1And the LORD spake unto Moses, saying, 2Speak unto Aaron, and unto his sons, and unto all the children of Israel, and say unto them; This is the thing which the LORD hath commanded, saying, 3What man soever there be of the house of Israel, that killeth an ox, or lamb, or goat, in the camp, or that killeth it out of the camp, 4And bringeth it not unto the door of the tabernacle of the congregation, to offer an offering unto the LORD before the tabernacle of the LORD; blood shall be imputed unto that man; he hath shed blood; and that man shall be cut off from among his people: 5To the end that the children of Israel may bring their sacrifices, which they offer in the open field, even that they may bring them unto the LORD, unto the door of the tabernacle of the congregation, unto the priest, and offer them for peace offerings unto the LORD. 6And the priest shall sprinkle the blood upon the altar of the LORD at the door of the tabernacle of the congregation, and burn the fat for a sweet savour unto the LORD. 7And they shall no more offer their sacrifices unto devils, after whom they have gone a whoring. This shall be a statute for ever unto them throughout their generations.
8¶ And thou shalt say unto them, Whatsoever man there be of the house of Israel, or of the strangers which sojourn among you, that offereth a burnt offering or sacrifice, 9And bringeth it not unto the door of the tabernacle of the congregation, to offer it unto the LORD; even that man shall be cut off from among his people.
10¶ And whatsoever man there be of the house of Israel, or of the strangers that sojourn among you, that eateth any manner of blood; I will even set my face against that soul that eateth blood, and will cut him off from among his people. 11For the life of the flesh is in the blood: and I have given it to you upon the altar to make an atonement for your souls: for it is the blood that maketh an atonement for the soul. 12Therefore I said unto the children of Israel, No soul of you shall eat blood, neither shall any stranger that sojourneth among you eat blood. 13And whatsoever man there be of the children of Israel, or of the strangers that sojourn among you, which hunteth and catcheth any beast or fowl that may be eaten; he shall even pour out the blood thereof, and cover it with dust.17.13 which…: Heb. that hunteth any hunting 14For it is the life of all flesh; the blood of it is for the life thereof: therefore I said unto the children of Israel, Ye shall eat the blood of no manner of flesh: for the life of all flesh is the blood thereof: whosoever eateth it shall be cut off. 15And every soul that eateth that which died of itself, or that which was torn with beasts, whether it be one of your own country, or a stranger, he shall both wash his clothes, and bathe himself in water, and be unclean until the even: then shall he be clean.17.15 that which died…: Heb. a carcase 16But if he wash them not, nor bathe his flesh; then he shall bear his iniquity.
خون حيوانات
1-2خداوند دستورات زير را برای هارون و پسرانش و تمامی قوم اسرائيل به موسی داد: 3-4هر اسرائيلی كه گاو يا گوسفند يا بزی را در جايی ديگر غير از خيمهٔ عبادت برای خداوند ذبح كند، خون ريخته و مجرم است و بايد از ميان قوم خود طرد شود. 5هدف از اين قانون اين است كه قوم اسرائيل ديگر در صحرا قربانی نكنند. قوم بايد قربانیهای خود را دم در خيمهٔ عبادت پيش كاهن بياورند و آنها را به عنوان قربانی سلامتی به خداوند تقديم كنند. 6سپس كاهن خون آنها را بر قربانگاه خداوند كه دم در خيمهٔ عبادت است بپاشد و پيه آنها را همچون عطر خوشبويی كه مورد پسند خداوند است بسوزاند. 7قوم اسرائيل ديگر نبايد در صحرا برای ارواح شرير قربانی كنند و به خداوند خيانت ورزند. اين برای شما قانونی است هميشگی كه بايد نسل اندر نسل بجا آورده شود.
8-9هرگاه يک اسرائيلی يا غريبی كه در ميان قوم ساكن است در جايی غير از دم در خيمهٔ عبادت برای خداوند قربانی كند، بايد از ميان قوم طرد شود.
10هر کس خون بخورد، چه اسرائيلی باشد، چه غريبی كه در ميان شما ساكن است، روی خود را از او برگردانده او را از ميان قوم طرد خواهم كرد، 11زيرا جان هر موجودی در خون اوست و من خون را به شما داده‌ام تا برای كفارهٔ جانهای خود، آن را بر روی قربانگاه بپاشيد. خون است كه برای جان كفاره می‌كند. 12به همين دليل است كه به قوم اسرائيل حكم می‌كنم كه نه خودشان خون بخورند و نه غريبی كه در ميان ايشان ساكن است. 13هر کس به شكار برود، خواه اسرائيلی باشد خواه غريبی كه در ميان شماست و حيوان يا پرندهٔ حلال گوشتی را شكار كند، بايد خونش را بريزد و روی آن را با خاک بپوشاند، 14زيرا جان هر موجودی در خون اوست. به همين دليل است كه به قوم اسرائيل گفتم كه هرگز خون نخورند، زيرا حيات هر موجود زنده‌ای در خون آن است. پس هر كس خون بخورد بايد از ميان قوم اسرائيل طرد شود.
15هر اسرائيلی يا غريبی كه گوشت حيوان مرده يا دريده شده‌ای را بخورد، بايد لباس خود را بشويد و غسل كند. او بعد از غروب شرعاً طاهر خواهد بود. 16ولی اگر لباسهایش را نشويد و غسل نكند مجرم خواهد بود.
