1وَلَمَّا رَأَى بَلْعَامُ أَنَّ الرَّبَّ يُسَرُّ بِمُبَارَكَةِ إِسْرَائِيلَ لَمْ يَمْضِ كَالْمَرَّتَيْنِ السَّابِقَتَيْنِ لِمُلاقَاةِ الرَّبِّ، لَكِنَّهُ تَوَجَّهَ بِنَظَرِهِ نَحْوَ الصَّحْرَاءِ، 2وَهُنَاكَ شَاهَدَ بَنِي إِسْرَائِيلَ مُخَيِّمِينَ حَسَبَ أَسْبَاطِهِمْ، فَحَلَّ عَلَيْهِ رُوحُ اللهِ، 3وَتَنَبَّأَ قَائِلاً: «كَلامُ بَلْعَامَ بْنِ بَعُورَ، كَلامُ الرَّجُلِ الْمَفْتُوحِ الْعَيْنَيْنِ. 4كَلامُ مَنْ يَسْمَعُ أَقْوَالَ اللهِ، الَّذِي يُشَاهِدُ رُؤْيَا الْقَدِيرِ. الَّذِي يَنْطَرِحُ فَتَنْفَتِحُ عَيْنَاهُ. 5مَا أَجْمَلَ خِيَامَكَ يَا يَعْقُوبُ، وَمَا أَبْهَى مَسَاكِنَكَ يَا إِسْرَائِيلُ! 6هِيَ مِثْلُ أَوْدِيَةٍ مُمْتَدَّةٍ، وَكَجَنَّاتٍ عَلَى مَجْرَى نَهْرٍ، وَكَشَجَرَاتِ صَبَّارٍ غَرَسَهَا الرَّبُّ، وَمِثْلُ أَشْجَارِ الأَرْزِ النَّامِيَةِ بِجُوَارِ الْمِيَاهِ. 7تَجْرِي مِيَاهٌ مِنْ مَسَاقِيهِ، وَلِزَرْعِهِ يَتَوَافَرُ مَاءٌ غَزِيرٌ. يَكُونُ مَلِكُهُ أَعْظَمَ شَأْناً مِنْ أَجَاجَ وَتَتَسَامَى مَمْلَكَتُهُ. 8اللهُ أَخْرَجَهُ مِنْ مِصْرَ، وَقُوَّتُهُ مِثْلُ الثَّوْرِ الْوَحْشِيِّ. يَفْتَرِسُ خُصُومَهُ مِنَ الأُمَمِ، وَيَقْضَمُ عِظَامَهُمْ وَيُثْخِنُهُمْ بِسِهَامِهِ. 9يَجْثِمُ كَأَسَدٍ، وَيَرْبِضُ كَلَبْوَةٍ. فَمَنْ يَجْرُؤُ عَلَى إِثَارَتِهِ؟ مَنْ يُبَارِكُكَ يَكُونُ مُبَارَكاً، وَمَنْ يَلْعَنُكَ يَكُونُ مَلْعُوناً».
10فَاسْتَشَاطَ بَالاقُ غَضَباً عَلَى بَلْعَامَ، وَضَرَبَ كَفّاً عَلَى كَفٍّ قَائِلاً لَهُ: «دَعَوْتُكَ لِتَشْتِمَ أَعْدَائِي، وَهَا أَنْتَ قَدْ بَارَكْتَهُمْ ثَلاثَ مَرَّاتٍ! 11وَالآنَ اغْرُبْ عَنْ وَجْهِي وَامْضِ إِلَى بَيْتِكَ، فَقَدْ كَانَ فِي عَزْمِي إِكْرَامُكَ وَلَكِنَّ الرَّبَّ شَاءَ أَنْ لَا تَحْظَى بِهِ». 12فَأَجَابَهُ بَلْعَامُ: «أَلَمْ أَقُلْ لِرُسُلِكَ الَّذِينَ بَعَثْتَهُمْ إِلَيَّ 13إِنَّهُ وَلَوْ أَغْدَقَ عَلَيَّ بَالاقُ مِلْءَ قَصْرِهِ ذَهَباً وَفِضَّةً فَلَنْ أَعْصَى أَمْرَ الرَّبِّ، فَأَصْنَعَ خَيْراً أَوْ شَرّاً مِنْ نَفْسِي؟ فَإِنَّ مَا يُعْلِنُهُ لِي الرَّبُّ فَإِيَّاهُ أُبَلِّغُ. 14وَالآنَ أَعُودُ إِلَى شَعْبِي، وَلَكِنْ دَعْنِي أُنْبِئُكَ بِمَا سَيُنْزِلُهُ هَذَا الشَّعْبُ بِقَوْمِكَ فِي آخِرِ الأَيَّامِ».
