Jeremia 5 – HOF & HLGN

Hoffnung für Alle

Jeremia 5:1-31

Keine Vergebung mehr!

1Gott sagt: »Geht doch einmal durch die Straßen von Jerusalem und schaut euch um! Sucht alle Plätze ab! Wenn ihr auch nur einen Einzigen findet, der sich an das Recht hält und zu seinem Wort steht, dann will ich ganz Jerusalem vergeben. 2Denn die Leute in dieser Stadt lügen selbst dann noch, wenn sie bei meinem Namen schwören.«

3Doch du, Herr, suchst nach aufrichtigen Menschen. Du hast dieses Volk geschlagen, aber sie haben sich nicht davon beeindrucken lassen; du hast sie fast ausgelöscht, und doch blieben sie hart wie Stein. Sie weigern sich beharrlich, zu dir umzukehren. 4Ich dachte: »So sind nur die Ungebildeten, die den Willen des Herrn und die Gebote ihres Gottes nicht kennen. 5Ich will mich an die führenden Männer dieses Volkes wenden und mit ihnen reden. Sie kennen ja den Willen Gottes und wissen, was er im Gesetz von ihnen verlangt.« Doch gerade sie wollen von Gott nichts mehr wissen. Seine Gebote sind für sie wie ein schweres Joch, das sie abgeworfen haben.

6»Darum werden die Feinde kommen und sie zerreißen wie Löwen, die plötzlich aus dem Dickicht springen, wie Steppenwölfe werden sie über sie herfallen und wie Leoparden draußen vor der Stadt lauern. Wer hinausgeht, wird zerfleischt. Denn dieses Volk hat große Schuld auf sich geladen und mir immer wieder die Treue gebrochen.

7Wie sollte ich euch da vergeben? Ihr habt mich verlassen und schwört bei Göttern, die keine sind. Ich habe euch genug zu essen gegeben – und ihr? Ihr treibt Ehebruch und lauft scharenweise ins Hurenhaus! 8Ihr seid wie überfütterte, geile Hengste: Jeder wiehert nach der Frau des anderen. 9Und das sollte ich ungestraft lassen, ich, der Herr? Muss ich ein solches Volk nicht zur Rechenschaft ziehen? 10Zerstört die Mauern dieses Weinbergs, doch verwüstet ihn nicht ganz. Reißt seine Ranken ab, denn er gehört mir nicht mehr!«

Ich ziehe euch zur Rechenschaft

11»Ich, der Herr, sage: Die Bewohner von Juda und Israel sind mir ganz und gar untreu geworden. 12Mich, ihren Herrn, haben sie verleugnet, als sie behaupteten: ›Er kümmert sich um nichts! Uns wird schon kein Unglück treffen. Von Krieg und Hungersnot bleiben wir verschont. 13Was die Propheten uns angedroht haben, ist leeres Geschwätz! Gott spricht nicht durch sie. Das Unheil soll sie selbst treffen!‹«

14Doch der Herr, der allmächtige Gott, hat zu mir gesagt: »Weil dieses Volk so vermessen redet, lasse ich die Worte, die ich dir in den Mund gelegt habe, zu einem Feuersturm werden. Das Volk mache ich zu Brennholz, das vom Feuer verzehrt wird. 15Hört, ihr Israeliten, ich sorge dafür, dass ein Volk von weit her kommt und in euer Land einfällt. Das Volk ist sehr viel älter als ihr, es ist unbezwingbar, und seine Sprache versteht ihr nicht. 16Seine Bogenschützen treffen mit tödlicher Sicherheit, und die Soldaten sind alle erfahrene Kämpfer. 17Dieses Volk wird eure Ernte und eure Vorräte vernichten, eure Söhne und Töchter töten, eure Schafe und Rinder schlachten und eure Weinstöcke und Feigenbäume umhauen. Eure befestigten Städte, auf die ihr euch verlasst, wird es blutig erobern.

18Doch auch dann werde ich euch nicht völlig auslöschen. Darauf gebe ich, der Herr, mein Wort. 19Und wenn sie dich, Jeremia, fragen: ›Warum hat uns der Herr, unser Gott, dies angetan?‹, dann sollst du antworten: ›Ihr habt ihn verlassen und in eurem eigenen Land fremden Göttern gedient, nun müsst ihr in einem anderen Land fremden Herren dienen!‹

20Verkündet den Nachkommen von Jakob, sagt dem Volk von Juda: 21Hört, ihr Leute ohne Sinn und Verstand! Ihr habt Augen und Ohren, und trotzdem seht und hört ihr nicht! 22Ich, der Herr, frage euch: Solltet ihr mich nicht fürchten und vor mir zittern? Ich habe dem Meer eine Grenze aus Sand gesetzt, die es niemals überschreiten kann. Wie wild seine Wellen auch toben, wie hoch die Wogen sich auch türmen – über die Grenze kommen sie nicht hinaus.

