Psalm 78 – HOF & TCB

Hoffnung für Alle

Psalm 78:1-72

Israels Geschichte – Gott straft und rettet sein Volk

1Von Asaf, zum Nachdenken.

Höre, mein Volk, auf meine Weisungen;

gib acht auf das, was ich dir sage!

2Ich will in Sprüchen der Weisheit zu euch reden,

die dunklen Rätsel aus alten Zeiten will ich euch erklären.

3Was wir gehört und erfahren haben,

was schon unsere Väter uns erzählten,

4das wollen wir auch unseren Kindern nicht verschweigen.

Jede Generation soll von Gottes mächtigen Taten hören,

von allen Wundern, die der Herr vollbracht hat.

5Er gab Israel sein Gesetz,

den Nachkommen von Jakob gab er seine Gebote.

Unseren Vorfahren befahl er,

sie ihren Kindern bekannt zu machen.

6So soll jede Generation seine Weisungen kennen lernen –

alle Kinder, die noch geboren werden.

Auch diese sollen sie ihren Nachkommen einprägen.

7Sie alle sollen auf Gott ihr Vertrauen setzen

und seine Machttaten nicht vergessen.

Was er befohlen hat, sollen sie tun

8und nicht so handeln wie ihre Vorfahren,

die sich gegen Gott auflehnten und sich ihm widersetzten:

Sie waren untreu und unbeständig.

9Die Ephraimiter verfügten über gut ausgerüstete Bogenschützen.

Trotzdem flohen sie, als es zur Schlacht kam.

10Sie hatten den Bund gebrochen, den Gott mit ihnen geschlossen hatte,

und weigerten sich, nach seinem Gesetz zu leben.

11Sie vergaßen seine großen Taten – alle Wunder,

die er sie mit eigenen Augen hatte sehen lassen.

12Ja, schon ihre Vorfahren hatten seine Wunder erlebt,

damals in Ägypten im Gebiet von Zoan.

13Er teilte das Meer und ließ sie hindurchziehen,

das Wasser türmte er auf wie einen Wall.

14Am Tag führte er sie mit einer Wolke

und in der Nacht mit hellem Feuerschein.

15In der Wüste spaltete er Felsen

und gab ihnen Wasser aus der Tiefe in Hülle und Fülle.

16Ganze Bäche brachen aus den Felsspalten hervor

und stürzten herab wie ein Wasserfall.

17Aber unsere Vorfahren sündigten weiter gegen Gott, den Höchsten,

dort in der Wüste lehnten sie sich gegen ihn auf.

18Sie forderten Gott heraus und verlangten von ihm die Speise,

auf die sie gerade Lust hatten.

19Voller Misstrauen fragten sie:

»Ist Gott denn überhaupt in der Lage,

uns hier in der Wüste den Tisch zu decken?

20Den Felsen hat er zwar gespalten,

und das Wasser floss in Strömen heraus –

aber kann er auch Brot herbeischaffen,

kann er für sein Volk Fleisch auftreiben?«

21Als der Herr das hörte, wurde er zornig auf Israel;

sein Zorn über sie entflammte wie ein zerstörendes Feuer.

22Denn sie glaubten ihm nicht

und rechneten nicht mit seiner Hilfe.

23Dennoch gab er den Wolken Anweisungen

und öffnete die Schleusen des Himmels.

24Er ließ das Manna auf sie herabregnen,

Getreide vom Himmel gab er ihnen zu essen –

25ja, sie aßen das Brot der Engel!78,25 Gemeint ist das Manna. Vgl. »Manna« in den Sacherklärungen.

Gott gab ihnen mehr als genug zum Sattwerden.

26Dann ließ er den Ostwind losbrausen

und schickte auch den Südwind auf seine stürmische Reise.

27Er ließ Fleisch auf sie herabregnen:

Vögel, so zahlreich wie der Sand am Meer.

28Mitten ins Lager ließ er sie fallen,

rings um ihre Zelte war alles damit bedeckt.

29Sie aßen davon und wurden mehr als satt;

so gab Gott ihnen das, was sie verlangten.

