1Então o Senhor disse-me: “Mesmo que Moisés e Samuel se pusessem perante mim, rogando a favor deste povo, mesmo assim eu não ajudaria essa gente. Que se vão embora! Que se tirem da minha vista! 2E se te perguntarem: ‘Mas para onde iríamos nós?’, diz-lhes que o Senhor lhes responde: ‘Os que estão destinados a morrer, para a morte; os que tiverem de morrer à espada, para a espada; os que estão condenados a morrer à fome, para a fome; os que tiverem de ficar cativos, para o cativeiro.’
3Lançarei contra eles quatro espécies de destruidores, diz o Senhor: a espada para os matar, cães para os dilacerar, aves de rapina e animais selvagens para devorar e acabar com aquilo que restar dos outros. 4Por causa de toda a maldade que Manassés, filho de Ezequias, rei de Judá, praticou em Jerusalém, castigar-te-ei tão severamente que o teu destino fará arrepiar todos os povos da Terra.
5Quem virá a sentir tristeza por ti, Jerusalém? Quem chorará por ti? Quem se incomodará sequer para saber quem és tu? 6Tu desprezaste-me e viraste-me as costas. Por isso, estenderei o meu punho fechado contra ti, para te destruir. Já estou cansado de estar sempre a dar-vos novas oportunidades. 7Peneirar-te-ei à porta das tuas cidades e tirar-te-ei tudo o que te é querido; destruirei o meu próprio povo, porque se recusa a voltar para mim e deixar os seus maus caminhos. 8Haverá viúvas sem conta e em pleno dia trarei a morte sobre os jovens e o pesar às suas mães. Farei com que a angústia e o terror caiam sobre eles repentinamente. 9Uma mãe de sete filhos desfalecerá de aflição, porque todos os seus filhos terão sido mortos. O Sol pôs-se enquanto ainda era dia e ali fica ela, agora desfilhada, porque a guerra lhe roubou todos os que saíram do seu seio!”, diz o Senhor.
10Então eu disse: “Ai de mim, minha mãe! Mais valia que eu tivesse morrido ao nascer, porque sou odiado para onde quer que vá! Não sou nenhum credor que lhes tivesse emprestado com usura e estivesse a reclamar os juros ou o dinheiro! Não lhes devo nada, tão-pouco, e mesmo assim me amaldiçoam!”
11Respondeu o Senhor: “Libertar-te-ei seguramente para um bom fim. Farei com que os teus inimigos venham interceder junto de ti, quando sofrerem calamidades e estiverem em angústia!
12Poderá um homem quebrar barras de ferro, ferro do norte ou de bronze? Da mesma forma, também não pode ser quebrada a vontade rebelde deste povo. 13Assim entregarei todos os vossos bens, as vossas posses, como despojo ao inimigo. 14Este vos levará como escravos para uma terra onde nunca estiveram anteriormente, porque a minha ira arde como fogo e te consumirei.”
15Então eu disse: “Senhor, sabes que tem sido por tua causa que tenho sofrido. Tenho-lhes pregado a tua palavra e por isso sou perseguido. Não deixes que me matem! Livra-me das suas garras e dá-lhes o que merecem! 16São as tuas palavras que me sustêm; são o alimento da minha alma faminta, trazem alegria ao meu coração amargurado e comunicam-me satisfação. Como me sinto orgulhoso em me chamar pelo teu nome, ó Senhor, Deus dos exércitos! 17Não me juntei às gentes nas suas reuniões e festins de risota e malícia. Preferi ficar só, sob a tua mão. Rebento de indignação perante os seus pecados e mesmo assim senti que me faltavas quando precisei de ti! 18Permitiste que continuassem a perseguir-me. Será que eles não pensam em deixar de me ferir? A tua ajuda parece-me tão incerta como um ribeiro que corre da montanha; por vezes cheio de águas torrenciais, noutras alturas sem gota de água.”
19O Senhor retorquiu: “Para com esse falar insensato! Só se voltares a confiar em mim é que poderás ser meu porta-voz! És tu quem tem de os influenciar a eles e não eles a ti! 20Combaterão contra ti como um exército que sitia uma cidade com muros de bronze. Não prevalecerão contra ti, porque eu estou contigo para te proteger e livrar, diz o Senhor. 21Sim, podes ter a certeza de que te libertarei dessa gente malvada! Livrar-te-ei das suas mãos violentas!”
