Hay que domar la lengua
1Hermanos míos, no pretendan muchos de ustedes ser maestros, pues, como saben, seremos juzgados con más severidad. 2Todos fallamos mucho. Si alguien nunca falla en lo que dice, es una persona perfecta, capaz también de dominar todo su cuerpo.
3Cuando ponemos freno en la boca de los caballos para que nos obedezcan, podemos controlar todo el animal. 4Fíjense también en los barcos. A pesar de ser tan grandes y ser impulsados por fuertes vientos, se controlan por un pequeño timón a voluntad del piloto. 5Así también la lengua es un miembro muy pequeño del cuerpo, pero hace alarde de grandes hazañas. ¡Imagínense qué gran bosque se incendia con tan pequeña chispa! 6También la lengua es un fuego, un mundo de maldad entre nuestros órganos. Contamina todo el cuerpo y, encendida por el infierno, prende fuego a todo el curso de la vida.
7El ser humano sabe domar y, en efecto, ha domado toda clase de fieras, de aves, reptiles y bestias marinas; 8pero nadie puede domar la lengua. Es un mal irrefrenable, lleno de veneno mortal.
9Con la lengua bendecimos a nuestro Señor y Padre, y con ella maldecimos a las personas, creadas a imagen de Dios. 10De una misma boca salen bendición y maldición. Hermanos míos, esto no debe ser así. 11¿Puede acaso brotar de una misma fuente agua dulce y agua amarga? 12Hermanos míos, ¿acaso puede dar aceitunas una higuera o higos una vid? Pues tampoco una fuente de agua amarga puede dar agua dulce.
Dos clases de sabiduría
13¿Quién es sabio y entendido entre ustedes? Que lo demuestre con su buena conducta, mediante obras hechas con la humildad que le da su sabiduría. 14Pero si ustedes tienen envidias amargas y rivalidades en el corazón, dejen de presumir y de faltar a la verdad. 15Esa no es la sabiduría que desciende del cielo, sino que es terrenal, no espiritual y demoníaca. 16Porque donde hay envidias y rivalidades, también hay confusión y toda clase de acciones malvadas.
17En cambio, la sabiduría que desciende del cielo es ante todo pura y además pacífica, respetuosa, dócil, llena de compasión y de buenos frutos, imparcial y sincera. 18En fin, el fruto de la justicia se siembra en paz para3:18 para. Alt. por. los que hacen la paz.
خطرات زبان
1-2برادران عزيز، سعی نكنيد اشتباهات ديگران را فوری به ايشان گوشزد كنيد، زيرا همهٔ ما دچار اشتباه می‌شويم؛ و ما معلمين دينی كه احكام خدا را می‌دانيم، اگر مرتكب اشتباه گرديم، شديدتر از ديگران مجازات خواهيم شد.
اگر كسی بتواند بر زبان خود مسلط شود، قادر خواهد بود در ساير موارد نيز بر خود مسلط باشد. 3اسبی بزرگ را با دهنه‌ای كوچک مطيع خود می‌سازيم و او را به هر جا كه بخواهيم می‌بريم. 4يک سُكّان كوچک، كشتی بزرگ را به هر سو كه خواست ناخدا باشد، هدايت می‌كند حتی اگر بادی شديد بوزد.
5زبان نيز در بدن، عضوی كوچک است، ولی چه خسارات سنگينی می‌تواند به بار آورد. يک جنگل عظيم را می‌توان با يک جرقهٔ كوچک به آتش كشيد. 6زبان همچون زبانهٔ آتش است؛ لبريز از شرارت می‌باشد و تمام بدن را زهرآلود می‌كند؛ آتشی است كه از جهنم می‌آيد و می‌تواند تمام زندگی را به نابودی بكشد.
7انسان توانسته است هرگونه حيوان وحشی، پرنده، خزنده و جاندار دريايی را رام كند، و بعد از اين نيز رام خواهد كرد. 8اما هيچ انسانی نمی‌تواند زبان را رام كند. زبان همچون مار سمی، هميشه آماده است تا زهر كشندهٔ خود را بيرون بريزد. 9-10با آن، لحظه‌ای پدر آسمانی‌مان خدا را شكر می‌كنيم و لحظه‌ای ديگر مردم را كه شبيه خدا آفريده شده‌اند، نفرين می‌كنيم. از دهانمان هم بركت جاری می‌شود، هم لعنت. برادران عزيز، نبايد چنين باشد. 11آيا امكان دارد از يک چشمه، ابتدا آب شيرين بجوشد و بعد آب شور؟ 12آيا می‌توان از درخت انجير، زيتون چيد؟ يا از تاک، می‌توان انجير چيد؟ نه! به همين ترتيب، از چاه شور، نمی‌توان آب شيرين و گوارا كشيد.
خرد آسمانی
13اگر خود را خردمند و حكيم می‌دانيد، بايد همواره مهربان و نيكوكار باشيد؛ و اگر به سبب داشتن اين گونه اعمال به خود نباليد، آنگاه براستی خردمند می‌باشيد. 14اما اگر در زندگی‌تان كينه و حسادت و خودخواهی وجود دارد، بيهوده سنگ عقل و خرد را به سينه نزنيد، كه اين بدترين نوع دروغ می‌باشد؛ 15زيرا در آن خرد و حكمتی كه خدا می‌بخشد، اين گونه صفات ناپسند وجود ندارد، بلكه اينها دنيوی، غيرروحانی و شيطانی هستند. 16در واقع، هر جا كه حسادت و جاه‌طلبی وجود دارد، هرج و مرج و هرگونه شرارت ديگر نيز بچشم می‌خورد.
17اما خرد و حكمتی كه از آسمان می‌باشد، در وهلهٔ اول پاک و نجيب است، و بعد صلح‌جو و مؤدب و ملايم؛ حاضر به گفتگو با ديگران و پذيرش نظرات ايشان است؛ لبريز از دلسوزی و اعمال نيک بوده، صميمی و بی‌ريا و بی‌پرده می‌باشد. 18آنانی كه صلح‌جو هستند، بذر صلح می‌كارند و نيكی و خير درو می‌كنند.
