Elihu geeft zijn mening
1De drie mannen wilden Job geen antwoord meer geven, omdat hij bleef volhouden dat hij onschuldig was. 2Toen werd Elihu, de zoon van de Buziet Baracheël uit de familie van Ram, kwaad omdat Job volhield dat hij onschuldig was tegenover God. 3Maar hij was ook boos op de drie vrienden van Job die hem wel hadden veroordeeld, maar zijn argumenten niet konden weerleggen. 4Elihu had nog niets gezegd omdat de drie anderen ouder waren dan hij.
5Maar toen hij zag dat zij geen antwoord meer wisten te geven, nam hij met een boos gezicht het woord en zei:
6‘Ik ben jong en u bent oud, daarom heb ik mij stilgehouden en heb ik u niet durven zeggen wat ik ervan denk.
7Want ik dacht: laat de ouderen eerst aan het woord, zij zullen zeker ook wijzer zijn.
8-9 Maar als het om wijsheid gaat, telt niet alleen de leeftijd mee. Het gaat eerder om de geest van de mens, de adem van de Almachtige. Hij geeft hem immers inzicht?
10Luister daarom naar mij, ik wil u ook mijn mening geven.
11-12 Ik heb een tijdje gewacht en ondertussen geluisterd naar wat u te zeggen had, maar geen van uw argumenten heeft Job ervan overtuigd dat hij een zondaar is.
13En zeg nu niet dat alleen God en niet de mens hem van zijn zonde kan overtuigen.
14Job heeft met mij niet geredetwist en ik wil uw argumenten laten voor wat zij zijn.
15U zit daar volkomen perplex en weet geen antwoord meer.
16Moet ik mij dan stil blijven houden als u er het zwijgen toe doet?
17Nee, ook ik zal mijn mening geven.
18Ik kan mij namelijk nauwelijks meer stilhouden, mijn geest spoort me aan om te spreken.
19Ik voel mij als een wijnzak zonder aftapkraan die bijna op barsten staat.
20Ik moet mijn hart luchten, dus laat ik mijn antwoorden geven.
21-22 Ik zal proberen voor niemand partij te kiezen, ik zal ook niemand vleien, want als ik dat zou doen, zou God mijn Schepper mij zonder meer wegvagen.’
Elihu blander sig i samtalen
1De tre venner besluttede, at de ikke ville sige mere, for Job blev ved med at hævde sin uskyld.
2Men der var en fjerde ven, som havde lyttet til samtalen uden at sige noget. Han hed Elihu og var søn af Barakel af Rams slægt fra byen Buz. Han var opbragt over, at Job ville retfærdiggøre sig selv overfor Gud. 3Han var også vred på de tre venner, fordi de fordømte Job uden at kunne svare på hans spørgsmål. 4Fordi Elihu var yngre end de andre, ventede han, mens de talte med Job. 5Men da de tre venner ikke kunne give ham svar på tiltale, kunne Elihu ikke længere beherske sin vrede. Han sagde:
6„Jeg er meget yngre end jer,
så derfor holdt jeg mig tilbage
og tøvede med at sige min mening.
7Jeg tænkte: ‚Lad de ældre tale,
for livserfaring giver visdom.’
8Men det er Guds Ånd, der giver indsigt,
når det drejer sig om åndelige ting.
9Altså er det ikke kun et spørgsmål om alder.
De ældre er ikke nødvendigvis de klogeste.
10Derfor siger jeg: ‚Hør også på mig.
Lad mig sige, hvad jeg er kommet frem til.’
11Jeg ventede altså, mens I talte,
og lyttede til jeres kloge kommentarer,
mens I ledte efter ordene.
12Jeg lyttede meget opmærksomt,
men ingen af jer kunne overbevise Job
eller besvare hans spørgsmål.
13Sig nu ikke: ‚Han er for snedig for os.
Det bliver Guds sag at overbevise ham.’
14Hvis Job havde henvendt sig til mig,
ville jeg bestemt ikke have svaret ham, som I gjorde.
15Men nu er jeres ord sluppet op,
og I aner ikke, hvad I skal svare.
16Skal jeg da pænt sidde og vente på,
at I finder på noget at sige?
17Nej, nu vil jeg fortælle jer, hvad jeg mener,
sige, hvad selv en ung som jeg er klar over.
18Jeg er fuld af ord, der presser sig på,
og ånden i mit indre må have luft.
19Jeg er som en vinsæk, der er ved at sprænges
på grund af kraften fra den gærende vin.
20Jeg må give luft for mine indestængte ord,
åbne min mund og tale frit fra leveren.
21Jeg vil ikke tage parti for nogen af jer,
og jeg vil ikke smigre folk.
22Nej, jeg vil ikke gøre brug af smiger,
for så ville Gud straffe mig.
