Josafat en Achab
1Drie jaar lang werd er geen oorlog gevoerd tussen Syrië en Israël. 2Maar in het derde jaar, terwijl koning Josafat van Juda koning Achab van Israël een bezoek bracht, 3zei Achab tegen zijn hovelingen: ‘Beseft u wel dat de Syriërs nog steeds onze stad Ramot in Gilead bezet houden? En wij zitten hier stil zonder er iets aan te doen!’ 4Hij wendde zich tot Josafat en vroeg hem: ‘Wilt u met uw leger met mij mee optrekken om Ramot in Gilead te heroveren?’ En koning Josafat van Juda antwoordde direct: ‘Maar natuurlijk. U en ik zijn broeders, mijn hele leger en al mijn paarden staan tot uw beschikking.
5Maar,’ voegde hij eraan toe, ‘we zouden het eerst aan de Here moeten vragen, dan weten we wat Hij wil dat wij doen.’ 6Koning Achab riep toen vierhonderd profeten bij zich en vroeg hun: ‘Zal ik Ramot in Gilead aanvallen of niet?’ En zij antwoordden eenstemmig: ‘Ja, ga uw gang maar. God zal u helpen de stad te veroveren.’ 7Maar Josafat vroeg: ‘Is er geen profeet van de Here hier? Ik zou het hem eigenlijk ook nog wel willen vragen.’ 8‘Ja, er is er wel één,’ antwoordde koning Achab, ‘maar ik haat hem, want hij komt nooit eens met goede profetieën. Hij heeft altijd wel iets onheilspellends te vertellen. Hij heet Micha en is een zoon van Jimla.’ ‘Zo moet u niet praten,’ vond Josafat. 9Dus riep Achab een van zijn dienaren en beval hem snel Micha te halen. 10Ondertussen gingen de heidense profeten gewoon door met profeteren voor de twee koningen, die in hun koninklijke gewaden op twee tronen zaten. Deze stonden op een dorsvloer vlakbij de stadspoort. 11Een van de profeten, Zedekia, de zoon van Kenaäna, had ijzeren horens gemaakt en verklaarde: ‘De Here belooft dat u de Syriërs met deze horens zult opdrijven tot zij vernietigd zijn.’ 12Alle anderen stemden daarmee in. ‘Val Ramot in Gilead maar aan,’ zeiden zij, ‘want de Here zal u de overwinning bezorgen!’
13De boodschapper die Micha ophaalde, zei onderweg tegen hem: ‘De profeten hebben de koning zonder uitzondering een gunstig advies uitgebracht. Sluit u daarom bij hen aan en geef net als zij een gunstig advies.’ 14Maar Micha zei tegen hem: ‘Ik zweer dat ik alleen dat zal zeggen wat de Here mij opdraagt.’ 15Toen hij was aangekomen, vroeg de koning hem: ‘Micha, moeten wij Ramot in Gilead aanvallen of niet?’ ‘Ga gerust uw gang,’ zei Micha hem. ‘U zult een grote overwinning behalen, want de Here zal ervoor zorgen dat u de stad verovert!’ 16‘Hoe vaak moet ik u nog vertellen dat u alleen moet vertellen wat de Here u opdraagt?’ zei de koning streng. 17Micha zei: ‘Ik zag alle Israëlieten verspreid op de bergen dwalen, als schapen zonder herder. En de Here zei: “Hun koning is dood, stuur hen naar huis.” ’ 18Zich naar Josafat kerend, zei Achab klagend: ‘Heb ik u niet gezegd dat het zo zou gaan? Hij brengt me nooit eens goed nieuws. Het is altijd slecht.’
19Micha sprak opnieuw en zei: ‘Luister naar wat de Here verder nog te zeggen heeft. Ik zag de Here op een troon zitten en de hemelse legers stonden om Hem heen. 20-21 Toen zei de Here: “Wie zal Achab verleiden naar Ramot in Gilead te trekken en daar te sterven?” Er werden verschillende voorstellen gedaan tot plotseling een geest naar voren kwam en zei: “Ik zal het doen.” 22“Hoe?” vroeg de Here. Hij antwoordde: “Ik zal een liegende geest in de monden van al zijn profeten zijn.” En de Here zei: “Zo zal het gebeuren, u zult erin slagen. Ga uw gang maar.” 23Begrijpt u het niet? De Here heeft een leugenachtige geest in de monden van al deze profeten gelegd, maar het belangrijkste is dat de Here heeft besloten een ramp over u te brengen.’ 24Zedekia, de zoon van Kenaäna, liep naar Micha toe en gaf hem een klap in het gezicht. ‘Sinds wanneer liet de Geest van de Here mij in de steek en sprak Hij tegen u?’ wilde hij weten. 25En Micha antwoordde: ‘Daar komt u nog wel achter als u zich op een dag in een kamer zult hebben verstopt.’
