에스라 9 – KLB & PCB

Korean Living Bible

에스라 9:1-15

이방 민족들과의 결혼

1그 후에 이스라엘 백성의 일부 지도자들이 나에게 백성들과 제사장들과 레 위 사람들이 이웃의 이방 민족들과 구별된 생활을 하지 않고 가나안 사람, 헷 사람, 브리스 사람, 여부스 사람, 암몬 사람, 모압 사람, 이집트 사람, 아모리 사람들의 풍습을 본받아 더러운 짓을 하며

2이들 이방 민족들과 서로 결혼하여 거룩한 민족의 순수성을 더럽혔으며 이 일에 앞장선 자들이 지도자들과 관리들이라고 일러 주었다.

3나는 이 말을 듣고 슬퍼서 옷을 찢고 머리털과 수염을 뜯으며 정신 없이 주저앉아 있었다.

4그때 하나님의 말씀을 두려워하는 자들이 이 백성의 죄 때문에 내 곁으로 모여들었다. 나는 비탄에 잠겨 그대로 앉아 있다가

5저녁 제사를 드릴 때에 슬픔을 머금고 일어나 찢어진 속옷과 겉옷을 입은 채 무릎을 꿇고 나의 하나님 여호와를 향해 두 손을 들어

6이렇게 기도하였다. “나의 하나님이시여, 내가 너무 부끄러워 주 앞에 머리를 들 수가 없습니다. 우리 죄가 우리 머리보다 높이 쌓여 하늘에 닿았습니다.

7우리 조상 때부터 지금까지 우리는 줄곧 죄만 지어 왔습니다. 우리의 죄 때문에 우리는 물론 우리 왕들과 제사장들이 외국 왕들의 손에 죽고 약탈을 당했으며 포로로 잡혀가 오늘날까지도 수모를 당하고 있습니다.

8이제 잠시 동안이나마 우리 하나님 여호와께서 우리에게 은혜를 베푸셔서 우리 소수의 사람들을 종살이하던 곳에서 돌아오게 하여 이 거룩한 곳에 안전하게 살도록 하시고 우리에게 새로운 삶을 주셨습니다.

9우리는 종이었으나 주는 우리를 그대로 내버려 두지 않으시고 페르시아 황제의 은혜를 입게 하시며 우리가 다시 힘을 얻어 폐허가 된 주의 성전을 재건하게 하시고 이 곳 유다와 예루살렘에서 우리를 안전하게 살도록 하셨습니다.

10“그러나 하나님이시여, 주께서 이런 은혜를 베푸신 후에도 우리가 주를 저버리고 주의 법을 어겼으니 이제 무슨 말을 할 수 있겠습니까?

11주께서는 전에 주의 종 예언자들을 통하여 우리에게 이렇게 말씀하셨습니다. ‘너희가 들어가서 소유할 땅은 더러운 땅이다. 그 곳에 사는 이방 민족들이 그 땅을 온통 더럽고 추한 것으로 가득 채웠다.

12그러므로 그들과 서로 결혼하지 말고 그들의 평안과 번영을 추구하지 말아라. 그러면 너희가 막강해져서 번영을 누리며 그 땅을 너희 후손에게 유산으로 길이 물려 주게 될 것이다.’

13“지금까지 우리가 당한 모든 일은 우리의 악한 행위와 큰 죄의 결과였습니다. 그러나 우리 하나님은 우리가 지은 죄에 비해 우리의 형벌을 가볍게 하셔서 이와 같이 우리를 살아 남게 하셨습니다.

14그런데도 우리가 다시 주의 명령을 어기고 이 악한 백성들과 결혼하였으니 어찌 주께서 우리에게 분노하시지 않겠습니까? 분명히 주는 우리를 전멸시키고 한 사람도 살아 남지 못하게 하실 것입니다.

15이스라엘의 하나님 여호와여, 주는 의로우신 분이십니다. 우리가 오늘날 이처럼 살아 남긴 했습니다만 우리가 주께 범죄하였으므로 감히 주 앞에 설 수가 없습니다.”