نبوءة بلعام الرابعة
15ثُمَّ تَنَبَّأَ قَائِلاً: «كَلامُ بَلْعَامَ بْنِ بَعُورَ، كَلامُ الرَّجُلِ الْمَفْتُوحِ الْعَيْنَيْنِ. 16كَلامُ مَنْ يَسْمَعُ أَقْوَالَ اللهِ، وَيَتَلَقَّى الْمَعْرِفَةَ مِنَ الْعَلِيِّ، الَّذِي يُشَاهِدُ رُؤْيَا الْقَدِيرِ، الَّذِي يَنْطَرِحُ فَتَنْفَتِحُ عَيْنَاهُ. 17أَرَاهُ وَلَكِنْ لَيْسَ حَاضِراً، وَأُبْصِرُهُ وَلَكِنْ لَيْسَ قَرِيباً. يَخْرُجُ نَجْمٌ مِنْ يَعْقُوبَ، وَيَظْهَرُ مَلِكٌ مِنْ إِسْرَائِيلَ فَيُحَطِّمُ طَرَفَيْ مُوآبَ، وَيُهْلِكُ كُلَّ رِجَالِ الْحَرْبِ. 18وَيَرِثُ أَرْضَ أَدُومَ، وَيَتَمَلَّكُ دِيَارَ سَعِيرَ. أَمَّا إِسْرَائِيلُ فَيَزْدَادُ قُوَّةً. 19وَيَبْرُزُ حَاكِمٌ مِنْ يَعْقُوبَ فَيُدَمِّرُ مَا تَبَقَّى مِنْ مُدُنٍ».
نبوءة بلعام الأخيرة
20ثُمَّ تَطَلَّعَ بَلْعَامُ نَحْوَ مَسَاكِنِ أَهْلِ عَمَالِيقَ فَتَنَبَّأَ: «كَانَ عَمَالِيقُ أَوَّلَ الشُّعُوبِ، أَمَّا عَاقِبَتُهُ فَإِلَى الْهَلاكِ». 21ثُمَّ الْتَفَتَ نَحْوَ الْقَيْنِيِّينَ فَأَنْبَأَ: «لِيَكُنْ مَسْكَنُكَ مَنِيعاً، وَعُشُّكَ مَوْضُوعاً فِي صَخْرَةٍ. 22وَإِنَّمَا سَتُدَمَّرُونَ عِنْدَمَا يَطْرُدُكُمُ الأَشُّورِيُّونَ». 23ثُمَّ تَنَبَّأَ قَائِلاً: «مَنْ لَهُ طَاقَةٌ عَلَى الْعَيْشِ حِينَ يُجْرِي الرَّبُّ ذَلِكَ؟ 24تُقْبِلُ سُفُنٌ مِنْ كِتِّيمَ، وَتُخْضِعُ أَشُورَ وَتُذِلُّ عَابِرَ، فَهُمَا أَيْضاً يَهْلِكَانِ».
25ثُمَّ رَجَعَ بَلْعَامُ إِلَى دِيَارِهِ، وَأَمَّا بَالاقُ فَمَضَى فِي سَبِيلِهِ.
1چون بلعام ديد كه قصد خداوند اين است كه قوم اسرائيل را بركت دهد، پس مثل دفعات پيش سعی نكرد از عالم غيب پيامی بگيرد. او سرش را به طرف دشت برگرداند 2و اردوی اسرائيل را ديد كه قبيله به قبيله در دشت پخش شده بودند. آنگاه روح خدا بر او قرار گرفت، 3-9و دربارهٔ ايشان چنين پيشگويی كرد:
«اين است وحی بلعام پسر بعور،
وحی آن مردی كه چشمانش باز شد،
وحی آن كسی كه سخنان خدا را شنيد،
و رويايی را كه خدای قادر مطلق نشان داد
مشاهده نمود،
آنكه به خاک افتاد و چشمانش باز شد،
چه زيبايند خيمه‌های بنی‌اسرائيل!
