Jó
1Então Jó respondeu:
2“Bem sei que isso é verdade.
Mas como pode o mortal ser justo diante de Deus?
3Ainda que quisesse discutir com ele,
não conseguiria argumentar nem uma vez em mil.
4Sua sabedoria é profunda, seu poder é imenso.
Quem tentou resistir-lhe e saiu ileso?
5Ele transporta montanhas sem que elas o saibam
e em sua ira as põe de cabeça para baixo.
6Sacode a terra e a tira do lugar,
e faz suas colunas tremerem.
7Fala com o sol, e ele não brilha;
ele veda e esconde a luz das estrelas.
8Só ele estende os céus
e anda sobre as ondas do mar.
9Ele é o Criador da Ursa e do Órion,
das Plêiades e das constelações do sul.
10Realiza maravilhas que não se pode perscrutar,
milagres incontáveis.
11Quando passa por mim, não posso vê-lo;
se passa junto de mim, não o percebo.
12Se ele apanha algo, quem pode pará-lo?
Quem pode dizer-lhe: ‘O que fazes?’
13Deus não refreia a sua ira;
até o séquito de Raabe9.13 Ou até o mar; ou ainda até o séquito do Egito encolheu-se diante dos seus pés.
14“Como então poderei eu discutir com ele?
Como achar palavras para com ele argumentar?
15Embora inocente, eu seria incapaz de responder-lhe;
poderia apenas implorar misericórdia ao meu Juiz.
16Mesmo que eu o chamasse e ele me respondesse,
não creio que me daria ouvidos.
17Ele me esmagaria com uma tempestade
e sem motivo multiplicaria minhas feridas.
18Não me permitiria recuperar o fôlego,
mas me engolfaria em agruras.
19Recorrer à força? Ele é mais poderoso!
Ao tribunal? Quem o9.19 Conforme a Septuaginta. O Texto Massorético diz me. intimará?
20Mesmo sendo eu inocente, minha boca me condenaria;
se eu fosse íntegro, ela me declararia culpado.
21“Conquanto eu seja íntegro, já não me importo comigo;
desprezo a minha própria vida.
22É tudo a mesma coisa; por isso digo:
Ele destrói tanto o íntegro como o ímpio.
23Quando um flagelo causa morte repentina,
ele zomba do desespero dos inocentes.
24Quando um país cai nas mãos dos ímpios,
ele venda os olhos de seus juízes.
Se não é ele, quem é então?
25“Meus dias correm mais velozes que um atleta;
eles voam sem um vislumbre de alegria.
26Passam como barcos de papiro,
como águias que mergulham sobre as presas.
27Se eu disser:
Vou esquecer a minha queixa,
vou mudar o meu semblante e sorrir,
28ainda assim me apavoro com todos os meus sofrimentos,
pois sei que não me considerarás inocente.
29Uma vez que já fui considerado culpado,
por que deveria eu lutar em vão?
30Mesmo que eu me lavasse com sabão9.30 Ou neve
e limpasse as minhas mãos com soda de lavadeira,
31tu me atirarias num poço de lodo,
para que até as minhas roupas me detestassem.
32“Ele não é homem como eu, para que eu lhe responda
e nos enfrentemos em juízo.
33Se tão somente houvesse alguém
para servir de árbitro entre nós,
para impor as mãos sobre nós dois,
34alguém que afastasse de mim a vara de Deus,
para que o seu terror não mais me assustasse!
35Então eu falaria sem medo;
mas não é esse o caso.
Јов
1А Јов је одговорио овим речима:
2„Заиста, ја знам да је тако,
јер како да се човек оправда пред Богом?
3Ако би неко хтео да се спори са њим,
не би могао да му одговори једну од хиљаду.
4Он је мудрог срца и свемогућ,
па ко да му пркоси и остане читав?
5Он помера горе да оне то и не знају,
преврће их у јарости својој.
6Он потреса земљу из основа њених,
па стубови њени дрхте.
7Он заповеди сунцу и оно не сија,
над звездама печат ставља.
8Само он је тај што небеса разастире
и маршира по морским таласима.
9Он је начинио Медведа, Орион,
Влашиће и јужна сазвежђа.
10Он чини велике ствари,
неистраживо је мноштво чудеса његових.
11Гле! Поред мене он пролази, а ја га не видим.
Он пролази, а ја га не опажам.
12Види – он отима и ко да га спречи?
Ко ће да му каже: ’А шта то радиш?’
13Бог не одвраћа свој гнев,
под њим су прострти помоћници чудовишта Раве.
14А шта бих ја још могао да му узвратим?
Које речи да одаберем против њега?
15Чак и да сам невин, правдати се нећу,
судију ћу свога за милост да молим.
16Ако га зазовем и он ми се јави,
нећу веровати да је мом вапају поклонио пажњу.
17Јер он ме ломи у олуји,
без повода задаје ми многе ране.
18Не пушта ми да дођем до даха
јер ме је горким јадима налио.
19Ако је до силе, несумњиво он је силан;
али ако је до правде, ко ће да ме брани?
20Све и да се правдам,
моја ће ме уста прогласити кривим;
осудиће ме и да сам без мане.
21И да сам без мане, самог себе не познајем
и свој живот ја презирем.
22Све је то једно те исто. Зато кажем:
’И оног без мане и оног злога,
Бог ће да докрајчи.’
23Ако би бич ненадано убијао,
он би се ругао очају недужних.
24Земља је предана у руке зликовца,
а он затвара очи њеним судијама.
Јер, ако није он, ко је онда?
25Моји дани протрчаше брже него гласник брзи;
утекоше, добра не видеше;
26Склизнули су ко бродови трске,
сручили се попут лешинара на лешину.
27Ако бих казао: ’Заборављам жалопојку своју,
мењам израз свога лица и бићу весео’
28опет бих стрепео у свим својим јадима,
и знам да ти ме оправдао не би.
29Јер ако ћу бити крив,
зашто бих се узалуд трудио?
30Све да се и умијем снежном водом,
руке своје лужином да сперем;
31и тад би ме у глибаву јаму уронио
да сам гадан и одећи својој.
32Није он човек попут мене, па да му узвратим,
да заједно дођемо на суд.
33Међу нама нема посредника
што би руку своју положио на нас обојицу;
34ко би жезло Божије са мене склонио,
да ме ужас његов не ужасне!
35Тада бих говорио и не бих га се плашио.
Али, сада нисам такав.
