The Israelites Admit They Have Sinned
1It was the 24th day of the seventh month. The Israelites gathered together again. They didn’t eat any food. They wore the rough clothing people wear when they’re sad. They put dust on their heads. 2The Israelites separated themselves from everyone else. They stood and admitted they had sinned. They also admitted that their people before them had sinned. 3They stood where they were. They listened while the Levites read parts of the Book of the Law of the Lord their God. They listened for a fourth of the day. They spent another fourth of the day admitting their sins. They also worshiped the Lord their God. 4Some people were standing on the stairs of the Levites. They included Jeshua, Bani, Kadmiel, Shebaniah, Bunni, Sherebiah, Bani and Kenani. With loud voices they called out to the Lord their God. 5Then some Levites spoke up. They included Jeshua, Kadmiel, Bani, Hashabneiah, Sherebiah, Hodiah, Shebaniah and Pethahiah. They said to the people, “Stand up. Praise the Lord your God. He lives for ever and ever!”
So the people said, “Lord, may your glorious name be praised. May it be lifted high above every other name that is blessed and praised. 6You are the one and only Lord. You made the heavens. You made even the highest heavens. You created all the stars in the sky. You created the earth and everything on it. And you made the oceans and everything in them. You give life to everything. Every living being in heaven worships you.
7“You are the Lord God. You chose Abram. You brought him out of Ur in the land of Babylon. You named him Abraham. 8You knew that his heart was faithful to you. And you made a covenant with him. You promised to give to his children after him a land of their own. It was the land of the Canaanites, Hittites and Amorites. The Perizzites, Jebusites and Girgashites also lived there. You have kept your promise. That’s because you always do what is right and fair.
9“You saw how our people of long ago suffered in Egypt. You heard them cry out to you at the Red Sea. 10You sent signs and wonders against Pharaoh. You sent plagues on all his officials. In fact, you sent them on all the people of Egypt. You knew how they treated our people. They looked down on them. But you made a name for yourself. That name remains to this very day. 11You parted the waters of the Red Sea for the Israelites. They passed through it on dry ground. But you threw into the sea those who chased them. They sank down like a stone into the mighty waters. 12By day you led the Israelites with a pillar of cloud. At night you led them with a pillar of fire. It gave them light to show them the way you wanted them to go.
13“You came down on Mount Sinai. From heaven you spoke to our people. You gave them rules and laws. Those laws are right and fair. You gave them orders and commands that are good. 14You taught them about your holy Sabbath day. You gave them commands, orders and laws. You did it through your servant Moses. 15When the people were hungry, you gave them bread from heaven. When they were thirsty, you brought them water out of a rock. You told them to go into the land of Canaan. You told them to take it as their own. It was the land you had promised to give them.
16“But our people before us became proud and stubborn. They didn’t obey your commands. 17They refused to listen to you. They forgot the miracles you had done among them. So they became stubborn. When they refused to obey you, they appointed a leader for themselves. They wanted to go back to being slaves in Egypt. But you are a God who forgives. You are gracious. You are tender and kind. You are slow to get angry. You are full of love. So you didn’t desert them. 18They made for themselves a metal statue of a god that looked like a calf. They said to one another, ‘Here is your god. He brought you up out of Egypt.’ And they did evil things that dishonored you. But you still didn’t desert them.
19“Because you loved them so much, you didn’t leave them in the desert. During the day the pillar of cloud didn’t stop guiding them on their path. At night the pillar of fire didn’t stop shining on the way you wanted them to go. 20You gave them your good Spirit to teach them. You didn’t hold back your manna from their mouths. And you gave them water when they were thirsty. 21For 40 years you took good care of them in the desert. They had everything they needed. Their clothes didn’t wear out. And their feet didn’t swell up.