آنها را مثل دره‌های سبز و خرم
و چون باغهای كنار رودخانه،
در مقابل خود گسترده می‌بينم،
مثل درختان عود كه خود خداوند نشانده باشد،
و مانند درختان سرو كنار آب.
دلوهای ايشان از آب لبريز خواهد بود،
و بذرهايشان با آب فراوان آبياری خواهد شد.
پادشاه ايشان از ”اجاج“ بزرگتر خواهد بود
و كشورشان بسيار سرافراز خواهد گرديد.
خدا اسرائيل را از مصر بيرون آورد،
ايشان مثل گاو وحشی نيرومندند،
و قومهایی را كه با ايشان مخالفت كنند، می‌بلعند.
استخوانهايشان را می‌شكنند و خرد می‌كنند
و با تيرهایشان پيكر آنها را به زمين می‌دوزند.
اسرائيل چون شير می‌خوابد،
چه كسی جرأت دارد او را بيدار كند؟
ای اسرائيل، بركت باد بر هر كه تو را بركت دهد
و لعنت باد بر كسی كه تو را لعنت كند.»
10بالاق به شدت خشمگين شد. او در حالی که دستهايش را به هم می‌كوبيد سر بلعام فرياد كشيد: «من تو را به اينجا آوردم تا دشمنانم را نفرين كنی، ولی در عوض، سه بار آنان را بركت دادی. 11از اينجا برو! برگرد به خانه‌ات! من تصميم داشتم به تو پاداش خوبی دهم، ولی خداوند تو را از آن بازداشت.»
12بلعام جواب داد: «مگر به فرستاده‌های تو نگفتم كه 13اگر يک كاخ پر از طلا و نقره هم به من بدهی، نمی‌توانم از فرمان خداوند سرپيچی نموده، آنچه خود بخواهم بگويم. من هر چه خداوند بفرمايد همان را می‌گويم. 14حال، پيش قوم خود باز می‌گردم، ولی پيش از رفتنم بگذار به تو بگويم كه در آينده بنی‌اسرائيل بر سر قوم تو چه خواهند آورد.»
چهارمين وحی بلعام
15-19آنگاه بلعام چنين پيشگويی كرد:
«اين است وحی بلعام پسر بعور،
وحی آن مردی كه چشمانش باز شد،
وحی آن كسی كه سخنان خدا را شنيد،
و از خدای متعال بصيرت را كسب كرد
و رويايی را كه خدای قادر مطلق نشان داد،
مشاهده نمود،
آنكه به خاک افتاد و چشمانش باز شد
او را خواهم ديد، اما نه حالا،
او را مشاهده خواهم نمود، اما نه از نزديک.
فرمانروايی در اسرائيل ظهور خواهد كرد،
او مثل يک ستاره طلوع خواهد نمود.
اسرائيل قوم موآب را خواهد زد
و آشوبگران را سركوب خواهد نمود،
ادوم و سعير را تصرف خواهد كرد،
و بر دشمنانش پيروز خواهد شد.
فرمانروايی از اسرائيل ظهور خواهد نمود
و بازماندگان شهرها را نابود خواهد كرد.»
آخرين وحی بلعام
20سپس، بلعام به طرف عماليقی‌ها چشم دوخت و چنين پيشگويی كرد:
«عماليق سرآمد قومها بود،
ولی سرنوشتش هلاكت است.»
21-22بعد به قينی‌ها نظر انداخت و چنين پيشگويی كرد:
«آری، مسكن شما مستحكم است،
آشيانه‌تان بر صخره قرار دارد؛
ولی ای قينی‌ها نابود خواهيد شد
و سپاه نيرومند پادشاه آشور
شما را به اسارت خواهد برد.»
23-24او با اين سخنان به پيشگويی خود خاتمه داد:
«وقتی خدا اين كار را انجام دهد چه كسی زنده خواهد ماند؟
كشتی‌ها از سواحل قبرس خواهند آمد
و آشور و عابر را ذليل خواهند كرد،
و خود نيز از بين خواهند رفت.»
25آنگاه بلعام و بالاق هر يک به خانه‌های خود رفتند.
