Salmo 104
1¡Bendice, alma mía, al Señor!
Señor mi Dios, tú eres grandioso;
te has revestido de gloria y majestad.
2Te cubres104:2 Te cubres. Lit. Él se cubre. de luz como con un manto;
extiendes los cielos como una cortina.
3Afirmas sobre las aguas tus altos aposentos
y haces de las nubes tu carro de guerra.
Tú cabalgas en las alas del viento.
4Haces de los vientos tus mensajeros104:4 mensajeros. Alt. ángeles.
y de las llamas de fuego tus servidores.
5Tú pusiste la tierra sobre sus cimientos
y de allí jamás caerá;
6la revestiste con el mar
y las aguas se detuvieron sobre los montes.
7Pero a tu reprensión huyeron las aguas;
ante el estruendo de tu voz se dieron a la fuga.
8Ascendieron a los montes,
descendieron a los valles,
al lugar que tú les asignaste.
9Pusiste una frontera que ellas no pueden cruzar,
para que no vuelvan a cubrir la tierra.
10Tú haces que los manantiales viertan sus aguas en las cañadas
y que fluyan entre las montañas.
11De ellas beben todas las bestias del campo;
allí los asnos salvajes calman su sed.
12Las aves del cielo anidan junto a las aguas
y cantan entre el follaje.
13Desde tus altos aposentos riegas las montañas;
la tierra se sacia con el fruto de tu trabajo.
14Haces que crezca la hierba para el ganado
y las plantas que la gente cultiva
para sacar de la tierra su alimento:
15el vino que alegra el corazón humano,
el aceite que hace brillar el rostro
y el pan que sustenta la vida.
16Los árboles del Señor reciben su riego,
los cedros del Líbano que él plantó.
17Allí las aves hacen sus nidos;
en los cipreses tiene su hogar la cigüeña.
18En las altas montañas están las cabras monteses
y en los escarpados peñascos tienen su madriguera los tejones.
19Él hizo la luna, que marca las estaciones,
y el sol, que sabe cuándo ocultarse.
20Tú traes la oscuridad, cae la noche
y en sus sombras se arrastran los animales del bosque.
21Los leones rugen, reclamando su presa,
pidiendo a Dios que les dé su alimento.
22Pero al salir el sol se retiran
y vuelven a echarse en sus guaridas.
23Sale entonces la gente a cumplir sus tareas,
a hacer su trabajo hasta la tarde.
24¡Oh Señor, cuán numerosas son tus obras!
Todas ellas las hiciste con sabiduría.
Rebosa la tierra con todas tus criaturas.
25Allí está el mar, ancho y vasto,
que abunda en animales, grandes y pequeños,
cuyo número es imposible conocer.
26Allí navegan los barcos, y ese Leviatán
que tú creaste para jugar con él.
27Todos ellos esperan de ti
que a su tiempo les des su alimento.
28Tú les das y ellos recogen;
abres tu mano y se colman de bienes.
29Si escondes tu rostro,
se aterran;
si les quitas el aliento,
mueren y vuelven al polvo.
30Pero si envías tu Espíritu,
son creados,
y así renuevas la faz de la tierra.
31Que la gloria del Señor perdure eternamente;
que el Señor se regocije en sus obras.
32Él mira la tierra y la hace temblar;
toca los montes y los hace echar humo.
33¡Cantaré al Señor toda mi vida!
¡Cantaré salmos a mi Dios mientras exista!
34Quiera él agradarse de mi meditación;
yo, por mi parte, me regocijo en el Señor.
35Que desaparezcan de la tierra los pecadores
y que los malvados dejen de existir.
¡Bendice, alma mía, al Señor!
¡Aleluya!
در ستايش آفريدگار
1-2ای جان من، خداوند را ستايش كن!
ای خداوند، ای خدای من، تو چه پرشكوه هستی! تو خود را با عزت و جلال آراسته و خويشتن را با نور پوشانيده‌ای. آسمان را مثل خيمه گسترانيده‌ای 3و خانهٔ خود را بر آبهای آن بنا كرده‌ای. ابرها را عرابه خود نموده‌ای و بر بالهای باد می‌رانی. 4بادها فرمانبران تو هستند و شعله‌های آتش خدمتگزاران تو.
