El amor de Dios por Israel
1«Desde que Israel era niño, yo lo amé.
De Egipto llamé a mi hijo,
2pero cuanto más lo llamaba,
más se alejaba de mí.11:2 llamaba … de mí (LXX); llamaban … de ellos (TM).
Sacrificaban a los baales
y quemaban incienso a los ídolos.
3Fui quien enseñó a caminar a Efraín,
tomándolo de los brazos.
Pero él no quiso reconocer
que era yo quien lo sanaba.
4Lo atraje con cuerdas de ternura,11:4 de ternura. Lit. humanas.
lo atraje con lazos de amor.
Le quité de la cerviz el yugo
y con cariño me acerqué para alimentarlo.
5»No volverá a tierra de Egipto
y Asiria reinará sobre ellos,
porque no quisieron volverse a mí.
6En sus ciudades se blandirán espadas,
que destrozarán los barrotes de sus puertas
y acabarán con sus planes.
7Mi pueblo está decidido a rebelarse contra mí.
Aunque me invocan como el Altísimo, no los exaltaré.
8»¿Cómo podría yo entregarte, Efraín?
¿Cómo podría abandonarte, Israel?
¿Cómo puedo entregarte como a Admá?
¿Cómo puedo hacer contigo como con Zeboyín?
Dentro de mí, el corazón me da vuelcos,
y se me conmueven las entrañas.
9Pero no daré rienda suelta a mi ira
ni volveré a destruir a Efraín.
Porque yo soy Dios y no hombre,
el Santo está entre ustedes;
y no iré contra sus ciudades».
10El Señor rugirá como león
y ellos lo seguirán.
Cuando él lance su rugido,
sus hijos vendrán temblando de occidente.
11«Vendrán desde Egipto,
temblando como aves;
vendrán desde Asiria, temblando como palomas,
y yo los estableceré en sus casas»,
afirma el Señor.
El pecado de Israel
12«Efraín me ha rodeado de mentiras
y el reino de Israel, con fraude;
Judá anda errante, lejos de Dios;
¡lejos del Dios santísimo y fiel!
محبت خدا نسبت به اسرائيل
1زمانی كه اسرائيل طفل بود او را مثل پسر خود دوست می‌داشتم و او را از مصر فرا خواندم. 2ولی هر چه بيشتر او را به سوی خود خواندم، بيشتر از من دور شد و برای بعل قربانی كرد و برای بتها بخور سوزانيد. 3از بچگی او را تربيت كردم، او را در آغوش گرفتم و راه رفتن را به او ياد دادم؛ ولی او نخواست بفهمد كه اين من بودم كه او را پروراندم. 4با كمند محبت، اسرائيل را به سوی خود كشيدم؛ بار از دوشش برداشتم و خم شده، او را خوراک دادم.
5ولی او به سوی من بازگشت نمی‌كند، پس دوباره به مصر خواهد رفت و آشور بر او سلطنت خواهد كرد. 6آتش جنگ در شهرهايش شعله‌ور خواهد شد. دشمنانش به دروازه‌های او حمله خواهند كرد و او در ميان سنگرهای خود به دام دشمن خواهد افتاد. 7قوم من تصميم گرفته‌اند مرا ترک كنند، پس من هم آنها را به اسارت می‌فرستم و هيچكس نخواهد توانست آنان را رهايی بخشد.
8ای اسرائيل، چگونه تو را از دست بدهم؟ چگونه بگذارم بروی؟ چگونه می‌توانم تو را مثل ادمه و صبوئيم رها كنم؟ آه از دلم برمی‌خيزد! چقدر آرزو دارم به تو كمک كنم! 9در شدت خشم خود تو را مجازات نخواهم كرد و ديگر تو را از بين نخواهم برد؛ زيرا من خدا هستم، نه انسان. من خدايی مقدس هستم و در ميان شما ساكنم. من ديگر با خشم به سراغ شما نخواهم آمد.
10«قوم من از من پيروی خواهند كرد و من مثل شير بر دشمنانشان خواهم غريد. ايشان شتابان از غرب باز خواهند گشت؛ 11مثل دستهٔ بزرگی از پرندگان از مصر و مانند كبوتران از آشور پرواز خواهند كرد. من دوباره ايشان را به خانه‌شان باز می‌گردانم.» اين وعده‌ای است از جانب خداوند.
گناه اسرائيل
12خداوند می‌فرمايد: «اسرائيل با دروغ و فريب مرا احاطه كرده است، و يهودا هنوز نسبت به من كه خدای امين و مقدس هستم، سركشی می‌كند.»