26-27 Toen gaf koning Achab bevel Micha gevangen te nemen. ‘Breng hem naar Amon, de bestuurder van de stad, en naar mijn zoon Joas en zeg tegen hen: “De koning zegt dat deze man moet worden opgesloten. Geef hem alleen water en brood—net genoeg om hem in leven te houden—tot ik in vrede terugkeer!” ’ 28‘Als u in vrede terugkeert,’ merkte Micha op, ‘zal blijken dat de Here niet door mij heeft gesproken.’ Hij draaide zich om naar al de mensen die daar stonden te luisteren en zei: ‘Onthoud goed wat ik heb gezegd.’ 29Zo leidden koning Achab van Israël en koning Josafat van Juda hun legers naar Ramot in Gilead. 30Achab zei tegen Josafat: ‘U kunt uw koninklijke gewaad dragen, maar ik niet.’ En Achab ging vermomd de strijd in. Hij droeg het uniform van een gewone soldaat. 31De koning van Syrië had namelijk zijn tweeëndertig strijdwagenleiders bevolen alleen te strijden tegen de koning van Israël en tegen niemand anders. 32-33 Toen zij koning Josafat zagen in zijn koninklijke gewaden, dachten zij: ‘Die moeten we hebben.’ Zij brachten hun wagens in aanvalspositie en gingen op hem af. Maar toen Josafat om hulp schreeuwde en zij merkten dat hij niet de koning van Israël was, lieten zij hem met rust. 34Een van de Syrische strijders schoot zonder een bepaald doel te hebben een pijl af en raakte koning Achab precies tussen twee delen van zijn wapenrusting. ‘Breng mij van het slagveld, ik ben zwaar gewond,’ steunde de koning tegen zijn wagenmenner. 35De strijd werd in de loop van de dag steeds heviger en koning Achab hield zich rechtop staande in zijn strijdwagen, terwijl het bloed uit zijn wond op de bodem van zijn wagen bleef druppelen. Tegen de avond bezweek hij ten slotte. 36-37 Toen de zon daalde, werd er overal geroepen: ‘De strijd is voorbij, ga terug naar huis. De koning is dood.’ Zijn lichaam werd meegenomen naar Samaria en daar begraven. 38Toen zijn strijdwagen bij de vijver in Samaria werd afgewassen, op dezelfde plek waar ook de prostituees zich wasten, kwamen de honden erop af en likten het bloed van de koning op, precies zoals de Here had gezegd.
39De rest van Achabs geschiedenis—ook het verhaal over het ivoren paleis en al de steden die hij bouwde—staat beschreven in de Kronieken van de koningen van Israël. 40Zo werd Achab bij zijn voorouders begraven en volgde zijn zoon Ahazia hem op als koning van Israël. 41Josafat, de zoon van Asa, werd koning over Juda in het vierde regeringsjaar van koning Achab van Israël. 42Josafat was vijfendertig jaar toen hij de troon besteeg en regeerde vijfentwintig jaar vanuit Jeruzalem. Zijn moeder was Azuba, een dochter van Silhi. 43-44 Evenals zijn vader Asa gehoorzaamde hij de Here in alles, behalve in één ding: hij verwoestte de tempels in de heuvels niet en daarom bleven zijn onderdanen daar offers en reukwerk verbranden. 45Bovendien sloot hij vrede met koning Achab van Israël.
46De overige daden van Josafat, zijn moed en zijn oorlogen, zijn beschreven in de Kronieken van de koningen van Juda. 47Josafat heeft ook iedereen die na de tijd van zijn vader Asa nog tempelprostitutie bedreef, uit het land verjaagd. 48In die tijd had Edom geen koning, maar slechts een stadhouder. 49Koning Josafat bouwde in Tarsis grote vrachtschepen om daarmee in Ofir goud te halen. Zij kwamen echter nooit aan, want zij leden schipbreuk bij Esjon-Geber. 50Daarna had Ahazia, de zoon en opvolger van koning Achab, Josafat voorgesteld bij een volgende keer zijn mannen mee te laten gaan, maar Josafat had dat aanbod van de hand gewezen. 51Na zijn dood werd koning Josafat begraven bij zijn voorouders in Jeruzalem, de stad van zijn voorvader David. Zijn zoon Joram volgde hem op.
