Gods profetie over Jeruzalem
1Dit is Gods profetie over Jeruzalem, Dal van het visioen: wat is er aan de hand? Wat is iedereen aan het doen? Waarom rennen ze de daken op en waar staan ze naar te kijken? 2De hele stad is in opschudding. Wat is er mis in deze rumoerige en uitgelaten stad? De doden die overal liggen, zijn niet gevallen in de strijd, niet eervol gesneuveld! 3Al uw leiders vluchtten, zij gaven zich zonder verweer over. De mensen probeerden nog te ontkomen, maar ook zij werden gepakt. 4Laat mij alleen, dan kan ik huilen. Probeer niet mij te troosten. Laat mij huilen om de ondergang van mijn volk. 5Och, wat een vreselijke dag! Een dag van verwarring en verwoesting, een dag van God, de Here van de hemelse legers! De muren van Jeruzalem worden omver gehaald en de doodskreten echoën tussen de berghellingen. 6-7 De boogschutters zijn Elamieten, de wagenmenners Syriërs en de mannen van Kir dragen de schilden. Zij vullen uw mooie dalen en lopen te hoop voor uw poorten. 8God heeft zijn beschermende zorg teruggetrokken. U rent naar het arsenaal om wapens te halen! 9-11U inspecteert de muren van Jeruzalem om te kijken of nog iets moet worden gerepareerd! U keurt de huizen en laat er enkele slopen om aan stenen voor het herstel van de muren te komen. Tussen de stadsmuren bouwt u een reservoir voor het water van de laagstgelegen bron! Maar al uw koortsachtige activiteit zal nutteloos zijn, want u vraagt God niet eenmaal om hulp, hoewel Hij u dit aandoet. Hij heeft Zich dit al lang geleden voorgenomen. 12God, de Here van de hemelse legers, riep u op tot berouw, tot huilen en rouwen. Hij wilde dat u uw hoofden zou scheren uit berouw over uw zonden. Dat u in zakken gekleed zou gaan als teken van spijt. 13Maar nee, u zingt en danst en speelt. U houdt feesten waar flink gedronken wordt. ‘Laten wij eten en drinken en vrolijk zijn,’ zegt u. ‘Wat maakt het nog voor verschil, morgen zullen wij sterven.’ 14De Here van de hemelse legers heeft mij geopenbaard dat deze zonde u tot de dag van uw dood niet zal worden vergeven.
15-16 En diezelfde God, de Here van de hemelse legers, heeft mij verder gezegd: ga naar de hofmaarschalk Sebna en zeg tegen hem: ‘Wie denkt u wel dat u bent dat u deze prachtige grafkamer voor uzelf in de rotsen laat uithakken? 17Want de Here, die het mogelijk heeft gemaakt dat u zo weelderig bent gekleed, zal u met geweld wegslingeren en u in gevangenschap sturen, hoe sterk u ook bent! 18Hij zal u als een bal weggooien naar een groot, onherbergzaam land. Daar zult u sterven. Uw uiterlijk was glorieus, maar u bent een schandvlek voor het koningshuis! 19Ja, Ik ontneem u uw ambt,’ zegt de Here, ‘en u verliest uw hoge positie. 20In uw plaats zal Ik mijn dienaar Eljakim, de zoon van Hilkia, aanstellen. 21Hij zal uw ambtsgewaad en titel dragen, uw waardigheid zal de zijne worden. Hij zal een vader zijn voor de inwoners van Jeruzalem en heel Juda. 22Hij zal de sleutel van het huis van David dragen. Niemand zal kunnen openen of sluiten zonder zijn toestemming. 23Ik zal hem een betrouwbare steunpilaar van mijn volk maken en hem steeds meer verantwoordelijkheden geven 24en vooral zijn familie zal in zijn roem delen en daarvan profiteren.’ 25Maar de Here zal die steunpilaar die zo vast in de grond verankerd lijkt te zijn, eruit trekken! Hij zal losraken en omvallen en alles wat erop steunt, zal met hem vallen, want de Here heeft gesproken.
Nkɔmhyɛ A Ɛfa Yerusalem Ho
1Nkɔmhyɛ a etia Anisoadehu Bon no:
Dɛn na ɛhaw mo mprempren,
a mo nyinaa aforo kɔ adan atifi yi,
2kurow a basabasayɛ ahyɛ no ma,
huuyɛ ne ahosɛpɛw kuropɔn?
