Pastores y ovejas
1La palabra del Señor vino a mí y me dijo: 2«Hijo de hombre, profetiza contra los pastores de Israel; profetiza y adviérteles que así dice el Señor y Dios: “¡Ay de ustedes, pastores de Israel, que solo se cuidan a sí mismos! ¿Acaso los pastores no deben cuidar al rebaño? 3Ustedes se beben la leche, se visten con la lana y matan las ovejas más gordas, pero no cuidan del rebaño. 4No fortalecen a la débil, no cuidan de la enferma ni curan a la herida. No han traído a la descarriada ni buscan a la perdida. Al contrario, tratan al rebaño con crueldad y violencia. 5Por eso las ovejas se han dispersado: ¡por falta de pastor! Y cuando se dispersaron se convirtieron en alimento de las bestias del campo. 6Mis ovejas vagan por montes y colinas, dispersas por toda la tierra, sin que nadie se preocupe por buscarlas.
7»”Por tanto, pastores, escuchen bien la palabra del Señor. 8El Señor y Dios afirma: Por falta de pastor mis ovejas han sido objeto del pillaje y han estado a merced de las bestias del campo. Mis pastores no se ocupan de mis ovejas; cuidan de sí mismos, pero no de mis ovejas. Tan cierto como que yo vivo, esto es así. 9Por tanto, pastores, escuchen la palabra del Señor. 10Así dice el Señor y Dios: Yo estoy en contra de los pastores. Les pediré cuentas de mi rebaño; les quitaré la responsabilidad de apacentar a mis ovejas y no se apacentarán más a sí mismos. Rescataré mis ovejas de su boca, para que no les sirvan de alimento.
11»”Así dice el Señor y Dios: Yo mismo me encargaré de buscar y de cuidar a mi rebaño. 12Como un pastor que cuida de sus ovejas cuando están dispersas, así me ocuparé de mis ovejas y las rescataré de todos los lugares donde, en un día oscuro y de nubarrones, fueron dispersadas. 13Yo las sacaré de entre las naciones; las reuniré de los países y las llevaré a su tierra. Las apacentaré en los montes de Israel, en los canales de los ríos y en todos los poblados del país. 14Las haré pastar en los mejores prados y en los montes altos de Israel estará su pastizal. Allí descansarán en un buen lugar de pastoreo y se alimentarán de los mejores pastos de los montes de Israel. 15Yo mismo apacentaré mi rebaño y lo llevaré a descansar, afirma el Señor y Dios. 16Buscaré a las perdidas, haré volver a las descarriadas, vendaré a las heridas y fortaleceré a las débiles, pero destruiré a la robusta y fuerte. Yo las pastorearé con justicia.
17»”En cuanto a ti, rebaño mío, esto es lo que dice el Señor y Dios: Juzgaré entre ovejas y ovejas, y entre carneros y machos cabríos. 18¿No les basta con comerse los mejores pastos, sino que tienen también que pisotear lo que queda? ¿No les basta con beber agua limpia, sino que tienen que enturbiar el resto con las patas? 19Por eso mis ovejas tienen ahora que comerse el pasto que ustedes han pisoteado y beberse el agua que ustedes han enturbiado.
20»”Por eso, así dice el Señor y Dios: Yo mismo voy a juzgar entre las ovejas gordas y las flacas. 21Por cuanto han empujado con el costado y con el hombro, y han atacado a cornadas a las más débiles, hasta dispersarlas, 22voy a salvar a mis ovejas, y ya no les servirán de presa. Yo juzgaré entre una oveja y otra. 23Entonces les daré un pastor, mi siervo David, que las apacentará y será su único pastor. 24Yo, el Señor, seré su Dios y mi siervo David será su príncipe. Yo, el Señor, lo he dicho.
25»”Estableceré con ellos un pacto de paz: haré desaparecer del país a las bestias feroces, para que mis ovejas puedan vivir en el desierto y dormir en los bosques con seguridad. 26Haré de ellos y los alrededores de mi colina una fuente de bendición. Haré caer lluvias de bendición en el tiempo oportuno. 27Los árboles del campo darán su fruto, la tierra entregará sus cosechas y ellas vivirán seguras en su propia tierra. Y, cuando yo haga pedazos su yugo y las libere de sus tiranos, entonces sabrán que yo soy el Señor. 28Ya no volverán a ser presa de las naciones ni serán devoradas por las bestias de la tierra. Vivirán seguras y nadie les infundirá temor. 29Les daré una tierra famosa por sus cosechas. No sufrirán hambre en la tierra ni tendrán que soportar los insultos de las naciones. 30Entonces sabrán que yo, el Señor su Dios, estoy con ellos y que ellos, el pueblo de Israel, son mi pueblo. Yo, el Señor y Dios, lo afirmo. 31Ustedes son las ovejas de mi prado y yo soy su Dios, afirma el Señor y Dios”».
شبانان و گوسفندان
1-2اين پيغام از طرف خداوند به من رسيد:
«ای انسان خاكی، كلام مرا كه بر ضد شبانان، يعنی رهبران قوم اسرائيل است بيان كن و از جانب من كه خداوند هستم به ايشان بگو: وای بر شما ای شبانان اسرائيل، كه به جای چرانيدن گله‌ها خودتان را می‌پرورانيد. آيا وظيفهٔ شبان چرانيدن گوسفندان نيست؟ 3شما شير آنها را می‌نوشيد، از پشمشان برای خود لباس می‌دوزيد، گوسفندان پرواری را می‌كشيد و گوشتشان را می‌خوريد، اما گله را نمی‌چرانيد. 4از ضعيفان نگهداری ننموده‌ايد و از مريضان پرستاری نكرده‌ايد، دست و پا شكسته‌ها را شكسته‌بندی ننموده‌ايد، به دنبال آنهايی كه از گله جا مانده و گم شده‌اند نرفته‌ايد. در عوض، با زور و ستم بر ايشان حكمرانی كرده‌ايد. 5پس چون شبان و سرپرست نداشتند، پراكنده و آواره شده‌اند. هر جانوری كه از راه برسد، آنها را می‌درد. 6گوسفندان من در کوهها، تپه‌ها و روی زمين سرگردان شدند و كسی نبود كه به فكر آنها باشد و دنبالشان برود.