30Doch sie hatten ihre Gier kaum gestillt

und sich das Fleisch gerade erst in den Mund geschoben,

31als Gott aufs Neue zornig wurde.

Er brachte ihre stärksten Männer um

und vernichtete die jungen Krieger Israels.

32Dennoch sündigten sie weiter und vertrauten ihm nicht,

obwohl er all diese Wunder vollbracht hatte.

33Da ließ er ihr Leben ohne jeden Sinn verstreichen,

von Angst erfüllt gingen ihre Jahre dahin.

34Immer wenn Gott einige von ihnen tötete, fragten sie wieder nach ihm,

von Reue ergriffen suchten sie Gott.

35Dann erinnerten sie sich, dass er ihr Beschützer war,

dass er, der Höchste, sie befreit hatte.

36Aber ihre Reue war nicht echt: Jedes ihrer Worte war eine Lüge,

nichts von dem, was sie sagten, war ehrlich.

37Ihr Vertrauen auf Gott war schwach und unbeständig;

sie standen nicht treu zu dem Bund,

den er mit ihnen geschlossen hatte.

38Trotzdem blieb er barmherzig,

vergab ihre Schuld und vernichtete sie nicht.

Immer wieder hielt er seinen Zorn zurück,

anstatt ihm freien Lauf zu lassen.

39Er wusste ja, wie vergänglich sie waren –

flüchtig wie ein Hauch, der verweht und nicht wiederkehrt.

40Wie oft boten sie Gott die Stirn,

wie oft verletzten sie ihn tief, dort in der Wüste!

41Immer wieder forderten sie ihn heraus,

sie beleidigten den heiligen Gott Israels.

42Sie vergaßen seine Macht und den Tag,

an dem er sie von ihren Feinden erlöst hatte.

43Damals vollbrachte er viele Zeichen und Wunder

in dem Gebiet von Zoan im Land Ägypten.

44Er verwandelte die Ströme und Bäche der Ägypter in Blut,

so dass niemand mehr daraus trinken konnte.

45Er schickte ihnen Insektenschwärme, die sie plagten,

und Frösche, die ihnen Verderben brachten.

46Ihre Ernte überließ er gefräßigen Heuschrecken,

die den Ertrag ihrer Arbeit vernichteten.

47Ihre Weinstöcke zerschlug er durch Hagel,

ihre Feigenbäume wurden durch Eisstücke zerstört.

48Auch das Vieh lieferte er dem Hagel aus,

ganze Herden kamen durch die Blitze um.

49Sein Zorn auf die Ägypter war grenzenlos,

darum quälte er sie in seiner rasenden Wut

und ließ eine Schar von Unglücksengeln78,49 Oder: Unglücksboten. auf sie los.

50Ja, er hielt seinen Zorn nicht länger zurück;

er verschonte sie nicht mehr vor dem Tod,

sondern ließ sie durch die Pest umkommen.

51Jeden ältesten Sohn tötete er in den Familien der Ägypter,

es traf alle Erstgeborenen der Nachkommen von Ham.

52Dann ließ Gott sein Volk aufbrechen

und führte es durch die Wüste wie ein Hirte seine Schafe.

53Sie fürchteten sich nicht, so sicher führte er sie;

für ihre Feinde aber wurde das Meer zum Grab.

54Er brachte sein Volk bis in sein Heiliges Land,

bis zu den Bergen, die er mit eigener Hand für sie erwarb.

55Ganze Völker vertrieb er aus diesem Gebiet

und verteilte es unter die Stämme Israels.

Die Häuser der Vertriebenen waren nun ihre Wohnungen.

56Doch erneut forderten sie Gott, den Höchsten, heraus

und lehnten sich wieder einmal gegen ihn auf.

Seine Gebote waren ihnen gleichgültig.

57Sie wandten sich von ihm ab

und verließen ihn treulos wie schon ihre Vorfahren;

sie waren unzuverlässig wie ein schlaffer Bogen,

mit dem man nicht schießen kann.

