1«ئایا ژیانی مرۆڤ لەسەر زەوی خزمەتکردن و ڕەنجکێشان نییە،
ڕۆژانیشی وەک ڕۆژانی ڕەنجدەرێک نییە؟
2وەک چۆن کۆیلە تامەزرۆی سێبەرە و
کرێکاریش چاوەڕێی کرێیەکەیەتی،
3ئاواش مانگەکانی بێ ئومێدی بۆم بوون بە میرات و
شەوانی چەرمەسەری بوون بە بەشم.
4کە دەچمە سەر جێگاکەم دەڵێم: ”کەی بێت هەستم،“
شەو درێژە دەکێشێت و هەتا بەرەبەیان ئەم دیو و ئەو دیو دەکەم.
5گۆشتم کرم و قەتماغە پۆشیویەتی،
پێستم شەقار بووە و کێمی کردووە.
6«ڕۆژگارم لە تەون خێراترە و
بێ هیوا کۆتایی دێت.
7ئەی خودا، لە یادت نەچێت کە ژیانم هەناسەیەکە و
ئیتر چاوەکانم خۆشی نابینن.
8ئەو چاوەی کە ئێستا دەمبینێت لەمەودوا نامبینێت،
چاوت بڕیوەتە من، بەڵام من بوونم نابێت.
9هەور پەرت دەبێت و نامێنێت،
بە هەمان شێوە ئەوەی دادەبەزێتە ناو جیهانی مردووان سەرناکەوێتەوە.
10ئیتر ناگەڕێتەوە ماڵەکەی خۆی و
دەوروپشتی لە یادی دەکەن.
11«لەبەر ئەوە منیش دەمم ناگرم،
لە تەنگی ڕۆحمەوە قسە دەکەم،
لە دڵشکاویمەوە سکاڵا دەکەم.
12بۆچی پاسەوانت لەسەر داناوم؟
ئایا من دەریام یان ئەژدیهام؟
13ئەگەر بڵێم نوێنەکەم دڵنەواییم دەداتەوە،
جێگاکەم دڵتەنگییەکەم دەڕەوێنێتەوە،
14بە خەون دەمترسێنیت و
بە مۆتەکە دەمتۆقێنیت.
15لەبەر ئەوە گیانم خنکان هەڵدەبژێرێت،
مردنم پێ باشترە لەم پەیکەرە ئێسکە.
16توامەوە، بۆ هەتاهەتایە ناژیم،
وازم لێ بهێنە، چونکە ڕۆژگارم هیچ واتایەکی نییە.
17«مرۆڤ چییە هەتا بایەخی پێبدەیت و
هەتا بیری خۆتی پێوە خەریک بکەی،
18هەموو بەیانییەک بەسەری بکەیتەوە و
هەموو ساتێک تاقی بکەیتەوە؟
19هەتا کەی ڕووت لێم وەرناگێڕیت و
مۆڵەتم نادەیتێ هەتا تفەکەم قووت بدەم؟
20ئەگەر گوناهیشم کردبێت،
کە تۆ چاودێری مرۆڤیت،
ئایا هیچ کاردانەوەیەکی لەسەر تۆ هەبووە؟
بۆچی منت کردووە بە نیشانەی تیری خۆت؟
ئایا بووم بە بار بەسەر تۆوە؟
21ئەی بۆ لە یاخیبوونم خۆش نابیت و
تاوانم ناسڕیتەوە؟
چونکە بەم نزیکانە لەناو خاکدا ڕادەکشێم و
بەدوامدا دەگەڕێیت، بەڵام من بوونم نابێت.»
1Не тяжкий ли труд уготовлен на земле человеку?
Дни его – не дни ли батрака?
2Как раб, который жаждет вечерней тени,
как батрак, который ожидает платы за свой труд,
3так и я провёл месяцы в суете,
и горькие ночи отпущены мне.
4Ложась, размышляю: «Когда я встану?» –
но тянется ночь, и я ворочаюсь до зари.
5Червями и язвами плоть покрыта,
кожа потрескалась и гноится.
6Бегут мои дни быстрее ткацкого челнока
и устремляются к концу без надежды7:6 Здесь присутствует игра слов: еврейское слово тиква может означать и «надежда», и «нить». Другой вариант перевода: «…к концу, потому что нет нити»..
7Вспомни, о Аллах, что жизнь моя лишь дуновение;
уже не увидеть счастья моим глазам.
8Кто видит меня теперь, не увидит вскоре;
будешь искать меня, но меня не будет.
9Как редеет облако и исчезает,
так сошедший в мир мёртвых не вернётся.
10Не возвратится он больше в свой дом,
и не вспомнит о нём его земля.
11Поэтому я не стану молчать,
выговорюсь в скорби духа,
в муке души пожалуюсь.
12Разве я море или чудовище морское,
что Ты окружил меня стражей?7:12 По древним ближневосточным представлениям море и морское чудовище олицетворяли собой враждебные Аллаху силы.
13Как подумаю: «Утешит меня постель,
печаль мою ложе развеет»,
14так Ты страшными снами меня пугаешь
и ужасаешь видениями.
15Лучше бы оборвалось моё дыхание и я умер,
чем пребывать в этом теле.
16Я презираю жизнь – всё равно мне не жить вечно.
Отступи от меня – мои дни суета.
17Кто такой человек, что Ты так его возвеличил,
что обращаешь на него внимание,
18что каждое утро посещаешь его
и поминутно испытываешь?
19Неужели не отступишь Ты от меня,
не дашь даже сглотнуть слюну?
20Если я согрешил, что Тебе я сделал,
Тебе, о Страж людей?
За что Ты поставил меня Своей мишенью?
За что я стал Тебе7:20 Или: «себе самому». в тягость?
21Почему не простишь моих проступков
и не отпустишь грехов?
Скоро, скоро я лягу в землю;
будешь искать меня, но меня уже не будет.
