1And Solomon made affinity with Pharaoh king of Egypt, and took Pharaoh’s daughter, and brought her into the city of David, until he had made an end of building his own house, and the house of the LORD, and the wall of Jerusalem round about. 2Only the people sacrificed in high places, because there was no house built unto the name of the LORD, until those days. 3And Solomon loved the LORD, walking in the statutes of David his father: only he sacrificed and burnt incense in high places. 4And the king went to Gibeon to sacrifice there; for that was the great high place: a thousand burnt offerings did Solomon offer upon that altar.
5¶ In Gibeon the LORD appeared to Solomon in a dream by night: and God said, Ask what I shall give thee. 6And Solomon said, Thou hast shewed unto thy servant David my father great mercy, according as he walked before thee in truth, and in righteousness, and in uprightness of heart with thee; and thou hast kept for him this great kindness, that thou hast given him a son to sit on his throne, as it is this day.3.6 mercy: or, bounty 7And now, O LORD my God, thou hast made thy servant king instead of David my father: and I am but a little child: I know not how to go out or come in. 8And thy servant is in the midst of thy people which thou hast chosen, a great people, that cannot be numbered nor counted for multitude. 9Give therefore thy servant an understanding heart to judge thy people, that I may discern between good and bad: for who is able to judge this thy so great a people?3.9 understanding: Heb. hearing 10And the speech pleased the Lord, that Solomon had asked this thing. 11And God said unto him, Because thou hast asked this thing, and hast not asked for thyself long life; neither hast asked riches for thyself, nor hast asked the life of thine enemies; but hast asked for thyself understanding to discern judgment;3.11 long life: Heb. many days3.11 discern: Heb. hear 12Behold, I have done according to thy words: lo, I have given thee a wise and an understanding heart; so that there was none like thee before thee, neither after thee shall any arise like unto thee. 13And I have also given thee that which thou hast not asked, both riches, and honour: so that there shall not be any among the kings like unto thee all thy days.3.13 shall…: or, hath not been 14And if thou wilt walk in my ways, to keep my statutes and my commandments, as thy father David did walk, then I will lengthen thy days. 15And Solomon awoke; and, behold, it was a dream. And he came to Jerusalem, and stood before the ark of the covenant of the LORD, and offered up burnt offerings, and offered peace offerings, and made a feast to all his servants.
16¶ Then came there two women, that were harlots, unto the king, and stood before him. 17And the one woman said, O my lord, I and this woman dwell in one house; and I was delivered of a child with her in the house. 18And it came to pass the third day after that I was delivered, that this woman was delivered also: and we were together; there was no stranger with us in the house, save we two in the house. 19And this woman’s child died in the night; because she overlaid it. 20And she arose at midnight, and took my son from beside me, while thine handmaid slept, and laid it in her bosom, and laid her dead child in my bosom. 21And when I rose in the morning to give my child suck, behold, it was dead: but when I had considered it in the morning, behold, it was not my son, which I did bear. 22And the other woman said, Nay; but the living is my son, and the dead is thy son. And this said, No; but the dead is thy son, and the living is my son. Thus they spake before the king. 23Then said the king, The one saith, This is my son that liveth, and thy son is the dead: and the other saith, Nay; but thy son is the dead, and my son is the living. 24And the king said, Bring me a sword. And they brought a sword before the king. 25And the king said, Divide the living child in two, and give half to the one, and half to the other. 26Then spake the woman whose the living child was unto the king, for her bowels yearned upon her son, and she said, O my lord, give her the living child, and in no wise slay it. But the other said, Let it be neither mine nor thine, but divide it.3.26 yearned: Heb. were hot 27Then the king answered and said, Give her the living child, and in no wise slay it: she is the mother thereof. 28And all Israel heard of the judgment which the king had judged; and they feared the king: for they saw that the wisdom of God was in him, to do judgment.3.28 in him: Heb. in the midst of him
Nagpangayo si Solomon sang Kaalam
(2 Cro. 1:1-13)
1Paagi sa pagpangasawa ni Solomon sa anak sang Faraon, ang hari sang Egipto, nangin kadampig siya sang amo nga nasyon. Gindala niya ang iya asawa sa Banwa ni David3:1 Banwa ni David: Ini isa ka lugar nga parte sang Jerusalem. Tan-awa sa 2 Sam. 5:7 kag 1 Har. 8:1 kag 9:24. hasta nga natapos niya ang pagpatindog sang iya palasyo, sang templo sang Ginoo, kag sang mga pader sa palibot sang Jerusalem. 2Sadto nga tiyempo wala pa sing templo para sa kadungganan sang Ginoo, gani ang mga tawo nagahalad sa mga simbahan sa mataas nga mga lugar. 3Ginpakita ni Solomon ang iya paghigugma sa Ginoo paagi sa pagtuman sang mga pagsulundan nga ginbilin sang iya amay nga si David. Ugaling naghalad siya sang mga halad kag nagsunog sang mga insenso sa mga simbahan sa mataas nga mga lugar.
