1Ouçam, céus e Terra!
Ouçam o que eu vou dizer!
2As minhas palavras cairão sobre vocês,
como a chuva delicada e como o orvalho,
como a chuva sobre a erva tenra, sobre a relva.
3Hei de proclamar a grandeza do Senhor!
Como ele é glorioso!
4Ele é a rocha e sua obra é perfeita.
Tudo o que ele faz é justo e reto.
Deus é a verdade;
nele não há injustiça.
5Mas Israel corrompeu-se, sujou-se no pecado.
Já não lhe pertence mais;
é um povo duro e torcido.
6É assim que tratas com o Senhor,
ó povo louco e insensato?
Não é Deus o vosso Pai?
Não foi ele quem vos criou?
Não foi ele quem vos estabeleceu e vos tornou fortes?
7Lembrem-se dos dias de antigamente!
Perguntem aos vossos pais e aos anciãos,
pois eles vos contarão tudo!
8Quando o Altíssimo repartiu o mundo entre as nações,
fixou os limites dos povos,
segundo o número dos filhos de Israel.
9Porque Israel é a possessão do Senhor;
os descendentes de Jacob são a sua herança pessoal.
10Encontrou-os num deserto,
numa região árida repleta de uivos.
Cuidou deles e protegeu-os,
como se fossem a menina dos seus olhos.
11Abriu as suas asas para os amparar,
como a águia pairando junto às crias no ninho.
Recolheu-os e transportou-os,
pois assim faz o Senhor com o seu povo!
12O Senhor conduziu-os sozinho,
pois viviam sem deuses estrangeiros.
13Deu-lhes férteis planaltos,
campos de rica terra,
mel saindo da rocha,
e azeite de chão rochoso!
14Deu-lhes leite e carne;
escolheu para eles carneiros e bodes de Basã,
e o melhor do trigo;
beberam vinho da cor do sangue.
15Mas Israel32.15 No hebraico, Ieshurun. Uma forma poética de designar Israel, salientando uma qualidade de carácter, o ser uma nação reta. altivo, ao engordar, rebelou-se,
de tão bem tratado que estava.
Na sua abundância, esqueceu-se de Deus,
e repudiou a rocha da sua salvação.
16Israel começou a seguir deuses estrangeiros
e Deus ficou muito irado;
foi provocado pelos ciúmes do seu povo.
17Este sacrificou a demónios,
novos deuses que nunca tinham adorado,
nem eles nem os seus antepassados.
18Desdenharam da rocha que os tinha criado,
esqueceram-se de que foi Deus quem os criou.
19O Senhor viu o que estavam a fazer e rejeitou-os;
ficou irritado com os seus filhos e filhas.
20Por isso, disse: “Vou abandonar-vos!
Vejam o que está a acontecer-vos,
por serem uma geração dura e desleal!
21Provocaram-me severos ciúmes,
com aqueles seus ídolos inúteis,
os quais não eram deuses nenhuns.
Por isso, agora, lhes suscitarei ciúmes
com gente que não é meu povo;
com um povo que não tem conhecimento
provocarei a sua ira.
22Porque a minha ira acendeu um fogo
que arde até às profundezas do mundo dos mortos32.22 No hebraico, Sheol, é traduzido, ao longo do livro, por mundo dos mortos. Segundo o pensamento hebraico do Antigo Testamento, é o lugar dos mortos, mas não necessariamente como um sepulcro ou sepultura, que é um lugar de morte e definhamento, mas sim um lugar de existência consciente, embora sombria e infeliz..
Consumirei a Terra e as suas searas,
pondo os fundamentos das suas montanhas a arder.
23Amontoarei males sobre eles,
atirarei sobre eles as minhas flechas.
24Morrerão de fome
e serão consumidos por febres e epidemias mortais.
Enviarei contra eles animais ferozes
e serpentes venenosas.
25Do exterior virá a espada do inimigo,
como do interior vieram as pragas.
Serão aterrorizados, tanto os mancebos como as raparigas,
tanto o bebé de mama como o indivíduo mais idoso.
