4. Mose 14 – HOF & APSD-CEB

Hoffnung für Alle

4. Mose 14:1-45

Die Israeliten wollen nicht nach Kanaan

(5. Mose 1,26‒40)

1Die Israeliten schrien entsetzt auf und weinten die ganze Nacht. 2Alle schimpften auf Mose und Aaron. »Wären wir doch in Ägypten oder hier in der Wüste gestorben!«, riefen sie. 3»Warum bringt uns der Herr in solch ein Land? Damit man uns tötet und unsere Frauen und Kinder als Gefangene verschleppt? Lieber kehren wir nach Ägypten zurück!« 4Dann legten sie sich einen Plan zurecht: »Lasst uns einen neuen Anführer wählen und zurück nach Ägypten gehen!«

5Da warfen sich Mose und Aaron vor den Augen des versammelten Volkes zu Boden. 6Josua, der Sohn von Nun, und Kaleb, der Sohn von Jefunne, zerrissen entsetzt ihre Gewänder 7und riefen den Israeliten zu: »Das Land, das wir erkundet haben, ist wirklich sehr gut! 8Dort gibt es alles im Überfluss! Wenn der Herr Gefallen an uns hat, wird er uns dorthin bringen und uns das Land schenken. 9Lehnt euch nur nicht gegen ihn auf! Ihr müsst keine Angst vor den Leuten dort haben. Wir werden sie leicht überwältigen, denn sie haben keinen Schutz mehr. Ihr braucht euch nicht vor ihnen zu fürchten, der Herr ist auf unserer Seite!«

10Aber die Israeliten schrien: »Steinigt sie!« Da erschien der Herr in seiner Herrlichkeit am heiligen Zelt, so dass alle es sehen konnten. 11Er sprach zu Mose: »Dieses Volk hört nicht auf, mich zu beleidigen. Wie viele Wunder habe ich vor ihren Augen getan, und sie vertrauen mir immer noch nicht! Doch damit ist jetzt Schluss, 12denn ich werde sie durch eine Seuche ausrotten. An ihrer Stelle will ich deine Nachkommen zu einem Volk machen, das größer und mächtiger ist als sie.«

13Doch Mose wandte ein: »Wenn das geschieht, werden es die Ägypter erfahren. Sie haben erlebt, wie du unser Volk mit gewaltigen Taten aus ihrem Land befreit hast. 14Auch die Bewohner von Kanaan haben gehört, dass du, Herr, mitten unter uns bist und dich uns sogar zeigst. Sie wissen, dass deine Wolke über uns steht; bei Tag gehst du uns in der Wolkensäule voran und bei Nacht in der Feuersäule. 15Wenn du nun ganz Israel auf einen Schlag tötest, dann werden alle diese Völker, die schon so viel von dir gehört haben, davon erfahren und sagen: 16›Der Herr konnte dieses Volk nicht in das Land bringen, das er ihnen mit einem Eid versprochen hat. Er hat sie in der Wüste abgeschlachtet.‹ 17Darum bitte ich dich, Herr: Zeige deine Macht auf andere Weise. Du hast gesagt: 18›Meine Geduld ist groß, und meine Liebe kennt kein Ende. Ja, ich vergebe Schuld und Unrecht, doch ich lasse nicht alles ungestraft. Wenn jemand an seiner Schuld festhält, muss er die Folgen tragen, und nicht nur er, sondern auch seine Kinder, Enkel und Urenkel!‹ 19Herr, weil deine Liebe so groß ist, bitte ich dich: Vergib diesem Volk, wie du es auf dem ganzen Weg von Ägypten bis hierher immer wieder getan hast.«

20Da antwortete der Herr: »Ich will dem Volk vergeben, weil du mich darum bittest. 21Aber ich sage dir: So wahr ich lebe und so wahr die ganze Welt einmal von meiner Herrlichkeit erfüllt sein wird: 22-23Diese Leute hier werden das Land nicht sehen, das ich ihren Vorfahren versprochen habe. Keiner, der mich beleidigt hat, wird hineinkommen. Zehnmal haben sie mich nun schon herausgefordert. Obwohl sie meine Macht und die Wunder in Ägypten und hier in der Wüste mit eigenen Augen gesehen haben, wollen sie einfach nicht auf mich hören. 24Ganz anders dagegen mein Diener Kaleb: Er ließ sich nicht beirren und ist mir immer treu gefolgt. Darum werde ich ihn in das Land bringen, das er bereits gesehen hat. Seine Nachkommen sollen es besitzen. 25Die Amalekiter und die Kanaaniter jedoch werden in der Ebene wohnen bleiben. Aber zuvor werdet ihr alle in die Wüste zurückkehren. Morgen sollt ihr wieder in Richtung Rotes Meer aufbrechen.«

