Sprüche 8 – HOF & APSD-CEB

Hoffnung für Alle

Sprüche 8:1-36

Die Weisheit ruft

1Hört! Die Weisheit ruft, und die Einsicht lässt ihre Stimme erschallen! 2-3Man sieht sie auf allen Straßen und Plätzen, an den Toren der Stadt – dort, wo jeder sie sehen kann – steht sie und ruft:

4»Hört her, ja, ich meine euch alle!

5Ihr Unerfahrenen, werdet reif und vernünftig!

Ihr Dummköpfe, nehmt doch endlich Verstand an!

6Hört auf mich, denn von mir bekommt ihr guten Rat.

Auf meine Worte ist Verlass.

7Ich halte mich immer an die Wahrheit,

denn gottloses Gerede ist mir zuwider.

8Alles, was ich sage, ist ehrlich;

Hinterlist oder Betrug sind mir fremd.

9Meine Worte sind klar und deutlich

für jeden, der sie verstehen will.

10Darum nehmt meine Ermahnung an,

achtet sie mehr als Silber oder Gold.

11Weisheit ist wertvoller als die kostbarste Perle,

sie übertrifft alles, was ihr euch erträumt.

12Ich bin die Weisheit,

und zu mir gehört die Klugheit.

Ich handle überlegt und besonnen.

13Wer Ehrfurcht vor dem Herrn hat, der hasst das Böse.

Ich verachte Stolz und Hochmut,

ein Leben voller Bosheit und Lüge ist mir ein Gräuel!

14Ich stehe euch mit Rat und Tat zur Seite,

ich verleihe Klugheit und Macht.

15Mit meiner Hilfe regieren Könige

und erlassen Staatsmänner gerechte Gesetze.

16Alle Machthaber der Welt, alle, die für das Recht sorgen,

können nur durch mich regieren.

17Ich liebe den, der mich liebt;

wer sich um mich bemüht, der wird mich finden.

18Ansehen und Reichtum biete ich an,

bleibenden Besitz und Erfolg.

19Was ihr von mir bekommt,

ist wertvoller als das feinste Gold,

besser als das reinste Silber.

20Wo Menschen gerecht miteinander umgehen

und nach Gottes Willen fragen, da bin ich zu Hause;

21alle, die mich lieben, beschenke ich mit Reichtum;

ja, es fehlt ihnen an nichts!

22Der Herr schuf mich vor langer Zeit,

ich war sein erstes Werk, noch vor allen anderen.

23In grauer Vorzeit hat er mich gebildet;

und so war ich schon da, als es die Erde noch gar nicht gab.

24Lange bevor das Meer entstand, wurde ich geboren.

Zu dieser Zeit gab es noch keine Quellen,

25und es standen weder Berge noch Hügel.

26Ich war schon da,

bevor Gott die Erde mit ihren Wiesen und Feldern erschuf,

ja, noch vor dem ersten Staubkorn.

27Ich war dabei,

als Gott den Himmel formte,

als er den Horizont aufspannte über dem Ozean,

28als die Wolken entstanden

und die Quellen aus der Tiefe hervorsprudelten,

29als er das Meer in die Schranken wies,

die das Wasser nicht überschreiten durfte,

als er das Fundament der Erde legte –

30da war ich ständig an seiner Seite.

Tag für Tag erfreute ich mich an Gott und seinen Werken,

31ich tanzte vor Freude auf seiner Erde

und war glücklich über die Menschen.

32Darum hört auf mich, ihr jungen Männer!

Richtet euch nach mir, und ihr werdet glücklich.

33Nehmt Belehrung an

und weist sie nicht zurück, dann werdet ihr klug!

34Glücklich ist, wer auf mich hört

und jeden Tag erwartungsvoll vor meiner Tür steht!

35Wer mich findet, der findet das Leben,

und an einem solchen Menschen hat der Herr Gefallen.

36Wer mich aber verachtet,

der zerstört sein Leben;

wer mich hasst, der liebt den Tod.«

Ang Pulong Sa Dios

Panultihon 8:1-36

Ginadayeg ang Kaalam

1Ang kaalam ug pagsabot sama sa tawong nagawali. 2Nagabarog siya diha sa habog nga mga lugar sa daplin sa kadalanan, sa gisang-an sa dalan, 3duol sa mga pultahan sa lungsod, ug sa mga agianan. Ug nagawali siyag kusog:

4“Kamong tanan nga katawhan, nakigsulti ako.

