Пророчества во время засухи
1Вот слово Господне о засухе, которое было Иеремии:
2– Плачет Иудея,
томятся ее врата;
люди скорбно сидят на земле,
и воплем исходит Иерусалим.
3Знать посылает своих слуг за водой,
те приходят к колодцам
и не находят воды.
Несут пустые кувшины домой;
смущенные, обескураженные,
они покрывают свои головы.
4Трескается земля в стране,
пораженной бездождьем,
и земледельцы в смущении
покрывают свои головы.
5Даже лань бросает в поле
своего новорожденного детеныша,
потому что не осталось травы.
6Дикие ослы, стоя на голых кряжах,
глотают воздух, словно шакалы;
их глаза потускнели,
потому что погибла зелень.
7– Наши грехи обличают нас, Господи,
но сделай что-нибудь ради Своего имени!
Тяжко наше отступничество,
мы согрешили пред Тобой.
8Надежда Израиля,
Спаситель во время скорби,
почему же Ты в этой стране, как чужак,
словно путник, свернувший с дороги переночевать?
9Почему Ты как тот, кто сражен замешательством,
точно могучий воин, бессильный спасти?
Господи, Ты среди нас,
Твоим именем мы названы,
не оставляй нас!
10Так говорит Господь об этом народе:
– Поистине, любят они бродить
и своих ног не удерживают.
За это Господь не благоволит к ним;
Он вспомнит их беззакония
и накажет их за грехи.
11Господь сказал мне:
– Не молись о благополучии этого народа. 12Пусть постятся, но Я не услышу их вопля; пусть возносят всесожжения и хлебные приношения, но Я не приму их. Да, Я погублю их мечом, голодом и мором.
13И тогда сказал я:
– Владыка Господи, пророки твердят им: «Не увидите меча, голода у вас не будет, но нерушимый мир подарю Я вам в этом крае».
14И Господь сказал мне:
– Ложь пророчествуют пророки от Моего имени. Я не посылал их, не давал им повелений и не говорил с ними. Видения ложные, пустую ворожбу и лживость собственных сердец пророчествуют они вам. 15Поэтому так говорит Господь о пророках, которые пророчествуют от Моего имени, хотя Я не посылал их, и говорят: «Ни меча, ни голода не будет в этой стране», от меча и от голода падут эти пророки. 16А народ, которому они пророчествуют, будет разметан по улицам Иерусалима голодом и мечом, и некому будет хоронить ни их самих, ни их жен, ни их сыновей, ни дочерей. Я обрушу на них беду, которую они заслужили. 17Вот что скажи им:
– Пусть льются из моих глаз слезы,
не переставая ни днем, ни ночью,
потому что девственная дочь – народ мой –
получила страшную рану,
сражена могучим ударом.
18В поле ли выйду –
там погибшие от меча,
войду ли в город –
там умирающие от голода.
И пророк, и священник бродят по земле,
не зная, что делают14:18 Или: «идут в землю, которую не знают»..
19– Разве навек Ты отверг Иудею?
Разве Сион Тебе опротивел?
Зачем Ты поразил нас так,
что нет для нас исцеления?
Ждем мы мира,
а ничего доброго нет;
ждем времени исцеления,
а вместо этого – ужасы.
20Господь, мы признаем нашу неправедность
и вину наших отцов;
мы согрешили пред Тобой.
21Не отвергай нас, ради Своего имени;
не унижай престол Своей славы.
Вспомни и не расторгай Свой завет с нами.
22Могут ли ничтожные идолы народов дождь ниспослать?
Может ли небо само
ливнем пролиться?
Разве не от Тебя это, Господи, Бог наш?
Мы надеемся на Тебя,
так как Ты все это творишь.
خشكسالی و هلاكت
1خداوند دربارهٔ خشكسالی يهودا به ارميا چنين فرمود:
2«سرزمين يهودا عزادار است؛ زندگی و جنب و جوش از شهرها رخت بربسته؛ مردم همه ماتمزده‌اند و صدای آه و ناله‌شان از اورشليم به گوش می‌رسد. 3ثروتمندان خدمتكاران خود را برای آوردن آب به سر چاهها می‌فرستند، اما چاهها همه خشک است؛ پس نااميد و سرافكنده، دست خالی باز می‌گردند. 4كشاورزان مأيوس و غمگينند، چون باران نباريده و زمين، خشک شده و ترک خورده است! 5در بيابان، آهو بچه‌اش را به حال خود رها می‌كند، چون علوفه نمی‌يابد. 6گورخرها نيز روی تپه‌های خشک می‌ايستند و مثل شغالهای تشنه، نفس‌نفس می‌زنند و در جستجوی علف، چشمانشان را خسته می‌كنند، ولی چيزی برای خوردن نمی‌يابند.»