Vierzig Jahre in der Wüste

(5. Mose 1,34‒40)

26Der Herr sprach zu Mose und Aaron: 27»Ich habe gehört, was die Israeliten mir vorwerfen. Soll ich ihre Bosheit noch weiter dulden? Sie haben sich lange genug gegen mich aufgelehnt! 28Darum richtet ihnen aus: Ich habe genau gehört, was ihr gesagt habt. Ich schwöre, so wahr ich lebe, dass ich euren Wunsch erfüllen werde! 29Hier in der Wüste werdet ihr sterben, und zwar jeder wehrfähige Mann von 20 Jahren an aufwärts, der bei der Musterung erfasst worden ist. Weil ihr euch gegen mich aufgelehnt habt, 30werdet ihr niemals in das Land kommen, das ich euch mit einem Eid versprochen habe. Nur Kaleb, den Sohn von Jefunne, und Josua, den Sohn von Nun, 31werde ich dorthin bringen, und auch eure Kinder, die ihr schon in der Gewalt eurer Feinde gesehen habt. Sie werden das Land kennen lernen, das ihr nicht haben wolltet. 32Aber eure Leichen werden in der Wüste verwesen. 33Eure Kinder sollen vierzig Jahre mit euch umherziehen, bis auch der Letzte von euch gestorben ist. So lange müssen sie mit darunter leiden, dass ihr mir untreu wart. 34Vierzig Tage lang habt ihr das Land erkundet – vierzig Jahre lang werdet ihr nicht hineinkommen. Für jeden Tag, den ihr dort unterwegs wart, werdet ihr ein Jahr lang die Folgen eurer Sünde tragen. Ihr sollt erleben, was es heißt, wenn ich mich abwende. 35Das verspreche ich, der Herr, und ich werde es auch tun. Ja, ich schwöre euch: Alle, die sich gegen mich verbündet haben, werden in der Wüste umkommen. Dieses ganze boshafte Volk wird hier sterben!«

36-37Die Männer aber, die Mose als Kundschafter losgeschickt hatte, ließ der Herr tot umfallen. Denn sie hatten die schlimmen Gerüchte über das Land verbreitet und das Volk in Aufruhr gebracht. 38Nur zwei von ihnen blieben am Leben: Josua, der Sohn von Nun, und Kaleb, der Sohn von Jefunne.

39Als Mose den Israeliten Gottes Worte ausgerichtet hatte, fingen sie an zu weinen und zu klagen. 40Früh am nächsten Morgen machten sie sich bereit, ins nördliche Bergland vorzurücken. Sie sagten: »Wir wollen unseren Fehler wiedergutmachen! Wir gehorchen jetzt und ziehen hinauf in das Land, von dem der Herr gesprochen hat!«

41Aber Mose rief: »Warum widersetzt ihr euch schon wieder dem Befehl des Herrn? Das kann nicht gutgehen! 42Bleibt hier! Der Herr ist nicht bei euch, er schützt euch nicht vor euren Feinden. 43Dort drüben erwarten euch die Amalekiter und Kanaaniter, und sie werden euch umbringen. Der Herr wird euch nicht beistehen, denn ihr habt euch von ihm abgewandt!«

44Doch die Israeliten hörten in ihrem Stolz nicht zu, sondern zogen ins Bergland hinauf. Mose ging nicht mit, und auch die Bundeslade des Herrn blieb unten im Lager. 45Da kamen ihnen die Amalekiter und Kanaaniter aus dem Bergland entgegen, besiegten die Israeliten und jagten sie bis nach Horma.