5Kamong mga walay kahibalo, pagmaalamon kamo.

Kamong mga buang-buang, sabta kini.

6Pamati kamo, kay mapuslanon ug husto kining akong isulti.

7Tinuod gayod ang akong ginasulti ug ngil-aran ako sa nagasultig daotan.

8Matarong ang tanan kong ginasulti ug wala gayod kini sagol nga bakak o limbong.

9Masabtan kining tanan ug walay sayop alang sa mga tawong may pagsabot.

10Palabiha ang kaalam ug ang akong pagtul-id sa imong pamatasan kaysa pilak ug bulawan.

11Kay ang kaalam mas bililhon pa kaysa mahalong mga bato ug wala gayoy butang nga imong pangandoyon nga makatupong niini.

12Ako, nga mao ang kaalam, kahibalo motimbang-timbang kon unsay husto o dili, ug kahibalo ako modesisyon sa ensakto.

13Ang nagatahod sa Ginoo nasilag sa daotan. Gikasilagan ko ang pagpanghambog, ang pagkamapahitas-on, ang daotang batasan, ug ang pagpamakak.

14Maayo akong motambag ug may husto ako nga kaalam. May pagsabot ako ug gahom.

15Pinaagi kanako makadumala ang mga hari, ug makahimo ang mga pangulo ug matarong nga mga kasugoan.

16Pinaagi kanako makadumala ang mga tigdumala ug ang mga opisyal—ang tanan nga nagadumala nga matarong.8:16 mga opisyal… matarong: Sa Septuagint ug sa ubang mga kopya sa Hebreo, mga opisyal nga nagadumala sa kalibotan.

17Ginahigugma ko ang nagahigugma kanako;

ang mangita kanako makakaplag kanako.

18Makahatag akog bahandi, dungog, kauswagan, ug kadaogan nga molungtad.

19Ang akong mahatag mas bililhon pa kaysa purong bulawan o pilak.

20Ginasunod ko kon unsay matarong ug husto.

21Ang nagahigugma kanako hatagan kog bahandi;

pun-on ko ang ilang tipiganan sa bahandi.

22Daan na akong kauban8:22 kauban: o, gimugna. sa Ginoo sa wala pa niya mugnaa ang tanan.

23-26Gitugotan niya nga anaa na ako sukad pa sa una.

Diha na ako sa wala pa ang kalibotan: ang dagat, ang mga tuboran, ang mga bukid, ang mga bungtod, ang mga kaumahan, ug bisan ang mga abog.

27Diha na ako sa pagmugna niya sa langit,

sa pagbutang niya sa daw utlanan sa langit ug sa yuta,

28sa pagmugna niya sa mga panganod,

sa pagpatubod niya sa mga tuboran sa kahiladman,

29sa pagbutang niya sa utlanan sa dagat aron dili kini molapaw,

ug sa pagbutang niya sa mga pundasyon sa kalibotan.

30Sama ako sa usa ka arkitekto8:30 arkitekto: Dili klaro sa Hebreo. Posible usab, gamay nga bata, o, masaligan nga higala. diha sa tapad sa Ginoo.

Ako ang iyang kalipay adlaw-adlaw, ug malipayon ako kanunay sa iyang presensya.

31Nalipay ako sa kalibotan nga iyang gimugna ug sa mga katawhan.

32Busa karon mga anak, pamatia ninyo ako,

kay bulahan ang nagasunod sa akong mga pamaagi.

33Pamatia ninyo ang akong pagtul-id sa inyong pamatasan aron mahimo kamong maalamon,

ug ayaw gayod ninyo kini kalimti.

34Bulahan ang tawo nga kanunayng nangandam ug naghulat sa pagpamati kanako.

35Kay ang tawo nga nagapangita kanako makaangkon sa maayo ug taas nga kinabuhi,

ug pakamaayohon siya sa Ginoo.

36Apan ang tawo nga wala mangita kanako, nagasakit lang sa iyang kaugalingon.

Ang tanang mga nasuko kanako gusto ug kamatayon.”