Hezekiah’s illness
1In those days Hezekiah became ill and was at the point of death. The prophet Isaiah son of Amoz went to him and said, ‘This is what the Lord says: put your house in order, because you are going to die; you will not recover.’
2Hezekiah turned his face to the wall and prayed to the Lord, 3‘Remember, Lord, how I have walked before you faithfully and with wholehearted devotion and have done what is good in your eyes.’ And Hezekiah wept bitterly.
4Then the word of the Lord came to Isaiah: 5‘Go and tell Hezekiah, “This is what the Lord, the God of your father David, says: I have heard your prayer and seen your tears; I will add fifteen years to your life. 6And I will deliver you and this city from the hand of the king of Assyria. I will defend this city.
7‘ “This is the Lord’s sign to you that the Lord will do what he has promised: 8I will make the shadow cast by the sun go back the ten steps it has gone down on the stairway of Ahaz.” ’ So the sunlight went back the ten steps it had gone down.
9A writing of Hezekiah king of Judah after his illness and recovery:
10I said, ‘In the prime of my life
must I go through the gates of death
and be robbed of the rest of my years?’
11I said, ‘I will not again see the Lord himself
in the land of the living;
no longer will I look on my fellow man,
or be with those who now dwell in this world.
12Like a shepherd’s tent my house
has been pulled down and taken from me.
Like a weaver I have rolled up my life,
and he has cut me off from the loom;
day and night you made an end of me.
13I waited patiently till dawn,
but like a lion he broke all my bones;
day and night you made an end of me.
14I cried like a swift or thrush,
I moaned like a mourning dove.
My eyes grew weak as I looked to the heavens.
I am being threatened; Lord, come to my aid!’
15But what can I say?
He has spoken to me, and he himself has done this.
I will walk humbly all my years
because of this anguish of my soul.
16Lord, by such things people live;
and my spirit finds life in them too.
You restored me to health
and let me live.
17Surely it was for my benefit
that I suffered such anguish.
In your love you kept me
from the pit of destruction;
you have put all my sins
behind your back.
18For the grave cannot praise you,
death cannot sing your praise;
those who go down to the pit
cannot hope for your faithfulness.
19The living, the living – they praise you,
as I am doing today;
parents tell their children
about your faithfulness.
20The Lord will save me,
and we will sing with stringed instruments
all the days of our lives
in the temple of the Lord.
21Isaiah had said, ‘Prepare a poultice of figs and apply it to the boil, and he will recover.’
22Hezekiah had asked, ‘What will be the sign that I will go up to the temple of the Lord?’
Nagsakit si Hezekia
(2 Hari 20:1-11; 2 Cro. 32:24-26)
1Niadtong higayona nagsakit si Hezekia ug himalatyon na. Miadto kaniya si Propeta Isaias nga anak ni Amos ug miingon, “Nagaingon ang Ginoo nga himuon mo na ang angay mong himuon kay dili ka na maulian gikan sa imong sakit—mamatay ka na.”
2Pagkadungog ni Hezekia niini, miatubang siya sa bongbong ug nagaampo sa Ginoo. 3Ingon niya, “Ginoo, hinumdomi kon giunsa ko pagkinabuhi nga matinumanon kanimo ug sa pag-alagad nga kinasingkasing gayod, ug kon giunsa ko paghimo ang maayo sa imong atubangan.” Ug midanguyngoy.
4Unya giingnan sa Ginoo si Isaias 5nga mobalik kang Hezekia ug isulti kini: “Mao kini ang giingon sa Ginoo, ang Dios sa imong katigulangan nga si David: Nadungog ko ang imong pag-ampo ug nakita ko ang imong mga luha. Dugangan ko pag 15 ka tuig ang imong kinabuhi. 6Luwason ko ikaw ug kining siyudara gikan sa kamot sa hari sa Asiria. Panalipdan ko kini nga siyudad. 7Mao kini ang timailhan nga akong ihatag sa pagpamatuod nga tumanon ko kining akong saad: 8Pabalikon ko ug napulo ka lakang ang landong sa adlaw sa orasan nga gipahimo ni Ahaz.” Ug natuman kini.
9Mao kini ang gisulat ni Hezekia nga hari sa Juda sa dihang naulian na siya sa iyang sakit: 10Abi kog mamatay na ako nga batan-on pa, ug magpabilin sa dapit sa mga patay sa walay kataposan. 11Abi kog dili ko na makita ang Ginoo dinhi sa kalibotan sa mga buhi, o dili ko na makita ang mga tawo niining kalibotana. 12Hapit nang mahanaw ang akong kinabuhi sama sa tolda sa magbalantay sa karnero nga gipalid. Abi kog maputol na ang akong kinabuhi sama sa tela nga giputol sa maghahabol. Gikan sa buntag hangtod sa gabii naghulat ako nga tapuson mo na ang akong kinabuhi. 13Mapainubsanon ako nga naghulat hangtod sa kabuntagon nga nagahunahuna nga mamatay ako; morag gidugmok sa liyon ang akong mga bukog. Gikan sa buntag hangtod sa kagabhion naghulat ako nga tapuson mo na ang akong kinabuhi. 14Nagpakitabang ako nga ang tingog daw langgam nga sayaw o talabon. Nagaagulo ako nga ang tingog daw salampati. Gikapoy ang akong mga mata sa paghangad sa langit. Ginoo, tabangi ako niini nga kalisod.
15Apan unsa may akong ikasulti? Gitubag niya ako ug siya mismo ang nagaayo kanako. Magakinabuhi ako nga mapainubsanon tungod sa kaguol nga akong naagian.
16Pinaagi niini, Ginoo, molig-on ang kinabuhi sa tawo, ug ako mismo nalig-on. Giayo mo ako ug gitugotan nga mabuhi. 17Tinuod nga ang akong pag-antos alang sa akong kaayohan. Tungod sa imong gugma, giluwas mo ako sa kalaglagan ug gipasaylo mo ang akong mga sala. 18Kay unsaon ko pa man pagdayeg kanimo kon patay na ako? Ang mga patay dili na makadayeg kanimo o makalaom sa imong pagkamatinumanon. 19Ang mga buhi lang ang makadayeg kanimo sama sa akong ginahimo karon. Ang matag henerasyon magasugilon sa mosunod nga henerasyon sa imong pagkamatinumanon. 20Ginoo, luwason mo gayod ako. Busa sa tibuok namo nga kinabuhi, magaawit kami diha sa imong templo dinuyogan sa mga instrumento.
21Sa wala pa maulii si Hezekia, giingnan siya ni Isaias nga pahampolan niya sa iyang mga sulugoon ang iyang hubag-hubag ug binulad nga igos aron maayo siya. 22Unya nangutana si Hezekia, “Unsay timailhan nga magpamatuod nga maulian ako ug makaadto ako sa templo sa Ginoo?”
