La oración de Habacuc
1Oración del profeta Habacuc. Según sigionot.3:1 sigionot. Probablemente un término literario o musical.
2Señor, he sabido de tu fama;
tiemblo delante de tus obras, Señor.
Repítelas en nuestros días,
dalas a conocer en nuestro tiempo;
en tu ira, ten presente tu misericordia.
3Dios viene desde Temán;
el Santo, desde el monte de Parán. Selah
Su gloria cubre el cielo
y su alabanza llena la tierra.
4Su resplandor es como el sol;
rayos brotan de sus manos;
su poder se esconde en sus manos.
5Una plaga mortal lo precede
y una epidemia sigue sus pasos.
6Se detiene y la tierra se estremece;
lanza una mirada y las naciones tiemblan.
Se desmoronan las antiguas montañas
y se desploman las viejas colinas,
pero sus caminos son eternos.
7He visto afligidos los campamentos de Cusán,
y angustiadas las moradas de Madián.
8¿Te enojaste, oh Señor, con los ríos?
¿Estuviste airado contra las corrientes?
¿Tan enfurecido estabas contra el mar
que cabalgaste en tus caballos
y montaste en tus carros victoriosos?
9Descubriste tu arco,
llenaste de flechas tu aljaba.3:9 llenaste de flechas tu aljaba (mss. de LXX); en TM, texto de difícil traducción. Selah
Tus ríos dividen la tierra;
10las montañas te ven y se retuercen.
Pasan los torrentes de agua;
el abismo ruge y levanta sus olas en lo alto.
11El sol y la luna se detienen en el cielo
por el fulgor de tus veloces flechas,
por el deslumbrante brillo de tu lanza.
12Indignado, marchas sobre la tierra;
en tu ira aplastas las naciones.
13Saliste a liberar a tu pueblo,
saliste a salvar a tu ungido.
Aplastaste al rey de la perversa dinastía,
¡lo desnudaste de pies a cabeza! Selah
14Con su propia lanza atravesaste la cabeza de sus guerreros
que enfurecidos querían dispersarnos,
que con placer arrogante se lanzaron
como quien devora en secreto a un pobre.3:14 Versículo de difícil traducción.
15Pisoteaste el mar con tus corceles
que agitaban las inmensas aguas.
16Al oírlo, se estremecieron mis entrañas;
a su voz, me temblaron los labios;
la debilidad entró en los huesos
y se me aflojaron las piernas.
Pero yo espero con paciencia el día en que la calamidad
vendrá sobre la nación que nos invade.
17Aunque la higuera no florezca
ni haya frutos en las vides;
aunque falle la cosecha del olivo
y los campos no produzcan alimentos;
aunque en el redil no haya ovejas
ni vaca alguna en los establos;
18aun así, yo me regocijaré en el Señor.
¡Me alegraré en el Dios de mi salvación!
19El Señor y Dios es mi fuerza;
da a mis pies la ligereza de una gacela
y me hace caminar por las alturas.
دعای پيروزی حبقوق
1اين است دعای حبقوق نبی:
2ای خداوند، خبری را كه به من دادی شنيدم و برای كارهايی كه بزودی انجام خواهی داد با ترس و احترام تو را پرستش می‌كنم. دوباره مثل سالهای گذشته قدرت خود را به ما نشان ده تا نجات يابيم و در حين غضب خود، رحمت را به ياد آور.
3خدا را می‌بينم كه از كوه سينا می‌آيد. جلالش آسمانها را در بر گرفته و زمين از حمد و سپاس او پر است! 4درخشش او مانند طلوع خورشيد است و از دستهای او كه قدرتش در آنها نهفته است، نور می‌تابد. 5او مرض را پيشاپيش خود می‌فرستد و به مرگ فرمان می‌دهد كه به دنبال او بيايد. 6وقتی او می‌ايستد زمين تكان می‌خورد و هنگامی كه نگاه می‌كند، قومها می‌لرزند. كوههای ازلی خرد می‌شوند و تپه‌های ابدی با خاک يكسان می‌گردند. قدرت او بی‌زوال است. 7مردمان كوشان3:7 «ثروت آنها به اين خانه سرازير می‌شود» يا «آرزوی آنها به اين خانه خواهد آمد». جملهٔ دوم، به نظر برخی مفسرين اشاره است به ظهور مسيح موعود. و مديان را می‌بينم كه دچار ترس و اضطراب شده‌اند.
8خداوندا، آيا تو بر رودخانه‌ها و دريا خشمگين بودی كه بر اسبان و عرابه‌هايت سوار شدی؟ نه، تو برای پيروزی قومت اين كار را كردی. 9تو كمان را به دست گرفته، تيرها را آماده كردی و صاعقه را فرستاده زمين را شكافتی. 10كوهها تو را ديدند و به لرزه افتادند و سيلابها جاری شدند. آبهای عميق طغيان كردند و امواجشان بالا آمدند. 11از نور تيرهايت و از برق نيزه‌های درخشانت خورشيد و ماه ايستادند. 12با غضب جهان را پيمودی و قومها را زير پای خود لگدمال كردی. 13تو برای نجات قوم برگزيدهٔ خود برخاستی و رهبر شروران را نابود كردی، پيروانش را از بين بردی. 14آنها مثل گردباد بيرون آمده، خيال كردند اسرائيل به آسانی به چنگشان می‌افتد، ولی تو با سلاحهای خودشان آنها را نابود كردی. 15با اسبان خود از دريا عبور كردی و آبهای نيرومند را زير پا نهادی.
16وقتی اينها را می‌شنوم، می‌ترسم و لبهايم می‌لرزند. بدنم بی‌حس و زانوانم سست می‌گردند. انتظار روزی را می‌كشم كه خدا قومی را كه بر ما هجوم می‌آورد مجازات كند.
17هر چند درخت انجير شكوفه ندهد و درخت انگور ميوه نياورد، هر چند محصول زيتون از بين برود و زمينها باير بمانند، هر چند گله‌ها در صحرا بميرند و آغلها از حيوانات خالی شوند، 18اما من شاد و خوشحال خواهم بود، زيرا خداوند نجات دهندهٔ من است. 19او به من قوت می‌دهد تا مانند آهو بدوم و از صخره‌های بلند، بالا بروم.
