Jeremias 15 – HLGN & HOF

Ang Pulong Sang Dios

Jeremias 15:1-21

Ang Silot para sa Katawhan sang Juda

1Nagsiling ang Ginoo sa akon, “Bisan si Moises kag si Samuel pa ang magpakitluoy sa akon para sa sini nga mga tawo, indi ko gid sila pagkaluoyan. Gani ipalayo sila sa akon presensya. Pahalina sila! 2Kon magpamangkot sila kon sa diin sila pakadto, silinga sila nga amo ini ang akon ginasiling: Ang natalana nga mapatay, mapatay gid. Ang iban natalana nga mapatay sa inaway, kag ang iban sa gutom. Ang iban natalana nga bihagon. 3Ako, ang Ginoo, nagasiling nga padal-an ko sila sang apat ka klase sang manuglaglag: Pamatyon sila sa inaway, tabanon sang mga ido ang ila mga bangkay, kag ubuson sila kaon sang mga pispis, kag sang talunon nga mga sapat. 4Himuon ko sila nga makangilil-ad sa tanan nga ginharian sa kalibutan tungod sa ginhimo ni Manase (nga anak ni Hezekia) sa Jerusalem, sang siya ang hari sa Juda.

5Kamo nga katawhan sang Jerusalem, sin-o ayhan ang maluoy sa inyo? Sin-o ayhan ang magpangasubo para sa inyo? Kag sin-o ayhan ang magpamangkot kon ano na ang inyo kahimtangan? 6Ginsikway ninyo ako; permi kamo nagatalikod sa akon. Gani ako, ang Ginoo, nagasiling nga iuntay ko ang akon mga kamot sa paglaglag sa inyo. Natak-an na ako sa pagkaluoy sa inyo. 7Silutan ko kamo nga daw sa mga upa nga ginpahanginan sa mga puwertahan sang siyudad. Laglagon ko kamo kag ang inyo mga kabataan, tungod kay wala kamo magbiya sa inyo malaot nga pagginawi. 8Padamuon ko ang inyo mga balo nga babayi, nga daw mas madamo pa sang sa balas sa baybayon. Sa udtong-adlaw padal-an ko sang manuglaglag ang mga iloy sang inyo mga kabataan nga lalaki. Sa hinali magaabot sa ila ang kasubo kag kahadlok. 9Malipong kag haluson na makaginhawa ang iloy nga mapatyan sang pito ka anak nga lalaki. Ang iya mga anak pareho sang adlaw nga nagsalop sang temprano pa. Mahuy-an gid siya kay mawad-an siya sang mga anak. Kag ang mabilin nga buhi ipapatay ko pa sa ila mga kaaway. Ako, ang Ginoo, ang nagasiling sini.”

Nagreklamo si Jeremias

10Kaluluoy gid sa akon! Kuntani wala na lang ako gintawo sang akon iloy. Ginakontra ako bisan diin sa bug-os nga Juda. Wala ako sing may gin-utangan ukon ginpautang, pero ginapakamalaot ako sang tanan. 11Nagsiling ang Ginoo sa akon, “Sa pagkamatuod, mangin maayo ang tanan para sa imo. Magapangabay ang imo mga kaaway nga pangamuyuan mo sila sa tion sang kalisdanan kag kalalat-an.

12Subong nga wala sing may makabali sang kabilya nga salsalon ukon saway, wala man sing may makapierdi sang mga kaaway nga halin sa aminhan. 13Ipaagaw ko sa mga kaaway ang inyo mga manggad kag mga pagkabutang tungod sa tanan ninyo nga sala nga nahimo sa bug-os nga nasyon. 14Ipaulipon ko kamo sa inyo mga kaaway sa lugar nga wala ninyo mahibalui, kag ipaagom ko sa inyo ang akon kaakig nga pareho sang nagadabadaba nga kalayo.”

15Nagsiling si Jeremias, “O Ginoo, nahibaluan mo ang tanan! Dumduma kag buligi ako. Timalusi ang mga nagahingabot sa akon. Nakahibalo ako nga indi ka dali maakig, gani indi pagkuhaa ang akon kabuhi. Dumduma kon paano ako nag-antos sa kahuy-anan tungod sa imo. 16Sang naghambal ka sa akon, ginpamatian ko ikaw. Ang imo mga pulong amo ang akon kalipay, kay imo ako, O Ginoong Dios nga Makagagahom. 17Wala ako mag-upod sa iban sa pagpangalipay kag pagkinasadya. Nag-isahanon lang ako tungod nga nagpakighambal ka sa akon, kag ginsugiran mo ako sang imo kaakig. 18Ngaa bala nga wala sing katapusan ang akon kasakit? Ngaa bala nga indi na mag-ayo ang akon pilas? Indi na bala ini mabulong? Paslawon mo bala ako pareho sang sapa nga nagamala kon tingadlaw?”

19Gani nagsiling ang Ginoo sa akon, “Kon maghinulsol ka, pabalikon ko ikaw sa akon agod padayon ka nga makaalagad sa akon. Kon maghambal ka sang mapuslanon nga mga butang kag indi mga butang nga wala sing pulos, mangin manughambal ko ikaw. Kinahanglan nga sila ang magdangop sa imo, kag indi ikaw ang magdangop sa ila. 20Himuon ko ikaw nga pareho sang mapag-on nga pader nga saway sa sini nga mga tawo. Magapakig-away sila sa imo, pero indi sila makadaog sa imo, kay kaupod mo ako, kag protektaran kag luwason ko ikaw. 21Luwason ko gid ikaw sa mga kamot sang malaot kag mapintas nga mga tawo.”

