Het volk klaagt
1Het volk begon al snel te klagen over allerlei tegenslagen en de Here hoorde dat. Hij werd toornig en stuurde vuur naar beneden dat rond het volk brandde. 2Daarop schreeuwden de Israëlieten naar Mozes om hulp en toen hij voor hen bad, doofde het vuur. 3Vanaf dat moment heette die plaats Tabera (Brand), omdat het vuur van de Here daar onder de Israëlieten was opgelaaid.
4-5 Toen begonnen de vreemdelingen die waren meegekomen met de uittocht, terug te verlangen naar het goede leven in Egypte. Zij staken daarmee de Israëlieten aan en die begonnen te jammeren: ‘Och, als we maar wat vlees te eten hadden! Denk eens aan die heerlijke vis die we in Egypte konden eten, aan die komkommers en meloenen, aan dat look, die uien en dat heerlijke knoflook. 6We verzwakken helemaal en kunnen geen manna meer zien!’ 7Het manna was ongeveer even groot als korianderzaad en zag er uit als druppels balsemhars die uit de bast van een boom sijpelen. 8De mensen raapten het van de grond en vermaalden het dan in een handmolen of stampten het fijn met een vijzel. Daarna kookten zij het en bakten er koeken van, die net zo smaakten als in olie gebakken koeken. 9Samen met de dauw bedekte het manna ʼs nachts het kamp.
10Mozes hoorde hoe elk gezin bij de ingang van zijn tent stond te klagen. De Here werd steeds toorniger en toen werd het Mozes te veel. 11Hij zei tegen de Here: ‘Waarom straft U mij door dit volk als een zware last op mijn schouders te leggen? 12Zijn het mijn kinderen soms? Ben ík hun vader? Hebt U mij daarom als leider met hen meegestuurd om hen de hele reis naar dat land dat U aan hun nageslacht hebt beloofd, zoet te houden alsof het kleine kinderen zijn? 13Waar moet ik vlees voor al deze mensen vandaan halen? Want zij jammeren tegen mij: “Geef ons vlees.” 14Ik kan niet alleen voor dit hele volk zorgen! Die last is veel te zwaar! 15Als U mij dat wilt aandoen, laat mij dan maar liever sterven, dan ben ik tenminste van alle ellende af.’
16Toen zei de Here tegen Mozes: ‘Ontbied zeventig leiders van Israël voor Mij. Breng hen naar de tabernakel en laten ze bij u gaan staan. 17Ik zal naar beneden komen en met u praten en een deel van de Geest die op u rust, op hen overbrengen zodat zij u kunnen helpen de last van dit volk te dragen. Dan staat u er niet langer alleen voor. 18Zeg tegen het volk dat het zich heiligt, want morgen zal het vlees te eten krijgen. Zeg tegen de Israëlieten: de Here heeft uw gejammer gehoord over alles wat u in Egypte hebt achtergelaten. Hij zal u nu vlees te eten geven. En u zúlt vlees eten! 19-20 Niet maar een of twee dagen of vijf of zelfs twintig dagen, maar een hele maand! U zult vlees eten tot het uw neus uitkomt en u ervan walgt! Want u hebt uw verachting voor de Here, die in uw midden is, laten blijken en gejammerd: “Waarom zijn wij toch uit Egypte weggegaan?” ’ 21Maar Mozes zei: ‘Wij zijn met zeshonderdduizend mensen uit Egypte vertrokken en U belooft ons vlees voor een hele maand! 22Zelfs als we al onze kudden slachten, zou dat nog niet genoeg zijn voor één maand vlees! We zouden elke vis in de zee moeten vangen om uw belofte waar te maken!’ 23Toen zei de Here tegen Mozes: ‘Gelooft u Mij niet? Let maar eens op of mijn woorden uitkomen!’
24Mozes verliet de tabernakel en gaf de boodschap van de Here door aan het volk. Hij riep de zeventig leiders bijeen en posteerde hen rond de tabernakel. 25De Here kwam in de wolk naar beneden en sprak met Mozes en nam een deel van de Geest die op hem rustte en legde die op de zeventig leiders. Toen de Geest op hen rustte, profeteerden zij een korte tijd. 26Maar twee van de zeventig, Eldad en Medad, waren niet naar de tabernakel gegaan en profeteerden in het kamp toen de Geest op hen kwam. 27Een jongeman rende daarop naar Mozes en vertelde hem wat in het kamp gebeurde. 28Jozua, de zoon van Nun, een van Mozesʼ zelfgekozen helpers, protesteerde: ‘Mozes, laten zij toch ophouden!’ 29Maar Mozes antwoordde: ‘Wil jij het voor mij opnemen? Ik zou willen dat heel het volk van de Here profeet was en dat de Here zijn Geest op hen allen legde!’ 30Toen ging Mozes met de leiders terug naar het kamp.