23Aber ihr wagt es, euch gegen mich aufzulehnen, und geht eigene Wege. Ihr seid stur und widerspenstig. 24Keiner von euch sagt sich: ›Wir sollten dem Herrn, unserem Gott, mit Ehrfurcht begegnen! Denn er sendet uns den Herbst- und Frühjahrsregen zur rechten Zeit und lässt Jahr für Jahr die Früchte reifen, damit wir sie ernten können.‹ 25Aber nun sind Regen und Ernte ausgeblieben; eure eigene Schuld hat euch um all diese guten Gaben gebracht!

26Ja, in meinem Volk gibt es gewissenlose Menschen, die wie Vogelfänger auf der Lauer liegen. Sie warten darauf, dass ihnen Menschen in die Falle laufen. 27Ihre Häuser sind vollgestopft wie der Käfig eines Vogelfängers, sie häufen dort ihren Besitz auf, den sie mit Trug und List erbeutet haben. Mächtig und reich sind sie geworden, 28fett und feist. Ihre Bosheit kennt keine Grenzen. Sie verhelfen keinem Waisenkind zu seinem Recht, den Armen verweigern sie jede Gerechtigkeit. 29Und das sollte ich ungestraft lassen, ich, der Herr? Muss ich ein solches Volk nicht zur Rechenschaft ziehen?

30Was in diesem Land geschieht, ist abscheulich und unerhört: 31Die Propheten weissagen im Namen der Lüge, die Priester herrschen eigenmächtig, und meinem Volk gefällt das auch noch. Doch was werdet ihr tun, wenn das Ende kommt?«

Ang Pulong Sang Dios

Jeremias 5:1-31

Ang mga Sala sang Jerusalem

1Nagsiling ang Ginoo, “Mga pumuluyo sang Jerusalem, kadto kamo sa inyo mga dalan! Tan-awa ang mga plasa! Kon may makita kamo bisan isa lang ka tawo nga matarong kag masaligan, patawaron ko ang inyo siyudad. 2Bisan nagasumpa kamo sa akon ngalan, nagabutig gihapon kamo.”

3Dayon nagsiling ako, “O Ginoo, indi bala nga nagapangita ka sang tawo nga masaligan? Ginsakit mo ang imo katawhan pero wala sila masakitan. Ginsilutan mo sila, pero indi sila gusto disiplinahon. Nagkabalan na ang ila mga guya, kag indi na sila maghinulsol.

4“Abi ko mga imol lang ini sila nga wala makatuon, gali mga buang-buang sila. Kay wala sila makahibalo sang mga pamaagi sang Ginoo nga ila Dios nga ginapatuman sa ila. 5Gani makadto ako sa ila mga pangulo kag magpakighambal sa ila. Sigurado nga nahibaluan nila ang mga pamaagi sang Ginoo nga ila Dios nga ginapatuman sa ila.” Pero bisan sila nagsikway man sa mga ginapatuman sang Dios.5:5 nagsikway man sa mga ginapatuman sang Dios: sa literal, ginbali nila ang gota kag ginbugto ang mga gapos. 6Gani salakayon sila sang ila mga kaaway nga pareho sang leon nga halin sa kagulangan ukon pareho sang mabangis nga ido5:6 mabangis nga ido: sa English, wolf. nga halin sa kamingawan, ukon pareho sang sapat nga leopardo nga nagabantay malapit sa ila mga banwa sa paggus-ab sa kay bisan sin-o nga magguwa. Matabo ini sa ila kay puwerte na ang ila pagrebelde sa Dios kag madamo na nga beses nga nagtalikod sila sa iya.

7Nagsiling ang Ginoo, “Ngaa patawaron ko kamo? Kay bisan ang inyo mga kabataan nagsikway sa akon kag nagsumpa sa ngalan sang indi matuod nga mga dios. Ginhatag ko ang ila mga kinahanglanon pero nahimo pa nila ang pagpanginbabayi kag ang pagdinas-ok sa mga balay sang mga babayi nga nagabaligya sang ila lawas. 8Pareho sila sa mga mapagros nga kabayo nga lalaki, nga ginsagod sing maayo. Kada isa sa ila nagakaibog sa asawa sang iban. 9Indi bala nga dapat lang nga silutan ko sila tungod sini? Indi bala nga dapat lang nga balusan ko ang nasyon nga pareho sini? Ako, ang Ginoo, ang nagasiling sini.