22“You gave them kingdoms and nations. You even gave them lands far away. They took over the country of Sihon. He was the king of Heshbon. They also took over the country of Og. He was the king of Bashan. 23You gave them as many children as there are stars in the sky. You told their parents to enter the land. You told them to take it over. And you brought their children into it. 24Their children went into the land. They took it as their own. You brought the Canaanites under Israel’s control. The Canaanites lived in the land. But you handed them over to Israel. You also handed over their kings and the other nations in the land to Israel. You allowed Israel to deal with them just as they wanted to. 25Your people captured cities that had high walls around them. They also took over the rich land in Canaan. They took houses filled with all kinds of good things. They took over wells that had already been dug. They took many vineyards, olive groves and fruit trees. They ate until they were very full and satisfied. They were filled with joy because you were so good to them.
26“But they didn’t obey you. Instead, they turned against you. They turned their backs on your law. They killed your prophets. The prophets had warned them to return to you. But they did very evil things that dishonored you. 27So you handed them over to their enemies, who treated them badly. Then they cried out to you. From heaven you heard them. You loved them very much. So you sent leaders to help them. The leaders saved them from the power of their enemies.
28“Then the people were enjoying peace and rest again. That’s when they did what you did not want them to do. Then you handed them over to their enemies. So their enemies ruled over them. When they cried out to you again, you heard them from heaven. You loved them very much. So you saved them time after time.
29“You warned them so that they would obey your law again. But they became proud. They didn’t obey your commands. They sinned against your rules. You said, ‘Anyone who obeys my rules will live by them.’ But the people didn’t care about that. They turned their backs on you. They became very stubborn. They refused to listen to you. 30For many years you put up with them. By your Spirit you warned them through your prophets. In spite of that, they didn’t pay any attention. So you handed them over to the nations that were around them. 31But you loved them very much. So you didn’t put an end to them. You didn’t desert them. That’s because you are a gracious God. You are tender and kind.
32“Our God, you are the great God. You are mighty and wonderful. You keep the covenant you made with us. You show us your love. So don’t let all our suffering seem like a small thing to you. We’ve suffered greatly. So have our kings and leaders. So have our priests and prophets. Our people who lived long ago also suffered. And all your people are suffering right now. In fact, we’ve been suffering from the time of the kings of Assyria until today. 33In spite of everything that has happened to us, you have been fair. You have been faithful in what you have done. But we did what was evil. 34Our kings and leaders didn’t follow your law. Our priests and our people before us didn’t follow it either. They didn’t pay any attention to your commands or rules that you warned them to keep. 35They didn’t serve you. They didn’t turn from their evil ways. They didn’t obey you even when they had a kingdom. You were very good to them. And they enjoyed it. You gave them a rich land. It had plenty of room in it. But they still didn’t serve you.
36“Now look at us. We are slaves today. We’re slaves in the land you gave our people of long ago. You gave it to them so they could eat its fruit and the other good things it produces. 37But we have sinned against you. So its great harvest goes to the kings of Persia. You have placed them over us. They rule over our bodies and cattle just as they please. And we are suffering terribly.
The People Agree to Obey God’s Law
38“So we are making a firm agreement. We’re writing it down. Our leaders are putting their official marks on it. And so are our Levites and priests.”
