Jerusalem as a Cooking Pot
1In the ninth year, in the tenth month on the tenth day, the word of the Lord came to me: 2“Son of man, record this date, this very date, because the king of Babylon has laid siege to Jerusalem this very day. 3Tell this rebellious people a parable and say to them: ‘This is what the Sovereign Lord says:
“ ‘Put on the cooking pot; put it on
and pour water into it.
4Put into it the pieces of meat,
all the choice pieces—the leg and the shoulder.
Fill it with the best of these bones;
5take the pick of the flock.
Pile wood beneath it for the bones;
bring it to a boil
and cook the bones in it.
6“ ‘For this is what the Sovereign Lord says:
“ ‘Woe to the city of bloodshed,
to the pot now encrusted,
whose deposit will not go away!
Take the meat out piece by piece
in whatever order it comes.
7“ ‘For the blood she shed is in her midst:
She poured it on the bare rock;
she did not pour it on the ground,
where the dust would cover it.
8To stir up wrath and take revenge
I put her blood on the bare rock,
so that it would not be covered.
9“ ‘Therefore this is what the Sovereign Lord says:
“ ‘Woe to the city of bloodshed!
I, too, will pile the wood high.
10So heap on the wood
and kindle the fire.
Cook the meat well,
mixing in the spices;
and let the bones be charred.
11Then set the empty pot on the coals
till it becomes hot and its copper glows,
so that its impurities may be melted
and its deposit burned away.
12It has frustrated all efforts;
its heavy deposit has not been removed,
not even by fire.
13“ ‘Now your impurity is lewdness. Because I tried to cleanse you but you would not be cleansed from your impurity, you will not be clean again until my wrath against you has subsided.
14“ ‘I the Lord have spoken. The time has come for me to act. I will not hold back; I will not have pity, nor will I relent. You will be judged according to your conduct and your actions, declares the Sovereign Lord.’ ”
Ezekiel’s Wife Dies
15The word of the Lord came to me: 16“Son of man, with one blow I am about to take away from you the delight of your eyes. Yet do not lament or weep or shed any tears. 17Groan quietly; do not mourn for the dead. Keep your turban fastened and your sandals on your feet; do not cover your mustache and beard or eat the customary food of mourners.”
18So I spoke to the people in the morning, and in the evening my wife died. The next morning I did as I had been commanded.
19Then the people asked me, “Won’t you tell us what these things have to do with us? Why are you acting like this?”
20So I said to them, “The word of the Lord came to me: 21Say to the people of Israel, ‘This is what the Sovereign Lord says: I am about to desecrate my sanctuary—the stronghold in which you take pride, the delight of your eyes, the object of your affection. The sons and daughters you left behind will fall by the sword. 22And you will do as I have done. You will not cover your mustache and beard or eat the customary food of mourners. 23You will keep your turbans on your heads and your sandals on your feet. You will not mourn or weep but will waste away because of24:23 Or away in your sins and groan among yourselves. 24Ezekiel will be a sign to you; you will do just as he has done. When this happens, you will know that I am the Sovereign Lord.’
25“And you, son of man, on the day I take away their stronghold, their joy and glory, the delight of their eyes, their heart’s desire, and their sons and daughters as well— 26on that day a fugitive will come to tell you the news. 27At that time your mouth will be opened; you will speak with him and will no longer be silent. So you will be a sign to them, and they will know that I am the Lord.”
Ang Tayaon nga Kaldero
1Sa ikanapulo nga adlaw sa ikanapulo nga bulan, sa ikasiyam nga tuig sa amo nga pagkabihag, miingon ang Ginoo kanako, 2“Tawo, isulat ang petsa niini nga adlawa kay niini mismo nga adlawa magsugod na sa pagsulong ang hari sa Babylon sa Jerusalem. 3Unya isugilon kini nga sambingay ngadto sa katawhan sa Israel nga mga masinupakon, ug pahibaloa sila nga ako, ang Ginoo nga Dios, ang nagaingon:
“Itak-ang ang kaldero ug sudli kini ug tubig. 4Ilunod niini ang mga maayo nga bahin sa karne—mga abaga ug mga paa. Iapil usab ang mga bukog. 5Ang karne lang sa labing maayo nga karnero ang imo nga gamiton. Sugnori kini ug lat-i ang karne ug ang mga bukog. 6Kay ako, ang Ginoo nga Dios, nagaingon: Alaot ang siyudad sa Jerusalem kansang mga nagpuyo mga kriminal. Nahisama kini sa tayaon nga kaldero nga wala malimpyohi. Busa kuhaa sa tinagsa ang sulod niini ug ayaw pilia. 7Kay ang iyang pagpamatay dayag sa tanan. Ang dugo sa iyang gipamatay gipasagdan lang niya diha sa mga bato nga makita sa tanan. Wala lang gani niya kini taboni ug yuta. 8Nakita ko kini nga dugo ug gipasagdan ko kini nga makita sa tanan. Daw nagasinggit kini kanako nga nagapangayo sa akong panimalos.