31De Here liet vanuit zee kwartels meevoeren door de wind. Hij liet de vogels in en rond het kamp neerstrijken. Een dagreis ver vlogen kwartels op een hoogte van ongeveer één meter boven de grond. 32Het hele volk ging eropuit om kwartels te vangen. Een karwei dat een dag, een nacht en nog een hele dag in beslag nam! Het minste dat iemand verzamelde, was tweeëntwintighonderd liter! Overal rond het kamp lagen de kwartels te drogen. 33Maar toen iedereen het vlees begon te eten, ontvlamde de toorn van de Here tegen het volk en Hij doodde velen met een plaag. 34Daarom kreeg die kampplaats de naam Kibrot-Hattaäwa (Graven van de Gulzigaards), want daar begroeven zij de mensen die begerig waren naar vlees en terugverlangden naar Egypte. 35Van die plaats trokken zij naar Chaserot, waar zij een tijd bleven.
The Lord Sends Fire Among the People
1The people weren’t happy about the hard times they were having. The Lord heard what they were saying. It made him very angry. Then the Lord sent fire on them. It blazed out among the people. It burned up some of the outer edges of the camp. 2The people cried out to Moses. Then he prayed to the Lord. And the fire died down. 3So that place was named Taberah. That’s because fire from the Lord had blazed out among them there.
The Lord Sends Quail for the People to Eat
4Some people with them began to wish for other food. Again the Israelites began to cry out. They said, “We wish we had meat to eat. 5We remember the fish we ate in Egypt. It didn’t cost us anything. We also remember the cucumbers, melons, leeks, onions and garlic. 6But now we’ve lost all interest in eating. We never see anything but this manna!”
7The manna was like coriander seeds. It looked like sap from a tree. 8The people went around gathering it. Then they ground it up in a small mill they held in their hands. Or they crushed it in a stone bowl. They cooked it in a pot. Or they made loaves out of it. It tasted like something made with olive oil. 9When the dew came down on the camp at night, the manna also came down.
10Moses heard people from every family crying at the entrances to their tents. The Lord became very angry. So Moses became upset. 11He asked the Lord, “Why have you brought this trouble on me? Why aren’t you pleased with me? Why have you loaded me down with the troubles of all these people? 12Am I like a mother to them? Are they my children? Why do you tell me to carry them in my arms? Do I have to carry them the way a nurse carries a baby? Do I have to carry them to the land you promised? You promised the land to their people of long ago. 13Where can I get meat for all these people? They keep crying out to me. They say, ‘Give us meat to eat!’ 14I can’t carry all these people by myself. The load is too heavy for me. 15Is this how you are going to treat me? If you are pleased with me, just put me to death right now. Don’t let me live if I have to see myself destroyed anyway.”
16The Lord said to Moses, “Bring me 70 of Israel’s elders. Bring men that you know are leaders and officials among the people. Have them come to the tent of meeting. I want them to stand there with you. 17I will come down and speak with you there. I will take some of the power of the Spirit that is on you. And I will put it on them. They will share the responsibility of these people with you. Then you will not have to carry it alone.
18“Tell the people, ‘Set yourselves apart for tomorrow. At that time you will eat meat. The Lord heard you when you cried out. You said, “We wish we had meat to eat. We were better off in Egypt.” Now the Lord will give you meat. And you will eat it. 19You will not eat it for just one or two days. You will not eat it for just five, ten or 20 days. 20Instead, you will eat it for a whole month. You will eat it until it comes out of your noses. You will eat it until you hate it. The Lord is among you. But you have turned your back on him. You have cried out while he was listening. You have said, “Why did we ever leave Egypt?” ’ ”
21But Moses said to the Lord, “Here I am among 600,000 men on the march. And you say, ‘I will give them meat to eat for a whole month’! 22Would they have enough if flocks and herds were killed for them? Would they have enough even if all the fish in the ocean were caught for them?”
23The Lord answered Moses, “Am I not strong enough? Now you will see whether what I say will come true for you.”
24So Moses went out. He told the people what the Lord had said. He gathered 70 of their elders together. He had them stand around the tent of meeting. 25Then the Lord came down in the cloud. He spoke with Moses. He took some of the power of the Spirit that was on Moses. And he put it on the 70 elders. When the Spirit came on them, they prophesied. But they didn’t do it again.
26Two men had remained in the camp. Their names were Eldad and Medad. They were listed among the elders. But they didn’t go out to the tent of meeting. In spite of that, the Spirit came on them too. So they prophesied in the camp. 27A young man ran up to Moses. He said, “Eldad and Medad are prophesying in the camp.”
28Joshua spoke up. He was the son of Nun. Joshua had been Moses’ helper from the time he was young. He said, “Moses! Please stop them!”
29But Moses replied, “Are you jealous for me? I wish that all the Lord’s people were prophets. And I wish that the Lord would put his Spirit on them.” 30Then Moses and the elders of Israel returned to the camp.
31The Lord sent out a wind. It drove quail in from the Red Sea. It scattered them all around the camp. They were about three feet above the ground. They could be seen in every direction as far as a person could walk in a day. 32The people went out all day and gathered quail. They gathered them all night and all the next day. No one gathered less than 60 bushels. Then they spread the quail out all around the camp. 33But while the meat was still in their mouths, the Lord acted. Before the people could swallow it, he became very angry with them. He struck them with a terrible plague. 34So the place was named Kibroth Hattaavah. That’s where the bodies of the people who had wished for other food were buried.
35From Kibroth Hattaavah the people traveled to Hazeroth. And they stayed there.