Ɛnyɛ afoa ano na wʼatɔfo hweree wɔn nkwa,
na wɔanwuwu wɔ ɔko ano nso.
3Mo akannifo nyinaa abɔ mu aguan;
wɔamfa tadua ankyekye wɔn.
Mo a wɔkyeree mo nyinaa wɔfaa mo nneduafo
mo a muguan wɔ bere a na atamfo no wɔ akyirikyiri.
4Enti mekae se, “Mumfi me so
na mintwa adwo.
Monnkyekye me werɛ
wɔ me nkurɔfo sɛe ho.”
5Awurade, Asafo Awurade wɔ da bi
ma huuyɛ, ntiatiaso ne ehu
wɔ Anisoadehu Bon no mu,
da a wɔde bubu afasu
na wɔde su kyerɛ mmepɔw.
6Elam fa bɛmma no
ka ne nteaseɛnamkafo ne apɔnkɔ ho;
Kir ama kyɛm no so.
7Nteaseɛnam ayɛ mo bon fɛfɛ no ma,
na wɔde apɔnkɔsotefo agyinagyina kuropɔn apon no ano.
8Wɔayi Yuda ho bammɔ no.
Na da no wode wʼani too
akode a ɛwɔ Kwae mu Ahemfi no so;
9wuhuu sɛ Dawid Kuropɔn no,
akwan bebree deda ne bammɔ mu
woboaa nsu ano
wɔ Ase Abura mu.
10Wokan adan a ɛwɔ Yerusalem no
na wudwiriw afi de boaa ɔfasu no ahoɔden.
11Woyɛɛ nsukorae wɔ afasu abien no ntam
maa nsu a ɛwɔ Abura Dedaw mu no,
nanso woanhwehwɛ Onipa ko a ɔyɛe,
na woammu Onipa a ɔhyehyɛe dedaada no.
12Awurade, Asafo Awurade,
frɛɛ wo saa da no
sɛ su na twa adwo,
sɛ yi wo tinwi na fura atweaatam.
13Nanso hwɛ, anigye ne ahosɛpɛw wɔ hɔ;
wokunkum anantwi ne nguan;
wɔwe nam na wɔbow nsa!
Wɔka se, “Momma yennidi na yɛnnom,
efisɛ, ɔkyena yebewu!”
14Awurade, Asafo Awurade ayi me asotiw se, “Wɔremfa saa bɔne yi nkyɛ wo da kosi wo wuda,” sɛnea Awurade, Asafo Awurade se ni.
15Sɛɛ na Awurade, Asafo Awurade se,
“Kɔ, kɔka kyerɛ saa ɔsomfo yi,
Sebna a, ɔhwɛ ahemfi no so se,
16Dɛn na woreyɛ wɔ ha na hena na ɔmaa wo kwan
sɛ bɔ wo da wɔ ha,
worebɔ wo da wɔ baabi a ɛkorɔn
na woretwa wo homebea wɔ ɔbotan mu?
17“Hwɛ yiye, na Awurade rebeso wo mu den
atow wo akyene, wo ɔhoɔdenfo.
18Ɔbɛbobɔw wo, ama woayɛ kurukuruwa,
na watow wo akyene ɔman kɛse bi so
hɔ na wubewu
na wo teaseɛnam fɛfɛ no aka hɔ,
wo a woyɛ ahohora ma wo wura fi!
19Megye wʼadwuma afi wo nsa mu
na wɔayi wo afi wo dibea so.
20“Saa da no, mɛfrɛ me somfo Eliakim a ɔyɛ Hilkia babarima. 21Mede wʼatade yuu bɛhyɛ no na mede wʼabɔso abebare nʼasen mu na mede wo tumi ahyɛ ne nsa. Ɔbɛyɛ agya ama wɔn a wɔtete Yerusalem ne Yuda fi. 22Mede Dawid fi safe bɛma no; nea obebue no obiara rentumi nto mu; na nea ɔbɛto mu nso a obiara rentumi mmue. 23Mɛbɔ ne so sɛ pɛe ama watim, ɔbɛyɛ anuonyam agua ama nʼagya fi. 24Nʼabusua anuonyam nyinaa begyina ne so: nʼasefo ne ne nenanom, ne nkuku ne nkaka, fi nsanka, mprɛte so kosi nhina nyinaa so.
25“Saa da no,” sɛnea Asafo Awurade se ni, “pɛe a wɔabɔ so ama atim no, betu ahwe fam na nʼadesoa no nso asɛe, Awurade, akasa!”
