Moab beschuldigd van overmoed
1Stuur vette lammeren als geschenk naar de heerser van het land. Laat deze vanaf de rotsen in de woestijn naar Jeruzalem gaan. 2Want de Moabitische vrouwen zullen achterblijven aan de oevers van de rivier de Arnon als opgejaagde vogels die hun nest zijn kwijtgeraakt. 3Zij zullen smeken om raad en hulp: ‘Verleen ons asiel en bescherm ons. Verraad onze verblijfplaats niet aan onze achtervolgers. 4-5 Laat onze ontheemden bij u mogen blijven, verberg hen voor onze vijanden! God zal u belonen voor de vriendelijkheid die u ons bewijst. Als u de Moabitische vluchtelingen toestaat zich onder u te vestigen, zal God als de terreur en onderdrukking voorbij zijn, Davids troon voor altijd laten bestaan. Op die troon zal Hij een goede en rechtvaardige koning zetten.’
6Is dit het trotse Moab waarover wij zoveel hebben gehoord? Zijn hooghartigheid en overmoed, trots en zelfoverschatting zijn helemaal verdwenen! 7Daarom zullen de Moabieten om hun eigen lot treuren. Ja, Moab, u zult rouwen om de nederlaag van Kir-Haréseth, 8om de verlaten boerderijen van Chesbon en de wijngaarden van Sibma. De vijandelijke leiders hebben de wijngaarden die zich uitstrekten tot aan Jazer in de woestijn en waarvan de ranken zelfs tot voorbij de zee bij Jazer reikten, vernield. 9Daarom huil ik om Jazer en om de wijngaarden van Sibma. Mijn tranen zullen vloeien om Chesbon en Eleale, want uw zomerfruit en uw oogst zijn vertrapt. 10De blijdschap is weg, de vreugde om de oogst is verdwenen. Het blijde zingen in de wijngaarden zal niet meer worden gehoord. Het persen van de druiven in de wijnpersen ligt voor altijd stil. Ik heb een einde gemaakt aan al hun oogstvreugde.
11Ik zal diep in mijn binnenste huilen om Moab en Kir-Heres. 12De Moabieten zullen vertwijfeld bidden tot hun afgoden op de heuveltoppen, maar dat zal niets helpen, zij zullen in hun tempels naar hun afgoden schreeuwen, maar er zal niemand komen om hen te redden. 13-14 Deze woorden zijn al eerder over Moab gezegd, maar nu zegt de Here: binnen drie jaar zal het met de heerlijkheid van Moab en met al zijn grootspraak gedaan zijn. Wat ervan overblijft, zal gering en machteloos zijn.
1Посылайте ягнят в дань
правителям Иудеи,
из Селы16:1 Села – столица Эдома. через пустыню
на гору Сион.
2Как бьющая крыльями птица,
выброшенная из гнезда, –
женщины-моавитянки
у бродов Арнона.
3– Дай нам совет,
прими решение.
Пусть твоя тень среди полудня,
как ночь, нас укроет.
Спрячь изгнанников,
не выдавай скитальцев.
4Дай моавским изгнанникам остаться у тебя,
стань им убежищем от губителя.
Когда притеснителю придёт конец,
прекратится опустошение
и в стране сгинут расхитители,
5тогда верностью утвердится престол,
и воссядет на него в истине правитель –
правитель из дома Давуда, –
ищущий справедливость,
спешащий творить праведность.
6Слышали мы о гордости Моава,
о его непомерной гордости и тщеславии,
о его гордости и наглости,
но пуста его похвальба.
7Поэтому плачут моавитяне,
все вместе оплакивают Моав.
Плачьте, сражённые горем,
вспоминая прекрасные лепёшки с изюмом16:7 Лепёшки с изюмом – этот деликатес, приготовлявшийся из измельчённого изюма в особых случаях (см. 2 Цар. 6:19), возможно, использовался в обрядах поклонения Баалу как средство, возбуждающее чувственность (см. Песн. 2:5; Ос. 3:1). из Кир-Харесета.
8Засохли поля Хешбона
и виноградные лозы Сивмы.
Вожди народов растоптали лучшие лозы,
что некогда тянулись до Иазера,
простирались к пустыне.
Побеги их расширялись
и достигали Мёртвого моря.
9И я плачу, как плачет Иазер,
о лозах Сивмы.
О, Хешбон и Элеале,
орошу вас слезами!
Над твоими созревшими плодами,
над твоим поспевшим зерном
стихли крики радости.
10Веселье и радость ушли из садов,
никто не поёт, не шумит в виноградниках
и в давильнях не топчет вино,
и радости шумной положен конец.
11Плачет сердце моё о Моаве, как арфа,
и душа – о Кир-Харесете.
12Если Моав явится
и станет изводить себя в капище,
если он придёт в своё святилище молиться,
то не будет от этого прока.
13Таково слово, которое Вечный сказал о Моаве в прошлом. 14Но теперь Вечный говорит:
– Ровно через три года, как если бы батрак отсчитывал дни до конца срока своей работы, слава Моава и всё множество его народа погибнут, а уцелевшие будут малочисленны и слабы.
