The Lord Will Be the Shepherd of His People
1A message from the Lord came to me. The Lord said, 2“Son of man, prophesy against the shepherds of Israel. Tell them, ‘The Lord and King says, “How terrible it will be for you shepherds of Israel! You only take care of yourselves. You should take good care of your flocks. 3Instead, you eat the butter. You dress yourselves with the wool. You kill the finest animals. But you do not take care of your flocks. 4You have not made the weak ones in the flock stronger. You have not healed the sick. You have not bandaged those who are hurt. You have not brought back those who have wandered away. You have not searched for the lost. When you ruled over them, you were mean to them. You treated them badly. 5So they were scattered because they did not have a shepherd. They became food for all of the wild animals. 6My sheep wandered all over the mountains and high hills. They were scattered over the whole earth. No one searched for them. No one looked for them.”
7“ ‘Shepherds, listen to the Lord’s message. He says, 8“My flock does not have a shepherd. Many of my sheep have been stolen. They have become food for all the wild animals. My shepherds did not care for my sheep. They did not even search for them. Instead, they only took care of themselves. And that is just as sure as I am alive,” announces the Lord and King. 9Shepherds, listen to the Lord’s message. 10The Lord and King says, “I am against the shepherds. I will hold them responsible for my flock. I will stop them from taking care of the flock. Then they will not be able to feed themselves anymore. I will save my flock from their mouths. My sheep will no longer be food for them.” ’ ”
11The Lord and King says, “I myself will search for my sheep. I will look after them. 12A shepherd looks after his scattered flock when he is with them. And I will look after my sheep. I will save them from all the places where they were scattered on a dark and cloudy day. 13I will bring them out from among the nations. I will gather them together from other countries. I will bring them into their own land. There they will eat grass on the mountains and in the valleys. And they will eat in all the fields of Israel. 14I will take care of them in the best grasslands. They will eat grass on the highest mountains of Israel. There they will lie down in the finest grasslands. They will eat grass in the best places on Israel’s mountains. 15I myself will take care of my sheep. I will let them lie down in safety,” announces the Lord and King. 16“I will search for the lost. I will bring back those who have wandered away. I will bandage the ones who are hurt. I will make the weak ones stronger. But I will destroy those who are fat and strong. I will take good care of my sheep. I will treat them fairly.”
17The Lord and King says, “You are my flock. I will judge between one sheep and another. I will judge between rams and goats. 18You already eat in the best grasslands. Must you also stomp all over the other fields? You already drink clear water. Must you also make the rest of the water muddy with your feet? 19Must my flock have to eat the grass you have stomped on? Must they drink the water you have made muddy?”
20So the Lord and King speaks to them. He says, “I myself will judge between the fat sheep and the skinny sheep. 21You push the other sheep around with your hips and shoulders. You use your horns to butt all the weak sheep. Finally, you drive them away. 22But I will save my sheep. They will not be carried off anymore. I will judge between one sheep and another. 23I will place one shepherd over them. He will belong to the family line of my servant David. He will take good care of them. He will look after them. He will be their shepherd. 24I am the Lord. I will be their God. And my servant from David’s family line will be the prince among them. I have spoken. I am the Lord.
25“I will make a covenant with them. It promises to give them peace. I will get rid of the wild animals in the land. Then my sheep can live safely in the desert. They can sleep in the forests. 26I will make them and the places surrounding my holy mountain of Zion a blessing. I will send down rain at the right time. There will be showers of blessing. 27The trees will bear their fruit. And the ground will produce its crops. The people will be secure in their land. I will break the chains that hold them. I will save them from the power of those who made them slaves. Then they will know that I am the Lord. 28The nations will not carry them off anymore. Wild animals will no longer eat them up. They will live in safety. And no one will make them afraid. 29I will give them a land that is famous for its crops. They will never again be hungry there. The nations will not make fun of them anymore. 30Then they will know that I am with them. I am the Lord their God. And the Israelites will know that they are my people,” announces the Lord and King. 31“You are my sheep. You belong to my flock. And I am your God,” announces the Lord and King.
Ang mga Magbalantay sa Israel
1Miingon ang Ginoo kanako, 2“Tawo, sultii ang mga magbalantay sa Israel.34:2 magbalantay sa Israel: Ang buot ipasabot, pangulo sa Israel. Ingna sila nga ako, ang Ginoo nga Dios, nagaingon: Alaot ang mga magbalantay sa Israel. Ang ila lang kaugalingon ang ilang giatiman! Dili ba kinahanglan man nga ang mga magbalantay maoy moatiman sa iyang mga karnero? 3Ginainom ninyo ang ilang gatas, ginahimo nga bisti ang ilang balhibo, ug ginaihaw ang labing tambok kanila, apan wala ninyo sila atimana. 4Wala ninyo pabaskoga ang mga maluyahon kanila. Wala ninyo tambali ang mga nagmasakiton, o butangi ug bendahi ang mga piangon. Wala ninyo pangitaa ang mga nahisalaag ug ang mga nangawala. Hinuon, gidagmalan ninyo sila pag-ayo. 5Tungod kay wala silay magbalantay, nagkatibulaag sila ug gipangtukob sa mabangis nga mga mananap. 6Nahisalaag ang akong mga karnero ngadto sa mga bukid ug sa mga bungtod. Nagkatag sila sa tibuok kalibotan, ug wala gyud nangita kanila.
