Psalm 102In Hebrew texts 102:1-28 is numbered 102:2-29.
A prayer of an afflicted person who has grown weak and pours out a lament before the Lord.
1Hear my prayer, Lord;
let my cry for help come to you.
2Do not hide your face from me
when I am in distress.
Turn your ear to me;
when I call, answer me quickly.
3For my days vanish like smoke;
my bones burn like glowing embers.
4My heart is blighted and withered like grass;
I forget to eat my food.
5In my distress I groan aloud
and am reduced to skin and bones.
6I am like a desert owl,
like an owl among the ruins.
7I lie awake; I have become
like a bird alone on a roof.
8All day long my enemies taunt me;
those who rail against me use my name as a curse.
9For I eat ashes as my food
and mingle my drink with tears
10because of your great wrath,
for you have taken me up and thrown me aside.
11My days are like the evening shadow;
I wither away like grass.
12But you, Lord, sit enthroned forever;
your renown endures through all generations.
13You will arise and have compassion on Zion,
for it is time to show favor to her;
the appointed time has come.
14For her stones are dear to your servants;
her very dust moves them to pity.
15The nations will fear the name of the Lord,
all the kings of the earth will revere your glory.
16For the Lord will rebuild Zion
and appear in his glory.
17He will respond to the prayer of the destitute;
he will not despise their plea.
18Let this be written for a future generation,
that a people not yet created may praise the Lord:
19“The Lord looked down from his sanctuary on high,
from heaven he viewed the earth,
20to hear the groans of the prisoners
and release those condemned to death.”
21So the name of the Lord will be declared in Zion
and his praise in Jerusalem
22when the peoples and the kingdoms
assemble to worship the Lord.
23In the course of my life102:23 Or By his power he broke my strength;
he cut short my days.
24So I said:
“Do not take me away, my God, in the midst of my days;
your years go on through all generations.
25In the beginning you laid the foundations of the earth,
and the heavens are the work of your hands.
26They will perish, but you remain;
they will all wear out like a garment.
Like clothing you will change them
and they will be discarded.
27But you remain the same,
and your years will never end.
28The children of your servants will live in your presence;
their descendants will be established before you.”
Salmo 102102:0 Salmo 102 Ang ulohan sa Hebreo: Pag-ampo sa usa ka tawong nagaantos sa dihang luya na siya. Gibutyag niya ang iyang mulo ngadto sa Ginoo.
Ang Pag-ampo sa Tawo nga Nagaantos
1Ginoo, pamatia ang akong pag-ampo.
Pamatia ang akong pagpangayo ug tabang kanimo.
2Ayaw pagtago kanako sa panahon sa akong kalisod.
Pamatia ako kon motawag ako kanimo,
ug tubaga dayon ako.
3Kay ang akong kinabuhi gakahanaw sama sa aso;
ang akong kabukogan daw gisunog.
4Daw sagbot ako nga gitunob-tunoban ug nalaya;
ug nawad-an akog gana sa pagkaon.
5Tungod sa akong kusog nga pag-agulo, bukog na lang ako ug panit.
6Nagainusara ako sama sa langgam sa kamingawan
o sama sa ngiwngiw diha sa guba ug biniyaan nga dapit.
7Dili ako makatulog;
sama ako sa langgam nga nagainusara sa atop sa balay.
8Kanunay akong pakaulawan sa akong mga kaaway.
Gibiaybiay nila ako ug gigamit nila ang akong ngalan sa pagtunglo sa uban.
9Wala na akoy kaon-kaon;
nagayaka na lang ako sa abo102:9 nagayaka na lang ako sa abo: Nagapakita kini sa pagsubo. ug naghilak,
10tungod sa imong labihang kasuko kanako.
Daw sa imo akong gipunit ug gilabay.
11Ang akong kinabuhi sama sa anino nga nagakahanaw.
Ug sama ako sa sagbot nga nagakalaya.
12Apan ikaw, Ginoo, nagahari sa walay kataposan;
hinumdoman ka sa mga katawhan hangtod sa kahangtoran.
13Kaloy-an mo na ang Zion,102:13 Zion: mao usab ang Jerusalem.
tungod kay miabot na ang gitagal nga panahon nga ipakita mo ang imong kaayo kaniya.
14Kay kini nga siyudad gihigugma o gikabalak-an pa gihapon sa imong katawhan nga imong mga alagad bisan guba na kini.
15Ang kanasoran motahod sa Ginoo;
ang tanang hari sa kalibotan motahod sa iyang gahom.
16Kay patindogon pag-usab sa Ginoo ang Zion;
ipakita niya ang iyang gamhanang presensya.
17Tubagon niya ang pag-ampo sa mga makalulooy;
dili niya ipakawalay-bili ang ilang pag-ampo.
18Isulat kini alang sa umaabot nga mga henerasyon,
aron modayeg sila sa Ginoo:
19Gitan-aw sa Ginoo ang kalibotan gikan didto sa iyang balaang dapit sa langit,
20aron madungog niya ang mga pag-agulo sa iyang katawhan nga binihag
ug aron luwason ang iyang katawhan nga gihukman nga patyon.
21Ug tungod niini, ang gipanghimo102:21 gipanghimo: sa literal, ngalan. sa Ginoo imantala sa Jerusalem,102:21 Jerusalem: Sa Hebreo makita usab ang pulong nga Zion, nga mao ang laing ngalan sa Jerusalem.
ug didto pagadayegon siya.
22Mahitabo kini kon magtigom na ang mga katawhan gikan sa mga nasod ug mga gingharian sa pagsimba sa Ginoo.
23Anaa pa lamang ako sa tunga-tunga sa akong kinabuhi,
apan gihimo na akong maluya sa Ginoo;
gipamub-an niya ang akong kinabuhi.
24Busa miingon ako:
“O Dios ko nga nagakinabuhi sa walay kataposan, ayaw una kuhaa ang akong kinabuhi sa dili pa ako matigulang.
25Kaniadto gibuhat mo ang kalibotan ug ang kalangitan.
26Kini sila mangawala apan ikaw magpadayon sa gihapon.
Magabok silang tanan sama sa bisti.
Ilisan mo sila sama sa bisti ug mawala sila.
27Apan ikaw mao lang sa gihapon;
wala kay kataposan.
28Ang mga kaliwat sa imong mga alagad magkinabuhi nga luwas sa katalagman ug imo silang bantayan.”
