنگی تلف می‌شوند. 15آنان هم كه از جنگ و گرسنگی جان به در ببرند، بر اثر بيماری و بلا به گور خواهند رفت و حتی زنانشان هم برای ايشان عزاداری نخواهند كرد.
16هر چند گناهكاران مثل ريگ پول جمع كنند و صندوق خانه‌هايشان را پر از لباس كنند 17ولی عاقبت درستكاران آن لباسها را خواهند پوشيد و پول آنها را بين خود تقسيم خواهند كرد. 18خانه‌ای كه شخص شرور بسازد مانند تار عنكبوت و سايبان دشتبان، بی‌دوام خواهد بود. 19او ثروتمند به رختخواب می‌رود، اما هنگامی كه بيدار می‌شود می‌بيند تمامی مال و ثروتش از دست رفته است. 20ترس مانند سيل او را فرا می‌گيرد و طوفان در شب او را می‌بلعد. 21باد شرقی او را برده، از خانه‌اش دور می‌سازد، 22و با بی‌رحمی بر او كه در حال فرار است می‌وزد. 23مردم از بلايی كه بر سر او آمده است شاد می‌شوند و از هر سو او را استهزا می‌كنند.
