Psalmul 35
Al lui DavidTitlu. Acest psalm este un poem în acrostih (fiecare strofă începe cu o literă a alfabetului ebraic, în ordinea literelor).
1Războiește‑Te, Doamne, cu împotrivitorii mei!
Luptă‑Te cu cei ce se luptă cu mine!
2Înarmează‑Te cu scut și cu pavăză!
Ridică‑Te, ca să‑mi ajuți!
3Dezvelește‑Ți sulița și lancea
pentru prigonitorii mei!3 Sau: sulița și închide calea / prigonitorilor mei!
Spune sufletului meu:
„Eu sunt izbăvirea ta!“
4Să fie rușinați și umiliți
cei ce caută să‑mi ia viața;
să dea înapoi, să fie făcuți de rușine
cei ce‑mi plănuiau răul!
5Să fie ca pleava luată de vânt
și să‑i izgonească Îngerul Domnului!
6Întunecoasă și alunecoasă să le fie calea,
iar Îngerul Domnului să‑i urmărească!
7Căci, fără temei, mi‑au întins un laț pe ascuns;
fără motiv au săpat o groapă sufletului meu.
8De aceea, să‑i ajungă prăpădul pe neașteptate
și să fie prinși în lațul pe care mi l‑au întins pe ascuns;
să cadă în el în timpul prăpădului!
9Atunci sufletul meu se va bucura în Domnul,
se va înveseli de izbăvirea Lui.
10Toate oasele mele vor zice:
„Doamne, cine este ca Tine,
Care să‑l scape pe cel sărac de cel mai tare decât el,
pe cel sărac și pe cel nevoiaș – de jefuitorul lui?“
11Niște martori violenți se ridică
și mă întreabă ceea ce nu știu.
12Astfel, ei îmi răsplătesc binele cu rău,
și îmi pustiesc sufletul.
13Eu însă, când ei erau bolnavi, mă îmbrăcam cu sac
și îmi smeream sufletul prin post.
Iar când rugăciunile îmi rămâneau fără răspuns,
14umblam ca pentru un prieten, ca pentru un frate ale meu.
Ca unul care‑și bocește mama,
mă aplecam de întristare.
15Dar când mă împiedic eu, ei se bucură și se adună;
se adună împotriva mea fără să știu;
ei sfâșie și nu se opresc.
16Ca niște bufoni batjocoritori16 Sensul versului ebraic este nesigur.
scrâșnesc din dinți împotriva mea.
17Stăpâne, cât vei mai privi?
Scapă‑mi sufletul de pustiirile lor,
și prețioasa mea viață – de puii aceștia de lei!
18Apoi Îți voi mulțumi în adunarea cea mare,
Te voi onora în mijlocul unui popor fără număr.
19Să nu se bucure de mine cei ce mă dușmănesc pe nedrept
și să nu tragă cu ochiul cei ce mă urăsc fără motiv!
20Căci ei nu vorbesc de pace,
ci urzesc înșelătorii
împotriva oamenilor liniștiți din țară.
21Își deschid larg gura împotriva mea, zicând: „Ha! Ha!
Ochii noștri și‑au văzut dorința împlinită!“
22Doamne, Tu ai văzut! Nu tăcea!
Stăpânul meu, nu Te depărta de mine!
23Trezește‑Te, scoală‑Te pentru apărarea mea,
pentru cauza mea, Dumnezeul și Stăpânul meu!
24Judecă‑mă după dreptatea Ta, Doamne, Dumnezeul meu!
Nu‑i lăsa să se bucure de mine!
25Să nu zică în inima lor: „Ha! Așa cum ne‑a dorit sufletul!“
Să nu zică: „L‑am înghițit!“
26Să fie făcuți de rușine și de râs
cei ce se bucură de necazul meu!
Cu rușine și cu dezonoare să se îmbrace
cei ce se ridică împotriva mea!
27Să strige de bucurie și să se veselească
cei ce găsesc plăcere în dreptatea mea,
cei se spun întotdeauna:
„Mărit să fie Domnul
Care dorește pacea27 Ebr.: șalom, un termen cu o arie semantică largă. El poate fi tradus cu pace, bine, sănătate, bunăstare. robului Său!“
28Atunci limba mea va vesti dreptatea Ta,
și lauda Ta toată ziua!
