1‘I loathe my very life;
therefore I will give free rein to my complaint
and speak out in the bitterness of my soul.
2I say to God: do not declare me guilty,
but tell me what charges you have against me.
3Does it please you to oppress me,
to spurn the work of your hands,
while you smile on the plans of the wicked?
4Do you have eyes of flesh?
Do you see as a mortal sees?
5Are your days like those of a mortal
or your years like those of a strong man,
6that you must search out my faults
and probe after my sin –
7though you know that I am not guilty
and that no-one can rescue me from your hand?
8‘Your hands shaped me and made me.
Will you now turn and destroy me?
9Remember that you moulded me like clay.
Will you now turn me to dust again?
10Did you not pour me out like milk
and curdle me like cheese,
11clothe me with skin and flesh
and knit me together with bones and sinews?
12You gave me life and showed me kindness,
and in your providence watched over my spirit.
13‘But this is what you concealed in your heart,
and I know that this was in your mind:
14if I sinned, you would be watching me
and would not let my offence go unpunished.
15If I am guilty – woe to me!
Even if I am innocent, I cannot lift my head,
for I am full of shame
and drowned in10:15 Or and aware of my affliction.
16If I hold my head high, you stalk me like a lion
and again display your awesome power against me.
17You bring new witnesses against me
and increase your anger towards me;
your forces come against me wave upon wave.
18‘Why then did you bring me out of the womb?
I wish I had died before any eye saw me.
19If only I had never come into being,
or had been carried straight from the womb to the grave!
20Are not my few days almost over?
Turn away from me so that I can have a moment’s joy
21before I go to the place of no return,
to the land of gloom and utter darkness,
22to the land of deepest night,
of utter darkness and disorder,
where even the light is like darkness.’
1“Naglagot ko sa akong kinabuhi, busa isulti ko bisan unsay gusto kong isulti. Isulti ko ang kalain sa akong buot. 2Mao kini ang isulti ko sa Dios: ‘Ayaw ako hukmi nga daotan ako, kondili pahibaloa ako kon unsay akusasyon mo batok kanako. 3Nalipay ka ba sa pagpaantos kanako? Nganong gisalikway mo ako nga imong binuhat, ug gipaboran mo ang plano sa mga daotan? 4Ang pagtan-aw mo ba sama sa pagtan-aw sa tawo? 5Sama lang ba kamubo ang imong kinabuhi sa tawo? 6Nganong nagdali ka gayod sa pagpangitag sayop kanako? 7Nahibaloan mo nga wala akoy sala, apan kinsay makadepensa kanako diha kanimo?
8“ ‘Ikaw ang naghulma ug naghimo kanako, unya karon laglagon mo lang ako? 9Hinumdomi nga gihulma mo ako gikan sa yuta, unya karon ibalik mo na ako sa yuta? 10Ikaw ang naghulma kanako sa tiyan sa akong inahan. Gihulma mo ako nga daw gahulma ka ug keso gikan sa gatas. 11Gihulma mo ang akong kabukogan ug mga kaugatan ug giputos sa unod ug panit. 12Gihatagan mo akog kinabuhi ug gipakitaag kaayo, ug gitipigan mo ang akong kinabuhi. 13Apan karon nahibaloan ko nga ang tinuod mong plano kanako 14mao nga bantayan mo kon makasala ako, ug unya dili mo ako pasayloon. 15Nakasala man ako o wala, makalulooy gihapon ako. Kay naulawan ako pag-ayo ug nagaantos sa hilabihan. 16Naningkamot ako sa pagbangon, apan naniid ka sama sa liyon aron paglaglag kanako. Ginapakita mo ang imong gahom batok kanako. 17Walay hunong ang imong pag-akusar kanako, ug misamot ang imong kasuko kanako. Walay hunong ang imong pag-ataki kanako.
18“ ‘Nganong gitugot mo pa man nga matawo ako? Unta namatay na lang ako sa wala pay nakakita kanako. 19Unta wala na lang ako mabuhi. Namatay na lang unta ako sa tiyan pa lang daan sa akong inahan ug diretso gilubong. 20Diotayng panahon na lang ang nahibilin kanako, busa pasagdi na lang ako aron bisan sa hamubong panahon makahimo ako pagmaya 21sa dili pa ako moadto sa dapit nga masubo ug mangitngit—ug dili na makabalik dinhi. 22Labihan gayod kangitngit didto; pulos lang gabii ug wala gayoy kahayag, ni kahusay didto.’ ”
