Yobu 14 – LCB & HOF

Luganda Contemporary Bible

Yobu 14:1-22

114:1 Yob 5:7; Mub 2:23“Omuntu azaalibwa omukazi,

abeera ku nsi akaseera katono era abeera mu kutegana.

214:2 a Yak 1:10 b Zab 90:5-6 c Yob 8:9Amulisa ng’ekimuli n’awotoka;

abulawo mangu ng’ekisiikirize, tabeerera.

314:3 a Zab 8:4; 144:3 b Zab 143:2Otunuulira omuntu afaanana bw’atyo?

Olimuleeta gy’oli asalirwe omusango?

414:4 a Zab 51:10 b Bef 2:1-3 c Yk 3:6; Bar 5:12Ani ayinza okuggya ekirongoofu mu kitali kirongoofu?

Tewali n’omu!

514:5 Yob 21:21Ennaku z’omuntu zaagererwa,

wagera obungi bw’emyezi gye

era n’oteekawo ekkomo ly’atasobola kusukka.

614:6 a Yob 7:19 b Yob 7:1, 2; Zab 39:13Kale tomufaako muleke yekka,

okutuusa lw’alimala okutuukiriza emirimu gye ng’omupakasi.

7“Wakiri waliwo essuubi ng’omuti guloka:

Bwe gutemebwa, guloka nate,

era ekikolo kyagwo ekiggya tekifa.

8Emirandira gyagwo gyandikaddiyidde mu ttaka

era n’ekikonge ne kifiira mu ttaka,

9naye olw’emirandira okutambula ne ginoonya amazzi kimulisa

ne kireeta amatabi ng’ekisimbe.

1014:10 Yob 13:19Naye omuntu afa era n’agalamizibwa,

assa ogw’enkomerero n’akoma.

1114:11 Is 19:5Ng’amazzi bwe gaggwa mu nnyanja

oba omugga bwe gukalira ne guggwaawo,

1214:12 a Kub 20:11; 21:1 b Bik 3:21bw’atyo omuntu bw’agalamira,

era n’atasituka okutuusa eggulu bwe linaggwaawo,

abantu tebajja kuzuukuka oba kuggyibwa mu tulo twabwe.

1314:13 Is 26:20“Singa kale onkweka emagombe

era n’onziika okutuusa obusungu bwo lwe buliggwaawo!

Singa ongerera ekiseera

n’onzijukira!

14Omuntu bw’afa, addamu n’abeera omulamu?

Ennaku zange zonna ez’okuweereza

nnaalindanga okuwona kwange kujje.

1514:15 Yob 13:22Olimpita nange ndikuyitaba;

olyegomba ekitonde emikono gyo kye gyatonda.

1614:16 a Zab 139:1-3; Nge 5:21; Yer 32:19 b Yob 10:6Ddala ku olwo bw’olibala ebigere byange,

naye tolyekaliriza bibi byange.

1714:17 a Ma 32:34 b Kos 13:12Ebisobyo byange biriba bisibiddwa mu kisawo;

olibikka ku kibi kyange.

18“Naye ng’olusozi bwe luseebengerera ne luggwaawo,

era ng’ejjinja bwe liva mu kifo kyalyo,

1914:19 Yob 7:6ng’amazzi bwe gaggwereeza amayinja

era ng’okwanjaala kwago bwe kutwala ettaka ly’oku nsi;

bw’atyo bw’azikiriza essuubi ly’omuntu.

20Omumalamu amaanyi omuwangula lumu n’aggweerawo ddala;

okyusa enfaanana ye n’omugoba.

2114:21 Mub 9:5; Is 63:16Abaana be bwe bafuna ekitiibwa, takimanya,

bwe bagwa, takiraba.

22Obulamu bw’omubiri gwe bwokka bw’awulira

ne yeekungubagira yekka.”

Hoffnung für Alle

Hiob 14:1-22

Gott, versteck mich doch bei den Toten!

1»Wie vergänglich ist der Mensch!

Wie kurz sind seine Jahre!

Wie mühsam ist sein Leben!

2Er blüht auf wie eine Blume –

und verwelkt;

er verschwindet wie ein Schatten –

und fort ist er!

3Und doch verlierst du ihn nicht aus den Augen

und stellst ihn vor dein Gericht!

4Du musst doch wissen, dass aus Unreinheit nichts Reines entsteht.

Wie sollte da ein Mensch vollkommen sein? Alle sind mit Schuld beladen!14,4 Wörtlich: Wie könnte ein Reiner vom Unreinen kommen? Nicht einer! – Vgl. »rein/unrein« in den Sacherklärungen.

5Die Jahre eines jeden Menschen sind gezählt;

die Dauer seines Lebens hast du festgelegt.

Du hast ihm eine Grenze gesetzt,

die er nicht überschreiten kann.

6So schau jetzt weg von ihm,

damit er Ruhe hat und seines Lebens noch froh wird,

wie ein Arbeiter am Feierabend!

7Für einen Baum gibt es immer noch Hoffnung,

selbst wenn man ihn gefällt hat;

aus dem Stumpf wachsen wieder frische Triebe nach.

8Auch wenn seine Wurzeln im Erdreich absterben

und der Stumpf langsam im Boden vertrocknet,

9erwacht er doch zu neuem Leben,

sobald er Wasser bekommt.

Neue Triebe schießen empor wie bei einer jungen Pflanze.

10Aber wenn ein Mensch gestorben ist,

dann ist er dahin.

Er hat sein Leben ausgehaucht. Wo ist er nun?

11Wie Wasser, das aus einem See ausläuft,

und wie ein Flussbett, das vertrocknet,

12so ist der Mensch, wenn er stirbt:

Er legt sich nieder und steht nie wieder auf.

Ja, die Toten werden niemals erwachen,

solange der Himmel besteht!

Nie wieder werden sie aus ihrem Schlaf erweckt!

13O Gott, versteck mich doch bei den Toten!

Schließ mich für eine Weile dort ein,

bis dein Zorn verflogen ist!

Aber setz dir eine Frist und denk dann wieder an mich! –

14Meinst du, ein Mensch wird wieder lebendig,

wenn er gestorben ist? –

Dann könnte ich trotz meiner Qualen auf bessere Zeiten hoffen

wie ein Zwangsarbeiter, der die Tage bis zu seiner Entlassung zählt.

15Denn dann wirst du mich rufen, und ich werde dir antworten.

Du wirst dich nach mir sehnen,

weil du selbst mich geschaffen hast.

16Meine Wege siehst du auch dann noch,

aber meine Sünden hältst du mir nicht mehr vor.

17Was immer ich begangen habe,

verschließt du wie in einem Beutel,

meine Schuld löschst du für immer aus.

18Doch selbst Berge stürzen und zerfallen,

Felsen rutschen zu Tal.

19Wasser zermahlt die Steine zu Sand,

und Sturzbäche reißen den Erdboden fort.

Genauso zerstörst du jede Hoffnung des Menschen.

20Du überwältigst ihn, zwingst ihn zu Boden;

mit entstelltem Gesicht liegt er da und stirbt.

Du schickst ihn fort – er kommt nie wieder.

21Ob seine Kinder einst berühmt sind

oder ob man sie verachtet,

er weiß nichts davon.

Ihre Zukunft bleibt ihm völlig verborgen.

22Er fühlt nur die eigenen Schmerzen

und trauert nur über sich selbst.«