Isaías 64 – NVI & HLGN

Nueva Versión Internacional

Isaías 64:1-12

1¡Oh, si rasgaras los cielos y descendieras!

¡Las montañas temblarían ante ti,

2como cuando el fuego enciende la leña

y hace que hierva el agua!

Así darías a conocer tu nombre entre tus enemigos,

y ante ti temblarían las naciones.

3Hiciste maravillas asombrosas cuando descendiste;

ante tu presencia temblaron las montañas.

4Fuera de ti, desde tiempos antiguos

nadie ha escuchado ni percibido,

ni ojo alguno ha visto,

a un Dios que como tú actúe en favor de quienes en él esperan.

5Sales al encuentro de los que, alegres,

practican la justicia y recuerdan tus caminos.

Pero te enojas si persistimos

en desviarnos de ellos.64:5 te enojas … de ellos. Frase de difícil traducción.

¿Cómo podremos ser salvos?

6Todos somos como gente impura;

todos nuestros actos de justicia son como trapos de inmundicia.

Todos nos marchitamos como hojas;

nuestras iniquidades nos arrastran como el viento.

7Nadie invoca tu nombre

ni se esfuerza por aferrarse a ti.

Pues nos has dado la espalda

y nos has entregado64:7 entregado (LXX, Targum y Siríaca); derretido (TM). en poder de nuestras iniquidades.

8A pesar de todo, Señor, tú eres nuestro Padre;

nosotros somos el barro y tú el alfarero.

Todos somos obra de tu mano.

9No te enojes demasiado, Señor;

no te acuerdes siempre de nuestras iniquidades.

¡Considera, por favor,

que todos somos tu pueblo!

10Tus ciudades santas han quedado devastadas

y hasta Sión se ha vuelto un desierto;

Jerusalén ha quedado en ruinas.

11Nuestro santo y glorioso Templo, donde te alababan nuestros antepasados,

ha sido devorado por el fuego.

Ha quedado en ruinas todo lo que más queríamos.

12Ante todo esto, Señor, ¿no vas a hacer nada?

¿Vas a guardar silencio y afligirnos sin medida?

Ang Pulong Sang Dios

Isaias 64:1-12

1Pihaka ang langit, Ginoo, kag magpanaog ka, kag magatay-og ang mga bukid sa imo presensya. 2Subong nga ang kalayo nagapadukot sang mga sanga nga laya kag nagapabukal sang tubig, ang imo pag-abot magapakurog sa mga nasyon nga imo mga kaaway, kag makilala nila kon sin-o ka. 3Sang nagpanaog ka sang una kag naghimo sang makatilingala nga mga butang nga wala namon ginpaabot, nagkurog ang mga bukid sa imo presensya. 4Halin sang una hasta subong wala pa gid sing may nakabati ukon may nakakita sang Dios nga pareho sa imo nga nagabulig sa mga nagasalig sa iya. 5Ginabaton mo ang nagakalipay sa paghimo sang matarong kag nagasunod sang imo mga pamaagi. Pero naakig ka sa amon kay padayon kami nga nagasupak sa imo mga pamaagi. Gani paano kami maluwas? 6Nangin pareho kami tanan sa mahigko nga butang, kag ang tanan namon nga maayo nga mga binuhatan daw pareho lang sa mahigko nga panapton. Pareho kami tanan sa dahon nga nalaya, kag ang amon kalautan pareho sa hangin nga nagapalid sa amon. 7Wala gid sing bisan isa sa amon nga nagadangop sa imo kag nagapaninguha sa pagkapot sa imo. Kay nagtalikod ka sa amon, kag ginpabay-an mo kami nga magkalamatay64:7 magkalamatay: sa literal, magkalatunaw. tungod sa amon mga sala. 8Pero sa gihapon ikaw ang amon Amay, Ginoo. Pareho ka sa manughimo sang kolon, kag kami pareho sa lunang. Ikaw ang naghimo sa amon tanan. 9Ginoo, indi pagpatam-i ang imo kaakig sa amon; indi pagdumduma ang amon mga sala hasta san-o. Nagapangabay kami sa imo nga talupangdon mo kami, kay kami tanan imo katawhan. 10Ang imo balaan nga mga banwa, pati ang Jerusalem, nangin pareho sa kamingawan nga wala sing may nagaestar. 11Nasunog ang amon balaan kag matahom nga templo, nga sa diin ginasimba ka sang amon mga katigulangan. Naguba ang tanan nga butang nga amon ginpakamahal. 12Bisan pa sa sining tanan, indi mo pa gihapon kami pagbuligan, Ginoo? Maghipos ka na lang bala, kag patam-an mo na lang bala kami sang silot?