Ang Silot alang sa Katawhan sa Dios
1Miingon ang Ginoo kanako, “Bisan pag magpakilooy si Moises ug si Samuel kanako alang niining mga tawhana, dili ko gayod sila kaloy-an. Busa papahawaa sila sa akong atubangan. Ipalayo sila gikan kanako! 2Kon mangutana sila kon asa sila mopaingon, ingna sila nga mao kini ang akong gisulti: Ang gitakda na nga mamatay, mamatay gayod. Ang gitakda nga mamatay sa gira, mamatay sa gira. Ang gitakda nga mamatay sa gutom, mamatay sa gutom. Ang gitakda nga bihagon, pagabihagon. 3Ako, ang Ginoo, nagaingon nga padad-an ko silag upat ka matang sa kalaglagan: Pamatyon sila sa gira, guyoron sa mga iro ang ilang mga patayng lawas, kaonon sila sa mga langgam, ug ang mahibilin sa ilang patayng lawas tiwason sa ihalas nga mga mananap. 4Pakurogon ko sa kahadlok ang tanang gingharian sa kalibotan nga makakita sa mahitabo kanila. Mahitabo kini tungod sa gihimo ni Manasseh (nga anak ni Hezekia) sa Jerusalem sa dihang siya ang nahimong hari sa Juda.
5“O katawhan sa Jerusalem, kinsa pa kahay malooy kaninyo? Kinsay magsubo alang kaninyo? Ug kinsay magpakabana sa pagpangutana kon unsa nay inyong kahimtang? 6Gisalikway ninyo ako; kanunay kamong mitalikod kanako. Busa ako, ang Ginoo, nagaingon nga ituy-od ko ang akong kamot sa paglaglag kaninyo. Gikapoy na ako ug pakita sa akong kalooy kaninyo. 7Silotan ko kamo didto sa mga pultahan sa lungsod pinaagi sa pagpatibulaag kaninyo sama sa tahop nga gipalid sa hangin. Laglagon ko kamo ug ang inyong mga kabataan, tungod kay wala kamo mobiya sa inyong daotang binuhatan. 8Himuon kong mas daghan pa sa balas sa baybayon ang inyong biyuda. Sa udtong tutok padad-an ko ug tiglaglag ang mga inahan sa inyong mga batan-ong lalaki. Sa kalit moabot kaninyo ang kasubo ug kahadlok. 9Malipong ug halos dili na makaginhawa ang inahan nga mamatyan ug pito ka anak nga lalaki. Ang iyang mga anak pareha sa adlaw nga misalop ug sayo. Maulawan gayod siya kay mawad-an siya ug mga anak. Ug ang mahibiling buhi ipapatay ko pa sa ilang mga kaaway. Ako, ang Ginoo, ang nagaingon niini.”
Mireklamo si Jeremias
10Pagkamakalulooy ko gayod. Wala na lang unta ako ipakatawo sa akong inahan! Kontra ako sa tibuok Juda. Wala man unta akoy nautangan o gipautang, apan gitunglo ako sa tanan. 11Miingon ang Ginoo kanako, “Sa pagkatinuod, mahimong maayo ang tanan alang kanimo. Manghangyo ang imong mga kaaway nga iampo mo sila sa panahon sa ilang kalisdanan ug katalagman.
12“Maingon nga dili mabali ang kabilya nga puthaw o bronsi, dili usab mapildi ang mga kaaway nga gikan sa amihan. 13Ipailog ko sa inyong mga kaaway ang inyong bahandi ug mga kabtangan tungod sa tanang sala nga inyong nahimo sa tibuok ninyong nasod. 14Ipaulipon ko kamo sa inyong mga kaaway sa usa ka dapit nga wala kamo masuheto. Ipatagamtam ko kaninyo ang akong kasuko nga daw sa nagadilaab nga kalayo.”
15Miingon si Jeremias, “O Ginoo, nasayod ka sa tanang nahitabo kanako! Hinumdomi ug tabangi ako. Panimasli ang naglutos kanako. Nahibalo ako nga dili ka daling masuko, busa ayaw kuhaa ang akong kinabuhi. Hinumdomi kon giunsa ko pag-antos ang kaulaw tungod kanimo. 16Sa dihang nakigsulti ka kanako, gipatalinghogan ko ikaw. Ang imong mga pulong naghatag kanakog kalipay kay imo ako, O Ginoong Dios nga Makagagahom. 17Wala ako moapil sa paglipay-lipay ug paghudyaka sa uban. Nagainusara lang ako tungod kay nagpakigsulti ka kanako, ug gisultihan mo ako sa imong kasuko. 18Nganong wala may kataposan ang akong kasakit? Nganong dili man maayo ang akong samad? Pakyason mo ba ako sama sa sapa nga mamad-an sa panahon sa ting-init?”
19Busa miingon ang Ginoo kanako, “Kon maghinulsol ka, pabalikon ko ikaw kanako aron padayon ka nga makaalagad kanako. Kon mga pulong nga mapuslanon ang imong isulti ug dili mga pulong nga walay pulos, himuon ko ikaw nga akong tigpamaba. Kinahanglan nga sila ang modangop kanimo, ug dili kay ikaw ang modangop kanila. 20Himuon ko ikaw nga sama sa lig-ong paril nga bronsi ngadto niini nga mga tawo. Makig-away sila kanimo, apan dili ka nila mapildi. Kay mouban ako kanimo aron pagpanalipod ug pagluwas kanimo. 21Oo, luwason ko ikaw gikan sa kamot sa daotan ug bangis nga mga tawo.”