Ang Pulong Sa Dios

Numero 14:1-45

Nagrebelde ang mga Israelinhon

1Niadtong gabhiona naninggit ug naniyabaw ang tibuok katilingban. 2Nagbagulbol sila ngadto kang Moises ug kang Aaron. Miingon sila, “Maayo pag nangamatay na lang kita didto sa Ehipto o kaha dinhi sa kamingawan! 3Nganong dad-on pa man kita sa Ginoo niana nga yuta—aron lang ba mangamatay kita sa gira ug pangbihagon ang atong mga asawa ug mga anak? Maayo pa sigurog mamalik na lang kita sa Ehipto.” 4Ug nagaingnanay sila sa usag usa, “Maayo pag magpili kitag pangulo ug mamalik sa Ehipto.”

5Unya si Moises ug Aaron miyukbo atubangan sa tibuok katilingban sa Israel nga nagtigom didto. 6Ug gigisi ni Josue nga anak ni Nun ug ni Caleb nga anak ni Jefune ang ilang mga bisti tungod sa kasubo. Kini silang duha miuban sa pagpangispiya sa yuta. 7Miingon sila sa tibuok katilingban, “Maayo kaayo ang yuta nga among giadtoan. 8Kon nalipay ang Ginoo kanato, dad-on niya kita niana nga yuta—ang maayo ug mabungahon nga yuta,14:8 maayo… yuta: sa Hebreo, yuta nga nagaagas ang gatas ug dugos. ug ihatag niya kini kanato. 9Ayaw lang kamo pagsupak sa Ginoo. Ug ayaw kamo kahadlok sa mga tawo didto kay mapildi gayod nato sila. Walay motabang kanila, apan anaa ang Ginoo nga motabang kanato. Busa ayaw kamo kahadlok kanila.”

10Batohon na unta sila sa tibuok katilingban, apan kalit lang nga nagpakita ang gamhanang presensya sa Ginoo ibabaw sa Tolda nga Tagboanan. 11Miingon ang Ginoo kang Moises, “Hangtod kanus-a ba ako isalikway niining mga tawhana? Hangtod kanus-a sila magdumili sa pagtuo kanako luyo sa tanang mga milagro nga gihimo ko taliwala kanila? 12Padad-an ko silag katalagman ug laglagon ko sila. Apan ikaw himuon kong usa ka nasod nga mas gamhanan ug lig-on kaysa kanila.” 13Miingon si Moises sa Ginoo, “Unsa na lay ikasulti sa mga Ehiptohanon kon mabalitaan nila kini? Dili ba nahibaloan man nila nga gikuha mo ang mga Israelinhon kanila pinaagi sa imong gahom. 14Kon laglagon mo ang imong katawhan, isugilon nila kini sa mga lumulupyo sa Canaan. Kini nga mga Canaanhon nakadungog na nga ikaw, Ginoo, nagauban sa mga Israelinhon ug nagpakita kanila pinaagi sa panganod nga nagagiya kanila. Gipangunahan mo sila kon adlaw pinaagi sa panganod nga daw haligi, ug kon gabii pinaagi sa kalayo nga daw haligi. 15Karon, kon hutdon mog pamatay kini nga katawhan, ang mga nasod nga nakadungog sa imong kabantog moingon, 16‘Wala makahimo ang Ginoo sa pagdala sa mga Israelinhon ngadto sa yuta nga iyang gisaad kanila, busa gipamatay na lang niya sila didto sa kamingawan.’

17“Busa karon, nagaampo ako kanimo, Ginoo, hinaut unta nga ipakita mo ang imong gahom sumala sa imong giingon, 18‘Ang Ginoo mahigugmaon ug dili daling masuko, ug mapinasayloon sa mga sala sa tawo. Apan ginasilotan niya ang mga nakasala, hangtod sa ikatulo ug ikaupat nga henerasyon.’ 19Sumala sa imong dakong gugma, nagahangyo ako nga pasayloon mo ang sala niini nga katawhan, sama sa pagpasaylo mo kanila gikan sa paggawas nila sa Ehipto hangtod karon.”