52In het zeventiende regeringsjaar van koning Josafat van Juda, werd Achabs zoon Ahazia koning over Israël in Samaria. Hij bleef dat twee jaar. 53-54 Hij was echter een slechte koning, want hij trad in de voetsporen van zijn ouders en Jerobeam, die Israël hadden aangevoerd in het aanbidden van Baäl. Op die manier beledigde Ahazia de Here, de God van Israël en wekte hij zijn toorn op.
Micaiah Prophesies Against Ahab
1For three years there wasn’t any war between Aram and Israel. 2In the third year Jehoshaphat went down to see Ahab, the king of Israel. Jehoshaphat was king of Judah. 3The king of Israel had spoken to his officials. He had said, “Don’t you know that Ramoth Gilead belongs to us? And we aren’t even doing anything to take it back from the king of Aram.”
4So Ahab asked Jehoshaphat, “Will you go with me to fight against Ramoth Gilead?”
Jehoshaphat replied to the king of Israel, “Yes. I’ll go with you. My men will go with you. My horses will also go with you.” 5Jehoshaphat continued, “First ask the Lord for advice.”
6So the king of Israel brought about 400 prophets together. He asked them, “Should I go to war against Ramoth Gilead? Or should I stay here?”
“Go,” they answered. “The Lord will hand it over to you.”
7But Jehoshaphat asked, “Is there no longer a prophet of the Lord here? If there is, ask him what we should do.”
8The king of Israel answered Jehoshaphat. He said, “There is still one other man we can go to. We can ask the Lord for advice through him. But I hate him. He never prophesies anything good about me. He only prophesies bad things. His name is Micaiah. He’s the son of Imlah.”
“You shouldn’t say bad things about him,” Jehoshaphat replied.
9So the king of Israel called for one of his officials. He told him, “Bring Micaiah, the son of Imlah, right away.”
10The king of Israel and Jehoshaphat, the king of Judah, were wearing their royal robes. They were sitting on their thrones at the threshing floor. It was near the entrance of the gate of Samaria. All the prophets were prophesying in front of them. 11Zedekiah was the son of Kenaanah. Zedekiah had made horns out of iron. They looked like animal horns. He announced, “The Lord says, ‘With these horns you will drive back the men of Aram until they are destroyed.’ ”
12All the other prophets were prophesying the same thing. “Attack Ramoth Gilead,” they said. “Win the battle over it. The Lord will hand it over to you.”
13A messenger went to get Micaiah. He said to him, “Look. The other prophets agree. All of them are saying the king will have success. So agree with them. Say the same thing they do.”
14But Micaiah said, “You can be sure that the Lord lives. And here is something you can be just as sure of. I can only tell the king what the Lord tells me to say.”
15When Micaiah arrived, the king spoke to him. He asked, “Should we go to war against Ramoth Gilead, or not?”
“Attack,” he answered. “You will win. The Lord will hand Ramoth Gilead over to you.”
16The king said to him, “I’ve made you promise to tell the truth many times before. So don’t tell me anything but the truth in the name of the Lord.”
17Then Micaiah answered, “I saw all the Israelites scattered on the hills. They were like sheep that didn’t have a shepherd. The Lord said, ‘These people do not have a master. Let each of them go home in peace.’ ”
18The king of Israel spoke to Jehoshaphat. He said, “Didn’t I tell you he never prophesies anything good about me? He only prophesies bad things.”
19Micaiah continued, “Listen to the Lord’s message. I saw the Lord sitting on his throne. All the angels of heaven were standing around him. Some were standing at his right side. The others were standing at his left side. 20The Lord said, ‘Who will get Ahab to attack Ramoth Gilead? I want him to die there.’
“One angel suggested one thing. Another suggested something else. 21Finally, a spirit came forward and stood in front of the Lord. The spirit said, ‘I’ll get Ahab to do it.’
22“ ‘How?’ the Lord asked.
“The spirit said, ‘I’ll go out and put lies in the mouths of all his prophets.’
“ ‘You will have success in getting Ahab to attack Ramoth Gilead,’ said the Lord. ‘Go and do it.’
23“So the Lord has put lies in the mouths of all your prophets. He has said that great harm will come to you.”
