Nehemiah’s Enemies Oppose the Rebuilding
1Sanballat heard that we were rebuilding the wall. So he became very angry and upset. He made fun of the Jews. 2He spoke to his friends and the army of Samaria. He said, “What are those Jews trying to do? Can they make their city wall like new again? Will they offer sacrifices? Can they finish everything in a single day? The stones from their city wall and buildings are piled up like trash. And everything has been badly burned. Can they use those stones to rebuild everything again?”
3Tobiah from Ammon was at Sanballat’s side. He said, “What are they building? They’re putting up a stone wall. But suppose a fox climbs on top of it. Even that will break it down!”
4I prayed to God. I said, “Our God, please listen to our prayer. Some people hate us. They’re saying bad things about us. So let others say bad things about them. Let them be carried off like stolen goods. Let them be taken to another country as prisoners. 5Don’t hide your eyes from their guilt. Don’t forgive their sins. They have said bad things about the builders.”
6So we rebuilt the wall. We repaired it until all of it was half as high as we wanted it to be. The people worked with all their heart.
7But Sanballat and Tobiah heard that Jerusalem’s walls continued to be repaired. The Arabs, the Ammonites and the people of Ashdod heard about it too. They heard that the gaps in the wall were being filled in. So they were very angry. 8All of them made evil plans to come and fight against Jerusalem. They wanted to stir up trouble against it. 9But we prayed to our God. We put guards on duty day and night to watch out for danger.
10During that time, the people in Judah spoke up. They said, “The workers are getting weaker and weaker all the time. Broken stones are piled up everywhere. They are in our way. So we can’t rebuild the wall.”
11And our enemies said, “We will be right there among them. We’ll kill them. We’ll put an end to their work. We’ll do it before they even know it or see us.”
12Then the Jews who lived near our enemies came to us. They told us ten times, “No matter where you are, they’ll attack us.”
13So I stationed some people behind the lowest parts of the wall. That’s where our enemies could easily attack us. I stationed the people family by family. They had their swords, spears and bows with them. 14I looked things over. Then I stood up and spoke to the nobles, the officials and the rest of the people. I said, “Don’t be afraid of your enemies. Remember the Lord. He is great and powerful. So fight for your families. Fight for your sons and daughters. Fight for your wives and homes.”
15Our enemies heard that we knew what they were trying to do. They heard that God had blocked their evil plans. So all of us returned to the wall. Each of us did our own work.
16From that day on, half of my men did the work. The other half were given spears, shields, bows and armor. The officers stationed themselves behind all the people of Judah. 17The people continued to build the wall. The people who carried supplies did their work with one hand. They held a weapon in the other hand. 18Each of the builders wore his sword at his side as he worked. But the man who blew the trumpet stayed with me.
19Then I spoke to the nobles, the officials and the rest of the people. I said, “This is a big job. It covers a lot of territory. We’re separated too far from one another along the wall. 20When you hear the sound of the trumpet, join us at that location. Our God will fight for us!”
21So we continued the work. Half of the men held spears. We worked from the first light of sunrise until the stars came out at night. 22At that time I also spoke to the people. I told them, “Have every man and his helper stay inside Jerusalem at night. Then they can guard us at night. And they can work during the day.” 23My relatives and I didn’t take off our clothes. My men and the guards didn’t take theirs off either. Each man kept his weapon with him, even when he went to get water.
อุปสรรคในการซ่อมแซม
1สันบาลลัทโกรธจัดเมื่อได้ยินว่าพวกเรากำลังสร้างกำแพงขึ้นใหม่ เขาสบประมาทชาวยิว 2เขาถากถางพวกเราต่อหน้าเพื่อนพ้องและกองทัพสะมาเรียว่า “เจ้ายิวกระจอกงอกง่อยพวกนี้กำลังทำอะไรอยู่? จะซ่อมกำแพงหรือ? จะถวายเครื่องบูชาหรือ? จะสร้างเสร็จในวันเดียวหรือ? จะเอาหินไหม้ดำจากกองขยะกลับมาใช้อีกหรือ?”
3โทบียาห์ชาวอัมโมนซึ่งอยู่ข้างๆ เขาเอ่ยขึ้นว่า “ให้สุนัขจิ้งจอกแค่ตัวเดียวปีนขึ้นไปบนกำแพงที่พวกเขากำลังสร้าง มันก็จะพังครืนลงมา!”