7“Busa kamo nga mga magbalantay, pamatia ninyo ang akong ginasulti. 8Ako, ang Ginoo nga Dios nga buhi, nanumpa nga silotan ko kamo tungod kay wala ninyo bantayi ang akong mga karnero, busa giataki sila ug gipangtukob sa mabangis nga mga mananap. Wala ninyo sila pangitaa, kondili, ang inyong kaugalingon lang ang inyong giatiman. 9Busa kamo nga mga magbalantay, pamatia ninyo ang akong ginasulti. 10Ako, ang Ginoo nga Dios, nagaingon nga kaaway ko kamo, ug paninglon ko kamo sa nahitabo sa akong mga karnero. Dili ko na kamo paatimanon sa mga karnero, kay ang inyo lang kaugalingon ang inyong giatiman. Luwason ko ang akong mga karnero gikan kaninyo, ug dili na ninyo sila makaon.
11“Ako, ang Ginoo nga Dios, nagaingon nga ako mismo ang mangita sa akong mga karnero ug moatiman kanila. 12Maingon nga ang usa ka magbalantay mangita sa iyang mga karnero nga nagkatibulaag, pangitaon ko usab ang akong mga karnero. Luwason ko sila gikan sa tanang mga dapit diin sila nagkatibulaag niadtong panahon sa kasamok.34:12 panahon sa kasamok: sa literal, madag-omon ug mangitngit nga adlaw. 13Kuhaon ko sila gikan sa nagkalain-laing mga nasod, ug dad-on ngadto sa ilang kaugalingong yuta. Pasabsabon ko sila sa kabukiran sa Israel, sa daplin sa mga suba, ug sa tanang dapit nga mapuy-an ug tawo. 14Oo, pasabsabon ko sila sa maayo nga sabsabanan sa kabukiran sa Israel. Didto manghigda sila ug manabsab. 15Ako mismo, ang Ginoo nga Dios, ang moatiman sa akong mga karnero, ug papahulayon ko sila. 16Pangitaon ko kadtong nangawala ug nangahisalaag. Butangan kog bendahi ang nangapiang ug pabaskogon ang mga maluya. Apan laglagon ko ang mga tambok ug baskog. Himuon ko kon unsay angay alang kanila.
17“Mga katawhan sa Israel nga akong mga karnero, ako, ang Ginoo nga Dios, nagaingon kaninyo nga pagahukman ko kamo. Ilain ko ang maayo gikan sa daot, ang mga karnero gikan sa mga kanding. 18Ang uban kaninyo dili pa kontento sa pagpanabsab sa maayo nga sabsabanan; unya yatak-yatakan pa gyud ninyo ang uban nga mga sabsabanan. Ang uban dili pa kontento sa pag-inom sa tin-aw nga tubig; lubugon pa gyud ninyo ang uban nga tubig. 19Manabsab na lang ba ang akong mga karnero sa giyatak-yatakan ninyo nga sabsabanan? Moinom na lang ba sila sa gilubog ninyo nga tubig?
20“Busa ako, ang Ginoo nga Dios, nagaingon kaninyo nga ako mismo ang magalain sa tambok nga mga karnero gikan sa niwang. 21Kay kamo nga mga tambok ginadasmagan lang ninyo ug ginasungag ang huyang nga mga karnero hangtod nga mopahilayo na lang sila. 22Luwason ko ang akong mga karnero, ug dili na sila abusaran pa pag-usab. Ilain ko ang mga maayo gikan sa mga daot. 23Hatagan ko silag usa ka magbalantay nga kaliwat sa akong alagad nga si David. Siya ang moatiman ug mahimo nga ilang magbalantay. 24Ako, ang Ginoo, mahimo nga ilang Dios, ug ang kaliwat sa akong alagad nga si David mahimo nga ilang pangulo. Ako, ang Ginoo, ang nagaingon niini.
25“Maghimo akog kasabotan kanila nga mahimo nga maayo na ang ilang kahimtang. Abugon ko ang mabangis nga mga mananap gikan sa ilang yuta aron makapuyo sila sa kamingawan ug makatulog sa kalasangan nga luwas sa katalagman. 26Panalanginan ko sila ug ang mga dapit palibot sa akong balaang bungtod. Padad-an ko silag ulan sa tukmang panahon isip pagpanalangin ko kanila. 27Mamunga ang ilang mga kahoy ug uban pang mga tanom, ug magakinabuhi sila nga luwas sa katalagman. Mahibaloan nila nga ako mao ang Ginoo kon luwason ko sila gikan sa kamot sa mga nagaulipon kanila. 28Dili na sila sulongon ug ilogan sa mga kabtangan sa uban nga mga nasod, ug dili na sila tukbon sa ihalas nga mga mananap. Magkinabuhi sila nga luwas sa katalagman ug wala nay manghadlok kanila. 29Hatagan ko silag yuta nga bantogan sa pagkamabungahon aron dili na sila magutman o tamayon sa uban nga mga nasod. 30Unya mahibaloan nila nga ako, ang Ginoo nga ilang Dios, nagauban kanila, ug sila nga katawhan sa Israel, akong katawhan. Ako, ang Ginoo nga Dios, ang nagaingon niini.
31“Kamo ang akong mga karnero sa akong sabsabanan. Kamo ang akong mga katawhan, ug ako ang inyong Dios. Ako, ang Ginoo nga Dios, ang nagaingon niini.”
