1-2Ang mga pumuluyo sang Zion daw pareho sa puro nga bulawan nga naglubad ukon sa malahalon nga mga bato nga naglalapta sa mga karsada. Pareho sila sadto sa bilidhon nga bulawan, pero subong ginakabig sila nga daw mga kolon nga hinimo lang sang mga manugkolon. 3Bisan ang talunon nga mga ido4:3 talunon nga mga ido: sa English, jackals. nagapatiti sang ila mga bata, pero ang akon iya katawhan nagapabaya sa ila mga bata pareho sang mga pispis nga ostrits4:3 ostrits: Tan-awa ang Job 39:13-18 parte sa kinaiya sang sini nga pispis. sa desierto. 4Tungod sa kauhaw ang dila sang ila mga lapsag nagapilit sa ila mga alingagngag. Nagapangayo ang mga kabataan sang pagkaon, pero wala gid sing may nagahatag sa ila. 5Ang mga tawo nga nagakaon anay sang manamit nga pagkaon, nagapangayo na lang subong sang pagkaon sa mga tawo sa dalan. Atong mga nagdako nga manggaranon, nagaukay na lang subong sang pagkaon sa basurahan. 6Ang silot sa akon mga kasimanwa mas sobra pa sa silot sang Sodom, nga gulpi lang nga ginlaglag sang Dios nga wala gid sing may nagbulig sa ila. 7Sadto anay, ang mga pangulo sang Jerusalem maayo gid ang lawas. Masilaw ang ila kaputi pareho sang snow ukon gatas. Mapula-pula ang ila supat pareho sang malahalon nga mga bato. 8Pero karon mas maitom pa sila sang sa uling, kag indi na sila makilala sa mga dalan. Daw sa mga tul-an na lang sila nga naputos sang panit, kag daw sa laya nga kahoy. 9Mas maayo pa ang mga nagkalamatay sa inaway sang sa nagkalamatay sa gutom. Amat-amat sila nga nagkalamatay sa gutom tungod nga wala gid sing pagkaon. 10Pag-abot sang kalaglagan sa akon mga kasimanwa, bisan ang mabinalak-on nga mga iloy nagluto sang ila kaugalingon nga mga anak agod kaunon tungod sa puwerte nga kagutom.
11Ginpaagom sang Ginoo ang iya bug-os nga kaakig sa Zion. Gani ginsunog niya ini hasta ang mga pundasyon sini. 12Indi makapati ang mga hari sa bug-os nga kalibutan kag ang ila mga katawhan nga makasulod ang mga kaaway sa mga puwertahan sang Jerusalem. 13Pero natabo ini tungod sa mga sala sang ila mga propeta kag mga pari, nga nagpamatay sang inosente nga mga tawo. 14Kag karon nagapangapkap sila sa mga karsada pareho sang bulag. Nabulit sang dugo ang ila mga bayo, gani wala sing may nagapangahas nga magtandog sa ila. 15Ginasinggitan sila sang mga tawo, “Palayo kamo! Mga mahigko kamo! Indi ninyo kami pagtanduga.” Gani nagpalagyo sila kag bisan diin na lang sila nga nasyon nagkadto; pero wala gid sang may nagbaton sa ila. 16Ang Ginoo mismo ang nagpalapta sa ila, wala na sila ginasapak sang Ginoo. Wala na ginarespeto ang mga pari kag mga manugdumala.
17Nagapalangdulom na ang amon mga panulok sa paghulat sang bulig sang amon kadampig nga mga nasyon, pero wala gid sila nagbulig sa amon. Nagbantay kami sa amon mga tore sa pag-abot sang nasyon nga indi man lang makaluwas sa amon. 18Ginabantayan sang mga kaaway ang amon mga hulag. Indi kami makalakat sa mga dalan. Dali na lang ang amon katapusan. Naisip na ang amon mga inadlaw. 19Mas madasig pa sang sa mga agila ang amon mga kaaway nga nagalagas sa amon. Ginalagas nila kami hasta sa mga bukid. Kag bisan sa kamingawan kami didto man sila nagahulat sa pagsalakay sa amon. 20Nadakpan nila sa ila patibong ang amon hari nga ginpili sang Ginoo, nga ginasaligan namon nga magprotektar sa amon kontra sa mga kaaway nga mga nasyon.
