قسەی شەشەمی ئەیوب
1ئەیوبیش وەڵامی دایەوە:
2«هەتا کەی گیانم ئازار دەدەن و
بە قسە وردم دەکەن؟
3ئەمە دەیەم جارە ڕیسوام دەکەن،
بەبێ شەرمی هێرشتان کردە سەرم.
4گریمان بە ڕاستی گومڕا بووم،
گومڕاییەکەم بەسەر خۆم دەشکێتەوە.
5ئەگەر بەڕاستی ئێوە خۆتان لە من بە گەورەتر دادەنێن و
شەرمەزارییەکەی من لە دژی خۆم بەکاردەهێنن،
6ئەوا با لەلاتان زانراو بێت، خودا خۆی منی خوار کردووەتەوە و
تۆڕەکەی بەدەورمدا ڕاکێشا.
7«هەرچەندە لەبەر ستەم هاوار دەکەم، بەڵام وەڵامم نادرێتەوە،
هاوار دەهێنم، بەڵام دادپەروەری نییە.
8ڕێی لێ گرتم و ناپەڕمەوە،
تاریکی خستووەتە سەر ڕێڕەوم.
9شکۆمەندییەکەمی لێم داماڵی و
تاجەکەی سەرمی لێکردەوە.
10لە هەموو لایەکەوە منی ڕووخاند تاوەکو نەمێنم و
هیوای منی وەک دار هەڵکەند.
11تووڕەیی خۆی بەسەرمدا داگیرساند و
بە دوژمنی خۆی دانام.
12پەلاماردەرەکانی پێکەوە هاتن و
سەنگەریان لە دژی من لێدا و
لە دەوری چادرەکەم خۆیان دامەزراند.
13«کەسوکاری منی لێم دوورخستەوە و
ناسیاوەکانم لێم بوون بە بێگانە.
14خزمەکانم وازیان لێ هێنام و
ئەوانەی منیان ناسی لەبیریان کردم.
15میوان و کارەکەرەکانم وەک بیانی دایاننام،
وەک نامۆیەک مامەڵەم لەگەڵ دەکەن.
16بانگی خزمەتکارەکەی خۆمم کرد بەڵام وەڵامی نەدایەوە،
هەرچەندە بە دەمی خۆم لێی پاڕامەوە.
17بۆنم ناخۆش بووە لەلای ژنەکەم و
قێزەونم لەلای جگەرگۆشەکانم.
18تەنانەت منداڵانیش سووکایەتییان پێکردم،
کە هەستم، باسی من دەکەن.
19هەموو دۆستەکانم ڕقیان لێم بووەوە و
ئەوانەی خۆشم دەویستن لە دژم هەڵگەڕانەوە.
20ئێسکم بە پێست و گۆشتمەوە نووساوە و
بە خۆم و پووکمەوە دەرباز بووم.
21«بەزەییتان پێم بێتەوە، بەزەییتان پێم بێتەوە ئەی هاوڕێیان،
چونکە دەستی خودا لێی داوم.
22بۆچی ئێوەش وەک خودا ڕاوم دەنێن؟
لە گۆشتم تێر نابن؟
23«خۆزگە وشەکانم دەنووسرانەوە،
خۆزگە لەناو تۆمارێکدا وێنەیان دەکێشرا،
24خۆزگە بە پێنووسی ئاسن لەسەر قورقوشم دەنووسران یان
بۆ هەتاهەتایە لەسەر بەرد هەڵدەکۆڵران.
25بەڵام من زانیم ئەوەی کە دەمکڕێتەوە19:25 وەک کڕینەوەی کۆیلەیەک بۆ ئازادبوون. زیندووە و
لە کۆتاییدا لەسەر زەوی ڕاست دەبێتەوە.
26پاش ئەوەی ئەم پێستەم لەناودەچێت،
هەر لە جەستەی خۆم خودا دەبینم.19:26 لە عیبری دەگوترێت (لە جەستەکەمەوە)، هەروەها هەندێک لە وەرگێڕانەکان بە (جەستەم هەیە کە خودا دەبینم) وەریانگێڕاوە.
27ئەوەی من بۆ خۆم دەیبینم و
چاوەکانم تەماشا دەکەن، نەک یەکێکی دیکە،
لە ناخمەوە تامەزرۆی ئەوەم!