5ای خداوند، تو زمين را بر اساسش استوار كردی تا هرگز از مسيرش منحرف نشود. 6درياها همچون ردايی آن را در برگرفت و آب درياها کوهها را پوشاند. 7اما آبها از هيبت صدای تو گريختند و پراكنده شدند. 8به فراز کوهها برآمدند و به دشتها سرازير شده، به مكانی كه برای آنها ساخته بودی، جاری شدند. 9برای درياها حدی تعيين نموده‌ای تا از آنها نگذرند و زمين را دوباره نپوشانند.
10در دره‌ها، چشمه‌ها بوجود آورده‌ای تا آب آنها در كوهپايه‌ها جاری شود. 11تمام حيوانات صحرا از اين چشمه‌ها آب می‌نوشند و گورخرها تشنگی خود را برطرف می‌سازند. 12پرندگان بر شاخه‌های درختان لانه می‌سازند و آواز می‌خوانند. 13از آسمان بر کوهها باران می‌بارانی و زمين از نعمتهای گوناگون تو پر می‌شود. 14-15نباتات را برای خوراک حيوانات، و درختان ميوه‌دار و سبزيجات و غلات را برای استفاده انسان، از زمين می‌رويانی تا انسان بتواند شراب و روغن و نان برای خود تهيه كند و شاد و نيرومند باشد.
16درختان سرو لبنان كه تو ای خداوند، آنها را كاشته‌ای سبز و خرمند. 17مرغان هوا در درختان سرو لانه می‌سازند و لک‌لک‌ها بر شاخه‌های درختان صنوبر. 18کوههای بلند، چراگاه بزهای كوهی است و صخره‌ها، پناهگاه خرگوشان.
19ماه را برای تعيين ماههای سال آفريدی و آفتاب را برای تعيين روزها. 20به فرمان تو شب می‌شود. در تاريكی شب همهٔ حيوانات وحشی از لانه‌های خود بيرون می‌آيند. 21شيربچگان برای شكار غرش می‌كنند و روزی خود را از خدا می‌خواهند. 22هنگامی كه آفتاب طلوع می‌كند، آنها به لانه‌های خود برمی‌گردند و می‌خوابند. 23آنگاه انسانها برای كسب معاش، از خانه بيرون می‌روند و تا شامگاه كار می‌كنند.
24خداوندا، كارهای دست تو چه بسيارند. همه آنها را از روی حكمت انجام داده‌ای. زمين از مخلوقات تو پر است. 25در درياهای بزرگی كه آفريده‌ای جانوران بزرگ و كوچک به فراوانی يافت می‌شوند. 26نهنگان در درياها بازی می‌كنند و كشتی‌ها بر سطح آنها روانند.
27تمام مخلوقات تو منتظرند تا تو روزی‌شان را به آنها بدهی. 28تو روزی آنها را می‌رسانی و آنها را سير می‌كنی. 29هنگامی كه روی خود را از آنها برمی‌گردانی مضطرب می‌شوند؛ و وقتی جان آنها را می‌گيری، می‌ميرند و به خاكی كه از آن ساخته شده‌اند، برمی‌گردند. 30اما زمانی كه به مخلوقات جان می‌بخشی، زنده می‌شوند و به زمين طراوت می‌بخشند.
31شكوه و عظمت خداوند جاودانی است و او از آنچه آفريده است خشنود می‌باشد. 32خداوند به زمين نگاه می‌كند و زمين می‌لرزد؛ کوهها را لمس می‌نمايد و دود از آنها بلند می‌شود.
33تا زنده‌ام، خداوند را با سرود پرستش خواهم كرد و تا وجود دارم او را ستايش خواهم نمود. 34باشد كه او از سرود من خشنود شود، زيرا او سرچشمه همهٔ خوشیهای من است. 35باشد كه همهٔ گناهكاران نابود شوند و بدكاران ديگر وجود نداشته باشند.
ای جان من، خداوند را ستايش كن! سپاس بر خداوند باد!
