1Then the Lord said to me, “Suppose Moses and Samuel were standing in front of me. Even then my heart would not feel sorry for these people. Send them away from me! Let them go! 2Suppose these people ask you, ‘Where should we go?’ Then tell them, ‘The Lord says,
“ ‘ “Those I have appointed to die will die.
Those I have appointed to be killed by swords
will be killed by swords.
Those I have appointed to die of hunger
will die of hunger.
Those I have appointed to be taken away as prisoners
will be taken away.” ’
3“I will send four kinds of destroyers against them,” announces the Lord. “Swords will kill them. Dogs will drag them away. Birds will eat them up. And wild animals will destroy them. 4I will make all the kingdoms on earth hate them. That will happen because of what Manasseh did in Jerusalem. He was king of Judah and the son of Hezekiah.
5“Jerusalem, who will have pity on you?
Who will mourn for you?
Who will stop to ask how you are doing?
6You have said no to me,”
announces the Lord.
“You keep on turning away from me.
So I will reach out and destroy you.
I am tired of showing you pity.
7I will stand at the city gates of the land.
I will separate the straw from the grain.
I will destroy my people. I will bring great sorrow on them.
They have not changed their ways.
8I will increase the number of their widows.
There will be more of them than the grains of sand on the seashore.
At noon I will bring a destroyer
against the mothers of the young men among my people.
All at once I will bring down on them
great suffering and terror.
9Mothers who have many children will grow weak.
They will take their last breath.
The sun will set on them while it is still day.
They will be dishonored and put to shame.
All those who are left alive I will kill by swords.
I will have their enemies do this,”
announces the Lord.
10My mother, I wish I had never been born!
The whole land opposes me.
They fight against me.
I haven’t made loans to anyone.
And I haven’t borrowed anything.
But everyone curses me anyway.
11The Lord said,
“Jeremiah, I will keep you safe for a good purpose.
I will make your enemies ask you to pray for them.
They will make their appeal to you
when they are in great trouble.
12“People of Judah, the armies of Babylon
will come from the north.
They are as strong as iron and bronze.
Can anyone break their power?
13I will give away your wealth and your treasures.
Your enemies will carry off everything.
And they will not pay anything for it.
That will happen because you have sinned so much.
You have done it throughout your country.
14I will make you slaves to your enemies.
You will serve them in a land
you have not known about before.
My anger will start a fire
that will burn you up.”
15Lord, you understand how much I’m suffering.
Show concern for me. Take care of me.
Pay back those who are trying to harm me.
You are patient. Don’t take my life away from me.
Think about how much shame I suffer because of you.
16When I received your words, I ate them.
They filled me with joy.
My heart took delight in them.
Lord God who rules over all,
I belong to you.
17I never sat around with those who go to wild parties.
I never had a good time with them.
I sat alone because you had put your powerful hand on me.
Your anger against sin was burning inside me.
18Why does my pain never end?
Why is my wound so deep?
Why can’t I ever get well?
To me you are like a stream that runs dry.
You are like a spring that doesn’t have any water.
19So the Lord says to Jeremiah,
“If you turn away from your sins, I will heal you.
And then you will be able to serve me.
Speak words that are worthy, not worthless.
Then you will be speaking for me.
Let these people turn to you.
But you must not turn to them.
20I will make you like a wall to them.
I will make you like a strong bronze wall.
The people will fight against you.
But they will not overcome you.
I am with you.
I will save you,”
announces the Lord.
21“I will save you from the hands of evil people.
I will set you free from those who treat you badly.”
Ang Silot alang sa Katawhan sa Dios
1Miingon ang Ginoo kanako, “Bisan pag magpakilooy si Moises ug si Samuel kanako alang niining mga tawhana, dili ko gayod sila kaloy-an. Busa papahawaa sila sa akong atubangan. Ipalayo sila gikan kanako! 2Kon mangutana sila kon asa sila mopaingon, ingna sila nga mao kini ang akong gisulti: Ang gitakda na nga mamatay, mamatay gayod. Ang gitakda nga mamatay sa gira, mamatay sa gira. Ang gitakda nga mamatay sa gutom, mamatay sa gutom. Ang gitakda nga bihagon, pagabihagon. 3Ako, ang Ginoo, nagaingon nga padad-an ko silag upat ka matang sa kalaglagan: Pamatyon sila sa gira, guyoron sa mga iro ang ilang mga patayng lawas, kaonon sila sa mga langgam, ug ang mahibilin sa ilang patayng lawas tiwason sa ihalas nga mga mananap. 4Pakurogon ko sa kahadlok ang tanang gingharian sa kalibotan nga makakita sa mahitabo kanila. Mahitabo kini tungod sa gihimo ni Manasseh (nga anak ni Hezekia) sa Jerusalem sa dihang siya ang nahimong hari sa Juda.