طلب كمک از خداوند
1ای خداوند، با دشمنانم دشمنی كن و با كسانی كه با من می‌جنگند، بجنگ. 2سپر خود را بردار و به كمک من بيا. 3نيزهٔ خود را به دست گير و راه را بر آنانی كه مرا تعقيب می‌كنند، ببند. به من اطمينان بده كه مرا نجات خواهی داد. 4آنانی كه قصد جان مرا دارند، خجل و رسوا شوند؛ آنانی كه بدخواه من هستند شكست خورده، خوار و مغبون شوند. 5همچون كاه در برابر باد پراكنده شوند و فرشتهٔ خداوند آنها را براند. 6وقتی فرشته آنها را تعقيب می‌كند، راه آنها تاريک و لغزنده شود تا نتوانند فرار كنند. 7زيرا بی‌جهت برای من دام نهادند و چاهی عميق كندند تا در آن گرفتار شوم. 8باشد كه غفلتاً بلايی بر آنها نازل شود و در دامی كه نهاده‌اند و چاهی كه كنده‌اند، خود گرفتار شوند.
9و اما جان من از وجود خداوند شادی خواهد كرد و به سبب نجاتی كه او می‌دهد خوشحال خواهد شد. 10با تمام وجودم می‌گويم: «كيست مانند تو، ای خداوند؟ تو ضعيف را از دست زورگو نجات می‌دهی و مظلوم را از چنگ ظالم می‌رهانی.»
11شاهدان بيرحم عليه من برخاسته‌اند و مرا به چيزهايی متهم می‌كنند كه روحم از آنها بی‌خبر است. 12نيكی مرا با بدی پاسخ می‌گويند و جان مرا می‌رنجانند. 13و اما من، وقتی آنها بيمار بودند لباس عزا پوشيدم، از غصه چيزی نخوردم و برايشان دعا كردم. 14مانند يک دوست و برادر بر ايشان دل سوزاندم؛ چنان اندوهگين بودم كه گويی مادرم را از دست داده‌ام!
15-16اما وقتی من در زحمت افتادم، آنها شاد و خندان دورم جمع شدند و مرا استهزا كردند؛ مانند آدمهای هرزه به من ناسزا گفتند.
17خداوندا، تا به كی نظاره‌گر خواهی بود؟ جانم را از شرّ آنها رهايی ده؛ زندگی مرا از دست اين شيران درنده نجات ده. 18آنگاه در ميان جماعت بزرگ، تو را ستايش خواهم نمود و در حضور مردم، تو را سپاس خواهم گفت.
19نگذار كسانی كه بی‌جهت با من دشمنی می‌كنند به من بخندند و آنانی كه از من متنفرند، مسخره‌ام كنند.
20سخنان آنان دوستانه نيست؛ آنها بر ضد كسانی كه صلح‌جو هستند و زندگی آرامی دارند افترا می‌زنند. 21به من می‌گويند: «ما با چشمان خود ديديم كه چه كردی!» 22اما تو، ای خداوند، از همه چيز آگاهی؛ پس اينچنين ساكت منشين؛ ای خداوند، از من دور مباش! 23خداوندا، برخيز و به دادم برس و از حق من دفاع كن! 24خدايا، خداوندا، بر طبق عدالت خود، در مورد من داوری كن و نگذار دشمنانم به من بخندند. 25نگذار در دل خود بگويند: «ما به آرزوی خود رسيديم! او را شكست داديم!» 26آنانی كه از ناكامی و بدبختی من شاد شده‌اند، همگی خجل و شرمنده شوند؛ كسانی كه خود را از من برتر و بزرگتر می‌دانند، سرافكنده و رسوا گردند.
27اما آنانی كه می‌خواهند حقم به من داده شود، شاد و خرم باشند و پيوسته بگويند: «خداوند بزرگ است و خواستار سلامتی و موفقيتِ خدمتگزار خود می‌باشد.» 28آنگاه من عدالت تو را بيان خواهم كرد و تمام روز تو را سپاس خواهم گفت.