9“Busa ako, ang Ginoo nga Dios, nagaingon, ‘Alaot ang siyudad sa Jerusalem kansang mga nagpuyo mga kriminal! Ako mismo ang magtapok ug daghang sugnod aron siya sunogon. 10Sige, dugangi pa gyud ninyo ang sugnod ug unya dagkoti. Lat-i pag-ayo ang karne hangtod nga mahubsan24:10 hangtod nga mahubsan: Mao kini sa Septuagint; apan sa Hebreo, ug butangi sa mga panakot. ug mapagod ang mga bukog. 11Unya itak-ang ang kaldero nga wala nay sulod diha sa mga baga hangtod nga magbaga usab kini. Niining paagiha mahinloan unta ang kaldero ug masunog ang mga taya. 12Apan bisan unsaon mo pa, ang taya niini dili gyud makuha pinaagi sa kalayo.’
13“O Jerusalem, ang imo nga law-ay nga binuhatan mao ang nagpahugaw kanimo. Gitinguha ko nga limpyohan ka, apan midumili ka. Busa magpabilin ka nga hugaw hangtod nga dili mawala ang akong labihan nga kasuko kanimo. 14Ako, ang Ginoo, nagaingon nga miabot na ang panahon nga molihok ako, ug walay makapugong kanako. Dili ko gyud kamo kaloy-an, ug dili na mausab ang akong hunahuna. Hukman kamo basi sa inyong gawi ug binuhatan. Ako, ang Ginoo nga Dios, ang nagaingon niini.”
Namatay ang Asawa ni Ezekiel
15Miingon ang Ginoo kanako, 16“Tawo, kuhaon kog kalit ang babaye nga gimahal mo pag-ayo. Apan dili mo siya hilakan, ug dili ka magsubo alang kaniya. 17Pag-agulo lang sa hilom. Ayaw ipakita ang imo nga pagbangotan. Ayaw hukasa ang imo nga turban ug sandalyas, ug ayaw taboni ang imo nga nawong. Ayaw usab pagkaon sa kalan-on sa mga nagasubo alang sa patay.”
18Busa sa pagkabuntag gisulti ko kadto sa mga tawo, ug pagkagabii namatay ang akong asawa. Ug pagkasunod nga buntag gituman ko ang gisugo kanako. 19Unya nangutana ang mga tawo kanako, “Unsay buot mo nga ipasabot nianang imo nga gibuhat?” 20-21Mitubag ako kanila, “Miingon ang Ginoo nga Dios kanako nga isulti ko kini sa katawhan sa Israel: Andam na ako sa pagpasipala sa akong templo nga inyong dalangpanan, nga inyong gipasigarbo, gipakamahal, ug gikalipay. Mamatay sa gubat ang inyong mga kabataan nga nabilin sa Jerusalem. 22Ug himuon ninyo ang gihimo ni Ezekiel. Dili ninyo tabonan ang inyong nawong, ug dili kamo mokaon sa kalan-on sa mga nagasubo alang sa patay. 23Dili usab ninyo hukason ang inyong mga turban ug mga sandalyas. Dili kamo manghilak o magsubo. Maluya kamo tungod sa inyong mga sala, mag-iyahay lang kamo sa pag-agulo. 24Ang nahitabo kang Ezekiel mahimo nga usa ka panig-ingnan diha kaninyo. Ang iyang gihimo, mao usab ang inyong himuon. Kon mahitabo na kini, mahibaloan ninyo nga ako mao ang Ginoo nga Dios.”
25Nagpadayon sa pagsulti ang Ginoo kanako, “Tawo, sa panahon nga gub-on ko na ang templo nga ilang dalangpanan, nga ilang gipasigarbo, gipakamahal, ug gikalipay, ug kon pamatyon ko na ang ilang mga kabataan, 26may usa ka tawo nga makaikyas gikan sa Jerusalem ug mosugilon niini kanimo. 27Nianang higayona, makasulti ka na pag-usab ug magkasulti kamo nga duha. Mahimo kang pasidaan ngadto sa mga tawo, ug unya mahibaloan nila nga ako mao ang Ginoo.”
