Het lied van Mozes
1‘Luister, hemelen en aarde, luister naar wat ik zeg!
2Mijn woorden zullen op u vallen als de zachte regen en de dauw, als regensluiers op het gras en als regensluiers op het jonge groen.
3Ik wil de grootheid van de Here uitroepen en van zijn glorie vertellen.
4Hij is de Rots, zijn daden zijn volmaakt. Alles wat Hij doet, is rechtvaardig en goed. Hij is God, een God die trouw is, zonder bedrog, Hij is de Rechtvaardige.
5Maar Israël is ontrouw geworden. Haar zonde is een schandvlek en zij behoort niet langer aan Hem toe. Het is een koppig en ontaard geslacht.
6Behandelt u de Here zo, dwaas en onwijs volk? Is God dan niet uw Vader? Heeft Hij u niet gemaakt? Heeft Hij u niet voorbereid en sterk gemaakt?
7Denk toch eens terug aan heel lang geleden, vraag het uw vader of een oudere man. Zij zullen u ervan vertellen.
8Toen God de wereld tussen de volken verdeelde, gaf Hij elk een vast gebied. Hij stelde de grenzen vast naar het getal van de zonen van Israël.
9Maar Israël behoort de Here toe, het is het erfdeel van de Here!
10Hij beschermde Israël in de wildernis, in een streek die huilt van eenzaamheid, als zijn eigen oogappel.
11Hij spreidde zijn vleugels over Israël uit, net als een arend zijn jongen op de vleugels neemt en zo beschermt. Zo doet de Here met zijn volk, de Israëlieten!
12Toen de Here hun enige leider was en zij geen andere goden aanbaden,
13gaf de Here vruchtbare heuveltoppen aan hen en golvende, vruchtbare velden. Honing uit de rotsen en olie uit het keiharde gesteente.
14Hij gaf hun melk en vlees—van de beste schapen en rammen van Basan en van geiten—en het beste deel van de tarwe. Zij dronken fonkelende wijn, heerlijk druivenbloed.
15Maar het rechtschapen Israël werd dik en vetgemest en kwam in verzet. In de overvloed vergat het zijn God en keerde de Rots van zijn behoud de rug toe.
16Israël ging andere goden achterna en wekte zo de toorn van de Here op, want Hij is een jaloerse God.
17Het volk bracht offers aan boze geesten, nieuwe goden die nog nooit eerder waren aanbeden.
18De Israëlieten hadden geen oog meer voor de Rots die hen had gesteund en vergaten dat God hen had gemaakt.
19De Here zag wat zij deden en werd daardoor zo gekrenkt dat Hij Zich van zijn kinderen afkeerde.
20Hij zei: “Ik trek Mij van hen terug, dan zullen we eens zien wat van hen terechtkomt! Want zij zijn door en door slecht, trouw kennen ze niet.
21Zij hebben Mij diep beledigd en jaloers gemaakt op hun afgoden, die geen goden zijn. Nu zal Ik hen op mijn beurt beledigen en jaloers maken op een volk dat geen volk is, Ik maak u kwaad op een volk dat geen inzicht heeft.
22Want mijn toorn is een brandend vuur, dat tot de bodem van de hel reikt. Het zal de aarde en alle gewassen die erop groeien, verteren en alle bergen op aarde in vuur en vlam zetten.
23Ik zal rampen over hen uitstorten en hen met mijn pijlen neerschieten.
24Ik zal hen laten vermageren door honger, brandende koorts en dodelijke ziekten. Ik zal wilde beesten op hen loslaten om hen met hun tanden te verscheuren en venijnige slangen die door het stof kruipen.
25Buitenshuis zaait de oorlog verwoesting en binnenshuis heerst de angst voor de dood. Niemand wordt ontzien, man noch vrouw, jong noch oud.
26Ik had besloten hen te verspreiden over verre landen, zodat zelfs de herinnering aan hen zou verdwijnen.
