David Counts His Fighting Men
1Satan rose up against Israel. He stirred up David to count the men of Israel. 2So David said to Joab and the commanders of the troops, “Go! Count the men of Israel from Beersheba all the way to Dan. Report back to me. Then I’ll know how many there are.”
3Joab replied, “May the Lord multiply his troops 100 times. King David, you are my master. Aren’t all the men under your control? Why would you want me to count them? Do you want to make Israel guilty?”
4In spite of what Joab said, the king’s order had more authority than Joab’s reply did. So Joab left and went all through Israel. Then he came back to Jerusalem. 5Joab reported to David how many fighting men he had counted. In the whole land of Israel there were 1,100,000 men who could use their swords well. That included 470,000 men in Judah.
6But Joab didn’t include the tribes of Levi and Benjamin in the total number. The king’s command was sickening to Joab. 7It was also evil in the sight of God. So he punished Israel.
8Then David said to God, “I committed a great sin when I counted Israel’s men. I beg you to take away my guilt. I’ve done a very foolish thing.”
9The Lord spoke to Gad, David’s prophet. The Lord said, 10“Go and tell David, ‘The Lord says, “I could punish you in three different ways. Choose one of them for me to punish you with.” ’ ”
11So Gad went to David. Gad said to him, “The Lord says, ‘Take your choice. 12You can have three years when there will not be enough food in the land. You can have three months when your enemies will sweep you away. They will catch up with you. They will destroy you with their swords. Or you can have three days when the sword of the Lord will punish you. That means there would be three days of plague in the land. My angel would strike down people in every part of Israel.’ So take your pick. Tell me how to answer the one who sent me.”
13David said to Gad, “I’m suffering terribly. Let me fall into the hands of the Lord. His mercy is very great. But don’t let me fall into human hands.”
14So the Lord sent a plague on Israel. And 70,000 Israelites died. 15God sent an angel to destroy Jerusalem. But as the angel was doing it, the Lord saw it. The Lord decided to end the plague he had sent. So he spoke to the angel who was destroying the people. He said, “That is enough! Do not kill any more people!” The angel of the Lord was standing at Araunah’s threshing floor. Araunah was from the city of Jebus.
16David looked up. He saw the angel of the Lord standing between heaven and earth. The angel was holding out a sword over Jerusalem. David and the elders fell with their faces to the ground. They were wearing the rough clothing people wear when they’re sad.
17David said to God, “I ordered the fighting men to be counted. I’m the one who has sinned. I am the shepherd of these people. I’m the one who has done what is wrong. These people are like sheep. What have they done? Lord my God, punish me and my family. But don’t let this plague continue to strike your people.”
David Builds an Altar
18Then the angel of the Lord ordered Gad to tell David to go up to the threshing floor of Araunah, the Jebusite. He wanted David to build an altar there to honor the Lord. 19So David went up and did it. He obeyed the message that Gad had spoken in the Lord’s name.
20Araunah was threshing wheat. He turned and saw the angel. Araunah’s four children were with him. They hid themselves. 21David approached the threshing floor. Araunah looked up and saw him. So Araunah left the threshing floor. He bowed down to David with his face toward the ground.
22David said to him, “Let me have the property your threshing floor is on. I want to build an altar there to honor the Lord. When I do, the plague on the people will be stopped. Sell the threshing floor to me for the full price.”
23Araunah said to David, “Take it! King David, you are my master. Do what you please. I’ll even provide the oxen for the burnt offerings. Use boards from the threshing sleds for the wood. Use the wheat for the grain offering. I’ll give it all to you.”
24But King David replied to Araunah, “No! I want to pay the full price. I won’t take what belongs to you and give it to the Lord. I won’t sacrifice a burnt offering that hasn’t cost me anything.”
25So David paid Araunah 15 pounds of gold for the property. 26David built an altar there to honor the Lord. He sacrificed burnt offerings and friendship offerings. He called out to the Lord. The Lord answered him by sending fire from heaven on the altar for burnt offerings.
27Then the Lord spoke to the angel. And the angel put his sword away. 28When the angel did that, David was still at the threshing floor of Araunah, the Jebusite. David saw that the Lord had answered him. So he offered sacrifices there. 29At that time, the Lord’s holy tent was at the high place in Gibeon. The altar for burnt offerings was there too. Moses had made the holy tent in the desert. 30David couldn’t go to the tent to pray to God. That’s because he was afraid of the sword of the angel of the Lord.