58Sie erzürnten Gott, indem sie auf den Bergen

Opferstätten für fremde Götter errichteten;

mit ihren Götzenbildern reizten sie ihn zum Zorn.

59Ja, er geriet außer sich vor Zorn

und gab Israel völlig auf.

60Er verließ sein Heiligtum in Silo –

das Zelt, in dem er den Menschen nahe gewesen war.

61Die Bundeslade, das Zeichen seiner Macht und Ehre,

gab er in die Hände der Feinde.

62Er war zornig über sein Volk

und lieferte es dem Schwert der Gegner aus.

63Die jungen Männer kamen im Feuer um,

den Mädchen sang man kein Hochzeitslied mehr.

64Die Priester wurden mit dem Schwert getötet,

ihre Witwen durften nicht einmal die Totenklage anstimmen.

65Doch dann erhob sich der Herr, als hätte er geschlafen;

er stand auf wie ein starker Krieger, der aus seinem Rausch erwacht.

66Er schlug seine Feinde in die Flucht

und machte sie für alle Zeiten zum Gespött.

67Die Nachkommen von Josef ließ er fallen,

vom Stamm Ephraim wollte er nichts mehr wissen.

68Den Stamm Juda jedoch wählte er aus,

den Berg Zion, dem seine Liebe gehört.

69Dort errichtete er sein Heiligtum – hoch ragt es auf;

fest und unerschütterlich wie die Erde steht es da.

70Er wählte David als seinen Diener aus;

von seiner Herde auf der Weide holte er ihn weg.

71Bis dahin hatte David bloß Schafe gehütet,

doch nun machte Gott ihn zum Hirten über Israel,

über die Nachkommen von Jakob, sein erwähltes Volk.

72David regierte mit aufrichtigem Herzen

und führte die Israeliten mit kluger Hand.

Tagalog Contemporary Bible

Salmo 78:1-72

Salmo 7878 Salmo 78 Ang unang mga salita sa Hebreo: Ang “maskil” na isinulat ni Asaf.

Ang Patnubay ng Dios sa Kanyang mga Mamamayan

1Mga kababayan,78:1 Mga kababayan: o, Mga mamamayan ko. ang mga turo koʼy inyong pakinggan.

2Tuturuan ko kayo sa pamamagitan ng kasaysayan.78:2 kasaysayan: o, mga talinghaga, o paghahalintulad, o kawikaan.

Sasabihin ko sa inyo ang mga lihim na katotohanan ng nakaraan.

3Napakinggan na natin ito at nalaman.

Sinabi ito sa atin ng ating mga ninuno.

4Huwag natin itong ilihim sa ating mga anak;

sabihin din natin ito sa mga susunod na salinlahi.

Sabihin natin sa kanila ang kapangyarihan ng Panginoon at ang mga kahanga-hanga niyang gawa.

5Ibinigay niya ang kanyang mga kautusan sa mga mamamayan ng Israel na mula sa lahi ni Jacob.

Iniutos niya sa ating mga ninuno na ituro ito sa kanilang mga anak,

6upang malaman din ito ng mga susunod na lahi at nang ituro rin nila ito sa kanilang mga anak.

7Sa ganitong paraan, magtitiwala sila sa Dios at hindi nila makakalimutan ang kanyang ginawa, at susundin nila ang kanyang mga utos,

8upang hindi sila maging katulad ng kanilang mga ninuno na matitigas ang ulo, suwail, hindi lubos ang pagtitiwala sa Dios, at hindi tapat sa kanya.

9Tulad ng mga taga-Efraim, bagamaʼt may mga pana sila,

pero sa oras naman ng labanan ay nagsisipag-atrasan.

10Hindi nila sinunod ang kasunduan nila sa Dios,

maging ang kanyang mga utos.

11Nakalimutan na nila ang mga kahanga-hanga niyang ginawa na ipinakita niya sa kanila.

12Gumawa ang Dios ng mga himala roon sa Zoan sa lupain ng Egipto at nakita ito ng ating78:12 ating: o, kanilang. mga ninuno.

13Hinawi niya ang dagat at pinadaan sila roon;

ginawa niyang tila magkabilang pader ang tubig.

