Profecia contra Damasco
1Esta é a mensagem de Deus para Damasco, capital de Aram: “Vejam como Damasco acabou! Já não é mais uma cidade! É praticamente um montão de ruínas! 2As cidades de Aroer estão desertas. Só rebanhos se veem ali a pastar; os animais deitam-se sossegadamente, porque não há ninguém que os espante. 3A força de Israel e o poder de Damasco terão fim e os que ficarem de Aram serão destruídos, porque como a glória de Israel desapareceu, a deles certamente também desaparecerá, declara o Senhor dos exércitos. 4É verdade! A glória de Jacob tornar-se-á bem diminuta, quando a pobreza invadir a terra. 5Tornar-se-á numa terra tão abandonada como os campos de trigo do vale de Refaim. 6Muito poucos da sua gente serão poupados! Será como quando se sacodem as oliveiras e só fica nos ramos mais altos uma ou outra azeitona. Eis o que acontecerá com Damasco e com Israel, sacudidos e despojados, com exceção de alguns dos mais pobres que serão poupados!” Assim diz o Senhor, o Deus de Israel.
7Então, por fim, pensarão em Deus, o seu Criador, e se voltarão para o Santo de Israel. 8Não mais se dirigirão aos altares, pedindo socorro, nem adorarão mais aquilo que as suas próprias mãos fabricaram! Nunca mais prestarão culto às imagens de Achera e aos altares de incenso.
9Naquele tempo as suas cidades fortificadas serão como as cumeadas abandonadas dos amorreus, que eles abandonaram por causa dos israelitas; haverá desolação. 10E porque é que isto tudo se dará? Porque vocês abandonaram o Deus que vos salva, o rochedo que pode proteger-vos. Por isso, ainda que venham a plantar videiras importadas e de alta qualidade, 11e mesmo que tenha tanta vitalidade que chegue a crescer na manhã em que a semearem, mesmo assim nunca chegarão a colhê-la; irão colher unicamente fardos de tribulação e dolorosos sofrimentos.
12Reparem bem! Eis que se ouve o alvoroço de uma multidão de povos, como o rugir dos mares revoltosos. Este rugir das nações mais parece o agitar tempestuoso das grandes vagas do mar. 13No entanto, ainda que venham bramando como as vagas do mar que se quebram com violência contra a costa, Deus os silenciará. Acabarão por fugir como a palha levada pelo vento, como o pó da terra levantado em turbilhão por um vendaval. 14Ao anoitecer, Israel estará em pavor, mas pela manhã verá os seus inimigos mortos. Esta será a sorte dos que nos saqueiam e nos destroem.
نبوت دربارهٔ سوريه و اسرائيل
1اين است پيغام خدا دربارهٔ دمشق:
«دمشق از بين خواهد رفت و تبديل به ويرانه خواهد شد. 2شهرهای ”عروعير“ متروک خواهند شد و گوسفندان در آنجا خواهند خوابيد و كسی نخواهد بود كه آنها را بترساند. 3اسرائيل قدرتش را از دست خواهد داد و دمشق سقوط خواهد كرد. بازماندگان سوريه مانند قوم اسرائيل خوار و ضعيف خواهند شد.» اين را خداوند قادر متعال فرموده است.
4خداوند می‌فرمايد: «عظمت اسرائيل محو خواهد شد و ثروتش از بين خواهد رفت. 5در آن روز، اسرائيل مانند كشتزارهای درهٔ رفائيم خواهد بود كه پس از درو، چيزی در آن باقی نمی‌ماند. 6عدهٔ بسيار كمی از قوم اسرائيل باقی خواهند ماند، همانگونه كه پس از چيدن زيتون دو سه دانه روی شاخه‌های بلند، و چهار پنج دانه نوک شاخه‌های كوچک باقی می‌ماند.» اين را خداوند، خدای اسرائيل فرموده است.
7در آن روز، مردم به سوی آفرينندهٔ خود كه خدای مقدس اسرائيل است روی خواهند آورد، 8و ديگر به بتهايی كه به دست خود ساخته‌اند، يعنی اشيريم و بتهای آفتاب، رو نخواهند نمود. 9در آن روز، شهرهای مستحكم ويران خواهند شد همچون شهرهای حوی‌ها و اموری‌ها كه ساكنانشان آنها را در حين فرار برای اسرائيلی‌ها واگذاشتند.
10ای اسرائيل، تو خدای نجات دهندهٔ خود و «صخرهٔ» مستحكم خويش را فراموش كرده‌ای و درختان می‌كاری تا در زير آنها بتها را بپرستی.17:10 بت‌پرستها باغهای مخصوصی غرس می‌کردند تا در آنجا بتها را بپرستند و ميوهٔ درختان آن را به بتها وقف کنند. نگاه کنيد به 1:29. 11ولی بدان كه حتی اگر در همان روزی كه درختان را می‌كاری آنها نمو كرده، شكوفه آورند، با وجود اين محصولی نخواهند داد. در آن روز، آنچه نصيب شما می‌شود بلای كشنده و درد علاج‌ناپذير خواهد بود.
12قومهای جهان مثل دريا می‌خروشند و همچون طوفان غرش می‌كنند 13و مانند سيل يورش می‌آورند. اما خدا آنها را خاموش می‌كند و به عقب می‌راند. ايشان مانند كاه در برابر باد، و خاک در برابر گردباد هستند. 14در شب رعب و وحشت ايجاد می‌كنند، ولی پيش از فرا رسيدن صبح نابود می‌شوند. اين سزای كسانی است كه سرزمين ما را تاراج می‌كنند و به يغما می‌برند.
