Hiob 31 – HOF & HLGN

Hoffnung für Alle

Hiob 31:1-40

Mein letztes Wort: Ich bin unschuldig!

1»Mit meinen Augen habe ich einen Bund geschlossen,

niemals ein Mädchen lüstern anzusehen.

2Was hätte ich von Gott sonst zu erwarten,

von ihm, der in der Höhe thront?

Welches Urteil hätte der Allmächtige

dann über mich verhängt?

3Den Bösen trifft das Unheil,

und den Übeltätern schickt Gott Unglück.

4Er sieht doch all mein Tun,

er kennt jeden Schritt.

5War ich jemals verlogen und falsch,

habe ich andere betrogen?

6Gott soll mich wiegen auf seiner gerechten Waage –

und er wird feststellen, dass ich unschuldig bin!

7Wenn ich von seinem Wege abgewichen bin,

wenn mein Herz alles begehrte,

was meine Augen sahen,

oder wenn an meinen Händen irgendein Unrecht klebt,

8dann soll ein anderer verzehren,

was ich gesät und geerntet habe,

ausreißen soll man das Getreide auf meinem Feld!

9Wenn ich mich von der Frau meines Nachbarn betören ließ

und an ihrer Tür auf sie gewartet habe,

10dann soll meine Frau für einen anderen kochen,

und andere sollen sich über sie hermachen!

11Denn dann hätte ich eine Schandtat begangen,

ein Verbrechen, das vor die Richter gehört.

12Ein Feuer ist der Ehebruch!

Es brennt bis in den Tod.

Es würde all mein Hab und Gut bis auf den Grund zerstören.

13Wenn ich das Recht meines Knechtes

oder meiner Magd missachtet hätte,

als sie gegen mich klagten,

14was wollte ich tun,

wenn Gott Gericht hält,

was könnte ich ihm erwidern,

wenn er mich zur Rechenschaft zieht?

15Denn er, der mich im Mutterleib gebildet hat,

er hat auch meinen Knecht geschaffen.

Wir beide verdanken unser Leben ihm!

16Niemals habe ich die Bitte eines Armen abgeschlagen

und keine Witwe weggeschickt,

die verzweifelt zu mir kam.

17Ich habe mein Brot nicht für mich selbst behalten,

nein – mit den Waisenkindern habe ich es geteilt.

18Von meiner Jugend an habe ich sie großgezogen wie ein Vater,

für die Witwen habe ich mein Leben lang gesorgt.

19Habe ich ruhig zugesehen,

wie einer vor Kälte umkam?

Ließ ich den Armen ohne warme Kleider weitergehen?

20Nein, die Wolle meiner Lämmer wärmte ihn,

er dankte mir von ganzem Herzen.

21Wenn ich je ein Waisenkind bedrohte,

wohl wissend, dass ich vor Gericht die größere Macht besaß,

22dann soll mir der Arm von der Schulter fallen,

abbrechen soll er, gerade am Gelenk!

23Doch ich habe Gottes Strafgericht immer gefürchtet.

Die Furcht vor seiner Hoheit

hat mich vom Unrecht ferngehalten.

24Ich habe nicht auf Gold vertraut;

zum reinen Gold habe ich niemals gesagt:

›Du sicherst mir das Leben!‹

25Ich habe mir auch nichts

auf meinen großen Reichtum eingebildet,

den ich mit eigener Hand erworben habe.

26-27Und hätte ich mich heimlich dazu verführen lassen,

die strahlende Sonne zu verehren

oder den Mond auf seiner silbernen Bahn –

28auch das wäre ein Vergehen,

das vor die Richter gehört,

denn damit hätte ich Gott verleugnet,

der hoch über allen Gestirnen thront.

29Habe ich hämisch gegrinst,

wenn meinen Feind das Unglück traf,

habe ich über seinen Untergang schadenfroh gelacht?

30Nein, ich habe mit keinem Wort gesündigt,

ich habe ihn nicht verflucht,

ihm nicht den Tod gewünscht!

31-32Kein Gast ist je von meinem Haus hungrig weggegangen,

keinen Fremden ließ ich draußen auf der Straße übernachten,

nein, meine Tür stand dem Wanderer stets offen –

meine Männer können es bezeugen!

33Ich habe nie versucht,

mein Unrecht zu verbergen

oder meine Schuld geheim zu halten,

wie alle anderen es tun31,33 Oder: wie Adam es tat. – Vgl. 1. Mose 3..

34Ich bin nicht stumm zu Hause geblieben aus Angst,

dass meine Sippe mich verachten könnte;

ich scheute nicht die große Menge.

35Ach, wenn Gott mich nur anhörte!

Hier ist die Unterschrift unter meine Verteidigung!

Ich erwarte, dass der Allmächtige mir darauf antwortet!

Mein Gegner soll seine Anklagen schriftlich niederlegen!

36Ja, ich würde dieses Schriftstück auf der Schulter tragen

und es mir wie eine Krone aufsetzen!

37Über jeden Schritt würde ich Gott Rechenschaft geben,

wie ein Fürst ihm gegenübertreten!

38Wenn mein Acker meinetwegen um Hilfe schreien musste

und seine Furchen von Tränen durchnässt waren,

39wenn ich seinen Ertrag verzehrt habe,

ohne ihm zu geben, was ihm zusteht;

wenn ich die Pächter zugrunde gerichtet habe,

40dann sollen auf dem Acker

Dornen statt Weizen wachsen

und Unkraut statt der Gerste!«

Hier enden die Reden von Hiob.