14Sa araw ay pinapatnubayan niya sila sa pamamagitan ng ulap,

at sa gabi naman ay sa pamamagitan ng liwanag ng apoy.

15Biniyak niya ang mga bato sa ilang at dumaloy ang tubig at binigyan sila ng maraming inumin mula sa kailaliman ng lupa.

16Pinalabas niya ang tubig mula sa bato at ang tubig ay umagos gaya ng ilog.

17Ngunit ang ating mga ninuno ay patuloy na nagkasala sa kanya. Naghimagsik sila sa Kataas-taasang Dios doon sa ilang.

18Sinadya nilang subukin ang Dios upang hingin ang mga pagkaing gusto nila.

19Kinutya nila ang Dios nang sabihin nilang,

“Makakapaghanda ba ang Dios ng pagkain dito sa ilang?

20Oo ngaʼt umagos ang tubig nang hampasin niya ang bato,

ngunit makapagbibigay din ba siya ng tinapay at karne sa atin?”

21Kaya nang marinig ito ng Panginoon nagalit siya sa kanila.

Nag-apoy sa galit ang Panginoon laban sa lahi ni Jacob,

22dahil wala silang pananampalataya sa kanya, at hindi sila nagtitiwala na ililigtas niya sila.

23Ganoon pa man, iniutos niyang bumukas ang langit,

24at pinaulanan sila ng pagkain na tinatawag na manna.

Ibinigay ito sa kanila upang kainin.

25Kinain nila ang pagkain ng mga anghel, at binigyan sila nito ng Dios hanggaʼt gusto nila.

26Pinaihip niya ang hangin mula sa silangan at sa timog sa pamamagitan ng kanyang kapangyarihan.

27Pinaulanan din sila ng napakaraming ibon, na kasindami ng buhangin sa tabing-dagat.

28Pinadapo niya ang mga ito sa palibot ng kanilang mga tolda sa kampo.

29Kaya kumain sila hanggang sa mabusog, dahil ibinigay sa kanila ng Dios ang gusto nila.

30Ngunit habang kumakain sila at nagpapakabusog,

31nagalit ang Dios sa kanila.

Pinatay niya ang makikisig na mga kabataan ng Israel.

32Sa kabila ng lahat ng ginawa ng Dios sa kanila,

nagpatuloy pa rin sila sa pagkakasala.

Kahit na gumawa siya ng mga himala,

hindi pa rin sila naniwala.

33Kaya agad niyang winakasan ang buhay nila sa pamamagitan ng biglaang pagdating ng kapahamakan.

34Nang patayin ng Dios ang ilan sa kanila,

ang mga natira ay lumapit na sa kanya,

nagsisi at nagbalik-loob sa kanya.

35At naalala nila na ang Kataas-taasang Dios ang kanilang Bato na kanlungan at Tagapagligtas.

36Nagpuri sila sa kanya, ngunit sa bibig lang, kaya sinungaling sila.

37Hindi sila tapat sa kanya at sa kanilang kasunduan.

38Ngunit naawa pa rin ang Dios sa kanila,

pinatawad ang mga kasalanan nila at hindi sila nilipol.

Maraming beses niyang pinigil ang kanyang galit kahit napakatindi na ng kanyang poot.

39Naisip niyang mga tao lang sila,

parang hangin na dumadaan at biglang nawawala.

40Madalas silang maghimagsik sa Dios doon sa ilang at pinalungkot nila siya.

41Paulit-ulit nilang sinubok ang Dios;

ginalit nila ang Banal na Dios ng Israel.

42Kinalimutan nila ang kanyang kapangyarihan na ipinakita noong iniligtas niya sila mula sa kanilang mga kaaway,

43pati ang mga ginawa niyang mga himala at mga kahanga-hangang gawa roon sa Zoan sa lupain ng Egipto.

44Ginawa niyang dugo ang mga ilog sa Egipto, at dahil dito wala silang mainom.

45Nagpadala rin siya ng napakaraming langaw upang parusahan sila,

at mga palaka upang pinsalain sila.

