Moab beschuldigd van overmoed
1Stuur vette lammeren als geschenk naar de heerser van het land. Laat deze vanaf de rotsen in de woestijn naar Jeruzalem gaan. 2Want de Moabitische vrouwen zullen achterblijven aan de oevers van de rivier de Arnon als opgejaagde vogels die hun nest zijn kwijtgeraakt. 3Zij zullen smeken om raad en hulp: ‘Verleen ons asiel en bescherm ons. Verraad onze verblijfplaats niet aan onze achtervolgers. 4-5 Laat onze ontheemden bij u mogen blijven, verberg hen voor onze vijanden! God zal u belonen voor de vriendelijkheid die u ons bewijst. Als u de Moabitische vluchtelingen toestaat zich onder u te vestigen, zal God als de terreur en onderdrukking voorbij zijn, Davids troon voor altijd laten bestaan. Op die troon zal Hij een goede en rechtvaardige koning zetten.’
6Is dit het trotse Moab waarover wij zoveel hebben gehoord? Zijn hooghartigheid en overmoed, trots en zelfoverschatting zijn helemaal verdwenen! 7Daarom zullen de Moabieten om hun eigen lot treuren. Ja, Moab, u zult rouwen om de nederlaag van Kir-Haréseth, 8om de verlaten boerderijen van Chesbon en de wijngaarden van Sibma. De vijandelijke leiders hebben de wijngaarden die zich uitstrekten tot aan Jazer in de woestijn en waarvan de ranken zelfs tot voorbij de zee bij Jazer reikten, vernield. 9Daarom huil ik om Jazer en om de wijngaarden van Sibma. Mijn tranen zullen vloeien om Chesbon en Eleale, want uw zomerfruit en uw oogst zijn vertrapt. 10De blijdschap is weg, de vreugde om de oogst is verdwenen. Het blijde zingen in de wijngaarden zal niet meer worden gehoord. Het persen van de druiven in de wijnpersen ligt voor altijd stil. Ik heb een einde gemaakt aan al hun oogstvreugde.
11Ik zal diep in mijn binnenste huilen om Moab en Kir-Heres. 12De Moabieten zullen vertwijfeld bidden tot hun afgoden op de heuveltoppen, maar dat zal niets helpen, zij zullen in hun tempels naar hun afgoden schreeuwen, maar er zal niemand komen om hen te redden. 13-14 Deze woorden zijn al eerder over Moab gezegd, maar nu zegt de Here: binnen drie jaar zal het met de heerlijkheid van Moab en met al zijn grootspraak gedaan zijn. Wat ervan overblijft, zal gering en machteloos zijn.
1Envoyez des agneaux comme tribut16.1 Tribut envoyé au roi qui règne à Jérusalem, à l’exemple de Mésha, roi de Moab, d’après 2 R 3.4-5. ╵au maître du pays
depuis Séla par le désert
jusqu’au mont de Sion.
2Comme des oiseaux fugitifs ╵chassés hors de leur nid,
seront les filles de Moab ╵près des gués de l’Arnon16.2 Fleuve principal de Moab qui constituait aussi sa frontière nord..
3« Donne-nous un conseil, ╵supplieront-elles16.3 Les filles de Moab s’adressent à Jérusalem., ╵prends une décision !
En plein midi, ╵étends sur nous ton ombre ╵comme la nuit.
Cache les expulsés,
ne trahis pas les fugitifs !
4Que les réfugiés de Moab ╵soient accueillis chez toi16.4 Autre traduction : que les réfugiés de Dieu trouvent refuge en Moab. !
Sois pour eux un refuge ╵contre le destructeur. »
Car, un jour, l’oppression ╵va prendre fin,
la dévastation cessera,
et l’oppresseur ╵aura disparu du pays.
5Il régnera un roi ╵sur le royaume de David.
Son trône sera stable ╵car il gouvernera ╵le peuple avec bonté
et avec loyauté.
Il poursuivra le droit
et sera prompt ╵à exécuter la justice.
6Nous avons appris à quel point ╵Moab est orgueilleux,
oui, nous savons son arrogance, ╵son orgueil et sa présomption,
mais ses discours sont vains.
7Aussi les Moabites ╵auront lieu de gémir ╵sur le sort de Moab.
Tous se lamenteront ;
gémissez, consternés,
car il n’y aura plus ╵de gâteaux de raisin ╵faits à Qir-Haréseth.
8Les champs de Heshbôn dépérissent,
les maîtres des nations ╵ont brisé tous les ceps ╵des vignes de Sibma
qui s’étendaient ╵jusques à Yaezer
et qui allaient se perdre ╵jusque dans le désert,
et dont les rejetons ╵se répandaient au loin, ╵au-delà de la mer.
9C’est pourquoi moi, je pleure, ╵oui, je pleure, avec Yaezer, ╵les vignes de Sibma.
Je vous arrose de mes larmes, ╵Heshbôn, Elealé,
car sur votre moisson ╵et sur votre vendange,
les cris de joie se sont éteints.
10La joie et l’allégresse ╵ont disparu dans les vergers,
et, dans les vignes, ╵il n’y a plus de cris de joie, ╵plus de réjouissances,
on ne presse plus le raisin ╵dans le pressoir.
Je fais cesser les cris de joie.
11C’est pourquoi je frémis, ╵comme vibre une lyre, ╵en pensant à Moab,
mon cœur se serre ╵pour Qir-Harès.
12On voit le peuple de Moab ╵se donner de la peine ╵sur les hauts lieux,
et se rendre à son sanctuaire ╵pour prier ses idoles : ╵mais il n’y pourra rien.
13Voilà ce qu’a dit l’Eternel depuis longtemps sur Moab. 14Maintenant l’Eternel déclare : Dans trois années, comptées comme l’on compte l’année d’un mercenaire16.14 C’est-à-dire jour pour jour (voir 21.16)., l’élite de Moab, avec sa multitude, si nombreuse soit-elle, sera humiliée et il n’en survivra qu’un reste insignifiant et sans aucune force.