10Kamo nga mga kaaway sang mga Israelinhon, laglaga ninyo ang ila mga talamnan sang ubas, pero indi lang pag-ubusa. Pangtapsa ninyo ang mga sanga sini, kay ang ini nga katawhan indi na akon. 11Ako, ang Ginoo, nagasiling nga ang mga katawhan sang Israel kag sang Juda indi na gid matutom sa akon. 12Wala sila naghambal sing matuod parte sa akon. Siling nila, ‘Indi kita pag-anhon sang Ginoo! Wala sing katalagman nga magaabot sa aton. Indi kita makaeksperiensya sang inaway ukon gutom. 13Wala sing pulos ang mga ginahambal sang mga propeta kay ang ila mga mensahi wala naghalin sa Dios. Kabay pa nga matabo sa ila ang mga kalaglagan nga ila gintagna.’ ”

14Gani amo ini ang ginsiling sa akon sang Ginoong Dios nga Makagagahom: “Tungod kay amo ini ang ginhambal sang sini nga mga tawo, hatagan ko ikaw sang mensahi nga pareho sang kalayo nga magasunog sa ila. Mangin pareho sila sa kahoy nga nasunog.”

15Nagsiling ang Ginoo, “Mga katawhan sang Israel, magapadala ako sang mga tawo halin sa malayo nga nasyon sa pagsalakay sa inyo. Ini isa ka madugay na gid nga nasyon, nga ang ila lingguahe indi ninyo maintiendihan. 16Ang ila mga armas makamamatay, kag sila tanan mga mangangaway. 17Ubuson nila ang inyo mga patubas, mga pagkaon, pati ang inyo mga ubas kag mga higera. Pamatyon nila ang inyo mga kasapatan kag mga kabataan. Gub-on nila ang inyo napaderan nga mga banwa, nga ginasaligan ninyo nga makadepensa sa inyo. 18Pero bisan sa sina nga mga inadlaw, indi ko kamo paglaglagon sing bug-os. Ako, ang Ginoo, ang nagasiling sini. 19Kon mamangkot ang mga tawo, ‘Ngaa ginhimo ini tanan sa aton sang Ginoo nga aton Dios?’ Silinga sila, ‘Kay ginsikway ninyo ang Ginoo kag nag-alagad kamo sa iban nga mga dios sa inyo mismo duta. Gani karon magaalagad kamo sa mga taga-iban nga lugar sa duta nga indi inyo.’

20“Ipahibalo ini sa mga katawhan sang Israel5:20 katawhan sang Israel: sa Hebreo, balay ni Jacob. kag sang Juda: 21Pamatii ninyo ini, kamo nga mga buang-buang kag balingag nga mga katawhan. May mga mata kamo pero indi makakita, may mga dulunggan pero indi makabati. 22Ako, ang Ginoo, nagasiling: Wala bala kamo sang kahadlok sa akon? Ti ngaa wala kamo nagakurog sa akon atubangan? Ginhimo ko ang baybayon nga dulunan sang dagat. Ini permanente nga dulunan nga indi malapawan. Mahampak ini sang mga balod pero indi nila ini malapawan. 23Pero ini nga mga katawhan matig-a sing ulo kag mga rebelde. Nagtalikod sila kag nagpalayo sa akon. 24Wala gid sila nagahambal halin sa ila tagipusuon nga, ‘Tahuron naton ang Ginoo nga aton Dios nga nagahatag sang ulan sa husto nga tion kag nagahatag sa aton sang patubas sa tion sang tig-alani.’ 25Ang inyo mga kalautan amo ang nagpalayo sang sini nga mga butang sa inyo. Ang inyo mga sala amo ang kabangdanan nga indi ninyo mabaton ini nga mga pagpakamaayo.

26“May malaot nga mga tawo sa akon katawhan nga nagahulat sang ila mabiktima pareho sang tawo nga nagapaniod sang pispis. Nagabutang sila sang mga siod para sa iban nga mga tawo. 27Pareho sang hawla nga puno sang mga pispis, ang balay sining malaot nga mga tawo puno man sang manggad halin sa ila pagpanunto. Gani nagmanggaranon sila kag nangin gamhanan. 28Nagtalambok sila kag nagbalakod ang ila mga lawas. Wala sing pugong-pugong ang ila paghimo sang mga kalautan. Wala nila ginahatagan sang hustisya ang mga ilo, kag wala nila ginapangapinan ang kinamatarong sang mga imol. 29Ako, ang Ginoo, nagasiling: Indi bala nga dapat lang nga silutan ko sila tungod sini? Indi bala nga dapat lang nga balusan ko ang nasyon nga pareho sini? 30Makahaladlok kag makakulugmat nga butang ang natabo sa sini nga duta: 31Ang mga propeta nagpanagna sing butig. Ang mga pari nagadumala sa ila lang kaugalingon nga awtoridad. Kag gusto ini sang akon katawhan. Pero ano ang ila himuon kon mag-abot na ang katapusan?”