4Isa ka tion, nagkadto si Haring Solomon sa Gibeon sa paghalad, kay ato didto ang pinakabantog nga simbahan sa mataas nga lugar. Naghalad siya sa halaran sing 1,000 ka mga halad nga ginasunog. 5Pagkagab-i, nagpakita sa iya ang Ginoo paagi sa damgo. Nagsiling ang Dios sa iya, “Pangayo sang bisan ano nga gusto mo nga ihatag ko sa imo.” 6Nagsabat si Solomon, “Ginpakitaan mo sang dako nga kaayo ang akon amay nga si David, nga imo alagad, tungod kay matutom siya sa imo, matarong, kag husto ang iya pagkabuhi. Padayon mo nga ginpakita sa iya ang imo dako nga kaayo paagi sa paghatag sa iya sang isa ka anak nga amo ang nagbulos sa iya bilang hari subong. 7Ginoo nga akon Dios, ako nga imo alagad amo ang ginbulos mo sa akon amay nga si David bilang hari, bisan tuod bataon pa ako kag indi makahibalo magpangulo. 8Kag karon ari ako upod sa katawhan nga imo ginpili nga indi maisip sa puwerte nga kadamo. 9Gani hatagi ako sang kaalam sa pagdumala sang imo katawhan kag sa paghibalo kon ano ang maayo kag ang malain. Kay sin-o bala ang makasarang sa pagdumala sining imo katawhan nga puwerte kadamo?”
10Nalipay ang Ginoo sa ginpangayo ni Solomon. 11Gani nagsiling ang Dios sa iya, “Tungod nga nagpangayo ka sang kaalam sa pagdumala sa akon katawhan kag wala ka nagpangayo sang malawig nga kabuhi ukon manggad ukon kamatayon sang imo mga kaaway, 12ihatag ko sa imo ang imo ginpangayo. Hatagan ko ikaw sang kaalam kag pag-intiendi nga wala pa maangkon ni bisan sin-o sang una kag sa palaabuton nga panahon. 13Hatagan ko man ikaw sang wala mo ginpangayo, nga amo ang manggad kag dungog, agod wala sing hari nga makapareho sa imo sa bug-os mo nga kabuhi. 14Kag kon magsunod ka sa akon mga pamaagi kag magtuman sa akon mga pagsulundan kag mga sugo pareho sang ginhimo sang imo amay nga si David, hatagan ko ikaw sang malawig nga kabuhi.”
15Nagbugtaw si Solomon, kag nareyalisar niya nga nagpakighambal ang Ginoo sa iya paagi sa damgo. Pagbalik ni Solomon sa Jerusalem, nagtindog siya sa atubangan sang Kahon sang Kasugtanan sang Ginoo, kag naghalad sang mga halad nga ginasunog kag mga halad nga para sa maayo nga relasyon. Nagpapunsyon siya dayon para sa tanan niya nga mga opisyal.
Ang Maalamon nga Paghukom ni Solomon
16Karon, may duha ka babayi nga nagabaligya sang ila lawas nga nagkadto kay Haring Solomon. 17Nagsiling ang isa sa ila, “Mahal nga Hari, ako kag ang babayi nga ini nagaestar sa isa lang ka balay. Kag samtang didto siya sa balay nagbata ako. 18Pagkaligad sang tatlo ka adlaw, siya naman ang nagbata. Kami lang gid nga duha sa balay kag wala na sing iban. 19Isa ka gab-i, nahigdaan niya ang iya bata kag napatay ini. 20Dayon sang mga tungang gab-i nagbangon siya kag ginkuha niya ang akon bata sa akon tupad samtang nagakatulog ako. Ginbutang niya ang akon bata sa iya tupad, kag ang iya bata nga patay na amo ang iya ginbutang sa akon tupad. 21Pagkaaga, sang magbangon ako sa pagpatiti sang akon bata, nakita ko nga patay na ini. Pero sang ginhimutaran ko ang bata sa masanag, nasapwan ko nga indi gali siya ang akon bata.”
22Nagsabat ang isa ka babayi, “Indi ina matuod! Akon ang buhi nga bata, kag ang patay imo.” Pero nagsiling ang una nga babayi, “Indi ina matuod! Imo ang patay nga bata, kag ang buhi akon.” Gani nagbaisay sila nga duha sa atubangan sang hari.
23Nagsiling ang hari, “Ang kada isa sa inyo gusto mag-angkon sa buhi nga bata, kag wala sing isa sa inyo nga gusto mag-angkon sa patay nga bata.” 24Gani nagmando ang hari nga dal-an siya sang espada. Kag sang gindal-an siya sang espada, 25nagmando siya, “Pihaka ang buhi nga bata kag ang kada pihak ihatag sa ila nga duha.”
26Tungod sa kaluoy sang matuod nga iloy sa iya bata, nagsiling siya sa hari, “Maluoy ka, Mahal nga Hari, indi pagpatya ang bata. Ihatag na lang siya sa sina nga babayi.” Pero nagsiling ang isa ka babayi, “Pihaka ang bata agod wala sing isa sa amon nga makaangkon sa iya.”
27Dayon nagsiling ang hari, “Indi pagpihaka ang bata. Ihatag ini sa babayi nga nagpakitluoy nga indi ini pagpatyon, kay siya ang matuod niya nga iloy.”
28Sang mabatian sang katawhan sang Israel ang desisyon ni Haring Solomon, dako gid ang ila pagtahod sa iya, tungod kay nakita nila nga may kaalam siya nga halin sa Dios sa paghukom sing husto.
