1ئەلیشەع وەڵامی دایەوە: «گوێ لە فەرمایشتی یەزدان بگرن. یەزدان ئەمە دەفەرموێت: سبەینێ لەم کاتەدا، لە دەروازەی سامیرە پێوانەیەک7:1 پێوانەیەک: عیبری: سەئا، نزیکەی 7,3 لیتر. لە باشترین ئارد بە شاقلێک و دوو پێوانە7:1 دوو پێوانە: عیبری: دوو سەئا، نزیکەی پازدە لیتر. جۆ بە شاقلێک دەبێت.»
2ئەفسەرێک کە گەورە یاوەری پاشا بوو، بە پیاوەکەی خودای گوت: «هەتا ئەگەر یەزدان دەرگاکانی ئاسمانیش بکاتەوە، ئایا شتی وا ڕوودەدات؟»
ئەلیشەع وەڵامی دایەوە: «تۆ بە چاوی خۆت دەیبینیت، بەڵام لێی ناخۆیت.»
هەڵگرتنی گەمارۆی سامیرە
3چوار پیاوی گەڕوگول7:3 گەڕوگول: وشەی عیبری بۆ چەند نەخۆشییەکی جیاوازی پێست بەکاردەهێنرا، مەرج نییە تەنها بۆ گەڕوگولی بێت. لە دەروازەی شارەکە بوون، بە یەکتریان گوت: «بۆ لێرە بمێنینەوە هەتا دەمرین؟ 4ئەگەر بڵێین: ”با بچینە ناو شارەکەوە،“ لە شارەکە قاتوقڕی هەیە و لەوێ دەمرین. ئەگەر لێرەش دانیشین، هەر دەمرین. ئێستا با بچینە ئۆردوگای ئارامییەکان و خۆمان ڕادەست بکەین، ئەگەر لێمان خۆشبوون ئەوا دەژین، ئەگەر بشمانکوژن ئەوا هەر دەمرین.»
5لە زەردەپەڕی ئێوارە هەستان بۆ ئەوەی بچنە ئۆردوگای ئارامییەکان. هاتن هەتا گەیشتنە قەراغی ئۆردوگای ئارامییەکان، کەسی لێ نەبوو، 6چونکە پەروەردگار وای کرد کە ئۆردوگای ئارامییەکان دەنگی گالیسکە و ئەسپ و سوپایەکی گەورە ببیستن، ئیتر بە یەکتریان گوتبوو: «ئەوەتا پاشای ئیسرائیل پاشاکانی حیتی و میسرییەکانی لە دژی ئێمە بەکرێ گرتووە هەتا لەگەڵمان بجەنگن!» 7لەبەر ئەوە هەستان و لە زەردەپەڕی ئێوارە هەڵاتن، وازیان لە چادر و ئەسپ و گوێدرێژەکانیان هێنا. ئۆردوگاکەیان وەک خۆی بەجێهێشت و بۆ دەربازکردنی ژیانی خۆیان هەڵاتن.
8ئەو گەڕوگولانه هەتا قەراغی ئۆردوگاکە هاتن، چوونە ناو چادرێک و خواردیان و خواردیانەوە. زێڕ و زیو و جلوبەرگیان برد و چوون شاردییانەوە. پاشان گەڕانەوە و چوونە ناو چادرێکی دیکە، لەوێش بردیان و چوون و شاردییانەوە.
9ئینجا بە یەکترییان گوت: «ئەوەی ئێمە دەیکەین ڕاست نییە. ئەمڕۆ ڕۆژی مژدەیە و ئێمەش لێی بێدەنگین. ئەگەر هەتا بەرەبەیان چاوەڕێ بکەین تووشی سزا دەبین. وەرن با ئێستا بچین و بە کۆشکی پاشای ڕابگەیەنین.»
10ئیتر هاتن و دەرگاوانی شارەکەیان بانگکرد و پێیان گوت: «ئێمە چووینە ناو ئۆردوگای ئارامییەکان، کەس لەوێ نەبوو، دەنگی کەسیش نەدەبیسترا، تەنها ئەسپ و گوێدرێژ بەستراونەتەوە، چادرەکانیش هەروەک خۆیان لەوێن.» 11دەرگاوانەکان جاڕیان دا، هەواڵەکەشیان بە کۆشکی پاشا ڕاگەیاند.
12پاشا شەو هەستا و بە ئەفسەرەکانی گوت: «من پێتان دەڵێم ئارامییەکان چییان لێکردووین. دەزانن ئێمە برسیمانە، لە ئۆردوگاکە چوونەتە دەرەوە و لە دەشتاییەکان خۆیان مەڵاس داوە، وا بیریان کردووەتەوە: ”بێگومان لە شارەکە دێنە دەرەوە، بە زیندوویی دەیانگرین و دەچینە ناو شارەکە.“»
13یەکێک لە ئەفسەرەکانی وەڵامی دایەوە: «کەواتە، با هەندێک پیاو پێنج ئەسپ ببەن لەوانەی کە لە شارەکە ماوەتەوە. چارەنووسیان لە نەوەی ئیسرائیل خراپتر نابێت کە خەریکە لەناو شار دەمرن. با بیاننێرین تاکو بزانین چی ڕوویداوە.»
14ئیتر دوو گالیسکەیان بە ئەسپەوە دەستنیشان کرد و پاشا ئەوانی نارد بۆ ئەوەی شوێنی سوپای ئارام بکەون. پاشا فەرمانی کرد و گوتی: «بڕۆن و بزانن چی ڕوویداوە.» 15ئەوانیش بەدوایاندا بەرەو ڕووباری ئوردون چوون، بینییان هەموو ڕێگاکە پڕە لە جلوبەرگ و قاپوقاچاغ، ئەوەی ئارامییەکان لە پەلەپەلیان فڕێیان داوە. نێردراوەکان گەڕانەوە و بە پاشایان ڕاگەیاند. 16پاشان گەل چوونە دەرەوە و ئۆردوگای ئارامییەکانیان تاڵان کرد، پێوانەیەک لە باشترین ئارد بووە شاقلێک و دوو پێوانە جۆ بووە شاقلێک، هەروەک یەزدان فەرمووی.