7«پس، ای شبانان، به كلام من كه خداوند هستم گوش كنيد! 8به حيات خود قسم، چون شما شبانان واقعی نبوديد و گلهٔ مرا رها كرديد و گذاشتيد خوراک جانوران بشوند و به جستجوی گوسفندان گمشده نرفتيد، بلكه خود را پرورانديد و گذاشتيد گوسفندان من از گرسنگی بميرند، 9-10پس، من بر ضد شما هستم و برای آنچه كه بر سر گله‌ام آمده، شما را مسئول می‌دانم. گله را از دست شما می‌گيرم تا ديگر نتوانيد خود را بپرورانيد. گوسفندانم را از چنگ شما نجات می‌دهم تا ديگر آنها را نخوريد.
11«من كه خداوند هستم می‌گويم كه من خودم به جستجوی گوسفندانم می‌روم و از آنها نگهداری می‌كنم. 12مثل يک شبان واقعی مراقب گله‌ام خواهم بود و گوسفندانم را از آن نقاطی كه در آن روز تاريک و ابری پراكنده شده بودند جمع كرده، برمی‌گردانم. 13از ميان سرزمينها و قومها آنان را جمع می‌كنم و به سرزمين خودشان، اسرائيل باز می‌آورم و روی کوهها و تپه‌های سرسبز و خرم اسرائيل، كنار رودخانه‌ها آنها را می‌چرانم. 14بلی، بر روی تپه‌های بلند اسرائيل، چراگاههای خوب و پر آب و علف به آنها می‌دهم. آنجا در صلح و آرامش می‌خوابند و در چراگاههای سبز و خرم كوه می‌چرند. 15-16من خود شبان گوسفندانم خواهم بود و آنها را در آرامش و امنيت خواهم خوابانيد. دنبال گوسفندان جا مانده از گله و گمشده خواهم رفت و آنها را باز خواهم آورد. دست و پا شكسته‌ها را، شكسته‌بندی خواهم كرد و بيماران را معالجه خواهم نمود. ولی گوسفندان قوی و فربه را از بين می‌برم، زيرا من به انصاف داوری می‌كنم.
17«ای گلهٔ من، من بين شما داوری كرده، گوسفند را از بز و خوب را از بد جدا خواهم كرد. 18بعضی از شما بهترين علفهای مرتع را می‌خوريد و مابقی را نيز لگدمال می‌كنيد. آب زلال را می‌نوشيد و بقيه را با پا گل‌آلود می‌نماييد. 19برای گوسفندان من چيزی جز چراگاههای پايمال شده و آبهای گل‌آلود باقی نمی‌گذاريد.
20«بنابراين من خود، بين شما گوسفندان فربه و شما گوسفندان لاغر داوری خواهم كرد. 21چون شما گوسفندان لاغر را كنار می‌زنيد و از گله دور می‌كنيد. 22پس، من خود گوسفندانم را نجات می‌دهم تا ديگر مورد آزار قرار نگيرند. من بين گوسفندان خود داوری می‌كنم و خوب را از بد جدا می‌نمايم. 23شبانی بر ايشان خواهم گماشت كه ايشان را بچراند، يعنی خدمتگزار خود داوود را. او از ايشان مواظبت خواهد كرد و شبان ايشان خواهد بود. 24من كه خداوند هستم، خدای ايشان خواهم بود و خدمتگزارم داوود، بر ايشان سلطنت خواهد كرد. من كه خداوند هستم، اين را گفته‌ام. 25با ايشان عهد می‌بندم كه ايشان را در امنيت نگاه دارم. حيوانات خطرناک را از مملكت آنها بيرون می‌رانم تا قوم من بتوانند حتی در بيابان و جنگل هم بدون خطر بخوابند. 26قوم خود و خانه‌هايشان را كه در اطراف كوه من است بركت خواهم داد. بارشهای بركت را بر آنها خواهم بارانيد و باران را به موقع برای آنها خواهم فرستاد. 27درختان ميوه و مزرعه‌ها پر بار خواهند بود و همه در امنيت زندگی خواهند كرد. وقتی زنجير اسارت را از دست و پای ايشان باز كنم و آنان را از چنگ كسانی كه ايشان را به بند كشيده بودند برهانم، آنگاه خواهند دانست كه من خداوند هستم. 28ديگر هيچ قومی آنها را غارت نخواهد كرد و حيوانات وحشی به آنان حمله‌ور نخواهند شد. در امنيت به سر خواهند برد و هيچكس ايشان را نخواهد ترسانيد. 29به قومم زمينی حاصلخيز خواهم داد تا ديگر از گرسنگی تلف نشوند و ديگر در بين قومهای بيگانه سرافكنده نگردند.»
30خداوند می‌فرمايد: «به اين طريق همه خواهند دانست كه من، خداوند بنی‌اسرائيل، پشتيبان ايشان می‌باشم و آنان قوم من هستند. 31ای گلهٔ من و ای گوسفندان چراگاه من، شما قوم من هستيد و من خدای شما.»