27Maar toen bedacht Ik: ‘Mijn vijanden zullen leedvermaak hebben en zeggen: Israël is door onze kracht vernietigd! Het was niet de Here die dat deed.’ ”
28Israël is een dwaas volk zonder enig verstand.
29Ach, Ik zou willen dat de Israëlieten wijs waren! Konden zij het maar begrijpen! Wisten zij maar wat hun te wachten staat!
30Hoe zou één enkele vijand duizend van hen kunnen achtervolgen, hoe zouden twee vijanden tienduizend van hen op de vlucht kunnen jagen als hun Rots hen niet alleen had gelaten?
31Want de rots van andere volken lijkt in de verste verte niet op onze Rots, gebeden tot hun goden zijn waardeloos.
32Zij doen hetzelfde als de mannen van Sodom en Gomorra: hun daden zijn zo bitter als vergif.
33Hun wijn is slangengif.
34Maar Israël is mijn eigen volk, als een kostbaar juweel weggeborgen in mijn schatkamers.
35Ik zal wraak nemen, Ik zal het kwaad vergelden. Israëls lot staat vast en het zal spoedig met het volk gedaan zijn.
36De Here zal zijn volk recht doen en begrip tonen als de krachten van de mensen zijn uitgeput, als meester en knecht niet meer verder kunnen.
37Dan zal de Here vragen: “Waar zijn hun goden, de rotsen waarop zij vertrouwden?
38Waar zijn nu die goden aan wie zij hun vet en wijn offerden? Laten die goden opstaan en aantonen dat zij hen kunnen helpen.
39Ziet u dan niet dat alleen Ik God ben? Ik dood en Ik maak weer levend. Ik verwond en Ik genees. Er is niemand die iets uit mijn macht kan bevrijden.
40-41 Ik hef mijn hand naar de hemelen en zweer bij Mijzelf: zo waar als Ik eeuwig leef, Ik zal mijn bliksemend zwaard slijpen en Mij wreken op mijn tegenstanders en op hen die Mij haten.
42Mijn pijlen zullen dronken zijn van het bloed. Mijn zwaard zal het vlees verslinden van verslagenen en gevangenen, van de hoofden van de vijand.”
43Volken van de wereld, wees blij met het volk van God! Want Hij wreekt het bloed van zijn dienaren en Hij wreekt zich op zijn tegenstanders. Zo verzoent Hij zijn land en zijn volk.’
44-47Toen Mozes en Jozua alle woorden van het lied aan het volk hadden doorgegeven, zei Mozes tegen de aanwezigen: ‘Onthoud en overdenk de wetten die ik u heb gegeven. Geef ze aan uw kinderen door! Want deze wetten zijn niet alleen maar een verzameling woorden: zij zijn uw hele leven! Door ze te gehoorzamen, zult u lang en voorspoedig leven in het land dat aan de overzijde van de Jordaan ligt en dat u zo dadelijk in bezit gaat nemen.’
48-50Nog diezelfde dag zei de Here tegen Mozes: ‘Ga naar de berg Nebo in het Abarim-gebergte tegenover Jericho, in het land Moab. Beklim de top en kijk dan uit over Kanaän, het land dat Ik het volk Israël ga geven. Nadat u het land hebt gezien, zult u sterven en zult u zich met uw voorouders verenigen, net zoals uw broer Aäron die stierf op de berg Hor. 51-52 Want u was Mij ontrouw te midden van het volk Israël bij uw de bronnen van Meriba, dichtbij Kades in de woestijn Sin. Aan uw voeten zult u het land zien liggen dat Ik het volk Israël geef, maar u mag het niet binnengaan.’
1“Escutem, ó céus, e eu falarei;
ouça, ó terra, as palavras da minha boca.
2Que o meu ensino caia como chuva
e as minhas palavras desçam como orvalho,
como chuva branda sobre o pasto novo,
como garoa sobre tenras plantas.
3“Proclamarei o nome do Senhor.
Louvem a grandeza do nosso Deus!