Persian Contemporary Bible

عزرا 9:1-15

دعای عزرا

1پس از پايان اين امور، سران قوم اسرائيل پيش من آمدند و گفتند كه قوم و كاهنان و لاويان خود را از قومهای بت‌پرست ساكن اين ديار جدا نكرده‌اند و از اعمال قبيح كنعانی‌ها، حيتی‌ها، فرزی‌ها، يبوسی‌ها، عمونی‌ها، موآبی‌ها، مصری‌ها و اموری‌ها پيروی می‌كنند. 2مردان يهودی از دختران اين قومها برای خود و پسرانشان زنان گرفته‌اند و به اين وسيله قوم مقدس را با قومهای بت‌پرست در هم آميخته‌اند. در اين فساد، سران و بزرگان قوم پيشقدم بوده‌اند.

3وقتی اين خبر را شنيدم، جامه خود را دريدم، موی سر و ريش خود را كندم و متحير نشستم. 4سپس گروهی از كسانی كه به خاطر اين گناه قوم از خدای اسرائيل می‌ترسيدند نزد من جمع شدند و من تا وقت تقديم قربانی عصر، همانطور نشسته ماندم.

5در هنگام قربانی عصر از جای خود بلند شدم و با همان جامهٔ دريده زانو زدم و دستهای خود را به حضور خداوند، خدايم بلند كرده، 6گفتم: «خدايا در نزد تو شرمسارم و خجالت می‌كشم كه در حضورت سر بلند كنم، چون گناهان ما از سر ما گذشته و خطاهای ما سر به فلک كشيده است. 7قوم ما از زمانهای گذشته تا به حال مرتكب گناهان زيادی شده‌اند؛ به همين دليل است كه ما و پادشاهان و كاهنانمان به دست پادشاهان ديگر كشته و اسير و غارت و رسوا شده‌ايم، و اين رسوايی تا امروز هم باقی است. 8و حال مدتی است كه لطف تو ای خداوند، خدای ما، شامل حال ما شده و تو عده‌ای از ما را از اسارت بيرون آورده در اين مكان مقدس مستقر ساخته‌ای و به ما شادی و حيات تازه بخشيده‌ای. 9ما اسير و برده بوديم، ولی تو ما را در حالت بردگی ترک نكردی، بلكه ما را مورد لطف پادشاهان پارس قرار دادی. تو به ما حيات تازه بخشيده‌ای تا بتوانيم خانهٔ تو را بازسازی كنيم و در سرزمين يهودا و شهر اورشليم در امان باشيم.

10‏-11«و حال ای خدای ما، پس از اين همه لطف، چه می‌توانيم بگوييم؟ در حالی که بار ديگر از دستورات تو كه توسط انبيايت به ما داده بودی، سرپيچی كرده‌ايم. آنها به ما گفته بودند كه سرزمينی كه بزودی آن را به تصرف خود در خواهيم آورد زمينی است كه بر اثر اعمال قبيح ساكنان بت‌پرست آن نجس شده است و سراسر آن پر از فساد و پليدی است. 12به ما فرمودند كه دختران خود را به پسران اهالی آنجا ندهيم و نگذاريم پسران ما با دختران ايشان ازدواج كنند و نيز هرگز به آن قومها كمک نكنيم تا بتوانيم از آن سرزمين حاصلخيز بهره‌مند شويم و آن را برای فرزندانمان تا ابد به ارث بگذاريم. 13اما ما مرتكب اعمال زشت و گناهان بزرگی شديم و تو ما را تنبيه كردی. ولی می‌دانيم كمتر از آنچه كه سزاوار بوديم ما را تنبيه نمودی و گذاشتی از اسارت آزاد شويم. 14با وجود اين، باز از دستورات تو سرپيچی نموده‌ايم و با اين قومهای فاسد وصلت كرده‌ايم. حال، بدون شک مورد خشم تو قرار خواهيم گرفت و حتی يكنفر از ما نيز زنده باقی نخواهد ماند. 15ای خداوند، خدای اسرائيل، تو خدايی عادل هستی. ما بازماندگان قوم اسرائيل در حضور تو به گناه خود اعتراف می‌كنيم، هر چند به سبب اين گناه شايسته نيستيم در حضورت بايستيم.»