De Israëlieten keren zich weer tot God
1Op de vierentwintigste dag van dezelfde maand kwam het volk weer bijeen, deze keer om te vasten. De mensen droegen rouwkleding en hadden aarde op hun hoofd gestrooid. 2De Israëlieten gingen apart staan van de niet-Israëlieten. Gedurende enkele uren werden hun de wetten van de Here, hun God, voorgelezen. 3En in de drie daaropvolgende uren beleden zij hun zonden en die van hun voorouders. Zij bogen zich neer en aanbaden de Here. 4Enkele Levieten stonden op een verhoging de Here, hun God, te prijzen. Het waren Jesúa, Bani, Kadmiël, Sebanja, Bunni, Serebja, Bani en Kenani. 5De andere Levieten, Jesúa, Kadmiël, Bani, Hasabneja, Serebja, Hodía, Sebanja en Pethahja zeiden: ‘Sta op en loof de Here, uw God, want Hij leeft van eeuwigheid tot eeuwigheid! Onze God is veel groter dan wij ooit kunnen beseffen of onder woorden brengen. Prijs God:
6U alleen bent God. U hebt de hemel, de aarde en de zeeën gemaakt met alles wat daar leeft. U bent degene die aan alles leven schenkt en alle engelen in de hemel aanbidden U. 7U bent de Here, de God die Abram hebt uitgekozen. U hebt hem uit Ur der Chaldeeën gehaald en hem de nieuwe naam Abraham gegeven. 8Omdat U zag dat hij trouw was, hebt U met hem een verbond gesloten. U beloofde dat hij en zijn nakomelingen voorgoed het land zouden krijgen van de Kanaänieten, Hethieten, Amorieten, Perizzieten, Jebusieten en Girgasieten. En U hebt gedaan wat U had beloofd, want U houdt U altijd aan uw woord.
9Ook hebt U de ellendige omstandigheden gezien waarin onze voorouders in Egypte verkeerden en hun wanhoopskreet gehoord, toen zij aan de Rietzee stonden. 10Voor de ogen van de farao en het Egyptische volk hebt U grote tekenen en wonderen gedaan. Want U wist hoe wreed zij uw volk behandelden. Door uw onvergetelijke daden hebt U grote bekendheid gekregen. 11U liet het water van de zee uiteengaan, zodat uw volk over het droge naar de overkant kon trekken! Daarna vernietigde U zijn achtervolgers in de diepe zee: zij zonken als een steen in de golven! 12Overdag leidde U onze voorouders met een wolkkolom en ʼs nachts met een vuurkolom. Zo wisten zij welke weg zij moesten nemen. 13U bent op de berg Sinaï neergedaald en hebt vanuit de hemel met hen gesproken. U gaf hun deze goede en betrouwbare wetten en geboden, 14waaronder het gebod de heilige sabbat te houden. En U beval hun door uw knecht Mozes dat zij zich aan al die geboden moesten houden. 15U gaf hun brood uit de hemel toen zij honger hadden en liet water uit een rots stromen, toen zij dorst kregen. Zij kregen van U de opdracht het land in bezit te nemen dat U hun onder ede had beloofd.
16Maar onze voorouders waren trotse, koppige mensen die weigerden naar uw geboden te luisteren. 17Zij wilden niet gehoorzamen en vergaten de wonderen die U voor hen had gedaan. Het werd nog erger: koppig als ze waren, stelden zij een nieuwe leider aan, die hen moest terugbrengen naar de slavernij in Egypte! Maar U bent een God die vergeeft, die genade schenkt en medelijden toont. U wordt niet snel toornig; integendeel, U bent vol liefde en genade. Daarom hebt U hen niet in de steek gelaten. 18Zelfs niet toen zij een beeld van een kalf hadden gemaakt en riepen: “Dit is onze God! Hij heeft ons uit Egypte gehaald!” Zij hebben zo ongelooflijk veel zonden gedaan 19en toch hebt U hen niet in de woestijn achtergelaten om te sterven. Want U hield zielsveel van hen. Dag in dag uit ging de wolkkolom voor hen uit en elke nacht wees de vuurkolom de weg. 20U hebt hun uw goede Geest gegeven om hen te onderwijzen. En U liet nooit na brood uit de hemel of water tegen de dorst te geven. 21U hebt hen veertig jaar lang in de woestijn onderhouden, nooit hebben zij gebrek geleden. Hun kleren raakten niet versleten en hun voeten niet opgezwollen. 22Daarna hielp U hen verschillende koninkrijken en volken te veroveren en liet uw volk tot in de verste uithoeken van het land wonen. Zij namen het land van koning Sichon van Chesbon en dat van koning Og van Basan volledig in bezit. 23U zorgde ervoor dat zij talrijke kinderen kregen, zoveel als er sterren aan de hemel staan. U bracht hen in het land dat U hun voorouders had toegezegd. 24Daar gingen zij wonen en U hebt hele volken aan hen onderworpen, ook de vroegere bewoners van het land, de Kanaänieten met hun koningen. Zij kwamen volkomen in de macht van uw volk. 25Uw volk heeft vestingsteden en vruchtbare grond veroverd. Zij hebben huizen vol goede gebruiksvoorwerpen, uitgehouwen waterbakken, wijngaarden, olijfbomen en talrijke vruchtbomen in bezit genomen. Er was voedsel in overvloed en zij leefden in weelderige omstandigheden dankzij uw grote goedheid.