4Ele é a Rocha, as suas obras são perfeitas,
e todos os seus caminhos são justos.
É Deus fiel, que não comete erros;
justo e reto ele é.
5“Seus filhos têm agido corruptamente para com ele,
e não como filhos; que vergonha!
São geração corrompida e depravada.32.5 Ou Corruptos são eles e não os seus filhos, uma geração corrompida e depravada para a sua vergonha.
6É assim que retribuem ao Senhor,
povo insensato e ignorante?
Não é ele o Pai de vocês, o seu Criador32.6 Ou que os comprou,
que os fez e os formou?
7“Lembrem-se dos dias do passado;
considerem as gerações há muito passadas.
Perguntem aos seus pais,
e estes contarão a vocês,
aos seus líderes, e eles explicarão a vocês.
8Quando o Altíssimo deu às nações a sua herança,
quando dividiu toda a humanidade,
estabeleceu fronteiras para os povos
de acordo com o número dos filhos de Israel32.8 Os manuscritos do mar Morto dizem filhos de Deus..
9Pois o povo preferido do Senhor é este povo,
Jacó é a herança que lhe coube.
10“Numa terra deserta ele o encontrou,
numa região árida e de ventos uivantes.
Ele o protegeu e dele cuidou;
guardou-o como a menina dos seus olhos,
11como a águia que desperta a sua ninhada,
paira sobre os seus filhotes,
e depois estende as asas para apanhá-los,
levando-os sobre elas.
12O Senhor sozinho o levou;
nenhum deus estrangeiro o ajudou.
13“Ele o fez cavalgar nos lugares altos da terra
e o alimentou com o fruto dos campos.
Ele o nutriu com mel tirado da rocha,
e com óleo extraído do penhasco pedregoso,
14com coalhada e leite do gado e do rebanho,
e com cordeiros e bodes cevados;
com os melhores carneiros de Basã
e com as mais excelentes sementes de trigo.
Você bebeu o espumoso sangue das uvas.
15“Jesurum32.15 Jesurum (nome poético de Israel) significa o íntegro; também em 33.5 e 26. engordou e deu pontapés;
você engordou, tornou-se pesado e farto de comida.
Abandonou o Deus que o fez
e rejeitou a Rocha, que é o seu Salvador.
16Eles o deixaram com ciúmes por causa dos deuses estrangeiros,
e o provocaram com os seus ídolos abomináveis.
17Sacrificaram a demônios que não são Deus,
a deuses que não conheceram,
a deuses que surgiram recentemente,
a deuses que os seus antepassados não adoraram.
18Vocês abandonaram a Rocha, que os gerou;
vocês se esqueceram do Deus que os fez nascer.
19“O Senhor viu isso e os rejeitou,
porque foi provocado pelos seus filhos e suas filhas.
20‘Esconderei o meu rosto deles’, disse,
‘e verei qual o fim que terão;
pois são geração perversa, filhos infiéis.
21Provocaram-me os ciúmes com aquilo que nem deus é
e irritaram-me com seus ídolos inúteis.
Farei que tenham ciúmes de quem não é meu povo;
eu os provocarei à ira por meio de uma nação insensata.
22Pois um fogo foi aceso pela minha ira,
fogo que queimará até as profundezas do Sheol32.22 Essa palavra pode ser traduzida por sepultura, profundezas, pó ou morte..
Ele devorará a terra e as suas colheitas
e consumirá os alicerces dos montes.
23“ ‘Amontoarei desgraças sobre eles
e contra eles gastarei as minhas flechas.
24Enviarei dentes de feras,
uma fome devastadora,
uma peste avassaladora
e uma praga mortal;
enviarei contra eles dentes de animais selvagens,
e veneno de víboras que se arrastam no pó.
25Nas ruas a espada os deixará sem filhos;
em seus lares reinará o terror.
Morrerão moços e moças,
crianças e homens já grisalhos.
26Eu disse que os dispersaria
e que apagaria da humanidade a lembrança deles.