26Decidi espalhá-los por terras longínquas,
para que até a lembrança deles desapareça.
27Mas então eu pensei:
Os meus inimigos fanfarronarão, dizendo:
‘Israel foi destruído pela nossa própria força!
Não foi o Senhor que fez isso!’ ”
28Israel é uma nação sem inteligência,
louca e sem entendimento.
29Oh! Se eles fossem sensatos!
Como haveriam de entender!
Haveriam de dar-se conta do seu destino!
30Como poderia um só inimigo perseguir mil combatentes,
e dois porem fora de combate dez mil,
se a sua rocha não os tivesse abandonado,
se o Senhor não os tivesse entregado nas suas mãos?
31A rocha das outras nações não é como a nossa!
Até os nossos inimigos o reconhecem!
32São como as vinhas de Sodoma,
plantadas nos campos de Gomorra:
as suas uvas são venenosas
e os seus cachos são amargos;
33Bebem vinho feito de veneno de serpentes.
34Deus diz: “Tenho planos para o que farei
aos inimigos Israel e às nações.
35Minha é a vingança.
Decreto que os meus inimigos sejam castigados;
a sentença deles está já assinada.”
36O Senhor julgará o seu povo.
Terá compaixão dele, quando escorregar,
e quando a sua força for decaindo,
e já não houver nem escravos nem gente livre.
37Então declarará:
“Onde estão aqueles deuses deles
as tais rochas que declaravam ser o seu refúgio?
38Onde estão agora esses deuses,
aos quais consagraram gordura e vinho?
Que se levantem então esses deuses,
que os ajudem e os abriguem!
39Não veem que só eu sou Deus?
Eu tiro e dou a vida.
Faço a ferida e saro-a,
ninguém escapa ao meu poder.
40Levanto a mão ao céu
e juro pela minha própria vida, que é eterna:
41Afiarei a minha espada reluzente
e despejarei castigos sobre os meus inimigos,
para dar a paga àqueles que me odeiam!
42As minhas flechas embriagar-se-ão com sangue.
A minha espada devorará a carne
de todos os que foram mortos e feitos prisioneiros,
as cabeças dos chefes dos inimigos.”
43Alegrem-se, ó nações, com o povo de Deus,
pois ele vingará a morte dos seus servos!
Há de vingá-los por aquilo que os seus inimigos lhes fizeram,
purificando a sua terra e o seu povo.
44Depois de Moisés e Oseias, isto é, Josué, filho de Num, terem apresentado as palavras deste cântico ao povo, 45Moisés fez os seguintes comentários: 46“Meditem em toda a Lei que vos dei agora, ensinem-na aos vossos filhos. 47Não se trata de meras palavras; são a vossa vida! Se lhes obedecerem, terão vidas prolongadas e prósperas na terra que vão agora possuir do outro lado do Jordão.”
Moisés sobe ao monte Nebo
48Nesse mesmo dia, o Senhor disse a Moisés: 49“Sobe ao monte Nebo, na cordilheira de Abarim, na terra de Moabe, defronte de Jericó. Lá do cimo, contempla a terra de Canaã que eu dei ao povo de Israel. 50Depois de olhares para ela, deverás morrer e ir ter com os teus antepassados, tal como aconteceu com Aarão, o teu irmão, que morreu no monte Hor e também se foi juntar aos seus. 51Porque vocês desonraram-me na frente do povo de Israel, nas fontes de Meribá, em Cades, no deserto de Zim. 52Verás na sua extensão a terra que dei ao povo de Israel, contudo, não entrarás nela.”
1ای آسمان گوش بگير تا بگويم،
و ای زمين سخنان مرا بشنو!
2تعليم من مثل باران خواهد باريد
و مانند شبنم بر زمين خواهد نشست.
كلام من مثل قطرههای باران بر سبزهٔ تازه،
و مانند نمنم باران بر گياهان فرو خواهد ريخت.
3نام خداوند را ستايش خواهم كرد،
و قوم او عظمت وی را وصف خواهند نمود.
4خداوند همچون صخرهای است و اعمالش كامل و عادل،
اوست خدای امين و دادگر،
از گناه مبرا و با انصاف.
