Herr, bestrafe meine Feinde!
1Ein Lied von David.
Mein Gott, ich lobe dich! Bitte schweige doch nicht!
2Rücksichtslos gehen gottlose Menschen gegen mich vor,
sie reißen ihren Mund auf und verleumden mich.
3Sie bedrängen mich mit hasserfüllten Worten
und bekämpfen mich ohne jeden Grund.
4Meine Freundschaft beantworten sie mit Feindschaft,
ich aber bete weiter zu dir.
5Mit Bosheit zahlen sie mir heim, was ich ihnen Gutes tue;
meiner Liebe setzen sie nur Hass entgegen.
6O Herr, lass einen Ankläger gegen meinen Feind auftreten,
der so ungerecht und gewissenlos ist wie er selbst.
Schicke doch jemanden, der mit ihm ins Gericht geht!109,6 Möglicherweise zitiert der Beter in den Versen 6‒19 die Verwünschungen seiner Gegner. Dann müsste der Abschnitt eingeleitet werden mit: »Sie sagen: Ein Ankläger soll gegen ihn auftreten.«
7Wenn das Urteil gefällt wird, soll er schuldig gesprochen werden.
Selbst sein Gebet rechne ihm als Sünde an!
8Er soll nicht mehr lange leben,
und seine Stellung soll ein anderer bekommen.
9Seine Kinder sollen zu Waisen werden,
und seine Frau soll als Witwe zurückbleiben.
10Ruhelos sollen seine Kinder umherirren und betteln,
ihr Elternhaus lass zu einer Ruine verfallen.
11Seine Gläubiger mögen seinen Besitz an sich reißen,
und Fremde sollen rauben, was er sich erworben hat.
12Niemand soll sein Andenken in Ehren halten
und mit seinen verwaisten Kindern Mitleid haben.
13Seine Nachkommen sollen ausgerottet werden,
schon in der nächsten Generation möge ihr Name erlöschen.
14Der Herr soll niemals das Unrecht vergessen,
das die Vorfahren meines Feindes begingen,
und auch die Schuld seiner Mutter soll nicht vergeben werden!
15Die Sünden aller seiner Vorfahren
sollen dem Herrn stets vor Augen stehen,
doch an sie selbst soll niemand mehr denken!
16Denn dieser Mensch dachte nicht daran, anderen Gutes zu tun.
Die Armen und Hilflosen verfolgte er,
und die Niedergeschlagenen trieb er in den Tod.
17Er liebte es, andere zu verfluchen –
nun soll der Fluch ihn selbst treffen!
Er hasste es, andere zu segnen –
darum bleibe der Segen von ihm fern!
18Das Fluchen wurde ihm zur Gewohnheit,
er hüllte sich darin ein wie in einen Mantel.
Aber nun wird sein Fluch gegen ihn selbst wirksam:
Er dringt in ihn ein wie Wasser, das man trinkt,
und wie Öl, mit dem man sich einreibt.
19Er soll ihn bedecken wie ein Gewand
und ihn für immer einschnüren wie ein enger Gürtel!
20Ja, Herr, damit strafe alle meine Feinde,
alle, die mich so gehässig verleumden!
21Herr, mein Gott, tritt für mich ein, es geht doch um deine Ehre!
Rette mich, denn auf deine Gnade ist Verlass!
22Ich bin niedergeschlagen und hilflos,
im tiefsten Herzen verletzt.
23Mein Leben gleicht einem Schatten am Abend,
der bald in der Dunkelheit verschwindet.
Ich bin wie eine Heuschrecke, die man vom Arm abschüttelt.
24Vom vielen Fasten zittern mir die Knie,
ich bin nur noch Haut und Knochen.
25Für meine Feinde bin ich zum Gespött geworden;
wenn sie mich sehen, schütteln sie den Kopf.
26Hilf mir, Herr, und rette mich,
denn du bist doch ein gnädiger Gott!
27Herr, lass meine Feinde erkennen,
dass du es bist, der alles so gefügt hat!
28Mögen sie mich auch verwünschen – du wirst mich segnen!
Sollen sie doch angreifen – sie werden dabei scheitern!
Zuletzt werde ich, dein Diener, mich freuen.