27Mas temi a provocação do inimigo,
que o adversário entendesse mal
e dissesse: “A nossa mão triunfou;
o Senhor nada fez”.’
28“É uma nação sem juízo
e sem discernimento.
29Quem dera fossem sábios e entendessem;
e compreendessem qual será o seu fim!
30Como poderia um só homem perseguir mil,
ou dois porem em fuga dez mil,
a não ser que a sua Rocha os tivesse vendido,
a não ser que o Senhor os tivesse abandonado?
31Pois a rocha deles não é como a nossa Rocha,
com o que até mesmo os nossos inimigos concordam.
32A vinha deles é de Sodoma
e das lavouras de Gomorra.
Suas uvas estão cheias de veneno,
e seus cachos, de amargura.
33O vinho deles é a peçonha das serpentes,
o veneno mortal das cobras.
34“ ‘Acaso não guardei isto em segredo?
Não o selei em meus tesouros?
35A mim pertence a vingança e a retribuição.
No devido tempo os pés deles escorregarão;
o dia da sua desgraça está chegando
e o seu próprio destino se apressa sobre eles.’
36“O Senhor defenderá o seu povo
e terá compaixão dos seus servos,
quando vir que a força deles se esvaiu
e que ninguém sobrou, nem escravo nem livre.
37Ele dirá: ‘Agora, onde estão os seus deuses,
a rocha em que se refugiaram,
38os deuses que comeram a gordura dos seus sacrifícios
e beberam o vinho das suas ofertas derramadas?
Que eles se levantem para ajudá-los!
Que eles ofereçam abrigo a vocês!
39“ ‘Vejam agora que eu sou o único, eu mesmo.
Não há Deus além de mim.
Faço morrer e faço viver, feri e curarei,
e ninguém é capaz de livrar-se da minha mão.
40Ergo a minha mão para os céus
e declaro: Juro pelo meu nome que,
41quando eu afiar a minha espada refulgente
e a minha mão empunhá-la para julgar,
eu me vingarei dos meus adversários
e retribuirei àqueles que me odeiam.
42Embeberei as minhas flechas em sangue,
enquanto a minha espada devorar carne:
o sangue dos mortos e dos cativos,
as cabeças dos líderes inimigos’.
43“Cantem de alegria, ó nações, com o povo dele,32.43 Ou Façam o povo dele cantar de alegria, ó nações,, 32.43 Os manuscritos do mar Morto dizem povo dele, e todos os anjos o adorem,
pois ele vingará o sangue dos seus servos;
retribuirá com vingança aos seus adversários
e fará propiciação por sua terra e por seu povo”.
44Moisés veio com Josué32.44 Hebraico: Oseias, variante de Josué., filho de Num, e recitou todas as palavras dessa canção na presença do povo. 45Quando Moisés terminou de recitar todas essas palavras a todo o Israel, 46disse-lhes: “Guardem no coração todas as palavras que hoje declarei a vocês solenemente, para que ordenem aos seus filhos que obedeçam fielmente a todas as palavras desta lei. 47Elas não são palavras inúteis. São a sua vida. Por meio delas vocês viverão muito tempo na terra da qual tomarão posse do outro lado do Jordão”.
A Morte de Moisés no Monte Nebo
48Naquele mesmo dia, o Senhor disse a Moisés: 49“Suba as montanhas de Abarim, até o monte Nebo, em Moabe, em frente de Jericó, e contemple Canaã, a terra que dou aos israelitas como propriedade. 50Ali, na montanha que você tiver subido, você morrerá e será reunido aos seus antepassados, assim como o seu irmão Arão morreu no monte Hor e foi reunido aos seus antepassados. 51Assim será porque vocês dois foram infiéis para comigo na presença dos israelitas, junto às águas de Meribá, em Cades, no deserto de Zim, e porque vocês não sustentaram a minha santidade no meio dos israelitas. 52Portanto, você verá a terra somente a distância, mas não entrará na terra que estou dando ao povo de Israel”.