21Sige, magkalipay kamo kag magkinasadya, kamo nga katawhan sang Edom nga nagaestar sa duta sang Uz. Pero ipainom man sa inyo ang kupa sang silot sang Ginoo, kag mahubog kamo kag mahublasan. 22Mga pumuluyo sang Jerusalem,4:22 Mga pumuluyo sang Jerusalem: sa Hebreo, anak nga babayi sang Zion. matapos na ang inyo silot. Madali na lang kamo papaulion sang Ginoo halin sa pagkabihag. Pero kamo nga katawhan sang Edom silutan sang Ginoo tungod sa inyo mga sala kag ipahayag niya ang inyo kalautan.
1Como o ouro perdeu o brilho!
Como o ouro fino ficou embaçado!
As pedras sagradas estão espalhadas
pelas esquinas de todas as ruas.
2Como os preciosos filhos de Sião,
que antes valiam seu peso em ouro,
hoje são considerados como vasos de barro,
obra das mãos de um oleiro!
3Até os chacais oferecem o peito
para amamentar os seus filhotes,
mas o meu povo não tem mais coração;
é como as avestruzes do deserto.
4De tanta sede, a língua dos bebês
gruda no céu da boca;
as crianças imploram pelo pão,
mas ninguém as atende.
5Aqueles que costumavam comer comidas finas
passam necessidade nas ruas.
Aqueles que se adornavam de púrpura
hoje estão prostrados sobre montes de cinza.
6A punição do meu povo
é maior que a de Sodoma,
que foi destruída num instante
sem que ninguém a socorresse.
7Seus príncipes eram mais brilhantes que a neve,
mais brancos do que o leite;
e tinham a pele mais rosada que rubis;
e sua aparência lembrava safiras.
8Mas agora estão mais negros do que o carvão;
não são reconhecidos nas ruas.
Sua pele enrugou-se sobre os seus ossos;
agora parecem madeira seca.
9Os que foram mortos à espada
estão melhor do que os que morreram de fome,
os quais, tendo sido torturados pela fome,
definham pela falta de produção das lavouras.
10Com as próprias mãos,
mulheres bondosas cozinharam seus próprios filhos,
que se tornaram sua comida
quando o meu povo foi destruído.
11O Senhor deu vazão total à sua ira;
derramou a sua grande fúria.
Ele acendeu em Sião um fogo
que consumiu os seus alicerces.
12Os reis da terra e os povos de todo o mundo
não acreditavam que os inimigos
e os adversários pudessem entrar
pelas portas de Jerusalém.
13Dentro da cidade
foi derramado o sangue dos justos,
por causa do pecado dos seus profetas
e das maldades dos seus sacerdotes.
14Hoje eles tateiam pelas ruas como cegos,
e tão sujos de sangue estão
que ninguém ousa tocar em suas vestes.
15“Vocês estão imundos!”, o povo grita para eles.
“Afastem-se! Não nos toquem!”
Quando eles fogem e andam errantes,
os povos das outras nações dizem:
“Aqui eles não podem habitar”.
16O próprio Senhor os espalhou;
ele já não cuida deles.
Ninguém honra os sacerdotes
nem respeita os líderes.
17Nossos olhos estão cansados
de buscar ajuda em vão;
de nossas torres ficávamos à espera
de uma nação que não podia salvar-nos.
18Cada passo nosso era vigiado;
nem podíamos caminhar por nossas ruas.
Nosso fim estava próximo,
nossos dias estavam contados;
o nosso fim já havia chegado.
19Nossos perseguidores eram mais velozes
que as águias nos céus;
perseguiam-nos por sobre as montanhas,
ficavam de tocaia contra nós no deserto.
20O ungido do Senhor,
o próprio fôlego da nossa vida,
foi capturado em suas armadilhas.
E nós que pensávamos que sob a sua sombra
viveríamos entre as nações!
21Alegre-se e exulte, ó terra de Edom,
você que vive na terra de Uz.
Mas a você também será servido o cálice:
você será embriagada e as suas roupas serão arrancadas.
22Ó cidade de Sião, o seu castigo terminará;
o Senhor não prolongará o seu exílio.
Mas você, ó terra de Edom, ele punirá o seu pecado
e porá à mostra a sua perversidade.
