Psalm 22
For the director of music. A psalm of David to the tune of “The Doe of the Morning.”
1My God, my God, why have you deserted me?
Why do you seem so far away when I need you to save me?
Why do you seem so far away that you can’t hear my groans?
2My God, I cry out in the daytime. But you don’t answer.
I cry out at night. But you don’t let me sleep.
3But you rule from your throne as the Holy One.
You are the God Israel praises.
4Our people of long ago put their trust in you.
They trusted in you, and you saved them.
5They cried out to you and were saved.
They trusted in you, and you didn’t let them down.
6Everyone treats me like a worm and not a man.
They hate me and look down on me.
7All those who see me laugh at me.
They shout at me and make fun of me.
They shake their heads at me.
8They say, “He trusts in the Lord.
Let the Lord help him.
If the Lord is pleased with him,
let him save him.”
9But you brought me out of my mother’s body.
You made me trust in you
even when I was at my mother’s breast.
10From the time I was born, you took good care of me.
Ever since I came out of my mother’s body, you have been my God.
11Don’t be far away from me.
Trouble is near,
and there is no one to help me.
12Many enemies are all around me.
They are like strong bulls from the land of Bashan.
13They are like roaring lions that tear to pieces what they kill.
They open their mouths wide to attack me.
14My strength is like water that is poured out on the ground.
I feel as if my bones aren’t connected.
My heart has turned to wax.
It has melted away inside me.
15My mouth is dried up like a piece of broken pottery.
My tongue sticks to the roof of my mouth.
You bring me down to the edge of the grave.
16A group of sinful people has closed in on me.
They are all around me like a pack of dogs.
They have pierced my hands and my feet.
17Everyone can see all my bones right through my skin.
People stare at me. They laugh when I suffer.
18They divide up my clothes among them.
They cast lots for what I am wearing.
19Lord, don’t be so far away from me.
You give me strength. Come quickly to help me.
20Save me from being killed by the sword.
Save the only life I have. Save me from the power of those dogs.
21Save me from the mouths of those lions.
Save me from the horns of those wild oxen.
22I will announce your name to my people.
I will praise you among those who are gathered to worship you.
23You who have respect for the Lord, praise him!
All you people of Jacob, honor him!
All you people of Israel, worship him!
24He has not forgotten the one who is hurting.
He has not turned away from his suffering.
He has not turned his face away from him.
He has listened to his cry for help.
25Because of what you have done,
I will praise you in the whole community of those who worship you.
In front of those who respect you,
I will keep my promises.
26Those who are poor will eat and be satisfied.
Those who seek the Lord will praise him.
May their hearts be filled with new hope!
27People from one end of the earth to the other
will remember and turn to the Lord.
The people of all the nations
will bow down in front of him.
28The Lord is King.
He rules over the nations.
29All rich people of the earth will feast and worship God.
All who go down to the grave will kneel in front of him.
Those who cannot keep themselves alive will kneel.
30Those who are not yet born will serve him.
Those who are born later will be told about the Lord.
31And they will tell people who have not yet been born,
“The Lord has done what is right!”
Salmo 2222 Salmo 22 Ang unang mga salita sa Hebreo: Ang awit na isinulat ni David. Para sa direktor ng mga mang-aawit: Awitin ito sa tono ng awiting “Ang Usa sa Umaga.”
Panawagan sa Dios para Tulungan
1Dios ko! Dios ko! Bakit nʼyo ako pinabayaan?
Bakit kay layo nʼyo sa akin?
Dumadaing ako sa hirap, ngunit hindi nʼyo pa rin ako tinutulungan.
2Dios ko, araw-gabiʼy tumatawag ako sa inyo,
ngunit hindi nʼyo ako sinasagot,
kaya wala akong kapahingahan.
3Ngunit banal ka, at nakaluklok ka sa iyong trono,
at pinupuri ng mga Israelita.
4Ang aming mga ninuno ay sa inyo nagtiwala,
at silaʼy inyong iniligtas.
5Tinulungan nʼyo sila nang sila ay tumawag sa inyo.
Sila ay nagtiwala at hindi nabigo.