17ئەو ئەفسەرەی کە گەورە یاوەری پاشا بوو، پاشا لەسەر دەروازەکەی دانا، گەلیش لە دەروازەکە پێشێلیان کرد و مرد، هەروەک پیاوەکەی خودا پێی گوت کاتێک پاشا چووە ماڵی. 18ئەوە ڕوویدا کە پیاوەکەی خودا بە پاشای گوت: «سبەینێ ئەم کاتە لە دەروازەی سامیرە دوو پێوانە جۆ بە شاقلێک و پێوانەیەک باشترین ئاردیش بە شاقلێک دەبێت.»
19ئەفسەرەکەش بە پیاوەکەی خودای گوت: «هەتا ئەگەر یەزدان دەرگاکانی ئاسمانیش بکاتەوە، ئایا شتی وا ڕوودەدات؟» پیاوی خوداش گوتبووی: «تۆ بە چاوی خۆت دەیبینیت، بەڵام لێی ناخۆیت.» 20ئیتر ڕێک وای بەسەرهات، گەل لە دەروازەکە پێشێلیان کرد و مرد.
1Elisha replied, “Listen to a message from the Lord. He says, ‘About this time tomorrow, flour won’t cost very much. Even 12 pounds of the finest flour will cost less than half of an ounce of silver. You will also be able to buy 20 pounds of barley for the same price. That’s all you will have to pay for those things at the gate of Samaria.’ ”
2The king was leaning on an officer’s arm. The officer spoke to the man of God. The officer said, “Suppose the Lord opens the sky and pours down food on us. Even if he does, could what you are saying really happen?”
“You will see it with your own eyes,” answered Elisha. “But you won’t eat any of it!”
The Attack on Samaria Ends
3There were four men who had a skin disease. They were at the entrance of the gate of Samaria. They said to one another, “Why should we stay here until we die? 4Suppose we say, ‘We’ll go into the city.’ There isn’t any food there, and we’ll die. But if we stay here, we’ll die anyway. So let’s go over to Aram’s army camp. Let’s give ourselves up. If they spare us, we’ll live. If they kill us, we’ll die.”
5At sunset they got up and went to Aram’s army camp. They arrived at the edge of it. But no one was there. 6The Lord had caused the soldiers of Aram to hear a noise. It sounded like chariots and horses and a huge army. So the soldiers said to one another, “Listen! The king of Israel has hired the Hittite and Egyptian kings. He has paid them to attack us!” 7So the soldiers of Aram had run away at sunset. They had left their tents and horses and donkeys behind. They had left the camp just as it was. And they had run for their lives.
8The men who had a skin disease arrived at the edge of the camp. They entered one of the tents. They ate and drank. Then they took silver, gold and clothes. They went off and hid them. They returned and entered another tent. They took some things from it and hid them also.
9But then they said to one another, “What we’re doing isn’t right. This is a day of good news. And we’re keeping it to ourselves. If we wait until sunrise, we’ll be punished. Let’s go at once. Let’s report this to the royal palace.”
10So they went. They called out to the people who were guarding the city gates. They told them, “We went into Aram’s army camp. No one was there. We didn’t hear anyone. The horses and donkeys were still tied up. The tents were left just as they were.” 11The people who guarded the gates shouted the news. It was reported inside the palace.
12The king of Israel got up in the night. He spoke to his officers. He said, “I’ll tell you what the men of Aram have done to us. They know we are very hungry. So they have left the camp to hide in the countryside. They are thinking, ‘We are sure they’ll come out. Then we’ll take them alive. And we’ll get into the city.’ ”
13One of the king’s officers said, “A few horses are still left in the city. Have some men get five of them. Those men won’t be any worse off than all the other Israelites who are left here. In fact, all of us will soon be dead anyway. So let’s send the men to find out what happened.”
14The men chose two chariots and their horses. The king sent them out to look for Aram’s army. He commanded the drivers, “Go and find out what has happened.” 15They followed the trail of Aram’s soldiers all the way to the Jordan River. They found clothes and supplies all along the road. The soldiers had thrown them down when they ran away. So the men who were sent out returned. They reported to the king what they had seen. 16Then the people went out of the city. They took everything of value from Aram’s army camp. So 12 pounds of the finest flour sold for less than half of an ounce of silver. And 20 pounds of barley sold for the same price. That’s exactly what the Lord had said would happen.
17The king had put an officer in charge of the city gate. He was the officer on whose arm the king leaned. On their way out of the city, the people knocked the officer down. In the entrance of the gate he was crushed as they walked on top of him. And so he died. That’s exactly what the man of God had said would happen. He had said it when the king came down to his house. 18What Elisha, the man of God, had told the king came true. Elisha had said, “About this time tomorrow, flour won’t cost very much. Even 12 pounds of the finest flour will cost less than half of an ounce of silver. You will also be able to buy 20 pounds of barley for the same price. That’s all you will have to pay for those things at the gate of Samaria.”
19The officer had spoken to the man of God. The officer had said, “Suppose the Lord opens the sky and pours down food on us. Even if he does, could what you are saying really happen?” The man of God had replied, “You will see it with your own eyes. But you won’t eat any of it!” 20And that’s exactly what happened to the officer. On their way out of the city, the people knocked him down. In the entrance of the gate he was crushed as they walked on top of him. And so he died.
