Псалам 142
Давидова поучна песма, кад је био у пећини. Молитва.
1Гласом својим ја Господу вапим,
гласом својим ја Господа за милост преклињем.
2Жалопојку своју пред њега изливам,
муку своју њему образлажем.
3Када дух ми на измаку беше,
ти си знао стазу моју;
пут којим сам ишао,
на коме су ми замку поставили.
4Удесно погледај па види
да нико на ме не обраћа пажњу;
мени више уточишта нема,
нема никог да за мене мари.
5О, Господе, теби вапим! Говорим ти:
„Уточиште моје ти си
и наследство моје у земљи живих!“
6Јецај мој пажљиво почуј,
јер сам јадан преко сваке мере;
од тлачитеља ме ослободи,
јер за мене су прејаки.
7Душу моју из тамнице вади
па да хвалим име твоје;
па нека ме окруже праведни,
јер си мени благонаклон био!
Psalm 142
A prayer of David when he was in the cave. A maskil.
1I call out to the Lord.
I pray to him for mercy.
2I pour out my problem to him.
I tell him about my trouble.
3When I grow weak,
you are watching over my life.
In the path where I walk,
people have hidden a trap to catch me.
4Look and see that no one is on my right side to help me.
No one is concerned about me.
I have no place of safety.
No one cares whether I live or die.
5Lord, I cry out to you.
I say, “You are my place of safety.
You are everything I need in this life.”
6Listen to my cry.
I am in great need.
Save me from those who are chasing me.
They are too strong for me.
7My troubles are like a prison.
Set me free so I can praise your name.
Then those who do what is right will gather around me
because you have been good to me.
