Jeremia blijft hopen op God
1Ik heb de ellende gezien die het gevolg was van Gods toorn.
2Hij heeft mij in de diepste duisternis gebracht en alle licht buitengesloten.
3Hij heeft Zich tegen mij gekeerd. Dag en nacht rust zijn hand zwaar op mij.
4Hij heeft mijn vlees en mijn huid oud gemaakt en mijn botten gebroken.
5Met angst en vertwijfeling heeft Hij mij omringd.
6Hij begroef mij in duistere plaatsen, net als de allang gestorvenen.
7Hij heeft mij ingesloten en ik kan niet ontsnappen, met zware ketens heeft Hij mij vastgebonden.
8Ook al schreeuw en huil ik uit alle macht, Hij wil niet naar mijn gebeden luisteren!
9Hij heeft mij ingesloten met rondom hoge en gladde muren en mijn paden heeft Hij onbegaanbaar gemaakt.
10Hij loert als een beer, als een leeuw, wachtend op een gelegenheid om aan te vallen.
11Hij heeft mij in de val gelokt en met zijn klauwen verscheurd. Bloedend en eenzaam liet Hij mij achter.
12Hij heeft zijn boog gespannen en mij als doel uitgekozen,
13de pijlen die Hij afschoot, drongen diep in mijn hart.
14Mijn eigen landgenoten lachen mij uit, de hele dag door zingen zij hun spotliedjes.
15Hij heeft mij met bitterheid gevuld en een beker met de grootste ellende te drinken gegeven.
16Hij liet mij mijn tanden stukbijten op stenen, in de as en het vuil rolde Hij mij.
17Och Here, alle vrede en voorspoed zijn lang geleden verdwenen, want U hebt ze weggenomen. Ik weet niet meer wat geluk is.
18Er is geen hoop meer, mijn kracht is als sneeuw voor de zon verdwenen omdat de Here mij heeft verlaten.
19Vaak denk ik aan die bitterheid en het lijden dat U mij hebt toebedeeld!
20Ik zal deze vreselijke jaren nooit meer vergeten, mijn ziel zal altijd in de diepste droefheid blijven leven.
21Toch blijf ik hopen, want ik denk:
22-23 dankzij de goedheid van de Here zijn wij niet omgekomen. Hij blijft voor ons zorgen en zijn trouw is elke dag weer nieuw.
24Mijn ziel beschouwt de Here als mijn erfdeel, daarom verwacht ik alles van Hem.
25De Here is wonderbaarlijk goed voor hen die op Hem wachten, voor wie naar Hem zoeken.
26Het is goed rustig te vertrouwen en te wachten op de hulp van de Here.
27Het is goed dat een jonge man discipline wordt bijgebracht.
28Hij kan rustig in eenzaamheid zitten en zwijgen als God dat van hem vraagt.
29Dan kan hij zich ook in het stof neerwerpen, misschien is er toch nog hoop.
30Laat hij zijn andere wang toekeren naar hen die hem slaan en hun vreselijke beledigingen slikken,
31want de Here zal hem niet voor altijd verstoten.
32Ook al geeft God hem verdriet, toch zal Hij hem ook met medelijden behandelen als teken van zijn liefdevolle zorg.
33Want slechts met tegenzin drijft Hij mensen in het nauw en bezorgt Hij hen verdriet.
34Als de vernederden worden vertrapt,
35men het recht dat God de mens heeft gegeven, niet in acht neemt
36en de rechtszaak van de mensen wordt verdraaid, zou de Here dat dan niet zien?
37Als iemand ergens over spreekt en het gebeurt dan ook, heeft de Here dat dan niet bevolen?
38Van de Allerhoogste komt immers zowel het kwade als het goede?
39Waarom zouden wij dan mopperen en klagen als wij worden gestraft voor onze zonden?
40Laten wij in plaats daarvan onszelf maar eens goed onderzoeken, onze schuld bekennen en terugkeren naar de Here.
41Laten we onze harten en handen opheffen naar God in de hemel.
42En laten wij toegeven dat we hebben gezondigd. Wij zijn in opstand gekomen tegen de Here en dat heeft Hij ons niet vergeven.