Ang Pulong Sang Dios

Job 31:1-40

1“Nagpromisa ako sa akon kaugalingon nga indi gid magtulok nga may kailigbon sa mga dalaga. 2Kay ano nga balos ang ihatag sang Makagagahom nga Dios sa langit sa ginahimo sang tawo? 3Indi bala kalaglagan kag kalalat-an para sa mga nagahimo sang kalautan? 4Nahibaluan sang Dios ang tanan ko nga ginahimo. 5Kon nagabinutig ako kag nagapangdaya, 6kabay pa nga hukman ako sang Dios. Kay siya ang nakahibalo kon nakasala ako. 7Kon wala ako magsunod sa husto nga dalan kag ginsunod ko ang kailigbon sang akon mga mata, kag gindagtaan ko ang akon kaugalingon, 8kabay pa nga magkalapierdi ang akon mga tanom ukon kaunon ini sang iban. 9Kon naganyat ako sang babayi ukon nagapangaluyag ako sa asawa sang akon kaingod, 10kabay pa nga kuhaon ukon huliran sang iban nga lalaki ang akon asawa. 11Kay ang pagpanginbabayi makahuluya nga sala, kag dapat gid nga silutan ang nagahimo sina. 12Pareho ini sa makahalalit nga kalayo nga makalaglag sang tanan ko nga pagkabutang.

13“Kon ginbaliwala ko ang kinamatarong sang akon mga suluguon sang magreklamo sila sa akon, 14ano ang himuon ko kon hukman ako sang Dios? Ano ang isabat ko kon usisaon niya ako? 15Indi bala nga ang Dios nga naghimo sa akon amo man ang naghimo sa akon mga suluguon?

16“Kon wala ako nagbulig sa mga imol kag sa mga balo nga babayi nga nalisdan, 17kag kon gindalukan ko sang pagkaon ang mga ilo, kabay pa nga silutan ako sang Dios. 18Pero halin pa sang bataon ako ginaatipan ko na ang mga ilo; sa bug-os ko nga kabuhi wala ako nagpabaya sa mga balo nga babayi. 19Kon may makita ako nga tawo nga nagaantos sa katugnaw tungod nga kulang siya sang bayo, 20ginahatagan ko siya sang bayo nga pangtugnaw nga hinimo halin sa bulbol sang akon mga karnero. Dayon nagapasalamat siya sa akon sing tinagipusuon. 21Kon ginsakit ko sang akon kamot ang ilo, tungod kay nahibaluan ko nga may impluwensya ako sa korte, 22kabay pa nga mautod ang akon butkon. 23Indi ko mahimo ina nga mga butang kay nahadlok ako sa silot kag sa gahom31:23 gahom: ukon, pagkahalangdon. sang Dios.

24“Wala ako nagsalig sa akon manggad ukon naghunahuna nga makahatag ini sa akon sang seguridad. 25Wala ako nagpabugal sa akon madamo nga manggad kag sa tanan nga pagkabutang nga naangkon ko. 26Wala ako nagsimba sa adlaw nga nagasilak sing masanag, ukon sa bulan nga nagalakat sing matahom. 27Wala man naganyat sing sekreto ang akon tagipusuon sa pagsimba sini. 28Kon matuod nga ginhimo ko ini nga mga sala dapat ako silutan, kay nagluib ako sa Dios nga ara sa langit.

29“Wala ako nagkalipay sang nalaglag ang akon mga kaaway ukon sang nag-abot sa ila ang kalisod. 30Wala ako nagpakasala paagi sa pagpakamalaot sa ila. 31Nahibaluan sang akon panimalay nga ginpakaon ko sing maayo ang mga nagbisita sa akon. 32Wala ko ginpabay-an nga magtulog ang mga dumuluong bisan diin kay permi bukas ang akon puwertahan para sa ila. 33Wala ko gintago ang akon mga sala pareho sang ginahimo sang iban. 34Wala ako naghipos-hipos lang ukon nagpakuribong tungod sa kahadlok kon ano ang isiling sang mga tawo.

35“Kon may magpamati lang kuntani sa akon! Karon, handa ako sa pagpirma sa pagpamatuod nga wala ako sing sala. Kon may iakusar ang Makagagahom nga Dios sa akon, ginapangabay ko siya nga ihambal niya sa akon, kon indi gani isulat niya. 36Kay ikabit ko ini sa akon abaga ukon ibutang sa akon ulo nga daw sa korona sa pagpakita nga handa ako sa pag-atubang sini. 37Sugiran ko ang Dios sang tanan ko nga ginahimo. Magaatubang ako sa iya pareho sa pangulo nga wala nahuya.

38“Kon ginaabusuhan ko ang akon duta ukon ginkawat ko ini sa iban,31:38 sa literal, Kon nagareklamo ang akon duta kontra sa akon kag ang gin-arado nga duta basa sang luha. 39ukon ginpalain ko ang buot sang mga nagaobra sa akon duta tungod nga ginkuha ko ang mga patubas nga wala sila pagbayari, 40kabay pa nga magtubo sa akon duta ang tunukon nga mga kahoy-kahoy kag ang mga hilamon sa baylo sang trigo kag barley.”

Diri natapos ang hambal ni Job.