De volkstelling van David
1Toen ontketende Satan een ramp over Israël, want hij verleidde David tot een volkstelling. 2‘Houd een volkstelling door het hele land en bezorg mij de uitkomsten,’ droeg David Joab en de andere leiders op. 3Maar Joab protesteerde: ‘Zelfs al zou de Here zijn volk nog honderdmaal groter maken—wat ik van harte wens—zouden zij dan ook niet allemaal uw onderdanen zijn? Waarom vraagt u ons dan dit te doen? Waarom laadt u deze schuld op Israël?’ 4Maar de koning hield voet bij stuk en Joab voerde zijn bevel uit, hij reisde heel Israël door en keerde daarna terug naar Jeruzalem. 5Het totale bevolkingsaantal dat hij opgaf, omvatte één miljoen honderdduizend strijdbare mannen in Israël en vierhonderdzeventigduizend in Juda. 6Maar de stammen van Levi en Benjamin telde hij expres niet mee, omdat het hem nog steeds dwarszat dat de koning hem had opgedragen dit te doen.
7Maar deze volkstelling was een zondige daad in de ogen van God en Hij strafte Israël ervoor. 8Maar David zei tegen God: ‘Ik ben degene die heeft gezondigd. Vergeef mij alstublieft deze misdaad, want ik besef nu hoe verkeerd het was dit te doen.’ 9De Here zei tegen Gad, de profeet van David: 10-11 ‘Ga David het volgende vertellen: “De Here geeft u een keus uit drie dingen. Welke van de drie kiest u? 12U hebt de keuze uit drie jaar hongersnood, drie maanden verwoesting door uw vijanden of drie dagen de pest, waarmee de engel als met een zwaard van de Here overal in het land vernietiging aanricht. Denk erover na en laat mij dan weten welk antwoord ik moet doorgeven aan degene die mij heeft gestuurd.” ’ 13‘Dit is een vreselijk moeilijke beslissing,’ vond David, ‘maar ik val liever in handen van de Here dan in de macht van mensen, want Gods genade is erg groot.’
14Zo strafte de Here Israël met de pest, die aan zeventigduizend mensen het leven kostte. 15Ook stuurde God een engel om Jeruzalem te verwoesten, maar Hij bedacht Zich al gauw en gaf de verwoestende engel het bevel: ‘Stop! Zo is het genoeg!’ Dat deed Hij terwijl zijn engel al bij de dorsvloer van de Jebusiet Ornan stond. 16Toen David de engel van de Here met getrokken zwaard tussen hemel en aarde zag staan, wijzend in de richting van Jeruzalem, trokken hij en de leiders van Israël rouwkleding aan en vielen voor de Here op de grond neer. 17David zei tegen de Here: ‘Ik ben degene die heeft gezondigd door het bevel voor die volkstelling te geven. Maar wat hebben deze schapen misdaan? O Here, mijn God, straf mij en mijn familie, maar tref uw volk niet!’
18De engel van de Here beval de profeet Gad dat hij David opdracht moest geven een altaar voor de Here te bouwen bij de dorsvloer van de Jebusiet Ornan. 19-20 David zocht Ornan op, die op dat moment net bezig was zijn tarwe te dorsen. Toen Ornan zich omdraaide zag hij de engel, waarop zijn vier zonen wegrenden en zich verborgen. 21Toen Ornan de koning zag naderen, verliet hij zijn dorsvloer en boog neer op de grond voor koning David. 22David zei tegen hem: ‘Laat mij deze dorsvloer voor de volle prijs van u kopen, ik wil er een altaar voor de Here op bouwen om de pest te laten stoppen.’ 23‘Neem mijn dorsvloer maar, mijn heer en gebruik hem voor wat u maar wilt,’ antwoordde Ornan. ‘Ik geef u ook de ossen. Die kunnen dienstdoen als brandoffers. Gebruik het dorsgereedschap maar als hout voor het vuur en de tarwe voor het spijsoffer. Ik geef het u allemaal.’ 24‘Nee,’ antwoordde koning David, ‘ik wil het voor de volle prijs van u kopen. Ik kan uw eigendom niet aannemen en het zo aan de Here geven. Ik wil geen brandoffer brengen dat mij helemaal niets heeft gekost.’ 25David betaalde Ornan zeshonderd goudstukken 26en bouwde op die plaats een altaar voor de Here. Op het altaar bracht hij brandoffers en vredeoffers, waarna hij tot de Here riep, die hem antwoordde met vuur uit de hemel op het altaar. 27Toen gaf de Here de engel bevel zijn zwaard in de schede te steken. 28Toen David zag dat de Here zijn gebed had verhoord, bracht hij Hem daar enkele offers. 29De tabernakel en het altaar die Mozes in de woestijn had gemaakt, stonden op de heuvel van Gibeon, 30maar David kon er niet toe komen daarheen te gaan om God te raadplegen, bevreesd als hij was voor het zwaard van de engel van de Here.