29Schimpf und Schande sollen über meine Ankläger kommen,
sie sollen sie einhüllen wie ein Mantel!
30Immer wieder will ich dem Herrn danken,
in aller Öffentlichkeit will ich ihn loben.
31Er steht dem Wehrlosen zur Seite
und rettet ihn vor denen, die seinen Tod fordern.
1Een psalm van David voor de koordirigent.
Mijn God, die ik loof,
blijf niet langer zwijgen.
2Mijn tegenstanders hebben
bedrieglijke taal tegen mij gesproken,
dingen die tegen uw wil ingaan.
Zij liegen.
3De haat druipt van hun woorden af
en zij zijn opstandig tegen mij,
zonder enige reden.
4Ik heb hen liefgehad,
maar als dank keren zij zich tegen mij.
Ik wend mij echter tot U,
alleen door gebed wil ik dit oplossen.
5In plaats van goed
spreken zij kwaad over mij
en geven mij haat
als beloning voor al mijn liefde.
6Stel een ongelovige rechter
over mijn tegenstander aan
en laat de aanklager naast hem staan.
7Laat het hof hem maar schuldig verklaren.
Zijn gebed wordt hem tot zonde.
8Laat hem jong sterven
en laat een ander zijn taak overnemen.
9Zijn kinderen zullen wezen worden
en zijn vrouw gaat het leven verder als weduwe door.
10Laten zijn kinderen maar overal ronddwalen
en bedelen voor de kost,
zij zullen overal weggejaagd worden.
11De man bij wie hij schulden heeft,
zal zijn bezit opeisen,
laten vreemdelingen maar plunderen
wat hij met veel moeite bij elkaar verzamelde.
12Ik hoop dat er niemand is
die hem nog enige liefde bewijst,
dat niemand zorgt
voor zijn tot wees geworden kinderen.
13Zijn nageslacht moet worden uitgeroeid,
zijn naam mag in de volgende generatie al niet meer bestaan.
14De zonden van zijn ouders en voorouders
moeten de Here voor ogen blijven staan.
15Laat de Here Zich deze voortdurend herinneren,
want dan zal Hij elke herinnering aan hen vernietigen.
16Want mijn tegenstander piekerde er niet over
om wie dan ook maar liefde te bewijzen.
Integendeel, hij vervolgde de armen,
de ellendigen en de zwakken om hen te doden.
17Laten de vloeken die hij zo graag uitsprak
maar over hemzelf komen.
Hij wilde niet over de zegen praten:
laat die nu dan ook maar ver van hem blijven.
18De vloek was als een mantel om hem heen:
laat die hem nu helemaal vervullen,
tot hij er ziek van wordt.
19Laat die vloek nu maar helemaal om hem heen zijn,
als een riem die hij dag en nacht draagt.
20Ik hoop dat de Here mijn tegenstanders
op deze manier zal belonen,
dat dit zal gebeuren
met ieder die kwaad van mij spreekt.
21Here, mijn God, wilt U met mij omgaan
tot eer van uw naam?
Red mij toch, want ik weet
hoe groot uw goedheid en liefde zijn.
22Zelf ben ik er ellendig aan toe
en ik ben arm.
Mijn hart ligt als een gewond dier in mijn lichaam.
23Als een langer wordende schaduw
zal ik straks verdwijnen,
ik word weggeschud
alsof ik een lastige sprinkhaan ben.
24Doordat ik niet eet,
trillen mijn knieën
en ik ben mager geworden.
25Ik ben een bespotting voor anderen.
Wie mij ziet,
bekijkt mij hoofdschuddend.
26Here, mijn God,
help mij toch en bevrijd mij.
Dat past immers bij uw goedheid en uw liefde?
27Dan zullen anderen erkennen
dat U dit hebt gedaan.
Here, zij zullen dan zeggen
dat uw hand mij behulpzaam was.
28Ook al vervloeken zij mij,
wilt U mij zegenen?
En als zij zich boven mij willen stellen,
wilt U hen dan te schande zetten?
Laat ik mij in U verheugen.
29Overdek mijn tegenstanders met schaamte
en laat hun schande hen omhullen.
30Zelf zal ik hardop de Here loven en prijzen,
velen zullen het horen.
31Want God helpt de armen
en verlost hen van hun onderdrukkers.