6Akoʼy hinahamak at hinihiya ng mga tao.
Sinasabi nila na para akong higad at hindi tao.
7Bawat makakita sa akin ay nangungutya, nang-aasar,
at iiling-iling na nagsasabi,
8“Hindi baʼt nagtitiwala ka sa Panginoon,
bakit hindi ka niya iniligtas?
Hindi baʼt nalulugod siya sa iyo, bakit hindi ka niya tinulungan?”
9Ngunit kayo ang naglabas sa akin sa sinapupunan ng aking ina,
at mula noong dumedede pa ako, iningatan nʼyo na ako.
10Mula kapanganakan ko, nakadepende na ako sa inyo,
at mula noon, kayo lang ang aking Dios.
11Kaya huwag nʼyo akong pababayaan,
dahil malapit nang dumating ang kaguluhan,
at wala na akong ibang maaasahan.
12Napapaligiran ako ng maraming kaaway,
na para bang mababangis na mga toro mula sa Bashan.
13Para rin silang mga leong umaatungal
at nakanganga na handa akong lapain.
14Nawalan ako ng lakas na parang tubig na ibinubuhos,
at ang aking mga buto ay parang nalinsad22:14 nalinsad: Ang ibig sabihin ay “dislocated” o nagsala ang buto. lahat.
At nawalan ako ng lakas ng loob, para akong nauupos na kandila.
15Ang aking kalakasan ay natuyo na parang tigang na lupa,
at ang aking dila ay dumidikit sa aking ngala-ngala.
O Panginoon, pinabayaan nʼyo ako sa lupa na parang isang patay.
16Pinaligiran ako ng mga taong masama na parang mga aso.
At binutasan nila ang aking mga kamay at mga paa.
17Naglalabasan na ang lahat ng aking mga buto,
ngunit akoʼy kanilang tinitingnan lamang.
18Ang aking mga damit ay kanilang pinaghati-hatian sa pamamagitan ng palabunutan.
19Ngunit kayo, Panginoon, huwag nʼyo akong lalayuan.
Kayo ang aking kalakasan;
magmadali kayo at akoʼy tulungan.
20Iligtas nʼyo ang buhay ko sa espada ng aking mga kaaway na tulad ng mga pangil ng aso,
21o mga kuko ng leon, o sungay ng toro. Sagutin nʼyo po ang aking dalangin.
22Ikukuwento ko sa aking mga kababayan ang lahat ng tungkol sa inyo.
At sa gitna ng kanilang pagtitipon, kayo ay aking papupurihan.
23Kayong may takot sa Panginoon,
purihin ninyo siya!
Kayong mga lahi ni Jacob na siyang bayan ng Israel,
parangalan ninyo siya
at matakot kayo sa kanya!
24Hindi niya binabalewala ang mga mahihirap.
Hindi niya sila tinatalikuran,
sa halip ay pinakikinggan pa niya ang kanilang mga pagtawag.
25Panginoon, bigyan nʼyo ako ng kasiglahan na magpuri sa inyo sa gitna ng buong sambayanan.
Sa gitna ng mga taong may takot sa inyo,
tutuparin ko ang aking mga pangako sa inyo.
26Kakain ang mga dukha hanggang sa mabusog.
Pupurihin kayo ng mga lumalapit sa inyo.
Sanaʼy sumakanila ang mabuti at mahabang buhay magpakailanman.
27Panginoon, maaalala kayo ng tao sa buong mundo,
at sila ay manunumbalik at sasamba sa inyo,
28sapagkat kayo ang naghahari,
at namumuno sa lahat ng bansa.
29Kaya magdiriwang at sasamba sa inyo ang lahat ng mayayaman sa buong mundo.
Luluhod sa inyo ang lahat ng mga mortal, ang mga babalik sa alikabok.
30Ang susunod na salinlahi ay maglilingkod sa inyo.
At tuturuan nila ang kanilang mga anak ng tungkol sa inyo, Panginoon.
31Balang araw, silang hindi pa ipinapanganak ay malalaman ang mga ginawa nʼyo,
at maging ang pagliligtas nʼyo sa inyong mga mamamayan.