24Then Zedekiah, the son of Kenaanah, went up and slapped Micaiah in the face. Zedekiah asked Micaiah, “Do you think the spirit sent by the Lord left me? Do you think that spirit went to speak to you?”
25Micaiah replied, “You will find out on the day you go to hide in an inside room to save your life.”
26Then the king of Israel gave an order. He said, “Take Micaiah away. Send him back to Amon. Amon is the ruler of the city of Samaria. And send him back to Joash. Joash is a member of the royal court. 27Tell him, ‘The king says, “Put this fellow in prison. Don’t give him anything but bread and water until I return safely.” ’ ”
28Micaiah announced, “Do you really think you will return safely? If you do, the Lord hasn’t spoken through me.” He continued, “All of you people, remember what I’ve said!”
Ahab Is Killed at Ramoth Gilead
29So the king of Israel went up to Ramoth Gilead. Jehoshaphat, the king of Judah, went there too. 30The king of Israel spoke to Jehoshaphat. He said, “I’ll go into battle wearing different clothes. Then people won’t recognize me. But you wear your royal robes.” So the king of Israel put on different clothes. Then he went into battle.
31The king of Aram had given an order to his 32 chariot commanders. He had said, “Fight only against the king of Israel. Don’t fight against anyone else.” 32The chariot commanders saw Jehoshaphat. They thought, “That has to be the king of Israel.” So they turned to attack him. But Jehoshaphat cried out. 33Then the commanders saw he wasn’t the king of Israel after all. So they stopped chasing him.
34But someone shot an arrow without taking aim. The arrow hit the king of Israel between the parts of his armor. The king told his chariot driver, “Turn the chariot around. Get me out of this battle. I’ve been wounded.” 35All day long the battle continued. The king kept himself standing up by leaning against the inside of his chariot. He kept his face toward the men of Aram. The blood from his wound ran down onto the floor of the chariot. That evening he died. 36As the sun was setting, a cry spread through the army. “Every man must go to his own town!” they said. “Every man must go to his own land!”
37So the king died. He was brought to Samaria. They buried him there. 38They washed the chariot at a pool in Samaria. It was where the prostitutes took baths. The dogs licked up Ahab’s blood. It happened exactly as the Lord had said it would.
39The other events of Ahab’s rule are written down. Everything he did is written down. That includes the palace he built and decorated with ivory. It also includes the cities he built up and put high walls around. All these things are written in the official records of the kings of Israel. 40Ahab joined the members of his family who had already died. Ahab’s son Ahaziah became the next king after him.
Jehoshaphat King of Judah
41Jehoshaphat began to rule over Judah. It was in the fourth year that Ahab was king of Israel. Jehoshaphat was the son of Asa. 42Jehoshaphat was 35 years old when he became king. He ruled in Jerusalem for 25 years. His mother’s name was Azubah. She was the daughter of Shilhi. 43Jehoshaphat followed all the ways of his father Asa. He didn’t wander away from them. He did what was right in the sight of the Lord. But the high places weren’t removed. The people continued to offer sacrifices and burn incense at them. 44Jehoshaphat was also at peace with the king of Israel.
45The other events of Jehoshaphat’s rule are written down. The brave things he did in battle and everything else he accomplished are written down. All these things are written in the official records of the kings of Judah. 46Jehoshaphat got rid of the rest of the male prostitutes who were at the temples. They had remained in the land even after the rule of his father Asa. 47At that time Edom didn’t have a king. An area governor was in charge.
48Jehoshaphat built many ships that he used to carry goods to be traded. The ships were supposed to go to Ophir for gold. But they never had a chance to sail. They were wrecked at Ezion Geber. 49At that time Ahaziah, the son of Ahab, spoke to Jehoshaphat. He said, “Let my men sail with yours.” But Jehoshaphat refused.
50Jehoshaphat joined the members of his family who had already died. He was buried in the family tomb in the city of King David. Jehoshaphat’s son Jehoram became the next king after him.
Ahaziah King of Israel
51Ahaziah became king of Israel in Samaria. It was in the 17th year that Jehoshaphat was king of Judah. Ahaziah ruled over Israel for two years. He was the son of Ahab. 52Ahaziah did what was evil in the sight of the Lord. He lived the way his father and mother had lived. He lived the way Jeroboam, the son of Nebat, had lived. Jeroboam had caused Israel to sin. 53Ahaziah served and worshiped the god named Baal. He made the Lord, the God of Israel, very angry. That’s exactly what Ahaziah’s father had done.
