Псалам 7
Тужбалица Давидова, коју је испевао Господу због речи Хуша, Венијаминовца.
1Господе, Боже мој,
у теби је моје уточиште,
спаси ме, избави,
од свих који ме гоне,
2да ми душу као лав не раздеру,
растргну ме, а спаса ни од кога.
3Господе, Боже мој, ако сам ово учинио,
ако сам руке своје неправдом окаљао,
4ако сам пријатељу злом узвратио,
а противника без разлога пљачкао,
5нека ме непријатељ гони и сустигне,
нека живот мој на земљу згази,
а славу моју у прашину баци. Села
6У свом гневу устани, Господе,
дигни се на бес мојих душмана,
пробуди се, у помоћ ми дођи,
јер ти си свој суд заказао.
7Нека се збор народа скупи око тебе,
па над њима владај са висина.
8Господ суди народима,
суди ми, Господе, по праведности
и непорочности мојој.
9Бог је праведан,
он испитује и срца и нутрину;
нека дође крај злу опаких,
а праведнога ти учврсти.
10Бог је мој штит,
он спасава исправног у срцу.
11Бог је праведни судија,
сваког дана Бог гнев свој излива.
12А за оног ко се не покаје,
он ће свој мач наоштрити,
и лук свој запети, уперити;
13таквом спрема оружје смртно,
стреле своје прави запаљиве.
14Ето, опаки је злом бременит,
зачиње невољу, а рађа превару.
15Копа јаму, издуби је,
и пада у јаму коју је начинио.
16Невоља његова нека му се на главу врати,
насиље његово нека му на теме падне.
17Хвалићу Господа ради његове праведности,
славићу песмом име Господа Свевишњег!
Salmo 7
Oração de David. Entoada ao Senhor sobre o benjamita Cuxe.
1Senhor, meu Deus, em ti me refugio;
salva-me de todos os que me perseguem e livra-me.
2Não permitas que se lancem sobre mim como leões,
despedaçando-me, sem que ninguém possa livrar-me.
3Seria diferente, Senhor meu Deus,
se eu estivesse a fazer coisas más.
4Se estivesse a pagar com maldade a quem me faz bem,
ou a atacar injustamente aqueles de quem não gosto.
5Então compreenderia que deixasses os meus inimigos perseguir-me,
esmagando-me no chão,
pisando a minha vida no pó da terra! (Pausa)
6Mas, Senhor, levanta-te com cólera,
contra a fúria dos que me oprimem!
Vigia, para aplicares a meu favor a justiça que ordenaste!
7Reúne os povos diante de ti;
senta-te no alto, no teu trono, julgando os seus pecados.
8A mim, justifica-me publicamente,
tornando clara a minha honestidade e inocência.
9Põe fim a toda a maldade dos ímpios,
e abençoa todos os que são verdadeiramente justos.
Pois tu, Deus justo, investigas bem fundo o coração dos homens
e examinas todas as suas intenções e pensamentos.
10Deus é o meu escudo;
ele salva aqueles que têm um coração íntegro.
11Deus é um juiz perfeitamente justo;
os seus severos avisos repetem-se, dia após dia.
12Se o homem não se arrepender, afiará a sua espada;
o seu arco está já retesado e apontado, pronto a disparar.
13Ele o armou com flechas mortais e inflamadas.
14O homem mau concebe uma perversa combinação;
faz nascer aflições e produz mentiras.
15Contudo, virá a cair na funda cova
que ele próprio fez, como armadilha.
16As obras más e a violência que planeou para os outros
recairão sobre si mesmo.
17Eu estou tão grato ao Senhor, porque ele é justo!
Cantarei louvores ao Senhor,
porque o seu nome está acima de tudo e de todos!