26Maar desondanks werden zij ongehoorzaam. Zij kwamen tegen U in opstand en verwierpen uw wetten. Zij vermoordden de profeten die U had gestuurd om hen ertoe te brengen naar U terug te keren. Zij zondigden heel, heel erg. 27Toen liet U hen in handen van hun vijanden vallen en zij kregen het zwaar te verduren. In hun nood smeekten zij om hulp en U hoorde hen uit de hemel. U kreeg medelijden en stuurde mensen die hen verlosten van hun vijanden. 28Maar zodra ze weer in rust en vrede leefden, begonnen zij opnieuw te zondigen. Weer liet U hen in handen van hun vijanden vallen. Weer moesten zij leven onder vreemde overheersing. En toch, telkens wanneer zij om hulp riepen, hoorde U hen in de hemel. U toonde opnieuw medelijden en bevrijdde hen! Dit gebeurde keer op keer. 29U probeerde hen ertoe te bewegen uw wetten te gehoorzamen, maar zij waren koppig en weigerden naar uw geboden te luisteren. Zij bleven zondigen. Wie zich echter aan uw geboden houdt, zal leven! 30Jarenlang had U geduld met hen en uw Geest sprak door profeten om hen terecht te wijzen. Maar zij luisterden niet. Daarom leverde U hen opnieuw over aan de macht van de omringende volken. 31Maar uit medelijden hebt U niet voorgoed met hen afgerekend of hen in de steek gelaten, want U bent een genadige en liefdevolle God!
32Nu dan, grote, sterke en ontzagwekkende God, U die trouw blijft aan uw beloften en aan uw goedheid en liefde voor ons, wees dan niet onverschillig voor de ellende die wij hebben doorgemaakt! Wij en onze koningen, leiders, priesters, profeten en voorouders zijn door grote moeilijkheden getroffen. Dat begon al op de dag waarop de Syrische koningen ons overwonnen en het is nog steeds zo. 33Maar elke keer dat U ons strafte, deed U dat terecht: U was wél trouw, maar wij zondigden steeds. U gaf ons wat wij verdienden. 34Onze koningen, leiders, priesters en voorouders hebben uw geboden niet gehoorzaamd en sloegen uw waarschuwingen in de wind. 35Ondanks het feit dat U hun dit koninkrijk en nog andere zegeningen had geschonken, hebben zij U niet gediend. U gaf hun een ruim, rijk land, maar zij weigerden zich af te keren van hun kwade praktijken. 36Nu wonen wij als slaven in dit land vol overvloed dat U onze voorouders hebt gegeven! Als slaven te midden van rijkdom! 37De overvloedige opbrengst van het land gaat naar de koningen die U over ons laat heersen als straf voor onze zonden. Zij kunnen vrij beschikken over ons lichaam en ons vee en mogen met ons doen wat zij willen. Daarom voelen wij ons ellendig.
38Om al deze redenen beloven wij opnieuw God te zullen dienen! We zullen dit verbond op schrift stellen en het ondertekenen. Ook onze leiders, Levieten en priesters zullen hun handtekening eronder zetten.’