5قوم او فاسد شده، باعث ننگ او گشتهاند،
آنها ديگر فرزندان او نيستند، بلكه قومی هستند كجرو و متمرد.
6ای قوم احمق و نادان!
آيا اينچنين از خدای خود قدردانی میكنی؟
آيا او پدر و خالق تو نيست؟
آيا او نبود كه تو را بوجود آورد؟
7روزهای گذشته را به ياد آر،
از پدران خود بپرس تابه تو بگويند،
از ريشسفيدان سؤال كن تا به تو جواب دهند.
8خدای متعال، زمين را بين قومها تقسيم كرد
و مرزهای آنها را تعيين نمود،
9ولی قوم اسرائيل را برگزيد تا ملک او باشد.
10او اسرائيل را در بيابان خشک و سوزان يافت،
او را در برگرفت و از او مراقبت كرد،
و مانند مردمک چشم خود از او محافظت نمود،
11درست مانند عقابی كه جوجههايش را به پرواز در میآورند،
و بالهای خود را میگشايد تا آنها را بگيرد و با خود ببرد.
12او قوم خود را خودش رهبری نمود
و هيچ خدای ديگری با وی نبود.
13خداوند به آنها كوهستانهای حاصلخيز بخشيد
تا از محصول آنها سير شوند.
او به ايشان عسل از ميان صخره،
و روغن از ميان سنگ خارا داد.
14بهترين گاوان و گوسفندان را به آنان بخشيد
تا از آنها شير و كرهٔ فراوان به دست آورند.
قوچها و بزها و برههای فربه،
عاليترين گندمها و مرغوبترين شرابها را به آنها عطا فرمود.
15اما بنیاسرائيل سير شده، ياغی گشتند،
فربه و تنومند و چاق شده،
خدايی را كه آنها را آفريده بود ترک نمودند،
و «صخرهٔ نجاتِ» خود را به فراموشی سپردند.
16آنها با بتپرستی قبيح خود،
خشم و غيرت خداوند را برانگيختند.
17به بتها كه خدا نبودند قربانی تقديم كردند
به خدايان جديدی كه پدرانشان هرگز آنها را نشناخته بودند،
خدايانی كه بنیاسرائيل آنها را پرستش نكرده بودند.
18آنها خدايی را كه «صخره» شان بود
و ايشان را بوجود آورده بود،
فراموش كردند.
19وقتی خداوند ديد كه پسران و دخترانش چه میكنند،
خشمگين شده از آنان بيزار گشت.
20او فرمود: «آنها را ترک میكنم تا هر چه میخواهد بر سرشان بيايد،
زيرا آنها قومی ياغی و خيانتكار هستند.
21آنها با پرستش خدايان بيگانه و باطل،
خشم و غيرت مرا برانگيختند،
من نيز با محبت نمودن قومهای بيگانه و باطل
آنها را به خشم و غيرت میآورم.
22خشم من افروخته شده، زمين و محصولش را خواهد سوزانيد،
و تا اعماق زمين فرو رفته، بنياد کوهها را به آتش خواهد كشيد.
23«بلايا بر سر ايشان خواهم آورد
و تمام تيرهای خود را به سوی ايشان پرتاب خواهم كرد.
24آنها را با گرسنگی و تب سوزان و مرض كشنده از پای در خواهم آورد.
حيوانات وحشی را به جان آنها خواهم انداخت
و مارهای سمی را خواهم فرستاد تا ايشان را بگزند.
25در بيرون، شمشيرِ دشمنان، كشتار خواهد كرد
و در درون خانهها وحشت حكمفرما خواهد بود.
پسران و دختران، كودكان و پيران، نابود خواهند شد.
26میخواستم آنها را به کلی هلاک كنم،
به طوری كه ياد آنها نيز از خاطرها محو گردد،
27ولی فكر كردم كه شايد دشمنان بگويند:
قدرت ما بود كه آنها را نابود كرد نه قدرت خداوند.»
28اسرائيل قومی است نادان و بیفهم.