28«ئەگەر ئێوە دەڵێن: ”چەند ڕاوی دەنێین،
چونکە ڕەگی کێشەکە لەلای ئەوە،“
29لە خۆتان بترسن لە ڕووی شمشێر،
چونکە تووڕەیی سزای شمشێر دەهێنێت،
ئیتر دەزانن کە دادوەری هەیە.»
Hiob: Ich weiß, dass mein Erlöser lebt!
1Da fragte Hiob:
2»Wie lange wollt ihr mich noch quälen
und mich mit euren Worten verletzen?
3Wie oft habt ihr mich schon beleidigt!
Schämt ihr euch nicht, mir so grausam zuzusetzen?
4Denn wäre ich wirklich vom richtigen Weg abgeirrt,
müsste ich allein die Folgen tragen!
5Wollt ihr euch etwa über mich erheben
und mir eine Schuld nachweisen?
6Merkt ihr denn nicht,
dass Gott mir unrecht tut
und mich in seinem Netz gefangen hat?
7Ich schreie: ›Hilfe!‹,
aber niemand hört mich.
Ich rufe aus Leibeskräften –
aber keiner verschafft mir Recht.
8Gott hat mir den Weg versperrt,
ich komme nicht mehr weiter.
Meinen Pfad hat er in tiefe Dunkelheit gehüllt.
9Ich war angesehen und geachtet,
aber er hat meine Krone weggerissen.
10Zerschmettert hat er mich, bald muss ich gehen;
meine Hoffnung riss er aus wie einen Baum.
11Ja, Gottes Zorn ist gegen mich entbrannt,
er behandelt mich als seinen Feind.
12Vereint sind seine Truppen gegen mich herangerückt,
sie haben einen Weg zu mir gebahnt
und sich rings um mein Zelt aufgestellt.
13Meine Familie hat Gott mir entfremdet;
die Freunde wollen nichts mehr von mir wissen.
14Meine Nachbarn haben sich zurückgezogen,
alte Bekannte kennen mich nicht mehr.
15Alle, die in meinem Hause Zuflucht fanden,
betrachten mich als einen Fremden.
Meine eigenen Mägde kennen mich nicht mehr!
16Als ich einen Knecht rufen wollte,
gab er keine Antwort. Anflehen musste ich ihn!
17Meine Frau erträgt meinen stinkenden Atem nicht mehr;
meine eigenen Geschwister ekeln sich vor mir!
18Sogar Kinder lachen und spotten über mich;
sobald sie mich sehen, fangen sie an zu tuscheln!
19Meine engsten Freunde verabscheuen mich jetzt;
sie, die mir am nächsten standen, lehnen mich ab!
20Und ich?
Ich bin nur noch Haut und Knochen,
bin mit knapper Not dem Tod entkommen.
21Barmherzigkeit! Habt Mitleid, meine Freunde!
Gottes Hand hat mich geschlagen!
22Warum verfolgt ihr mich, wie Gott es tut?
Habt ihr mich nicht schon genug gequält?19,22 Wörtlich: Werdet ihr von meinem Fleisch nicht gesättigt?
23-24Ach, würden doch meine Worte in einer Inschrift festgehalten,
in Stein gemeißelt und mit Blei noch ausgegossen,
lesbar für alle Zeiten!
25Doch eines weiß ich: Mein Erlöser lebt;
auf dieser todgeweihten Erde spricht er das letzte Wort19,25 Wörtlich: er wird sich als Letzter über dem Staub erheben!!
26Auch wenn meine Haut in Fetzen an mir hängt
und mein Leib zerfressen ist,
werde ich doch Gott sehen!19,26 Oder: Wenn meine Haut so zerfressen ist, werde ich doch in meinem Leib Gott sehen!
27Ja, ihn werde ich anschauen;
mit eigenen Augen werde ich ihn sehen,
aber nicht als Fremden.
Danach sehne ich mich von ganzem Herzen!
28Aber wenn ihr sagt:
›Wir wollen Hiob belauern
und etwas finden, das seine Schuld beweist!‹,
29dann fürchtet euch vor dem Schwert,
vor dem Richterschwert Gottes,
der eure Schuld im Zorn bestrafen wird!
Dann werdet ihr erkennen,
dass es einen Richter gibt!«