43U bent vervuld van toorn, Here, en U hebt ons meedogenloos geslagen.
44U hebt Uzelf met een wolk afgesloten, zodat onze gebeden U niet kunnen bereiken.
45U hebt ons gemaakt als pariaʼs en uitschot onder de volken.
46Onze vijanden hebben dreigende taal tegen ons gesproken.
47Wij zijn bang, want wij zitten in de val, verlaten en vernietigd zijn wij.
48Dag en nacht moet ik huilen, omdat de meisjes van mijn volk vernederd zijn.
49Ik huil onophoudelijk,
50wanneer zal de Here vanuit de hemel weer naar ons omzien?
51Mijn hart breekt als ik zie wat er met de vrouwen uit Jeruzalem gebeurt.
52Mijn vijanden heb ik nooit kwaad gedaan, toch joegen ze achter mij aan alsof ik een vogel was.
53Zij gooiden mij in een waterput en bekogelden mij daarna met stenen.
54Het water reikte tot boven mijn hoofd en ik dacht dat mijn laatste uur had geslagen.
55Maar vanuit die diepe waterput riep ik uw naam aan, Here,
56en U luisterde naar mij! U hoorde mijn smeekbeden en zag mijn tranen!
57Ja, U kwam toen ik vertwijfeld schreeuwde en U zei mij dat ik niet bang hoefde te zijn.
58Here, U bent mijn raadsman! Verdedig mijn zaak! Want U hebt mijn leven verlost.
59U hebt gezien wat een onrecht zij mij aandeden, wees mijn rechter om mijn gelijk te bewijzen.
60U hebt gezien welke valse plannen mijn vijanden tegen mij smeedden.
61U hebt gehoord hoe zij mij beledigden, Here,
62hoe zij over mij roddelden en fluisterend hun plannen beraamden.
63Kijk eens hoe zij lachen en zingen en mij in hun lied belachelijk maken.
64Och Here, vergeld toch al het kwaad dat zij mij hebben aangedaan.
65Vervloek hen en maak hen wanhopig, Here.
66Zet een felle achtervolging op hen in en vaag hen weg onder de hemel van de Here.
Straf, smerte og håbløshed
1Afstraffelsen var hård, hans vrede imod mig stor.
2„Af sted med dig!” sagde han, og førte mig ind i det dybeste mørke.
3Angrebene haglede ned over mig, jeg oplevede hans straf dagen lang.
4Bedøvet ligger jeg med knuste knogler, min hud er flået i laser.
5Bitterhed og smerte er blevet min lod, han omringede mig og angreb fra alle sider.
6Bunden er nået, dødens mørke omslutter mig, som om jeg allerede lå i graven.
7Det føles, som om jeg er låst inde og lagt i lænker, jeg er ude af stand til at slippe fri.
8Desperat råber jeg om hjælp, men han har besluttet ikke at høre mine bønner.
9Der er ingen vej ud af mit fængsel, for enhver flugtvej er spærret af forhindringer.
10En løve lå på lur efter mig, en vild bjørn overfaldt mig.
11Enden var nær, for han trak af med mig og begyndte at flå mig i småstykker.
12Eller han var som en bueskytte, der brugte mig som skydeskive.
13Forfærdet så jeg hans pile komme flyvende og bore sig ind i mit hjerte.
14Folk lo blot ad mig, de sang spotteviser dagen lang.
15Frygteligt var det at drikke et bæger så fuldt af sorg og smerte.
16Gruset fyldte min mund, da han trykkede mig ned i jorden.
17Glemt er den glæde, jeg havde engang, og fred hører fortiden til.
18Grænsen for min udholdenhed er nået, jeg har mistet håbet om, at Herren vil redde mig.
Herrens trofasthed, nåde og almagt
19Hjemløs og ulykkelig ligger jeg her, jeg kan ikke holde ud at tænke på min smerte.
20Hver gang jeg tænker over det, bliver jeg dybt deprimeret.
21Håbet er dog ikke helt udslukt, for én ting holder jeg fast ved:
22Herrens trofasthed er stor, hans barmhjertighed er ikke brugt op.