Hoffnung für Alle

Jeremia 15:1-21

Es gibt kein Erbarmen mehr

1Der Herr sprach zu mir: »Selbst wenn Mose und Samuel jetzt vor mir stünden und um Gnade flehten, würde ich sie nicht erhören. Ich habe kein Herz mehr für dieses Volk! Vertreib sie aus meiner Nähe, fort mit ihnen! 2Und wenn sie dich fragen: ›Wohin sollen wir gehen?‹, dann antworte: ›So spricht der Herr: Wer für die Pest bestimmt ist, der sterbe an der Pest! Wer für das Schwert bestimmt ist, der sterbe durchs Schwert! Wer für den Hungertod bestimmt ist, der sterbe an Hunger, und wer für die Gefangenschaft bestimmt ist, der ziehe in die Gefangenschaft!‹ 3Mit vierfachem Verderben will ich sie strafen: mit dem Schwert, das die Menschen umbringt, mit Hunden, die die Leichen fortzerren, mit wilden Tieren und mit Raubvögeln, die den Rest fressen, bis nichts mehr übrig ist. Darauf gebe ich, der Herr, mein Wort! 4Ich mache sie zum Bild des Schreckens für alle anderen Königreiche, weil Manasse, der Sohn von Hiskia, damals gegen mich gesündigt hat, als er König von Juda in Jerusalem war.

5Jerusalem, wer wird Mitleid mit dir haben und mit dir trauern? Wer wird dich besuchen, um zu fragen, wie es dir geht? 6Mich, deinen Herrn, hast du abgelehnt und mir den Rücken gekehrt. Darum erhebe ich meine Hand, um dich ein für alle Mal niederzuschlagen. Ich bin es müde, Erbarmen mit dir zu haben.

7Mein Volk, aus den Städten des Landes werde ich euch hinauswerfen wie einer, der mit der Schaufel das Getreide in die Luft wirft, damit der Wind Spreu und Weizen trennt. Ich werde euch eurer Kinder berauben und euch vernichten, weil ihr von euren falschen Wegen nicht umkehren wollt. 8Es wird bei euch mehr Witwen geben als Sand am Meer. Über die Mütter der Soldaten lasse ich am hellen Tag Tod und Verderben kommen, plötzlich werden sie von Angst und Schrecken überwältigt. 9Eine Mutter, die sieben Kinder hatte, wird vom Kummer verzehrt. Ihr ist nichts mehr geblieben, woran sie sich freuen könnte. Es ist, als wäre die Sonne mitten am Tag untergegangen und mit ihr jede Hoffnung verschwunden. Wer dann noch übrig ist, den liefere ich dem Schwert des Feindes aus. Darauf könnt ihr euch verlassen!«

Jeremia leidet unter seiner Aufgabe

10Ich unglücklicher Mensch! Warum hat meine Mutter mich überhaupt geboren? Jeder im Land streitet mit mir und bekämpft mich. Ich habe niemals Geld gegen Wucherzinsen verliehen und schulde niemandem etwas. Trotzdem verfluchen mich alle! 11Da antwortete der Herr: »Ich werde dich bewahren und dafür sorgen, dass alles für dich ein gutes Ende nimmt. Das verspreche ich dir. Deine Verfolger werden in Not und Bedrängnis geraten und dich anflehen.

12Denn es wird ein mächtiger Feind aus dem Norden kommen, unüberwindlich wie eine Mauer aus Eisen und Bronze.15,12 Wörtlich: Kann man Eisen durchbrechen, Eisen aus dem Norden, oder Bronze? 13Den Besitz und die Schätze dieses Volkes gebe ich zur Plünderung frei wegen ihrer Sünden, die sie im ganzen Land begangen haben. 14Sie werden ihren Feinden in der Fremde dienen müssen. Denn mein Zorn ist wie ein Feuer, das sie verbrennt.«

15Herr, du siehst doch alles! Denk an mich und setz dich für mich ein! Lass meine Feinde ihre gerechte Strafe bekommen. Halte deinen Zorn gegen sie nicht länger zurück, sonst komme ich noch um! Du weißt doch, dass sie mich deinetwegen beschimpfen. 16Immer wenn du mit mir sprachst, nahm ich deine Worte mit großem Verlangen auf. Ja, dein Wort ist meine Freude und mein Glück, denn ich gehöre dir, Herr, allmächtiger Gott. 17Nie saß ich fröhlich mit anderen Menschen zusammen, ich konnte nicht mit ihnen lachen. Nein, einsam war ich, weil deine Hand auf mir lag; dein Zorn über dieses Volk hatte auch mich gepackt. 18Warum hören meine Schmerzen nicht auf? Warum wollen meine Wunden nicht heilen? Du hast mich enttäuscht, du bist wie ein Bach, der versiegt.

19Da antwortete der Herr: »Kehr um zu mir, dann nehme ich dich wieder in meinen Dienst. Wenn du nicht leichtfertig daherredest, sondern das sagst, was Wert hat, wirst du mein Bote bleiben. Das Volk soll wieder auf dich hören, du aber höre nicht auf sie! 20Ich werde dich ihnen gegenüber stark machen wie eine Mauer aus Bronze. Sie werden dich bekämpfen – doch ohne Erfolg, denn ich bin bei dir und werde dich retten und bewahren. Ich, der Herr, verspreche es dir. 21Aus der Hand boshafter und gewalttätiger Menschen werde ich dich erlösen.«