5“O katawhan sa Jerusalem, kinsa pa kahay malooy kaninyo? Kinsay magsubo alang kaninyo? Ug kinsay magpakabana sa pagpangutana kon unsa nay inyong kahimtang? 6Gisalikway ninyo ako; kanunay kamong mitalikod kanako. Busa ako, ang Ginoo, nagaingon nga ituy-od ko ang akong kamot sa paglaglag kaninyo. Gikapoy na ako ug pakita sa akong kalooy kaninyo. 7Silotan ko kamo didto sa mga pultahan sa lungsod pinaagi sa pagpatibulaag kaninyo sama sa tahop nga gipalid sa hangin. Laglagon ko kamo ug ang inyong mga kabataan, tungod kay wala kamo mobiya sa inyong daotang binuhatan. 8Himuon kong mas daghan pa sa balas sa baybayon ang inyong biyuda. Sa udtong tutok padad-an ko ug tiglaglag ang mga inahan sa inyong mga batan-ong lalaki. Sa kalit moabot kaninyo ang kasubo ug kahadlok. 9Malipong ug halos dili na makaginhawa ang inahan nga mamatyan ug pito ka anak nga lalaki. Ang iyang mga anak pareha sa adlaw nga misalop ug sayo. Maulawan gayod siya kay mawad-an siya ug mga anak. Ug ang mahibiling buhi ipapatay ko pa sa ilang mga kaaway. Ako, ang Ginoo, ang nagaingon niini.”
Mireklamo si Jeremias
10Pagkamakalulooy ko gayod. Wala na lang unta ako ipakatawo sa akong inahan! Kontra ako sa tibuok Juda. Wala man unta akoy nautangan o gipautang, apan gitunglo ako sa tanan. 11Miingon ang Ginoo kanako, “Sa pagkatinuod, mahimong maayo ang tanan alang kanimo. Manghangyo ang imong mga kaaway nga iampo mo sila sa panahon sa ilang kalisdanan ug katalagman.
12“Maingon nga dili mabali ang kabilya nga puthaw o bronsi, dili usab mapildi ang mga kaaway nga gikan sa amihan. 13Ipailog ko sa inyong mga kaaway ang inyong bahandi ug mga kabtangan tungod sa tanang sala nga inyong nahimo sa tibuok ninyong nasod. 14Ipaulipon ko kamo sa inyong mga kaaway sa usa ka dapit nga wala kamo masuheto. Ipatagamtam ko kaninyo ang akong kasuko nga daw sa nagadilaab nga kalayo.”
15Miingon si Jeremias, “O Ginoo, nasayod ka sa tanang nahitabo kanako! Hinumdomi ug tabangi ako. Panimasli ang naglutos kanako. Nahibalo ako nga dili ka daling masuko, busa ayaw kuhaa ang akong kinabuhi. Hinumdomi kon giunsa ko pag-antos ang kaulaw tungod kanimo. 16Sa dihang nakigsulti ka kanako, gipatalinghogan ko ikaw. Ang imong mga pulong naghatag kanakog kalipay kay imo ako, O Ginoong Dios nga Makagagahom. 17Wala ako moapil sa paglipay-lipay ug paghudyaka sa uban. Nagainusara lang ako tungod kay nagpakigsulti ka kanako, ug gisultihan mo ako sa imong kasuko. 18Nganong wala may kataposan ang akong kasakit? Nganong dili man maayo ang akong samad? Pakyason mo ba ako sama sa sapa nga mamad-an sa panahon sa ting-init?”
19Busa miingon ang Ginoo kanako, “Kon maghinulsol ka, pabalikon ko ikaw kanako aron padayon ka nga makaalagad kanako. Kon mga pulong nga mapuslanon ang imong isulti ug dili mga pulong nga walay pulos, himuon ko ikaw nga akong tigpamaba. Kinahanglan nga sila ang modangop kanimo, ug dili kay ikaw ang modangop kanila. 20Himuon ko ikaw nga sama sa lig-ong paril nga bronsi ngadto niini nga mga tawo. Makig-away sila kanimo, apan dili ka nila mapildi. Kay mouban ako kanimo aron pagpanalipod ug pagluwas kanimo. 21Oo, luwason ko ikaw gikan sa kamot sa daotan ug bangis nga mga tawo.”