46Ipinakain niya sa mga balang ang kanilang mga pananim at mga ani.

47Sinira niya ang kanilang mga tanim na ubas at mga punong sikomoro sa pamamagitan ng pagpapaulan ng yelo.

48Pinagpapatay niya ang kanilang mga hayop sa pamamagitan ng kidlat at pag-ulan ng malalaking yelo.

49Dahil sa napakatinding poot at galit niya sa kanila,

nagpadala rin siya ng mga anghel upang ipahamak sila.

50Hindi pinigilan ng Dios ang kanyang poot.

Hindi niya sila iniligtas sa kamatayan.

Sa halip ay pinatay sila sa pamamagitan ng mga salot.

51Pinatay niyang lahat ang mga panganay na lalaki sa Egipto na siyang lugar ng lahi ni Ham.

52Ngunit inilabas niya sa Egipto ang kanyang mga mamamayan na katulad ng mga tupa at pinatnubayan sila na parang kanyang kawan sa ilang.

53Pinatnubayan niya sila, kaya hindi sila natakot.

Ngunit ang mga kaaway nila ay nalunod sa dagat.

54Dinala sila ng Dios sa lupain na kanyang pinili,

doon sa kabundukan na kinuha niya sa pamamagitan ng kanyang kapangyarihan.

55Itinaboy niya ang lahat ng naninirahan doon,

at hinati-hati ang lupain sa mga lahi ng Israel para maging pag-aari nila at maging tirahan.

56Ngunit sinubok pa rin nila ang Kataas-taasang Dios,

naghimagsik sila at hindi sumunod sa kanyang mga utos.

57Tumalikod sila sa Dios kagaya ng kanilang mga ninuno.

Tulad sila ng isang sirang pana na hindi mapagkakatiwalaan.

58Pinanibugho nila ang Dios at ginalit dahil sa mga dios-diosan sa mga sambahan sa matataas na lugar.78:58 sambahan sa matataas na lugar: Tingnan sa Talaan ng mga Salita sa likod.

59Alam78:59 Alam: sa literal, Narinig. ng Dios ang ginawa ng mga Israelita,

kaya nagalit siya at itinakwil sila nang lubusan.

60Iniwanan niya ang kanyang tolda sa Shilo, kung saan siya nananahan dito sa mundo.

61Hinayaan niyang agawin ng mga kaaway ang Kahon ng Kasunduan na simbolo ng kanyang kapangyarihan at kadakilaan.

62Nagalit siya sa kanyang mga mamamayan kaya ipinapatay niya sila sa kanilang mga kaaway.

63Sinunog ang kanilang mga binata,

kaya walang mapangasawa ang kanilang mga dalaga.

64Namatay sa labanan ang kanilang mga pari,

at ang mga naiwan nilang asawa ay hindi makapagluksa.78:64 Basahin sa 1 Sam. 4:17-22.

65Pagkatapos, parang nagising ang Panginoon mula sa kanyang pagkakahimlay;

at para siyang isang malakas na tao na pinatapang ng alak.

66Itinaboy niya at pinaatras ang kanyang mga kaaway;

inilagay niya sila sa walang hanggang kahihiyan.

67Itinakwil niya ang lahi ni Jose, hindi rin niya pinili ang lahi ni Efraim.78:67 hindi … Efraim: Maaaring ang ibig sabihin nito ay hindi niya pinili ang lugar nila para maging sentro ng pagsamba at kung saan ang pinili niyang hari ay maghahari.

68Sa halip ay pinili niya ang lahi ni Juda at ang bundok ng Zion na kanyang minamahal.

69Doon niya ipinatayo ang kanyang templo, katulad ng langit at lupa na matatag magpakailanman.

70-71Pinili ng Dios si David upang maging lingkod niya.

Kinuha siya mula sa pagpapastol ng tupa at ginawang hari ng Israel, ang mga mamamayang kanyang hinirang.

72Katulad ng isang mabuting pastol, inalagaan niya ang mga Israelita nang may katapatan at mahusay silang pinamunuan.