7ای خداوند، اگرچه گناهان ما، ما را محكوم می‌سازند، ولی به خاطر عزت نام خود ما را ياری نما! ما بسيار از تو دور شده‌ايم و در حق تو گناه كرده‌ايم. 8ای اميد اسرائيل، ای كسی كه در تنگنا و گرفتاری نجات دهندهٔ مايی، چرا مثل غريبی كه از سرزمين ما رد می‌شود و مسافری كه شبی نزد ما می‌ماند، نسبت به ما بيگانه گرديده‌ای؟ 9آيا تو هم درمانده شده‌ای؟ آيا مانند جنگجوی ناتوانی گرديده‌ای كه كاری از او ساخته نيست؟ خداوندا، تو در ميان مايی و ما نام تو را بر خود داريم و قوم تو هستيم؛ پس ای خداوند، ما را به حال خود رها مكن!
10ولی خداوند به اين قوم چنين جواب می‌دهد: «شما خود دوست داشتيد از من دور شويد و سرگردان گرديد، و هيچ كوشش نكرديد احكام مرا بجا آوريد. پس من نيز، ديگر شما را نمی‌پذيرم. تمام كارهای بدتان را به ياد آورده، به سبب گناهانتان شما را مجازات خواهم نمود.»
11خداوند به من گفت: «از اين پس از من نخواه كه اين قوم را ياری نمايم و بركت دهم. 12حتی اگر روزه بگيرند، به دادشان نخواهم رسيد؛ اگر هم هديه و قربانی بياورند، نخواهم پذيرفت؛ بلكه ايشان را با جنگ و قحطی و وبا هلاک خواهم كرد!»
13آنگاه گفتم: «خداوندا، انبيايشان می‌گويند كه نه جنگ می‌شود، نه قحطی! آنها به مردم می‌گويند كه تو حتماً به ايشان صلح و آرامش پايدار می‌بخشی.»
14خداوند فرمود: «اين انبیا به نام من به دروغ نبوت می‌كنند؛ من نه آنها را فرستاده‌ام و نه پيامی به ايشان داده‌ام؛ رؤياهای آنان از جانب من نيست، بلكه آنان از سحر و جادو و تخيل دلهای فريبكار خود با شما سخن می‌گويند. 15من اين انبيای فريبكار را كه به نام من پيام می‌آورند مجازات خواهم كرد، زيرا من به ايشان سخنی نگفته‌ام. آنها می‌گويند كه نه جنگ می‌شود نه قحطی، پس ايشان را در جنگ و قحطی هلاک خواهم ساخت! 16و اين قوم كه به اين پيشگويی‌ها گوش می‌دهند، به همانگونه كشته خواهند شد و نعشهايشان در كوچه‌های اورشليم خواهد افتاد و كسی باقی نخواهد ماند تا جنازه‌ها را دفن كند؛ زن و شوهر، دختر و پسر، همه از بين خواهند رفت، زيرا من آنها را به سبب گناهانشان مجازات خواهم نمود.
17«پس با ايشان دربارهٔ اندوه خود سخن بران و بگو: ”شب و روز از چشمانم اشک غم جاری است و آرام و قرار ندارم، چون هموطنانم به دم تيغ افتاده‌اند و روی زمين در خون خود می‌غلتند. 18اگر به صحرا بروم، نعش كسانی را می‌بينم كه به ضرب شمشير كشته شده‌اند؛ و اگر به شهر بروم با كسانی روبرو می‌شوم كه در اثر گرسنگی و بيماری در حال مرگند؛ هم انبیا و هم كاهنان به سرزمينی بيگانه برده شده‌اند.“»
19قوم اسرائيل می‌گويند: «ای خداوند، آيا يهودا را كاملاً ترک كرده‌ای؟ آيا از اهالی اورشليم بيزار شده‌ای؟ چرا ما را آنچنان زده‌ای كه هيچ درمانی برايمان نباشد؟ ما منتظر بوديم كه شفايمان بدهی، ولی چنين نشد؛ در انتظار صلح و آرامش بوديم، اما اضطراب و ترس ما را فرا گرفت! 20ای خداوند، ما به شرارت خود و گناه اجدادمان اعتراف می‌كنيم. بلی، ما در حق تو گناه كرده‌ايم. 21خداوندا، به خاطر نام خودت ما را طرد نكن و اورشليم، جايگاه استقرار تخت پر شكوهت را ذليل و خوار مساز. عهدی را كه با ما بستی به ياد آور و آن را مشكن! 22آيا بت می‌تواند باران عطا كند؟ و يا آسمان می‌تواند به خودی خود باران بباراند؟ ای خداوند، خدای ما، چه كسی جز تو می‌تواند چنين كارهايی را به انجام رساند؟ از اين رو ما، تنها به تو اميد بسته‌ايم!»
