Naghambal si Job
1Sang ulihi naghambal si Job kag ginpakamalaot niya ang adlaw sang iya pagkatawo. 2Nagsiling siya, 3“Ginapakamalaot ko ang adlaw sang akon pagkatawo. 4Nangin madulom kuntani ina nga adlaw kag wala na ginsilakan pa sang adlaw. Wala na kuntani ina gindumdom pa sang Dios nga ara sa langit. 5Natabunan na lang kuntani ina sang kadulom ukon sang madamol nga gal-om, kag ginlikupan na lang kuntani sang kadulom ang iya kasanag. 6Nangin madulom gid kuntani ina nga gab-i sang akon pagkatawo, kag wala na lang kuntani ina ginlakip sa kalendaryo. 7Wala na kuntani ako matawo sa sina nga gab-i, kag wala na kuntani sing may nagkinalipay sadto nga tion. 8Kabay pa nga pakamalauton ina nga gab-i sang mga manugpakamalaot nga kahibalo magpukaw sa dragon nga Leviatan. 9Wala na kuntani magsiga ang kabugwason sang sina nga adlaw, kag wala na kuntani mag-aga. 10Ginapakamalaot ko ina nga adlaw kay wala niya ginpunggan ang akon pagkatawo agod indi ko maeksperiensyahan ini nga mga kalisod.
11“Maayo pa kuntani nga napatay na lang ako sa tiyan sang akon iloy. 12Ngaa bala ginsabak pa ako sang akon iloy kag ginpatiti? 13Kon napatay lang ako sadto, malinong na kuntani ako subong, nga nagakatulog kag nagapahuway 14upod sa mga hari kag mga pangulo sang kalibutan nga nagpatindog sang mga palasyo3:14 mga palasyo: ukon, mga bilding. nga guba na subong.3:14 nagpatindog… subong: ukon, nagpatindog liwat sang mga guba nga palasyo. 15Nagapahuway man kuntani ako upod sa mga manugdumala nga ang ila mga balay puno sang bulawan kag pilak. 16Maayo pa kuntani nga pareho na lang ako sang mga bata nga napatay sa ila pagkatawo kag ginlubong, nga wala na makakita sang kasanag. 17Didto sa lugar sang mga patay, ang mga malaot wala na nagahimo sing malain kag ang mga kapoy nagapahuway na. 18Kag didto, ang mga bihag nagapatawhay-tawhay na kag indi na nila mabatian ang singgit sang mga tawo nga nagapilit sa ila sa pag-obra. 19Ang tanan nga klase sang tawo ato didto, bantog man ukon indi. Kag ang mga ulipon hilway na didto sa ila mga agalon.
20“Ngaa ginatugutan pa nga mabuhi ang tawo nga nagaantos kag nagasakit ang ila buot? 21Nagahandom sila nga mapatay, pero wala sila mapatay. Ginapangita nila ang kamatayon nga sobra pa sa pagpangita sang tawo sang manggad nga natago. 22Malipayon lang sila kon patay na sila kag malubong na. 23Ngaa ginatugutan pa nga mabuhi ang tawo nga wala man lang siya kahibalo sang iya dangatan? Ginbuot sang Dios nga indi niya mahibaluan ang iya palaabuton. 24Indi ako makakaon sa sobra nga pagpangasubo, kag wala nagauntat ang akon pag-ugayong. 25Ang ginakahadlukan ko natabo sa akon. 26Wala ako sing kalinong kag katawhayan. Kag wala ako sing kapahuwayan kundi kagamo lang.”
Job speaks
1After this, Job opened his mouth and cursed the day of his birth. 2He said:
3‘May the day of my birth perish,
and the night that said, “A boy is conceived!”
4That day – may it turn to darkness;
may God above not care about it;
may no light shine on it.
5May gloom and utter darkness claim it once more;
may a cloud settle over it;
may blackness overwhelm it.
6That night – may thick darkness seize it;
may it not be included among the days of the year
nor be entered in any of the months.
7May that night be barren;
may no shout of joy be heard in it.
8May those who curse days3:8 Or curse the sea curse that day,
those who are ready to rouse Leviathan.
9May its morning stars become dark;
may it wait for daylight in vain
and not see the first rays of dawn,
10for it did not shut the doors of the womb on me
to hide trouble from my eyes.
11‘Why did I not perish at birth,
and die as I came from the womb?
12Why were there knees to receive me
and breasts that I might be nursed?
13For now I would be lying down in peace;
I would be asleep and at rest
14with kings and rulers of the earth,
who built for themselves places now lying in ruins,
15with princes who had gold,
who filled their houses with silver.
16Or why was I not hidden away in the ground like a stillborn child,
like an infant who never saw the light of day?
17There the wicked cease from turmoil,
and there the weary are at rest.
18Captives also enjoy their ease;
they no longer hear the slave driver’s shout.
19The small and the great are there,
and the slaves are freed from their owners.
20‘Why is light given to those in misery,
and life to the bitter of soul,
21to those who long for death that does not come,
who search for it more than for hidden treasure,
22who are filled with gladness
and rejoice when they reach the grave?
23Why is life given to a man
whose way is hidden,
whom God has hedged in?
24For sighing has become my daily food;
my groans pour out like water.
25What I feared has come upon me;
what I dreaded has happened to me.
26I have no peace, no quietness;
I have no rest, but only turmoil.’