4ข้าแต่พระเจ้าของข้าพระองค์ทั้งหลายโปรดสดับฟัง เพราะข้าพระองค์ทั้งหลายถูกเย้ยหยัน ขอให้คำสบประมาทของพวกเขาย้อนตกใส่ศีรษะของพวกเขาเอง ขอให้พวกเขาเป็นเหยื่อของการปล้นและตกไปเป็นเชลย 5ขออย่าทรงเพิกเฉยต่อความผิดของพวกเขาหรือลบล้างบาปของพวกเขาให้พ้นจากสายพระเนตรของพระองค์ เพราะพวกเขาหยามน้ำหน้า4:5 หรือยั่วยุพระพิโรธของพระองค์ต่อหน้าบรรดาผู้สร้างกำแพง
6ในที่สุดกำแพงก็เสร็จถึงครึ่งหนึ่งของความสูงเดิม เพราะประชาชนทำงานอย่างสุดใจ
7แต่เมื่อสันบาลลัท โทบียาห์ ชาวอาหรับ ชาวอัมโมน และชาวอัชโดดได้ยินว่างานซ่อมแซมกำแพงเมืองเยรูซาเล็มคืบหน้าไป และช่องโหว่ในกำแพงก็ถูกอุดหมดแล้ว พวกเขาก็โกรธจัด 8พวกเขาคบคิดกันจะยกพวกมาสู้กับเยรูซาเล็มเพื่อก่อความวุ่นวาย 9แต่เราอธิษฐานต่อพระเจ้าของเรา และตั้งยามดูแลทั้งวันทั้งคืนเพื่อรับมือกับการคุกคาม
10ขณะเดียวกันประชาชนในยูดาห์กล่าวว่า “คนงานหมดแรงแล้ว และมีซากปรักหักพังมากมายจนเราไม่อาจสร้างกำแพงขึ้นใหม่ได้”
11ศัตรูของเราก็กล่าวว่า “เราจะไปอยู่ในหมู่พวกเขาโดยที่พวกเขาไม่ทันรู้ตัวหรือเห็นเรา เราจะฆ่าพวกเขาและงานจะได้หยุดลง”
12และชาวยิวที่อาศัยอยู่ใกล้ๆ มาบอกเราสิบกว่าครั้งว่า “ไม่ว่าพวกท่านจะหันไปทางไหน พวกเขาก็จะโจมตีเรา”
13เหตุฉะนั้นข้าพเจ้าจึงวางทหารยามจากแต่ละครอบครัวไว้หลังกำแพงตรงจุดต่างๆ ที่ต่ำที่สุด ที่เป็นช่องโหว่ และให้ถือดาบ หอก และธนูไว้ 14หลังจากดูแลตรวจตราแล้ว ข้าพเจ้ายืนขึ้นกล่าวกับพวกขุนนาง ข้าราชการ และประชาชนอื่นๆ ว่า “อย่ากลัวพวกนั้น จงระลึกถึงองค์พระผู้เป็นเจ้าผู้ทรงยิ่งใหญ่และน่าเกรงขาม จงต่อสู้เพื่อพี่น้อง บุตรชาย บุตรสาว ภรรยา และบ้านของท่านเถิด”
15เมื่อศัตรูของเราได้ข่าวว่าเราล่วงรู้แผนการของเขาและรู้ว่าพระเจ้าทรงขัดขวางเขา เราทั้งหมดก็กลับมาทำงานของตนที่กำแพงต่อ
16นับตั้งแต่วันนั้นคนของข้าพเจ้าครึ่งหนึ่งทำงาน อีกครึ่งหนึ่งถือหอก โล่ ธนู และสวมเสื้อเกราะ พวกนายทหารยืนคุ้มกันอยู่หลังชาวยูดาห์ทั้งปวง 17ซึ่งก่อกำแพงอยู่ คนงานขนวัสดุทำงานด้วยมือข้างหนึ่ง มืออีกข้างหนึ่งถืออาวุธ 18ช่างก่อแต่ละคนสะพายดาบอยู่ข้างตัวขณะทำงาน ส่วนคนเป่าเขาสัตว์อยู่ข้างข้าพเจ้า
19ข้าพเจ้าจึงกล่าวกับพวกขุนนาง ข้าราชการ และประชาชนอื่นๆ ว่า “งานขยายออกไปมาก และพวกเราก็อยู่ห่างกันไปตลอดแนวกำแพง 20เมื่อใดที่ท่านได้ยินเสียงเป่าแตร ให้รีบมารวมตัวกับพวกเราที่นั่น พระเจ้าของพวกเราจะทรงต่อสู้เพื่อพวกเรา!”
21ดังนั้นพวกเราจึงทำงานต่อไปตั้งแต่รุ่งสางจนค่ำมืด โดยมีคนครึ่งหนึ่งถือหอกเป็นยามคอยระวังภัย 22ครั้งนั้นข้าพเจ้าบอกกับประชาชนด้วยว่า “ให้ทุกคนกับผู้ช่วยของเขามาค้างคืนในเยรูซาเล็ม เพื่อจะได้เฝ้ายามในเวลากลางคืน และทำงานในเวลากลางวัน” 23ไม่ว่าข้าพเจ้าหรือพี่น้อง คนของข้าพเจ้าหรือยามที่อยู่กับข้าพเจ้า ไม่มีใครถอดเสื้อผ้าเลย และทุกคนมีอาวุธติดตัวอยู่ตลอดเวลา ไม่เว้นแม้เวลาไปเอาน้ำ4:23 ในภาษาฮีบรูข้อความนี้มีความหมายไม่ชัดเจน