29ای كاش شعور داشت و میفهميد كه چرا شكست خورده است.
30چرا هزار نفرشان از يک نفر،
و ده هزار نفرشان از دو نفر شكست خوردند؟
زيرا «صخرهٔ» ايشان، ايشان را ترک كرده بود،
خداوند ايشان را به دست دشمن تسليم نموده بود.
31حتی دشمنانشان نيز میدانند كه
«صخره» شان مانند «صخرهٔ» اسرائيل نيست.
32دشمنان اسرائيل مانند مردم سدوم و عموره فاسدند،
مثل درختانی میباشند كه انگور تلخ و سمی به بار میآورند،
33مانند شرابی هستند كه از زهر مار گرفته شده باشد.
34آنچه دشمنان كردهاند از نظر خداوند مخفی نيست،
او به موقع آنها را مجازات خواهد كرد.
35انتقام و جزا از آن خداوند است.
بزودی آنها خواهند افتاد،
زيرا روز هلاكت ايشان نزديک است.
36خداوند به داد قومش خواهد رسيد
و بر بندگانش شفقت خواهد فرمود،
وقتی ببيند كه قوت ايشان از بين رفته
و برای برده و آزاد رمقی نمانده است.
37-38خداوند به قومش خواهد گفت:
«كجا هستند خدايان شما،
”صخرههايی“ كه به آنها پناه میبرديد
و پيه قربانیها را به آنان میخورانديد
و شراب برای نوشيدن به آنها تقديم میكرديد؟
بگذاريد آنها برخيزند و به شما كمک كنند
و برای شما پناهگاه باشند.
39«بدانيد كه تنها من خدا هستم
و خدای ديگری غير از من نيست.
میميرانم و زنده میسازم،
مجروح میكنم و شفا میبخشم،
و كسی نمیتواند از دست من برهاند.
40من كه تا ابد زنده هستم،
دست خود را به آسمان برافراشته، اعلام میكنم
كه شمشير براق خود را تيز كرده،
بر دشمنانم داوری خواهم نمود.
41از آنها انتقام خواهم گرفت
و كسانی را كه از من نفرت دارند مجازات خواهم كرد.
42تيرهايم غرق خون دشمنان خواهند شد،
شمشيرم گوشت كشتهشدگان و اسيران را خواهد دريد
و به خون آنها آغشته خواهد گشت،
سرهای رهبران آنها پوشيده از خون خواهند شد.»
43ای قومها با قوم خداوند شادی كنيد،
زيرا او انتقام خون بندگانش را خواهد گرفت.
او از دشمنان خود انتقام خواهد گرفت
و قوم و سرزمين خود را از گناه پاک خواهد ساخت.
آخرين دستورات موسی
44-45وقتی كه موسی و يوشع كلمات اين سرود را برای قوم اسرائيل خواندند، 46موسی به قوم گفت: «به سخنانی كه امروز به شما گفتم توجه كنيد و به فرزندان خود دستور دهيد تا به دقت از تمام قوانين خدا اطاعت كنند؛ 47زيرا اين قوانين كلماتی بیارزش نيستند، بلكه حيات شما هستند. از آنها اطاعت كنيد تا در سرزمينی كه در آن طرف رود اردن تصرف خواهيد كرد عمر طولانی داشته باشيد.»
48همان روز خداوند به موسی گفت: 49«به كوهستان عباريم واقع در سرزمين موآب مقابل اريحا برو. در آنجا بر كوه نبو برآی و تمام سرزمين كنعان را كه به قوم اسرائيل میدهم، ببين. 50سپس تو در آن كوه خواهی مرد و به اجداد خود خواهی پيوست همانطور كه برادرت هارون نيز در كوه هور درگذشت و به اجداد خود پيوست، 51زيرا هر دو شما در برابر قوم اسرائيل، كنار چشمهٔ مريبهٔ قادش واقع در بيابان صين، حرمت قدوسيت مرا نگه نداشتيد. 52سرزمينی را كه به قوم اسرائيل میدهم، در برابر خود، خواهی ديد ولی هرگز وارد آن نخواهی شد.»