20Mitubag ang Ginoo, “Gipasaylo ko sila sumala sa imong gihangyo. 21Apan nagasaad ako, ang buhing Ginoo, nga samtang napuno ang tibuok kalibotan sa akong gamhanan nga presensya, 22-23walay bisan usa kanila nga makasulod sa yuta nga gisaad ko sa ilang mga katigulangan. Kay bisan nakita nila ang akong gamhanang presensya ug ang mga milagro nga gipangbuhat ko sa Ehipto ug sa kamingawan, kanunay gihapon nila akong ginasulayan ug wala sila nagatuman kanako. Busa ang mga nagasalikway kanako dili gayod makasulod niana nga yuta. 24Apan tungod kay si Caleb nga akong alagad lahig panglantaw ug kinasingkasing nga nagatuman kanako, pasudlon ko siya sa yuta nga iyang giadtoan, ug ang iyang mga kaliwat makapuyo usab niana nga yuta. 25Tungod kay anaa ang mga Canaanhon ug mga Amalekanhon magpuyo taliwala sa mga bukid, pamalik kamo ugma sa kamingawan, ngadto sa dalan paingon sa Pulang Dagat.”

26Miingon ang Ginoo kang Moises ug kang Aaron, 27“Hangtod kanus-a ba ang pagbagulbol niining daotang katawhan batok kanako? Nadungog ko ang mga bagulbol niining mga bagulbolan nga mga Israelinhon. 28Busa isulti kini kanila: ‘Nagasaad ako, ang buhi nga Ginoo, nga himuon ko diha kaninyo ang inyong gipangayo. 29-30Mangamatay kamo dinhi sa kamingawan, tungod kay nagbagulbol kamo kanako. Walay bisan usa kaninyong mga nagaedad ug 20 ka tuig pataas nga naapil sa pag-ihap nga makasulod sa yuta nga gipanumpa ko nga ihatag kaninyo, gawas lang kang Caleb nga anak ni Jefune ug kang Josue nga anak ni Nun. 31Bahin sa inyong mga kabataan nga giingon ninyong pagabihagon, dad-on ko sila sa yuta nga inyong gisalikway ug sila ang makapahimulos niini. 32Apan kamo mangamatay dinhi sa kamingawan. 33Ang inyong mga kabataan mahisama sa mga tigbantay ug karnero nga magtuyok-tuyok dinhi sa kamingawan sulod sa 40 ka tuig ug mag-antos sila tungod sa inyong pagluib kanako, hangtod nga mangamatay kamong tanan dinhi sa kamingawan. 34Ang mga tawong nangispiya sa yuta nagpabilin didto sulod sa 40 ka adlaw, busa sulod sa 40 ka tuig—usa ka tuig sa matag adlaw nga nagpabilin sila didto—mag-antos kamo tungod sa inyong mga sala, aron masayran ninyo kon unsa ako masuko kaninyo. 35Ako, ang Ginoo, ang nagaingon niini ug buhaton ko gayod kining mga butanga diha niining daotang katilingban nga naghiusa sa pagsupak kanako. Mangamatay silang tanan dinhi sa kamingawan!’ ”

36-37Ang mga tawo nga gisugo ni Moises sa pagpangispiya nga mihatag ug dili maayo nga balita bahin sa yuta nga maoy hinungdan sa pagbagulbol sa mga Israelinhon, nangamatay sa sakit diha sa presensya sa Ginoo. 38Sa 12 nga nangispiya, si Josue nga anak ni Nun ug si Caleb nga anak ni Jefune lang ang wala mamatay.

39Sa dihang gisulti kini ni Moises sa tanang Israelinhon, nasubo gayod sila. 40Ug pagkasunod nga adlaw, sayo silang namangon aron pagtungas sa kabukiran sa Canaan. Miingon sila, “Nakaamgo kami nga nakasala kami, ug karon andam na kami sa pag-adto sa dapit nga gisaad sa Ginoo.”

41Apan miingon si Moises, “Nganong gilapas ninyo ang mando sa Ginoo? Dili gayod kamo magmalampuson! 42Ayaw kamo paglakaw kay ang Ginoo wala magauban kaninyo. Mapildi lang kamo sa inyong mga kaaway. 43Sa higayon nga makiggira kamo sa mga Canaanhon ug sa mga Amalekanhon, mangamatay kamo. Dili mouban kaninyo ang Ginoo tungod sa pagsalikway ninyo kaniya.”

44Apan nangadto gihapon sila sa kabukiran sa Canaan bisan wala mouban kanila si Moises ug ang sudlanan sa Kasabotan. 45Unya gisulong sila sa mga Amalekanhon ug sa mga Canaanhon nga nagpuyo niadtong kabukiran, ug napildi sila, ug gigukod pa sila kutob sa Horma.