23Hans trofasthed er stor, hans nåde er ny hver morgen.
24„Herren er min Gud,” siger jeg, „derfor vil jeg sætte min lid til ham.”
25Ingen, der søger Herren, bliver skuffet, han hjælper dem, der håber på hans svar.
26Imødese hans svar med tålmodighed, for før eller siden vil han gribe ind.
27I ungdommen må man lære at bære sit åg.3,27 Det omtalte åg er muligvis det at være i eksil under babyloniernes herredømme. Kun de helt unge vil opleve befrielsen 70 år senere.
28Ja, når Herren lægger sit åg på mig, må jeg acceptere det i stilhed.
29Jeg vil bøje mig for ham i ydmyghed, for der er stadig håb om redning.
30Jeg vil vende den anden kind til og tage imod alle fjendens fornærmelser.
31Lidelsen varer ikke ved, for Herren forkaster os ikke for evigt.
32Leder han os ind i sorg og smerte, viser han os bagefter nåde og barmhjertighed.
33Lad ingen tro, at han glæder sig over at straffe vores ulydighed.
34Mon Herren ikke ser, når et land mishandler sine fanger?
35Mon Herren ikke ser, når nogen dømmes uretfærdigt?
36Mon Herren ikke ser, når et menneske fratages sine rettigheder?
37Nogle tror, at de handler i egen kraft, men Herren står bag det.
38Når vi oplever velsignelse eller bliver straffet, kommer begge dele fra Herren.
39Nu kan vi lige så godt se i øjnene, at vi straffes for vore egne synder.
Omvendelse og syndserkendelse
40Oprigtig selverkendelse er nødvendig, lad os erkende vores synd og bede om nåde.
41Og lad os så løfte vore hjerter og hænder og råbe til Gud i Himlen.
42Oprørskhed førte os ud i store synder, som Herren var nødt til at straffe.
43På grund af vore synder blev du vred på os, du ramte os hårdt uden skånsel.
44Påkaldte vi dig i vore bønner, var det, som om du gemte dig bag en sky.
45Provokationen fra folkeslagene var ikke til at bære, de så på os som det værste skidt.
46Ringeagt og trusler var alt, hvad vi mødte fra alle vore fjender omkring os.
47Rædsel og angst fyldte vore hjerter, for hele vores verden blev lagt i ruiner.
48Reaktionen på mit folks ødelæggelse kunne ikke blive andet end en strøm af tårer.
49Strømmen af tårer, der flyder fra mine øjne, er ikke til at standse.
50Se i nåde til os, Herre, for kun du kan redde os.
51Synet af Jerusalems befolkning er en stadig smerte i min sjæl.
52Tænk på, hvordan fjenderne overfaldt mig, selv om jeg ikke havde gjort dem noget.
53Triumferende smed de mig i et dybt hul og overdængede mig med sten.
54Til sidst troede jeg, at alt var forbi, og jeg sagde: „Det er ude med mig!”
Bøn om hjælp og straf over fjenderne
55Uden noget af mit eget tilbage råbte jeg til dig, Herre.
56Udmattet og ussel skreg jeg om hjælp, og du hørte mine tryglende bønner.
57Uden at tøve kom du mig til hjælp og trøstede mig med et: „Vær ikke bange!”
58Ved at høre min bøn, Herre, har du reddet mit liv.
59Vær min dommer, Herre, og døm mine fjender for deres ondskab imod mig.
60Vend dig mod mine fjender, alle dem, der vendte sig mod mig.
61Øgenavne brugte de imod mig, Herre, du kender deres ondskabsfulde tanker.
62De håner mig dagen lang og lægger hele tiden nye planer imod mig.
63Hør, hvor de håner mig. Fra morgen til aften er jeg skydeskive for deres spot.
64Åh, Herre, de fortjener, at du straffer dem for alt det onde, de har gjort.
65Gør dem ude af sig selv af rædsel, udøs din forbandelse over dem.
66Forfølg dem i din vrede og udslet dem. Udryd dem fra jordens overflade.
